ตอนที่ 38 คุก

โมฉีสิงพูดเสียงเข้มว่า “สวินเทียน? หากข้าจำไม่ผิด สวิน เทียนเป็นคนของจวนเงินอ๋องไม่ใช่หรอ” เขามองไปที่ตัวน กุ้ยเฟย สายตาของเขาไม่มีอารมณ์ความรู้สึกอะไร

ต้วนอุ้ยเฟยเห็นฮ่องเต้มองมาที่นาง คิดว่ายังไงก็หนีไม่พ้นแล้ว ยังไงก็จะให้เรื่องนี้โยงไปถึงเป็นอ๋องไม่ได้

ตัวนกุ้ยเฟยยิ้มแล้วพูดว่า “ฝ่าบาท สวินเทียนเป็นคนในจวน หานเอ๋อจริงๆนั่นแหละ แต่ว่ามันจะสื่ออะไรได้ล่ะ?”

ฮองเฮามองไปที่เยนเยวกับสวินเทียน วินาทีนั้นเขาแทบอยากจะ ฆ่าพวกเขาทิ้งซะ น้ำเสียงของนางไม่ค่อยดีนัก “สวินเทียน เจ้าสั่ง ให้เยนเยว่ไปวางยารัชทายาทงั้นหรอ?”

ถูกต้อง ข้าเอง ข้าคือสวินเทียน” สวินเทียนตอบ

“เจ้ามีความแค้นอะไรกับรัชทายาท ทําไมถึงต้องสั่งเยนเยว่ให้ มาวางยารัชทายาทด้วย?” ฮองเฮาถามต่อ

ตอนนี้โมนีนานที่กลับมาจากห้องขังก็เข้ามาเห็นเข้าพอดี เขา พอดีมาได้ยินคำพูดที่ทำให้เขาเดือดร้อนจนถึงที่สุด

“เงินอ๋องสั่งให้หม่อมฉันไปสังหารรัชทายาท สวินเทียนพูด แบบไม่มีความรู้สึกอะไร จากนั้นไม่ว่าใครจะถามอะไรเขา เขาก็ไม่ ตอบอะไรทั้งนั้น

ต้วนกุ้ยเฟยยืนฟังอยู่ข้างๆ ถึงกับยืนแทบไม่อยู่ เกือบจะเป็นลม ไป ยังดีที่โม่ฉีหานเข้ามาพยุงไว้พอดี โมลิงจ้องไปที่โมณีทานที่เข้ามาพอดี สายตาของเขาเยือกเย็น มาก ต้วนกุ้ยเฟยสะบัดมือของโม่ฉีฬานที่พยุงนางไว้ แล้วไปจับที่ ชายเสื้อของโมฉีสิง

“ฝ่าบาท ไม่ใช่อย่างนั้นนะเพคะ” นางหันไปมองโมหาน “หานเอ๋อ เจ้ารีบอธิบายกับเสด็จฟอสิ ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น

โม่ฉีหานไม่พูดอะไร เขารู้ว่าตอนนี้พูดอะไรไป ก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่อยากอธิบาย เพราะคิดว่ายังไงซะเรื่องนี้เขาก็หนีไม่พ้นแล้ว

ดีไม่ดีเขาอาจจะได้ชื่อว่าเป็นคนฆ่าพี่ฆ่าน้องของตัวเองก็ได้ ต่อ ไปหากอยากครองบัลลังก์นั้นก็ยาก ดังนั้นเพื่อแผนการระยะยาว ตอนนี้สิ่งที่เขาควรทําคือ นิ่งไว้เป็นดีที่สุด

ตอนนี้โมฉีสิงแค่เห็นสายตาของต้วนกุ้ยเฟยเขาก็รังเกียจ เขา สะบัดชายเสื้อขึ้น จากนั้นก็ผลักตัวนกุ้ยเฟย “เจ้าสั่งสอนลูกชาย ของเจ้าอย่างนี้หรอ”

ต้วนกุ้ยเฟยเริ่มร้องไห้ โม่ฉีสิงไม่อยากมองหน้านาง เขาออกคำ สั่งทันที “ทหาร จับตัวเป็นอ๋องโมฉ่หานกับพวกไปขังที่คุก ต้วน กุ้ยเฟยกักบริเวณในตำหนักหย่งฝูกง ไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามออก จากตำหนักแม้แต่ก้าวเดียว” พอพูดจบ เขาก็เดินไปเลย พอเดิน ผ่านหน้าหมิงอ๋อง เขาก็พูดกับหญิงอ๋องว่า “ในเมื่อความจริงทุก อย่างปรากฏแล้ว หมิงอ๋องเจ้าไปรับชายาของเจ้าออกมาจากคุก ได้แล้ว”

หลังจากโม่ฉีสิงไปแล้ว โมฉีหานถูกทหารเอาตัวไป ต้วนกุ้ยเฟย เห็นลูกชายถูกจับเข้าคุก วินาทีนั้นนางสับสนมาก ไม่คิดว่า แผนการของนาง จะทำให้โม่ฮีหานถูกซ้อนแผนแบบนี้ ในตอนนี้สายตาของฮองเฮานั้นแปรเปลี่ยนไปเป็นความแค้น “ข้าเชื่อใจเจ้า แต่เจ้ากลับทำกับข้าแบบนี้

โมณีหานถูกจับไปขังวันที่สาม โมฉีสิงก็ได้ข่าวมาจากในคุกหลวง ว่า เยนเยว่ฆ่าตัวตายเพราะกลัวความผิด ส่วนสวินเทียนพอได้สติ ก็เริ่มปฏิเสธข้อกล่าวหา

วันนั้นหลังจากสวินเทียนถูกจับมาขังก็สลบไป จนกระทั่งเยนเยว่ ฆ่าตัวตาย เขาถึงได้ฟื้นขึ้นมา

เยนเยว่ไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่ว่าไม่ฉีหมิงใช้ศพเยนเยวที่ตายไป ก่อนหน้านี้สลับตัวกับเปหวิน หรือก็คือในคืนที่เย่หวนกลับมา สวิน เทียนก็ฟื้นขึ้นมาเผชิญหน้ากับโม่ฉูหาน

สวินเทียนจําอะไรไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจำได้แค่ว่าท่าน อ๋องให้เขาไปหาเยนเยว่ แต่หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เขาจำไม่ได้ เลย

ท่านอ๋อง ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่? ข้าน้อย แล้วนี่มันเกิด อะไรขึ้น?” สวินเทียนเห็นเจ้านายของตัวเองถูกขังรวมอยู่กับเขา คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่ามันเกิดอะไรขึ้น

โมณีหานมองมาที่สวินเทียน เขาไม่เคยสงสัยในความพักดีของส วินเทียนเลย แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันมันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง

“สวินเทียน เจ้าจําอะไรไม่ได้เลยหรอ?

สงสัย

” โมณีหานถามด้วยความ

“ท่านอ๋อง เรามาอยู่ในคุกนี้ได้ยังไง? ” สวินเทียนรู้สึกว่าที่โม่ฉี ทานตกอยู่ในสภาพนี้ เหมือนจะเกี่ยวกับตัวเขา “เยนเยว่บอกว่าเจ้าเป็นคนสั่งให้นางไปสังหารรัชทายาท จากนั้น เจ้าก็ยังบอกอีกว่า ข้าเป็นคนสั่งให้ไปสังหารรัชทายาท” ไม่ทาน พูดอย่างเรียบๆ

ทำไมเป็นอย่างนี้?” สวินเทียนปนกับตัวเอง “ข้าน้อยจะทำ เรื่องที่ให้ร้ายท่านอ๋องแบบนั้นได้ยังไง”

จะต้องเกิดความผิดพลาดอะไรแน่ๆ

“สวินเทียน ตอนที่เจ้าไปกาเยนเยว่เจ้าเจอใครบ้างไหม?” หรือ ว่ามีใครทำอะไรกับเขา

สวินเทียนส่ายหน้า “ท่านอ๋อง ข้าน้อยจําอะไรไม่ได้เลย

โม่ฉีหานยิ้มแล้วพูดกับสวินเทียนว่า “สวินเทียน พวกเรานาย ปาว คงได้ไปยมโลกเป็นเพื่อนกันแล้วล่ะ”

สวินเทียนมองไปที่เจ้านายของเขา สายตาจริงจังแล้วพูดกับเวิ นอ๋องว่า “ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่มีทางให้ท่านเดือดร้อนแน่นอน ข้า น้อยติดตามท่านมาตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ท่านอ๋องเป็นคนที่ต้อง ทําการใหญ่ ข้าน้อยจะทำทุกวิถีทางให้ท่านอ๋องอยู่รอดปลอดภัย”

โม่ฉีหานฟังดูก็รู้ว่าสวินเทียนคิดจะทำอะไร สีหน้าของเขา เปลี่ยนไปทันที พวกเขาโตมาด้วยกัน แค่สวินเทียนจงรักภักดีกับ เขา เขาจะทนเห็นตัวเองรอด แล้วเขาตายไปได้ยังไง

แต่ว่าสวินเทียนตัดสินใจแน่วแน่แล้ว เขาพูดต่อว่า “ท่านอ๋อง ส วินเทียนขอลาท่านไปก่อน ต่อไปท่านอ๋องต้องระวังตัวให้มาก”

“สวินเทียน ข้าขอสั่งเจ้า ห้ามทำเรื่องโง่ๆเด็ดขาด” โม่หานพูด เขากลัวว่าเขาจะห้ามเขาไว้ไม่ได้ สวินเทียนยิ้ม “ท่านอ๋อง เทียนเข้ามาที่ห้องขังที่นี่แล้ว โทษของข้าคือลอบสังหาร รัชทายาท ยังไงก็ต้องตายอยู่ดี แต่มันทำให้ท่านอ๋องต้องเดือด ร้อน”

สีหน้าเศร้าหมอง

สวินเทียนเห็นสภาพโม่ฉีในตอนนี้ รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ก็พูดต่อไปว่า “ท่านอ๋อง สวินเทียนยอมตายแทนท่าน ไม่มีอะไร ควรที่จะต้องให้ท่านเสียใจเลย สวินเทียนยอมไปตายเอง ท่าน อ๋องอย่าโทษตัวเองเลย

มองไปที่สวินเทียนอย่างเศร้า อยากจะพูดอะไร แต่ก็ เอ่ยปากไม่ออก

ในเวลานี้เป็นเวลาที่สิงส่งเจ้าหน้าที่ถึงมาสอบปากคำส วินเทียน สวินเทียนเดินออกจากห้องขังไป หานหันหลังให้เขา สวินเทียนหันมองไปทางโม่ แล้วคำนับเขา

ตอนนี้หากใครก็ตามที่เห็นดวงตาของโม่ฉีหาน ก็จะเห็นว่ามัน แดงจนน่าตกใจ เหมือนเลือดจะไหลออกมา นั่นคือคนสนิทของ เขา เป็นเหมือนพี่น้องกับเขา เขาจงรักภักดีกับเขามาก ในโลกใบนี้ คงไม่มีคนอย่างเขาอีกเป็นคนที่สองแล้ว

ถิงเว่ยจางหยีนั่งฟังเรื่องราวจากปากของสวินเทียนอย่างนิ่งๆ บ่าวไพร่ที่จงรักภักดีอย่างเขา สมควรได้รับการนับถือ หลังจากนั้น ถึงเว่ยจางหยีก็พาตัวสวินเทียนไปยังลานสอบสวน สวินเทียน คุกเข่าลง จางหยืมองเขา สวินเทียน คดีสั่งให้เยนเยว่ไปสังหาร รัชทายาทเจ้ามีอะไรจะสารภาพอีกไหม?” สวินเทียนเงยหน้ามามองถึงเว่ย ใบหน้าของเขานิ่งเหมือนคน ตาย เขาพูดกับจางหว่า “ใต้เท้าถึงเว่ย ข้าต้องการกลับคำใน คดี”

จางหยีฟังเขาพูดแบบนี้ นี่มันคือคดีที่ฮ่องเต้ทรงตัดสินไปแล้ว มันเชื่อมโยงกับราชบุตรทั้งสามของประเทศ คิดจะกลับคำก็กลับ ได้หรอ

จางหยีตบโต๊ะ “สวินเทียนเจ้าบังอาจมาก เจ้ารู้หรือเปล่าว่าเจ้า พูดอะไรออกมา? เจ้าสารภาพผิดต่อหน้าฝ่าบาทไปแล้ว ตอนนี้ เจ้าคิดจะกลับคําอีกหรอ?”

“เรียนใต้เท้าถิงเว่ย การสังหารรัชทายาทเป็นความคิดของสวิน เทียนคนเดียว ไม่เกี่ยวกับเงินอ๋อง ข้าวางแผนวางยารัชทายาท เยนเยว่ก็ยืนยันแล้วนี่นา ก่อนหน้านี้เพื่อหนีความผิด ก็เลยใส่ความ เงินอ๋อง เงินอ๋องไม่เคยยุ่งเรื่องการเมืองเลย เรื่องแบบนี้ท่านจะ ทําได้ยังไงกัน”

แล้วเจ้าจะสังหารรัชทายาททำไม?” จางหยีถาม

“สามปีก่อนรัชทายาทเคยออกเดินทางไปข้างนอกครั้งหนึ่ง ทหารที่ติดตามเขาทำร้ายท่านยายที่อยู่กับข้าคนหนึ่ง ท่านยาย อายุมากแล้ว จะทนให้เขาทุบตีได้ยังไงกัน นางทนเจ็บไม่ไหวตาย ไปข้าเคยไปตามหาทหารที่ทำร้ายท่านยาย แต่คิดไม่ถึงว่าข้าจะ ไม่พบตัวเขา ก็เลยหันไปแค้นรัชทายาทแทน ความแค้นนี้สะสมมา เรื่อยๆ ยิ่งนานยิ่งลึกขึ้น ก็เลยคิดจะฆ่าเขา”

จางหยีมองไปที่คําให้การของสวินเทียน เขามองยังไงก็ไม่อยาก จะเชื่อ “ข้าจะเชื่อได้ยังไงว่าคำพูดที่เจ้าพูดมานั้นเป็นเรื่องจริง? สวินเทียนฟังที่ถึงเว่ยพูดมา เขาก็ลุกขึ้นยืน “สวินเทียนวางยา พิษรัชทายาท คือโทษตาย ให้ร้ายเงินอ๋อง คือโทษตาย หลอกลวง เบื้องสูง ก็คือโทษตาย ใต้เท้า สิ่งที่สวินเทียนทำลงไปมีแต่โทษ ตาย” พูดจบ เขาก็ยังเอาดาบของทหารคนหนึ่งมาปาดคอตัวเอง ตาย

โม หานมองผ่านช่องกําแพงคุก มองไปที่พระจันทร์ เขารู้ว่า ตอนนี้สวินเทียนตายแล้ว เขาปกป้องเขาจนตาย ไม่รู้ทำไม เขา รู้สึกหนาว ในใจเขารู้สึกหนาวมาก ในตอนนี้เอง เขาก็ได้ยินเสียงผู้ หญิงที่คุ้นเคยดังขึ้น

ท่านอ๋องดูอารมณ์ดีจังเลยนะ ในเวลาแบบนี้ ยังมีอารมณ์ชม “ จันทร์อีก เงินอ๋องก็ยังเป็นเงินอ๋องอยู่วันยังค่ำ ไม่เสียแรงที่ได้รับ สมญานามว่าเป็นอ๋องเป็นคนสบายๆแค่ไหน” โล่หวินหลานเดิน เข้ามาในคุก แล้วยืนอยู่ด้านหลังโม่ฉีฬาน

พูดแล้วก็บังเอิญเกินไป สามวันก่อน ก็อยู่ที่ตรงนี้ ห้องขังห้องนี้ คนสองคนนี้ แต่แค่ยืนอยู่คนละสถานะเท่านั้น โม่ฉีทานได้ยินโล่ห วินหลานพูด เขาก็ไม่ได้สนใจนาง ยังคงเงยหน้ามองพระจันทร์อยู่

“เห้อ โล่หวินหลานถอนหายใจ แล้วมองไปที่เขา แล้วเงยหน้า มองท้องฟ้า ท่านอ๋องไม่รู้สึกหนาวใจบ้างหรอ?”

พระชายาหากเจ้ามาเพื่อเยาะเย้ยข้า ท่านก็กลับไปได้แล้ว ข้า กับท่าน ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก” สวินเทียนเพิ่งตายไป ตอนนี้เข้า ไม่มีอารมณ์จะมารับมือกับการเหน็บแนมของนาง

แต่ว่าโล่หวินหลานจะให้เขาได้ใจได้ยังไง “ท่านอ๋องได้ยินหรือ ยังว่าสวินเทียนตายแล้ว?” ในใจของเขากำลังคิดเรื่องนี้อยู่ โมหานได้ยินโล่หวินหลานยืน ยันว่าสวินเทียนตายแล้ว ตัวเขาก็สั่น นางพูดว่า “ท่านอ๋องอยากรู้ ไหมว่าเขาสารภาพอะไรออกมาบ้าง?”

โมนี่ทานได้ยินดังนั้น ก็หันกลับมามองนาง แต่ไม่ได้พูดอะไร เหมือนรอให้นางพูดต่อไป

“สวินเทียนมีท่านยายคนหนึ่ง ตายไปเมื่อสามปีก่อนหรอ? เท่า ที่ข้ารู้มา สวินเทียนเป็นเด็กกำพร้านะ” โล่หวินหลานพูดจบ ก็เอา

นาฬิกาแขวนของตัวเองมาเล่น โม่ฉิทานเหมือนอยากจะพูดอะไร โล่หวินหลานก็พูดขึ้นมาว่า

” เจ้าเจ็บปวดใจเพราะเสียสวินเทียนไป แล้วทำไมถึงยังได้ลงมือ กับญาติพี่น้องตัวเองได้ลงคอแบบนี้ล่ะ?”

“ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าหมายความว่ายังไง?” ไม่หานเริ่มโมโห

โล่หวินหลานก็ไม่ได้สนใจเขา แล้วพูดต่อว่า “จะว่าไป ข้ายัง ต้องขอบคุณท่านที่ช่วยกำจัดญาติสนิทพวกนั้นของข้า หากเป็น ตัวข้าเอง คงไม่กล้าลงมือทำอะไร”

โม่ฉีหานยิ้มแห้งแล้วพูดว่า “กับคนที่กล้าขอบคุณคนที่ฆ่าญาติ ของตัวเองได้ลงคอ ก็อาจจะมีเพียงผู้หญิงอย่างเจ้าแล้วล่ะโล่หวิน หลาน เจ้ามันเลือดเย็น”

โล่หวินหลานยิ้ม “ห์ หากเทียบกับเงินอ่องแล้ว โล่หวินหลานยัง ห่างชั้นกับท่านมาก คืนนี้อีกยาวไกล หวินหลานไม่รบกวนท่านอ๋อง ชมจันทร์แล้วดีกว่า”

เมื่อประตูห้องขังเปิดและปิดลง โมฉีฬานก็ได้ยินเสียงพูดว่า “ท่านอ๋องรู้หรือเปล่าว่าตัวเองจะต้องอยู่ในห้องขังนี่อีกนานแค่ไหน

กัน?”

โมณีทานนั่งลงบนฟางหญ้าที่พื้น