ตอนที่ 19 อันตราย

เป็นวินเตรียมน้ำร้อนมาอย่างรวดเร็ว โล่หวินหลานเพิ่มสมุนไพรฤทธิ์ ร้อนลงไปในน้ำจากนั้นก็ให้คนหามโม่ฉีหมิงลงอ่างอาบไป หลังจากไอ เป็นในร่างกายของโม่ฉีหมิงลดลงแล้ว โล่หวินหลานก็ให้คนเปลี่ยน เสื้อผ้าให้เขาใหม่แล้วจับเขานอนไปที่เตียงเหมือนเดิม

ฝนหยุดตกแล้วฉินหยิ่นรีบวิ่งเข้ามาตัวเขาเต็มไปด้วยเหงื่อในมือมี สมุนไพรที่เปียกน้ำมากมาย”เตรียมครบแล้วหรือยัง?”โล่หวินหลานรับ สมุนไพรมาแล้วถาม

ฉินหยิ่นหน้าเคร่งเครียดแล้วตอบว่า:”ยังขาดตัวชิงตั้ยอีกหนึ่งอย่าง ข้าน้อยวิ่งหาทั่วเมืองหลวงแล้วไม่มีร้านยาที่ไหนมีเลย ข้าน้อยไปสืบ มาแล้วหลายวันก่อนมีคนมาเหมาชิงตั้ยไปหมดทุกร้าน”

โล่หวินหลานตองไปลางสังหรณ์ไม่ดีก็เกิดขึ้น”ตรวจสอบหรือยังว่า ใครเป็นคนซื้อไป?”โล่หวินหลานถาม

“ยังขอรับแต่ว่าข้าน้อยได้ส่งคนไปสืบแล้ว”ฉินหยิ่นตอบ

โล่หวินหลานสูดหายใจเข้าลึกๆ แสดงว่ามีคนวางแผนเอาไว้ล่วงหน้า แล้ว รู้ว่านางต้องใช้สมุนไพรชนิดนี้ดังนั้นก็เลยกว้านซื้อไปหมด จะ เป็นใครไปได้ในหัวของนางมีชื่อของคนๆเดียวเท่านั้น

กำลังคิดอยู่โล่หวินหลานเห็นพ่อบ้านวิ่งเข้ามาพร้อมกับจดหมายหนึ่ง ฉบับ”พระชายาเมื่อครู่มีคนส่งจดหมายฉบับนี้มาบอกว่าให้มามอบให้ ท่าน”

โล่หวินหลานรับจดหมายมานางฉีกมันออกในจดหมายเขียนว่า “ภัต ตาคารถซุ่นห้องหย่าเจียนชั้นสามลงชื่อชิงต้ย”

“โม่ฉีหาน”โล่หวินหลานกัดฟันกำจดหมายในมือแน่นจากนั้นก็เงยหน้า ขึ้นมา”ฉินหยิ่นท่านอ่องมีกำลังของตัวเองไหม? เจ้ารีบใช้กำลังพล ของท่านอ๋องออกไปหาจากข้างนอก เราจะต้องได้ชิงตั้ยมาก่อนคืนวัน

นี้

โล่หวินหลานพูดจบเยเฟิงก็โผล่ออกมาแล้วพูดว่า”ไม่มีประโยชน์เมื่อ ครูข้าไปสืบมาแล้วรอบๆ เมืองหลวงในร้อยเมตราชิงตั้ยถูกซื้อไปจน หมดหากนำมาจากที่อื่นต้องใช้เวลาสี่วัน”

เมื่อกี้เย่เฟิงติดต่อกับหออู่อินแล้ว หออู่อินทำอะไรรวดเร็วความ สามารถของหออู่อินเร็วสุดก็สี่วัน

โล่หวินหลานก้มหน้ามองไปที่จดหมายในมือ โม่ฉีหานคิดไว้แล้วเขา กว้านซื้อยาชิงตั้ยที่อยู่ในรอบระยะเวลาสามวันจนหมดเขาทำเพื่อแก้ แค้นนางอย่างนั้นหรอ?

“ข้าคิดวิธีเองพวกเจ้าดูแลท่านอ๋องให้ดี เย่หวินเจ้าไปกับข้า”โล่หวิน

หลานพูดพร้อมกับเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ภัตตาคารถซุ่นห้องหย่าเจียนชั้นสามเป็นที่ที่นางเจอโม่ฉีหานครั้ง

แรกที่นี่มันมีร่องรอยความบัดซบของเขาเหลืออยู่

โม่ฉีหานยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างเขามองไปที่ผ้าเช็ดหน้า วันนั้นผู้หญิง คนนั้นจูบเขาแล้วใช้ผ้าผืนนี้เช็ดปากออกอย่างรังเกียจแล้วทิ้งมัน เขา เก็บผ้าผืนนี้เอาไว้เพื่อจดจำการถูกหยามเกียรติในวันนั้นเอาไว้

“โล่หวินหลานเจ้ารังเกียจที่จะเป็นผู้หญิงของข้า ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะ ทำให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้าให้ได้”โม่ฉีหวินกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่นจากนั้น ก็มองไปที่ถนน

โล่หวินหลานเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างชั้นสามมีเงาของคนที่สวมชุด ขาวยืนอยู่ใบหน้านั้นน่าขยะแขยงทันที

“โม่ฉีหานเจ้าคิดว่าข้าจะให้เจ้าสมหวังหรอ?”โล่หวินหลานเก็บสายตา กลับมาแล้วเดินต่อไปแต่ไม่ได้ขึ้นไปที่ภัตตาคาร แต่เดินทางไปยัง จวนรัชทายาทที่อยู่ทางทิศใต้ของเมือง

บนภัตตาคารโมฉีหานเห็นโล่หวินหลานหายไปท่ามกลางฝูงชนเขาก็ ชกไปที่หน้าต่างสีหน้าของเขาโกรธเคืองมาก

โล่หวินหลานไม่รู้ว่าสิ่งที่นางตัดสินใจมันจะถูกไหมนางรู้ว่าหากนางไป ที่ภัตตาคารก็จะถูกโม่ฉีหานจูงจมูกไป โม่ฉีหานเป็นคนยังไงนางรู้ดี เขาคิดจะทำอะไรโล่หวินหลานก็รู้ดี

แต่ว่าในตอนนี้มีเพียงสองทางเท่านั้นหากไม่ใช่ว่าไม่มีทางเลือกนางก็ ไม่ทำแบบนี้แน่นอน

พ่อบ้านของจวนรัชทายาทนำทางโล่หวินหลานเข้าไปในจวนภายใน ห้องโถงโล่หวินหลานเห็นสีหน้าของรัชทายาทดีขึ้นมากก็ยิ้มแล้วพูด ว่า:”รัชทายาทท่านอยากจะหายจากอาการป่วยนี้ไหม?”

โม่ฉีซิวเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่นางแล้วยิ้ม:”ที่ชายาหมิงอ๋องมาหา ข้าในวันนี้เพื่อมาแลกเปลี่ยนกับข้างั้นหรอ?”

“ถูกต้องรัชทายาทอาการของท่านเกิดจากที่ท่านถูกพิษมันอันตราย มากแล้วหมอหลวงบอกว่าท่านน่าจะอยู่ไม่ถึงฤดูหนาวปีนี้แต่ว่าข้า สามารถทำให้ท่านหายขาดได้ รัชทายาทท่านอยากจะเสี่ยงกับข้าดู สักครั้งไหม” โล่หวินหลานทำเสียงนิ่มนวล

โม่ฉีซิวจ้องไปที่นางไม่ละสายตาเลย “แล้วเจ้าต้องการอะไร?”โม่ฉีซิว

ถาม นาง

“ชิงตั้ยในมือของเวินอ่อง ฮ่องเฮาต้องทรงทางเอามันมาได้แน่ๆ ข้า ต้องการใช้ชิงตั้ย”โล่หวินหลานตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

โม่ฉีชิวจับถ้วยชาแล้วพูดว่า “แล้วทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย?”

โล่หวินหลานยิ้มแล้วพูดว่า”หากรัชทายาทไม่เชื่อใจข้างั้นท่านก็รอ ตายตอนฤดูหนาวได้เลย เมื่อหมิงอ่องตายท่านเองก็ตายคนที่นั่งสบาย ก็คือเงินอ่องข้าคิดว่ารัชทายาทไม่ใช่คนโง่ที่จะยกแผ่นดินที่เป็นของตัว เองให้คนอื่นหรอกจริงไหม?”

โม่ฉีซิวหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า “แล้วข้าจะรู้ได้ยังไงว่าข้าไม่ได้ทำเพื่อ ให้คนอื่นได้ไป? เมื่อข้าช่วยเจ้าเอาชิงตั้ยมาแล้วหากเจ้าไม่สามารถ รักษาข้าให้หายได้ งั้นข้าไม่เสียแรงเปล่าหรอ?”