ตอนที่73กลอุบาย

เย่ฮองเฮาพูดอ้อมๆ

เหมือนวลีที่กล่าวไว้ว่าสนมมีลูกไว้เพื่อสร้างความมั่นคง ให้ตัวเองสตรีผู้หนึ่งมีโชคลาภแค่ไหนขึ้นอยู่กับบุตรทำการ ใหญ่แค่ไหน?และพระโอรสทั้งสองของตัวนกุ้ยเฟยคนหนึ่ง อยู่ภายใต้การเลี้ยงดูของเย่ฮองเฮาที่ไม่สามารถมีบุตรได้ ส่วนอีกคนก็พึ่งกลับจากเยี่ยนเมินยศและตำแหน่งยังไม่ มั่นคงเป็นอย่างนี้แล้วตำแหน่งของต้วนกุ้ยเฟยที่อยู่ในวังก็ดี ไม่ถึงที่ไหน

“พี่หญิงพูดเล่นเกินไปบุตรของน้องหญิงไม่ได้แกร่งกล้า และโดดเด่นเหมือนราชกุมารแค่บุตรีของเฉินเฟยหมิงอ๋อง เป็นคนมากความสามารถและยังมีพระชายาที่ดีตอนนี้การ แพทย์พัฒนาขึ้นรักษาใบหน้าของหมิงอ๋องจนหายตอนนี้ก็ เหลือแค่ช่วงขาที่รอการฟื้นฟูถ้าหมิงอ่องกลับมาเดินได้ฝ่า บาทคงดีใจแน่นอน”ตัวนกุ้ยเฟยรีบทูลบอกเรื่องของโม่ฉีห มิงนี่เป็นจุดมุ่งหมายที่นางมาวันนี้

พอฟังที่นางพูดแล้วเย่ฮองเฮาจับถ้วยน้ำชาไว้ยิ่งแน่นขึ้น น้ำในถ้วยลอยด้วยใบชากำลังหมุนไปหมุนมานางเขม่นตา มองตัวนกุ้ยเฟยจ้องหน้านางไปสักพักจึงเรียกวี่จือไปปิด ประตูลง

ในห้องสงบไปสักพักได้ยินแค่เสียงหายใจของทั้งสอง นางแสงอาทิตย์นอกสอดส่องเข้ามาตรงขาของโต๊ะผ่าน หน้าต่างและสะท้อนแสงที่เจิดจ้า
“น้องหญิงอยากพูดอะไรกันแน่?”เฮองเฮาอดใจไม่ไหว จริงๆ

ตัวนกุ้ยเฟยเห็นนางเป็นสภาพนี้ทีแรกนางอยากรีบพูด ออกมาแต่ตอนนี้นางได้สงบลงนางรู้ว่าเยฮองเฮามีความ หวาดกลัวต่ออำนาจของโม่ฉีหมิงตอนนี้นางแค่พูดอะไรนิดๆ หน่อยๆก็พอ

สีหน้าของนางดูหนักหน่วงและพูดอย่างจริงจัง ฮองเฮา ก็ทราบดีว่าหน้าของหมิงอ๋องที่ได้รับบาดเจ็บเกิดจากอะไร ฝีมือการแพทย์ที่มากมีของโล่หวินหลานช่วงขาที่ได้รับบาด เจ็บของหมิงอ๋องจะฟื้นฟูก็เรื่องไม่ช้าก็จะเกิดขึ้นถ้าขาของห มิงอ๋องดีขึ้นเกรงว่าอำนาจของเขาจะนำมาซึ่งความเสี่ยง

ความเสี่ยงหรอกหรอ?เย่ฮองเฮาคิดวิเคราะห์ในใจสักพัก โล่หวินหมิงรักษาราชโอรสให้หายและยังรักษาเทียนหวา ของหลินอ๋องณตอนนี้ยังออกหน้าออกตาช่วยเหลือหมิงอ๋ องฝีมือการแพทย์ของนางคงกลายเป็นสิ่งที่น่าเกรงขาม ของเมืองจิงเฉิงในไม่ช้ายิ่งไปกว่านั้นสิ่งนี้แหละจะสร้าง ความน่าไว้ใจให้กับเสด็จพ

ถ้าถึงวันนั้นจริงๆโม่ฉีหมิงอยากกลับมาคงไม่ยากใช่ ไหม?ถึงเวลาองค์รัชทายาทก็ตกเป็นของเขางั้นตำแหน่ง ฮองเฮา……

เย่ฮองเฮาแค่คิดก็น่ากลัวนางจะไม่ยอมทำให้เรื่องน่าเศร้า ต้องเกิด
“ข้ายังไม่เคยได้ยินว่าขาที่เส้นเอ็นขาดแล้วยังสามารถลุก ขึ้นยืนได้ถึงแม้โล่หวินหลานจะมีฝีมือทางการแพทย์ที่ยอด เยี่ยมแต่ก็ต้องดูว่าหมิงอ๋องจะมีโชคลาภอย่างนั้นไหม

ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้แต่ถ้าเกิดว่ามีใช่จริงล่ะตัวนกุ้ยเฟย รู้สึกกังวลขึ้นมานางวางถ้วยชาลงดูไปนอกหน้าต่างและเดิน ว่าใกล้เย่ฮองเฮา”พี่หญิงเจ้าคะลงมือก่อนจะได้เปรียบถ้า เกิดโม่ หมิงเดินได้พวกข้าจะเสียดาย!

พอพูดถึงอย่างนี้แล้วเยฮองเฮาก็คิดใคร่ครวญในใจและ คิดไตร่ตรองคำพูดของต้วนกุ้ยเฟยรู้สึกว่ามีเหตุผลกลัวมัน จะเกิดขึ้นจริง

เย่ฮองเฮาขมวดคิ้วขึ้นดวงตาที่เรียวยาวสื่อให้เห็นความ ดุร้ายและพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ นั้นควรทำเยี่ยงไร?

ตัวนกุ้ยเฟยขยับเข้าไปข้างหูนางใช้สายตาอันดุร้าย โล่ห วินหลานไม่ควรเก็บไว้

สายลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านนำมาซึ่งความเย็นโล่หวิน หลานสวมใส่เสื้อคลุมนั่งอยู่ตรงโต๊ะหินที่กำลังดูพวกบ่าว เตะลูกขนไก่อย่างสนุกสนานโม่ฉีหมิงก็อยู่ที่ห้องหนังสือคุ ยกับสวินโม่ไม่ออกมาทั้งวันอยากจะคุยเล่นกับเขาก็ต้องต่อ คิวและจองล่วงหน้า

“พระชายาเจ้าค่ะมาเตะด้วยกันไหมเจ้าค่ะ!”บ่าวคนหนึ่ง เดินออกมาใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและชี้ไปที่ลูกขน ไก่”สนุกสนานมากเจ้าค่ะ!”
โล่หวินหลานส่ายหัวด้วยความอายนางไม่ได้เตะเล่นเลย ดูพวกเขาเตะนี่แหละสนุกดีนางนั่งพิงอยู่ตรงเสาหินสีแดง ตรงระเบียงมุมปากของนางกระตุกขึ้นและหัวเราะเบาๆ

“ข้าเล่นเป็นเดี๋ยวข้าจะเล่นกับพวกเจ้า! เสียงคล้ายโล่หวินหลานดังขึ้นมา “ทันใดนั้นหญิงที่

พึ่งพูดจบก็มีหญิงสาวสวมเสื้อผ้าสีเขียวหม่นเดินเข้ามา บนมือจับขนไก่หลากสีไว้

เมื่อเหล่าบรรดาบ่าวเห็นหรูซูที่ดูร่าเริงแจ่มใสกำลังกระ โดดขึ้นๆลงๆทุกคนต่างก็ถอยให้นางมีช่องว่างในการเดิน เสียงกรีดร้องและเสียงตบมือดังขึ้น

บ่าวบางคนยืนขึ้นเพราะนางโล่หวินหลานหันไปมองนาง สักพักก็หันหลังเดินจากไป

และหรูซูเห็นว่าโล่หวินหลานกำลังจะไปและนางก็เห็นบน พื้นมีหินนูนออกมานางจึงตั้งใจเหยียบโดนหินนั่นสะดุดแล้ว ล้มลงกับพื้น“โอ้ยเจ็บ!

โล่หวินหลานเขมันตามองทันทีตอนที่นางหันหลังไปหรู ซูล้มลงกับพื้นไปแล้วพวกบ่าวอื่นๆเลยล้อมรอบนางไว้ไม่มี ใครกล้ายื่นมือไปช่วยนางเลย

“พระชายาเจ้าค่ะดูสิเจ้าค่ะหรูซูเลือดไหลแล้วเจ้าค่ะ”บ่าว ผู้หนึ่งตะโกนเสียงแหลมด้วยความตกใจทุกคนต่างก็มองหรู
โล่หวินหลานเลยอยู่เฉยๆแบบไม่สนใจไม่ได้อีกแล้วและ ผ่าฟันกลุ่มคนเข้าไปมองหรูซูที่ล้มอยู่บนพื้นสีหน้าของนาง ขาวซี้ดหน้าผากเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อใต้สะโพกของนาง เต็มไปด้วยเลือดทีแรกเหมือนจะเห็นเลือดไหลออกมาไม่ เยอะแต่ตอนนี้เลือดเป็นราบประมาณฝ่ามือ

โล่หวินหลานพลิกตัวหรูซให้นอนตะแคงข้างอย่างมีสติ สายตาของนางมองสะโพกที่ถูกก้อนหินบาดจนเป็นแผลลึก ไม่ใช่เพียงแค่นี้หินที่แหลมคมแทงเข้าไปในเนื้อถ้ามองจาก ระดับสายตาน่าจะประมาณ 1 เซนติเมตร

“พวกเจ้าไปหาแคร่หามมาแล้วนางกลับห้องโล่หวิน หลานสั่งการอย่างมีสติ

บ่าวที่ล้อมรอบรีบไปหาแคร่หาม

หรูซูเข้าใจสักทีอะไรที่เรียกว่าหาเหาใส่หัวทีแรกแค่กะจะ แกล้งล้มเพื่อเรียกร้องความเห็นใจของฌโล่หวินหลานและ ให้ตัวเองได้ใกล้ชิดนางใครจะไปคิดว่าจะล้มได้รุนแรงขนาด นี้

“พระชายาเจ้าค่ะบ่าวคงไม่ตายใช่ไหมเจ้าค่ะ?”เสียงสั่น ขึ้นด้วยความอ่อนแอและความกลัวของหรูซู

เย่หวินสั่งให้คนยกแคร่หามมาทุกคนต่างยกนางขึ้นบน แคร่โล่หวินหลานเดินตามแคร่ไป

“ไม่หรอกอย่ากลัว”โล่หวินหลานพยายามปลอบนาง
เข้าไปในห้องโล่หวินหลานสั่งเหวินยกตลับยามานาจสั่ง ให้บ่าวต้มยายับยั้งเลือดมาก่อนให้หรูซูหยุดเลือดได้ก่อน ค่อยว่ากัน

นางฉีกกระโปรงช่วงล่างของหรูซูออกและตัดผ้าที่อยู่ตรง แผลออกแผลที่เต็มไปด้วยเลือดโผล่มาจากช่องโหว่แผลที่ ดูน่ากลัวยังล้อมรอบไปด้วยเศษหินที่ดูแล้วยิ่งเจ็บปวด

“พวกเจ้าไปต้มน้ำมาสัก2-3กระติกทำให้หายเย็นแล้วยก เข้ามาโล่หวินหลานไม่เงยหน้าแล้วพูด

“เจ้าเข้าไปในห้องหนังสือเรียกสวินไม่เอายาชามา ด้วย”โล่หวินหลานสั่งบ่าวของนางและก้มหน้าทำแผน

ตอนที่เหวินเข้ามามือของนางถือตลับยาไว้ตามมาด้วย โม หมิงและสวนไม่

ตอนที่นางกำลังจะไปเอาตลับยาและนางก็เล่าเรื่องให้โม่ ฉีหมิงฟังทพอพูดให้ชัดเจนเสร็จพวกเขาก็เดินมาด้วยกัน ตอนที่พวกเขามาเห็นบ่าวกำลังยกยาชาเข้ามาสวินโม่อยาก เห็นฝีมือของโล่หวินหลานอีกรอบและยื่นมือที่แย่งยาชามา จากมือของบ่าว

“พระชายาขอรับยาระงับเลือดต้มเสร็จแล้วขอรับ”สวินโม่ พูดอยู่ข้างๆแต่ตัวเขาไปถึงตรงหน้าเตียงนอนแล้ว

“เจ้าเข้ามาทำอะไรรีบออกไปเดี๋ยวนี้”นางเห็นเขาตาค้าง ปากค้างยืนอยู่กับที่เลยรีบเอาผ้ามาคุมหรูซูไว้และตะโกนว่าเขา

สวินโม่กระพริบตาเบาๆหายใจแรงและรัวขึ้นหญิงสาวหน้า ซี้ดที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ พูดไม่ออกนัยน์ตาของนางสื่อถึงความอายแล้วมองหน้าเขา ด้วยความเจ็บปวดเขาวางยาระงับเลือดลงแล้วเดินออกไป

มีตลับยาแล้วขั้นตอนต่อไปก็เป็นเรื่องที่สบายหรูซูดื่มยา ระงับเลือดก่อนมองดูบาดแผลของนางเหมือนจะดีขึ้นแล้ว

ให้เขาดื่มยาชาแล้วนางทนไม่ได้จนทต้องถามขึ้น”พระ ชายาเจ้าคะทําไมต้องดื่มยาชาด้วยล่ะเจ้าคะ?”

นางตอบกลับ”ยาชาดื่มแล้วจะทำให้นางไม่รู้สึกเจ็บปวดข้า เห็นบาดแผลของนางใหญ่พอสมควรต้องการเย็บเลยต้อง ให้เจ้าหมยาชา”

และหลังจากที่นางได้ยินใช้เข็มเย็บสองคำนี้นางลืมตาโต ขึ้นใบหน้าที่ขาวซี้ดของนางยิ่งซี้ดขึ้นไปใหญ่ริมฝีปากของ นางแตกแห้งสายตาของนางสื่อให้เห็นถึงความกลัว

เย็บเย็บเข็มเย็บงั้นหรอเจ้าคะ?”

หรซูมีความสามารถในการพูดโล่หวินหลานป้อนยาชา หนึ่งช้อนเข้าปากของนางถ้ารอให้นางพูดให้เข้าใจเลือด ของนางคงไหลออกมาจนหมดตัว

หรูซูนอนคว่ำอยู่ดังนั้นนางเลยปัดยาออกไม่ได้ปากที่ดื่มยาซาไปรู้สึกชาๆนางป้อนยาเข้าปากนางจนหมดหรูซูกจึง สลบไป

“เย่หวินเจ้าเข้ามาช่วยข้า”โล่หวินหลานพูดถึง

พูดความเป็นจริงเย่หวินเป็นบ่าวที่ฉลาดมากแค่พูดนิด เดียวนางก็ทำได้แล้วถ้าไม่ใช่เพราะว่าหรูซูบาดเจ็บครั้งนี้ไม่ สามารถให้ชายผู้ใดเข้ามาช่วยได้เพราะนางรับไม่ได้กับสิ่งนี้

เย่หวินจดจําสิ่งที่โล่หวินหลานสอนนางไว้และยืนรอให้โล่ หวินหลานสั่งการอยู่ข้างๆ

“ข้าจะดึงก้อนหินออกมาเจ้ารอเอายาระงับเลือดมาให้ ข้า”โล่หวินหลานพูดถึง

โล่หวินหลานลองดูก่อนว่าจะเอาหินออกมาได้ไหมถ้าดึง ออกมาไม่ได้ก็ต้องผ่าตัดบาดแผลเพื่อดึงก้อนหินออกมาแต่ วิธีนี้จะทำให้ยิ่งบาดเจ็บถ้าสมมติว่าระงับเลือดไว้ไม่ได้ก็ยิ่ง แย่

มือทั้งสองข้างของนางดึงก้อนหินที่โผล่ออกมาอยู่ข้าง นอกไว้นางหายใจลึกๆตาจ้องไปยังก่อนถึงก่อนนั้นเอาความ ตั้งใจทุกอย่างจับจองไว้กับสิ่งนี้จู่ๆก้อนหินก็ถึงถูกดินออกมา ด้วยเสียงเบายังดีเพราะว่าแผลไม่ลึกเลือดก็เลยไหลได้ไม่ รุนแรงนัก

เมื่อนางทำเรื่องพวกนี้เสร็จเย้หวินรีบยื่นยาสมุนไพรระงับ เลือดให้นางและเอาผ้าให้นางเช็ดมือนางมองเย่หวินด้วยความประทับใจนางทำความสะอาดมือไปด้วยและมองเลือด ที่ค่อยๆหยุดไหลแล้วนางก็ถอนหายใจเบาๆ

“เอาน้ำที่หายร้อนแบ่งเป็นถ้วยเล็กๆ ทุกถ้วยใส่เกลือไป สองช้อนใหญ่ พอคนให้เข้ากันแล้วเอาสำลีให้ข้า”โล่หวิน หลานเอายาออกตอนนี้ดูๆแล้วเลือดหยุดแล้วและพูดได้

ขั้นตอนต่อไปก็เหลือแค่ทำแผลนางรอให้เย่หวินทำจน สําเร็จทุกอย่างแล้ว โล่หวินหลานใช้น้ำเกลือชำระล้าง บาดแผล แต่ละครั้งที่ล้างสำลีที่เอาออกมาเป็นสีแดงดูน่า ตกใจมาก