ตอนที่7 ประวัติ

โล่หวินหลานสะกดจิตโม่ฉีมู่แต่ว่าถูกสะกดจิตโดยไม่รู้ตัว หากจะให้ เจาะตำราเล่มนี้ก็จะทำให้โม่ฉีมุ่งงแล้วจะทำให้เขาตื่นได้

เกิดว่าโม่ฉีมู่ตื่นขึ้นมาตัวนางต้องตายแน่! โล่หวินหลานไม่รู้จะทำยัง ไงจะไปหาคัมภีร์เล่มนี้มาจากไหนตอนนี้จะไปทำขึ้นมาใหม่ก็คงไม่ทัน แล้วเพราะโม่ฉีสิงได้สั่งให้คนไปค้นจวนหลินอ่องแล้ว

โม่ฉีหมิงเหลือบไปมองโล่หวินหลานเห็นนางสีหน้าเคร่งเครียดถึงแม้ จะพยายามข่มเอาไว้แต่ว่าก็รอดสายตาเขาไปไม่ฟ้น โม่ฉีหมิงแอบยิ้ม แห้งในใจที่แท้ผู้หญิงคนนี้ก็มีช่วงเวลาที่หวาดกลัวเหมือนกัน

โล่หวินหลานคิดว่าเวลาในตอนนี้เดินช้ามากทุกวินาทีทุกนาทีมัน ทรมานมากสวรรค์ให้โอกาสนางได้ข้ามภพมานางไม่อยากตายไปง่ายๆ แบบนี้ โล่หวินหลานกำลังคิดหาวิธีรับมืออยู่ก็ได้ยินทหารที่ไปค้นจวน อ๋องกลับมารายงานว่า

“ทูลฝ่าบาทพบคัมภีร์ในห้องนอนของหลินอ๋องพ่ะยะค่ะ”ทหารยก ตำราขึ้นถวายทันทีรับมาแล้วยื่นให้กับโม่ฉีสิง

โล่หวินหลานคิดว่าตัวนางฟังผิดค้นเจอคัมภีร์จริงๆหรอ?

โม่ฉีสิงเห็นหน้าตำราเขียนว่าคัมภีร์ทานตะวันจากนั้นก็เปิดเข้าไปด้าน ใน ด้านในเขียนไว้ว่าผู้ที่ฝึกวิชานี้ต้องตอนของตัวเอง!

โม่ฉีสิงโยนคัมภีร์เล่มนั้นทิ้งไปข้างๆโม่ฉีมู่จากนั้นก็ด่าว่า “เจ้าเดร ฉานทำไมข้าถึงได้มีลูกชายไม่เอาไหนอย่างเจ้าให้ทหารกักบริเวณหลิน อ๋องไว้ในจวนไม่มีคำสั่งข้า ห้ามเขาออกจากจวนเด็ดขาด”

โม่ฉีสิงโกรธมากหยามเกียรติพี่น้องของตัวเองไม่พอ ยังฝึกวิชา ประหลาดอีกเขารู้สึกว่าลูกชายของเขาทำให้เขาอับอายเสียหน้ามาก พระสนมเอกตวนเฟยกับฮ่องเฮาคิดอยากจะช่วยพูดให้กับโม่ฉีมู่ทั้งคู่ กำลังจะเอ่ยปากก็ได้ยินโม่ฉีสิงหันมาต่อว่าพวกนางว่า “ดูลูกชายตัวดี ของเจ้าซิ เจ้าเลี้ยงลูกยังไงพวกเจ้าออกไปให้พันหน้าข้าเดี่ยวนี้ ใคร กล้าขอร้องแทนหลินอ่องข้าจะปลดนางซะ”

พระสนมเอกตวนเฟยกับฮ่องเฮาหน้าเสียไปรู้ว่าโม่ฉีสิงโกรธมากจริงๆ ก็เลยไม่กล้าพูดอะไรอีกทำได้แค่กลับออกไป

ภายในตำหนักเหลือเพียงโม่ฉีหมิงกับโล่หวินหลานสองคน สายตาของโม่ฉีสิงรู้สึกเสียใจติดค้างลูกชายคนนี้ของเขามาก “หมิงเอ๋

อข้า….”โม่ฉีสิงหยุดพูดไปคิดอยากจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด

ออกมา

เขาถอนหายใจแล้วหันไปพูดกับโล่หวินหลานว่า “เจ้าดูแลท่านอ๋อง ให้ดี”

โล่หวินหลานพยักหน้าแล้วรับคำว่า “เพคะหม่อมฉันทราบแล้ว”

โม่ฉีสิงนั่งลงบนเก้าอี้มังกรอย่างหมดแรงแล้วพูดว่า “พวกเจ้ากลับไป

เถอะ”

โม่ฉีหมิงคำนับแล้วพูดว่า “หม่อมฉันทูลลา”จากนั้นก็ถูกคนหามออก ไปจากตำหนัก เย่หวินรีบเดินเข้ามาพยุงโล่หวินหลานที่คุกเข่าจนปวด เข่าไปหมด ทั้งคู่ออกจากประตูวังไป

ในรถม้าโล่หวินหลานกำลังคิดว่าทำไมถึงได้มีคัมภีร์ทานตะวันโผล่ขึ้น มาได้ก็เลยถามโม่ฉีหมิงไปว่า”เฮ้ คัมภีร์เล่มนั้นเป็นฝีมือเจ้าหรอ?” เรื่องนี้นอกจากโม่ฉีหมิงแล้วโล่หวินหลานนึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะเป็น ใคร

โม่ฉีหมิงพูดว่า “ข้าฟังไม่เข้าใจ” โล่หวินหลานยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าแกล้งต่อไปเถอะ ข้ามองออกถึงแม้ เจ้าจะเดินไม่ได้แต่ในใจของเจ้ารู้ดีทุกอย่าง เจ้าบอกว่าเจ้ามันคนไร้ ประโยชน์แต่จริงๆเจ้ามันซ่อนเขี้ยวเล็บเอาไว้”

โมฉีหมิงจ้องไปที่นางในใจคิดว่าที่เขาช่วยหรือว่าเขาจะคิดผิด? เมื่อ คืนที่โม่หวินหลานพูดกับโม่ฉีมู่เขาจำได้เขาก็เลยแอบทำตำราขึ้นมาเล่ม หนึ่งตามที่นางบอกจากนั้นก็เขียนประโยคที่นางพูดนั้นลงไป

ที่เขาทำอย่างนั้นแค่เผื่อเอาไว้วันนี้ ในวังหลวงตามสถานการณ์คือ เขาชนะแต่ว่าเพราะเหตุนี้มันถือเป็นการส่งสารท้ารบไปยังฮ่องเฮากับ พระสนมเอกตวนเฟยอย่างเป็นทางการไปแล้ว

“ถึงแม้คราวนี้เจ้าจะรอดไปได้แต่ว่าทางข้างหน้ายังมีอันตรายรออยู่ อีกเยอะฮ่องเฮากับพระสนมเอกตวนเฟยไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่ยังมีเวิ นอ่องอีก”โม่ฉีหมิงเน้นหนักมากที่คำว่าเวินอ๋อง

โล่หวินหลานชะงักไปวันนี้นางพูดเรื่องที่หลินอ๋องหยามเกียรติหมิงอ่ องมันทำให้ฮ่องเฮากับพระสนมเอกตวนเฟยจับจ้องมาที่นาง ผู้หญิงใน วังหลวงสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการใช้อุบายแต่ยังดีที่นางดูซีรีย์วังหลังมา เยอะนางคิดจะลองสัมผัสดูเองสักครั้ง

“พวกเขาคิดจะลงมือกับข้าจริงก็คือคิดลงมือกับเจ้า พวกเขาเป็นศัตรู ของเราดังนั้นต่อไปเราต้องร่วมมือกัน “โล่หวินหลานแสดงท่าทางอย่างมี อุดมการณ์

โม่ฉีหมิงพูดว่า “เจ้าคิดได้ไงว่าข้าจะร่วมมือกับเจ้า?เจ้าจะเป็นจะตาย ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าขอแค่เจ้าอย่าทำให้ข้าเดือดร้อนก็พอ”

โล่หวินหลานสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดกับเขาแทบจะอกแตกตาย โล่ห วินหลานพูดว่า “ถ้ามันทำให้ท่านอ่องเดือดร้อนมากขนาดนั้นก็รบกวน ท่านอ๋องเขียนใบหย่าให้ข้าเถอะปล่อยข้าไปท่องยุทธภพออกรักษา ผู้คนแบบนี้ดีกว่า” โม่ฉีหมิงตะลึงไปผู้หญิงคนนี้ขอใบหย่าจากเขา หรือว่านางไม่รู้ว่าผู้ หญิงที่ถูกหย่านั้นเป็นการหยามเกียรติมากแล้วไม่มีหน้าที่จะมีชีวิตต่อ ไปอีก นางบอกว่าจะท่องยุทธภพออกรักษาผู้คนหรอ?