ตอนที่74ความมีน้ำใจ

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลงโล่หวินหลานล้างแผลเสร็จเรียบ ร้อยจริงๆเย่หวินที่อยู่ข้างๆเห็นคราบแล้วเยอะจนรู้สึกมึนๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าหรูซูได้รับบาดเจ็บนายหญิงก็คงไม่ต้อง ลำบากรักษานางตอนที่เย่หวินไม่พอใจหรูซูขึ้นมาอีกแล้ว

“เย่หวินไหมละลายและเข็ม”โล่หวินหลานยื่นมือมานาน แต่ไม่มีการตอบสนองใดๆหันหลังกลับไปเห็นเย่หวินกำลัง ยืนเหม่อเมื่อครู่นางยังดีๆอยู่เลยทำไมตอนนี้เริ่มเหม่อล่ะ?

โล่หวินหลานกดเสียงตัวเองต่ำลง เย่หวินเจ้าเป็นอะไร ไป?ตอนทำการผ่าตัดต้องตั้งสติมากๆอย่าไปแบ่งใจให้ อย่างอื่น”

พอพูดจบนางก็ยื่นมือไปหยิบเครื่องมือที่ตลับยาและเริ่ม เย็บแผล

ผู้ที่ถูกว่าตักเตือนอย่าเย่หวินรู้สึกอึดอัดเบาๆนางคิดใน ใจว่าโล่หวินหลานไม่ยุติธรรมพระชายาจิตใจอ่อนโยนช่วย รักษาหรูซูแต่นางกลับไม่คิดแบบนี้

ตอนที่เย็บแผลเสร็จหรูซูยังไม่ฟื้นโล่หวินหลานมองไปยัง ช่วงสะโพกที่ขาวเนียนของนางมีรอยแผลคล้ายรูปตะขาบ นางสายหัวเบาๆยังจุดที่บาดเจ็บคือส่วนสะโพกถ้าเป็นจุด อื่นสําหรับสาวน้อยแล้วคงทําให้ผิวไม่สวย

“พระชายาจะดื่มนําหน่อยเถอะเจ้าค่ะและล้างหน้าแต่งตัวอีกรอบ”เย่หวินเทน้ำเย็นและตามความน้ำร้อนให้นางล้าง หน้า

โล่หวินหลานเองก็รู้สึกกระหายน้ำเหมือนกันพอดื่มน้ำ เสร็จและล้างหน้าอีกรอบและออกไปข้างนอก

พอเปิดประตูออกไปเห็นโม่ฉีหมิงและสวินโม่ยืนรอนาง อยู่ตรงหน้าประตูโม่ฉีหมิงเหมือนภูเขาหินที่ไม่ขยับเขาใช้ สายตาเย็นชาจ้องนางปากของเขาเม้มเป็นเส้นตรงไม่พูดไม่ จาใดๆ

นี่เขาโกรธอยู่ใช่ไหม?ตอนที่เขาโกรธเขามักจะเม้มปากให้ แน่นๆรู้สึกแววตาของเขาเต็มไปด้วยความเฉยชาแค่นางเดา ไม่ออกจริงๆว่าเขาโกรธอะไร?หรือเป็นเพราะนางช่วยหรูซ?

โล่หวินหลานนั่งลงข้างๆเขาและถามขึ้นเป็นอะไรไป?”

แววตาของโม่ฉีหมิงยังคงเหมือนเดิมและจับแก้วบนมือ หมุนไปหมุนมายังคงเฉยชายไปสักพักและพูดขึ้นด้วย เสียงนิ่งเฉย“ต่อไปอย่ายุ่งกับบ่าวนั้นเยอะไม่ใช่ทุกคนที่เจ้า สมควรต้องช่วย

พูดจบเขาไม่สนสีหน้าที่รู้สึกแปลกใจของโล่หวินหลาน เข็นรถเข็นของตัวเองออกจากประตู

สวินโม่ที่อยู่ข้างๆเห็นโม่ฉีหมิงจากไปทีแรกอยากจะถาม ที่มาของเรื่องอย่างชัดเจนทีแรกอยากช่วยทั้งสองดีกันแต่ดู ท่าทางของนางตอนนี้ถึงถามไปก็ไม่ได้คำตอบอะไร
ออกจากที่นี่ก่อนดีกว่าไม้งั้นเดี๋ยวจะพลอยซวยไปด้วย

พระชายาข้าไปก่อนมีเรื่องอะไรก็ส่งคนมาบอกข้าได้ส วินโม่พูดจบและรีบเดินออกจากประตู

ทั้งสองเดินจากไปอย่างติดๆอย่างนี้ทำให้นางรู้สึกพึ่งใคร ไม่ได้เลยนี่เป็นครั้งแรกที่นางรักษาคนแล้วเหมือนทำผิด

นางพลาดมือข้างเดียวลงบนเก้าอี้และยิ้มแห้ง

“พระชายาเจ้าคะพระชายาเจ้าค่ะ……..เย่หวินเปล่งเสียง เรียกไปสองครั้งแต่ไม่ได้ยินโล่หวินหลานตอบกลับยิ้มของ นางเต็มไปความเย็นชานางเรียกแม่หญิงด้วยความเป็นห่วง

“ข้าไม่เป็นไร”โล่หวินหลานลุกขึ้นและเข้าในตำหนักตัว เองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเปลี่ยนเสื้อกราวของตัวเองลงและให้ เย่หวิน กนํามาอาบนํา

สมัยก่อนอะไรก็ดีไปหมดยื่นมือใส่เสื้ออ้าปากกินข้าวมีแค่ ของใช้บางอย่างที่มีไม่ครบไม่ค่อยอำนวยความสะดวกเท่า สมัยนี้อย่างเช่นตอนอาบน้ำ

นางนั่งอยู่ในห้องนอนรอให้บ่าวต้มน้ำร้อนและผสมน้ำเย็น เทเข้าไปในอ่างไม้นี้ใช้เวลาอาบน้ำจนธูปหนึ่งเล่มเกือบดับ คนสมัยก่อนเน้นเวลาอาบน้ำมากโรยกลีบดอกกุหลาบดอก มะลิหยดน้ำหอมและมีการนวดเวลาตอนอาบนําหมอนวด ฝีมือกว่าระดับโรงแรม5ดาว
แต่ว่าโล่หวินหลานรู้สึกเหนื่อยตรงที่กลัวการเปลือยกาย ไม่ใช่แค่สูญเสียทรัพยากรมนุษย์และทรัพยากรน้ำร่างของ นางต้องเปลือยเปล่าสำหรับหญิงที่รักนวลสงวนตัวคงไม่ชิน ยิ่งวันนี้นางรู้สึกแย่นางมองบ่าวผสมน้ำเสร็จก็ให้พวกนาง ออกไป

นางอยากอยู่คนเดียวเพื่อผ่อนคลายหน่อยและพิงตัวลง ตรงอ่างไม้อาบความเหน็ดเหนื่อยออกไปให้หมดน้ำอุ่น ทำความสะอาดความคิดของนางวันนี้ให้หมด

แค่แววตาอันเย็นชาของโม่ฉีหมิงยังคงติดตานางอยู่

โล่หวินหลานค่อยๆหลับตาลงนางคร่ำเคร่งอยู่ท่ามกลาง ความอบอุ่นและไอร้อนของน้ำบรรยากาศของห้องเต็มไป ด้วยไอร้อนที่แสนอบอุ่นเหมือนนางกำลังหลุดไปในโลกที่ ดุจดั่งสวรรค์

ทันใดนั้นข้างหูของนางมีเสียงแหบๆดังขึ้นเบาๆหวิน หลานอาบได้สบายไหม?”

คนที่กำลังผ่อนคลายท่ามกลางไอร้อนอย่างโล่หวินหลาน สะดุ้งขึ้นทั้งตัวของนางถอยไปพิงอยู่ข้างหลังสุด น้ำที่อาบ กระเด็นขึ้นทำให้โม่ฉีหมิงเปียกไปทั้งตัวนางมองเขาด้วย สายตาที่ตกใจ

“เจ้าเจ้าเจ้าทำไมจู่ๆถึงเข้ามาที่นี่ได้?”โล่ฉีหมิงเริ่มหน้า แดง จ้องหน้าเขาด้วยความเขินอายแล้วถามขึ้นอย่างติดๆ

ขัดๆ
โม่ฉีหมิงใช้ตาอันเหลียวยาวกวาดสายตามองตัวของนาง แล้วขมวดคิ้วขึ้นเขาจ้องไปยังไหปลาร้าของนาง“ที่นี่เป็นที่ ของขามีที่ไหนบ้างที่ข้าไปไม่ได้?”

ไหปลาร้าอันผ่องใสของนางปรากฏต่อหน้าเขาแสงเทียน ในห้องมืดมัวเพราะไอร้อนของน้ำระเหยขึ้นมาแววตาของ เขายิ่งอยู่ยิ่งเปล่งประกายและจ้องนางแบบไม่กระพริบตา เลยเหมือนกําลังจะกลืนกินนางสดๆ

สังเกตเห็นถึงแววตาของเขาโล่หวินหลานดึงผ้าที่อยู่ขอบ อ่างไม้เพื่อติดช่วงล่างของคอและมองไปที่เขา”ท่านพี่หัน หลังไปหน่อยได้ไหม?

ถึงแม้เขาสองคนจะเป็นคู่สามีภรรยาแต่เป็นแค่ในนามเท่า นั้นจริงๆแล้วทั้งสองไม่ได้รักกันจริงนางถูกชายผู้หนึ่งมอง ตอนนางอาบน้ำเป็นเรื่องที่น่าอับอาย

โม่ฉีหมิงจับรถเข็นของตัวเองให้แน่นขึ้นภายใต้แววตา ของเขาสื่อให้เห็นว่าเขาต้องการอะไรบางอย่างโล่หวิน หลานยิ่งมองแล้วยิ่งรู้สึกกลัวกลัวว่าเขาจะบุกและโจมตีเข้า มาอย่างสัตว์ป่านางไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงแต่นางรู้สึกว่าเขาอยู่ ที่นี่ไม่ได้

“มาเอาให้ข้า”โม่ฉี่หมิงยับยั้งความต้องการของตนไว้และ สงบอารมณ์เร่าร้อนลงควบคุมตัวเองและใช้น้ำเสียงอ่อน หวานคยกับนาง

เขายื่นมือไปจับผ้าบนมือของนางถือโอกาสตอนที่นางเผลอก็เอาผ้าไปชุบน้ำในอ่างแววตาของโม่ฉีหมิงยังคง เหมือนเดิม หันหลังมา

เขาจะทำอะไร?โล่หวินหลานขมวดคิ้วขึ้นนางหันหลังไป ผ้าที่เปียกและอุ่นกำลังเช็ดแผ่นหลังของนางไปๆมาๆ

นึกไม่ถึงว่าโม่ฉีหมิงจะคล่องแคล่วเหมือนเคยฝึกฝน ……หวินหลานทำความเข้าใจอะไรที่เรียกเคยฝึกมา?

นางหันหน้าไปเห็นเพียงความหล่อเหลาของเขาและ สายตาที่มีเสน่ห์ท่าทีที่เขาตั้งใจทำอะไรมันเป็นภาพความ ทรงจำที่มีค่ามาก

“หวินหลานกำลังโกรธหรือ?”โม่ฉีหมิงใช้เสียงต่ำกระซิบ ข้างหูของนางทําให้นางรู้สึกคันและเสียวหูมากหัวใจของ นางเต้นรัวๆ

สิ่งที่โล่หวินหลานทนไม่ได้ที่สุดคือเขาใช้เสียงอันแหบ เรียกชื่อของนางเบาๆอย่างนี้เหมือนตัวเองกำลังจะโดนเขา ลากเข้าไปอยู่ในโลกของเขา

“โกรธ?ทำไมน้องต้องโกรธด้วยเจ้าคะ?นางถามกลับถ้า เป็นเรื่องที่เมื่อครู่นางช่วยหรูซูนางหายโกรธไปแล้ว

โม่ฉีหมิงนึกว่านางโกรธใช้สายตาอันหนักแน่นของเขา จ้องเส้นผมที่กึ่งเปียกกึ่งแห้งดุจดั่งสาหร่ายทะเลพาดอยู่ บนหลังอันขาวเนียนของนางสายตาของเขาจ้องมองจนสบ อารมณ์เขาวางผ้าลงมือใหญ่หนาของเขาลูบหน้าของนางและเอาผมของนางรวบไปหลังหู

จู่ๆเขาก็รู้สึกหน้าตาของนางตอนโกรธช่างน่าเกลียดน่าชัง เขากำลังตัวเองเก็บกดและกำเสียงต่ำลงเพื่อทำเสียงญาติ ดีกับนาง”หวินหลานทีหลังเจ้าอยากทําอะไรก็ตามอำเภอใจ เลยนะแค่เจ้ามีความสุขก็พอดีไหม?

โล่หวินหลานไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไปจู่ๆก็พูดคำพูดแบบนี้ ที่ผ่านมาเขาไม่ได้เป็นคนที่อ่อนโยนและเห็นแก่ความรู้สึก ของอีกฝ่ายนางหันไปมองเขาด้วยความประหลาดใจไอแห่ง ความร้อนของน้ำทำให้มองเขาไม่ชัดเจนตัวของนางค่อยๆ ไหลลงไปจมที่น้ำ

“ฉีหมิงน้องจะลุกขึ้นแล้วเสด็จพี่หันไปหน่อยได้ไหม?”โล่ หวินหลานชี้ไปที่กั้นข้างนอกนางตัดสินใจลุกขึ้นเพราะถ้า แช่นานไปจะทําให้ผิวมีริ้วรอย

โม่ฉีหมิงเห็นนางแล้วรู้สึกใจคอไม่ดีจริงๆเขาเลยค่อยๆ หมุนล้อรถเข็นออกไปด้านหลังของเขามีเสียงหยดน้ำดังขึ้น ในท่ามกลางห้องที่เงียบสงบยิ่งทำให้ได้ยินเสียงชัดเจนขึ้น เขาควบคุมความต้องการของตัวเองเขาคิดว่าทำแบบนี้ไม่ ได้เขาไม่อยากทำร้ายนาง

โชคดีที่เขายังมีความสามารถในการควบคุมตัวเองและ เขากำลังหัวเราะเยาะตัวเองทำไมถึงได้ควบคุมตัวเองไม่ได้ ง่ายๆอย่างนี้ล่ะ?

เสียงในใจของเขาได้สงบลงโล่หวินหลานสวมใส่ชุดสีขาวและผูกหูกระต่ายในโทนสีเดียวกันและผมของนางที่ยัง แห้งไม่สนิทดุจดั่งสาหร่ายที่พาดยาวไปถึงเอวหน้าที่ไม่ผ่าน การแต่งใดๆของนางดูผุดผ่องและสวยงาม

“ฉีหมิง…….โล่ฉีหมิงเรียกเสียงเบาด้วยความเขินอาย

ยังไม่ทันฟังนางพูดจบโม่ฉีหมิงรีบพูดแทรกขึ้นกดเสียง ที่แหบลง”เดี๋ยวอีกไม่กี่วันพวกข้าไปเมืองอูด้วยกันถือว่าไป พักผ่อนหย่อนใจ

เมืองอู?จู่ๆไปที่โน่นทำอะไร?ถึงแม้โล่หวินหลานมา หลุดในโลกสมัยโบราณไม่นานแต่นางเคยทำความเข้าใจ อาณาเขตนี้ทั้งอาณาเขตโม่ฉีมีเมืองอะไรบ้างนางรู้หมดและ เมืองอูเป็นที่ๆเต็มไปด้วยธรรมชาติและอุดมสมบูรณ์และเป็น เมืองที่งดงามน่าประทับมากๆเหมือนแหล่งท่องเที่ยวของ หางโจวตอนนี้

นี่เขาอยากนางไปพักผ่อนหย่อนใจจริงๆหรือ?ช่วงนี้ในวัง เกิดเรื่องวุ่นวายมากมายแค่เรื่องของเงินอ๋องกับตระกูลเย่ ก็ปวดหัวมากพอละพวกเขาไปเมืองอูไม่กี่วันเรื่องพวกนี้จะ เกิดการเปลี่ยนแปลงไหม?

“เป็นอะไรไป?เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?”โล่หวินหลานขมวด คิ้วถามขึ้น

โม่ฉีหมิงหัวเราะถึง“ข้าแค่เห็นว่าเจ้าช่วงนี้ดูเหนื่อยๆเลย พาเจ้าไปพักผ่อนหย่อนใจก็แค่นี้”
“ดีพอดีช่วงนี้ในวังก็เกิดเรื่องมากมายออกไปข้างนอกเดิน เล่นๆหน่อยก็ดี”อารมณ์ของโล่หวินหลานจู่ๆก็ร่าเริงขึ้นมา

อากาศของสมัยก่อนสดชื่นมากๆวิวสวยถ้าไม่ได้ไปเที่ยว แบบธรรมชาติคงจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก

โม่ฉีหมิงพูดจบแล้วจากไปแสงอาทิตย์อันเจิดจ้าสอดส่อง ลงบนพื้นนางจับประตูที่ทำจากไม้ไว้

โล่หวินหลานเอายาในตลับที่มีประโยชน์ต่อหรูซูขึ้นมา และให้พวกบ่าวที่อยู่ในห้องให้ไปช่วยทายา

ไหนๆโม่ หมิงไม่อยากให้นางเข้าใกล้หรูซูนางก็จะไม่ไป อีกทั้งสองต้องใช้ชีวิตคู่เรื่องที่นางสามารถทำได้ก็คือไม่ทำ ให้โม่ หมิงโกรธ

ถ้าเพื่อบ่าวที่ช่วยมากลางทางมาทำให้ความสัมพันธ์ของ พวกเขาต้องแตกแยกก็จะไม่ดี

โล่หวินหลานจับพู่กันที่โม่ฉีหมิงให้นางจุ่มหมึกเบาๆมอง กระดาษที่วางอยู่ต่อหน้าใช้พู่กันเขียนลง

“พระชายาเจ้าค่ะหรูซูมาแล้วเจ้าค่ะ”เย่หวินเข้ามาจาก ประตูเพื่อมารายงานนาง