ตอนที่57 อันตราย

ผ่านไปนาน โล่หวินหลานรู้สึกเพียงแค่ริมฝีปากของตัว เองถูกจูบจนชาไปหมดแล้ว สองมือของเขาถึงได้ค่อยๆ ปล่อยลงจากใบหน้างาน

เห็นโล่หวินหลานที่โดนเข้าจูบจนปากระบมไปหมด เข้า รู้สึกได้ใจ นัยน์ตานั้นมีความสดใสให้เห็นอยู่เนืองๆ ใช้นิ้ว ค่อยๆเกลี่ยตรงริมฝีปากสีแดงสดของนาง ในน้ำเสียงเต็มไป ด้วยคำเตือน “จูบของเจ้าเป็นยาแก้ปวดที่ดีที่สุดของข้า”

ได้ยินเขาประเมินจูบของนาง ไม่รู้ทำไม ในใจรู้สึกร้อน วูบวาบขึ้นมา ความจริงมันเป็นเรื่องไม่ใหม่สำหรับนาง เลย พระเอกในนิยายถึงจะพูดแบบนี้ แต่ทำไมนางฟังแล้ว รู้สึก……ดีใจล่ะ?

โล่หวินหงานเงยหน้าจ้องตาเขม็ง นัยน์ตามีแต่ความออด อ้อน โม่ฉีหมิงอยากให้นางจ้องเขาอย่างนี้นานหน่อย นาง ก้มหน้าเร็วมาก ตรวจดูแผลของเขาอย่างละเอียด

“คราวหน้าเจ็บต้องรู้จักพูด ถ้าไม่รู้ว่าแผลเจ้าเป็นยังไง หากมีอาการอักเสบหรือแผงติดเชื้อขึ้นมา งานมันจะยากขึ้น นะ เข้าใจไหม?” โล่หวินนำยาออกมาเปลี่ยน ค่อยๆแกะผ้า พันแผลออก ด้านในมีแผลที่ทำให้คนตกใจกลัวอยู่เหมือน กัน

แต่ไม่เห็นว่ามีการติดเชื้อ ช่วยเขาเปลี่ยนยาเสร็จ แล้ว พันผ้าพันแผลใหม่ เขาหลับตาลงเอนลงบนเตียง นัยน์ตารู้น้ำตาเล็ดอยู่หน่อย โล่หวั่นหลานนวดกดเบาๆรอบๆ

ทําแผลเสร็จ โล่หวินหลานเปลี่ยนสวิสโม่เข้ามา ทั้งสอง สวมใส่เสื้อปลอดเชื้อ กำลังปรึกษากันเรื่องพอถ้าปลูกถ่าย เสร็จต้องทํายังไงต่อ

ก็ยังคงเป็นอุปกรณ์เมื่อวานเหมือนเดิม โล่หวินหลานไม่ ค่อยได้สัมผัสการศัลยกรรมมากนัก แต่นางรู้ดีว่าแพทย์ ศัลยกรรมก็ต้องร่วมมือกับแพทย์เฉพาะทางถึงจะทําให้การ ผ่าตัดสมบูรณ์ที่สุด

เย่หวินนําหมาฝอซานที่ต้มเสร็จยกเข้ามาให้โม่ฉีหมิงดื่ม เห็นเขาค่อยๆหลับตาลง ถึงถอยออกไปอีกข้าง

“สวินโม่ เจ้าช่วยข้าเหมือนเมื่อวานเลยนะ ข้าต้องการอะไร ข้าจะพูด แล้วเจ้าก็หยิบให้ข้า ยังมีอีก ถ้าข้ามีเหงื่อเจ้าก็ต้อง คอยซับให้ข้า อย่าให้เหงื่อหยดลงบนตัวของท่านอ๋อง” โล่ หวินหลานค่อยๆเตรียมจัดอุปกรณ์ให้เข้าที่ พลางสั่งงาน อย่างกระฉับกระเฉง

“เข้าใจแล้ว พระราชา” สวินโม่พยักหน้า รีบลงมือผ่าตัดกับ โล่หวินหลานโดยด่วน

แกะหน้ากากของมาฉีหมิงออกมาเสร็จ ใบหน้าของ เขาปรากฏอยู่ตรงหน้านาง ก่อนหน้านั้นได้ดูก็ทำให้นาง หลงใหลไปแล้วครั้งหนึ่ง ทำให้คนตกตะลึง พอมาเห็นอีก ครั้ง เหมือนกับว่าเขาจะหล่อเหลาขึ้นโล่หวินหลานเม้มๆปาก หยิบถุงมือมาใส่ แล้วก็เริ่มลงมือ

ผ่าตัด

“เอามีดผ่าตัดฆ่าเชื้อ” โล่หวินหลานพูดอย่างใจเย็น นาง พูดหนึ่งคำก็มักจะพูดฆ่าเชื้อต่อท้ายตลอด เหมือนกลัวสวิน โม่จะลืม

สวินโมรีบหยิบมีดผ่าตัด วางไว้ในแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อเสร็จ ก็ยื่นให้โล่หวินหลานทันที

นางรับมีดผ่าตัดมาถือไว้ เริ่มย้อนความทรงจำที่เรียนอยู่ ในห้องศัลยกรรม ใช้ความชำนาญในการผ่าตัดค่อยๆกด ด กรีดหนัง

มือของนางสั่นเทาเล็กน้อย นางสูดหายใจเข้าลึกๆ ฝัน หยุดการสั่นของมือไว้ ให้มือที่ผ่าตัดตัวเองมีความแม่นยำ

“พระราชา……” สวินโม่ยื่นเข็มให้นางแล้วเขาก็เห็นหน้าที่ โดนไฟไหม้ของโม่ฉีหมิงไม่เห็นแล้ว เห็นเพียงแค่ชิ้นเนื้อ และหลอดเลือดที่โผล่ออกมาให้เห็น เขามีความลนลาน แล้วพูด “พระราชา เลือดออกแล้ว”

โล่หวินรู้สึกตกใจ เลือดออกต้องทำยังไง? นางรีบนึกถึง ตอนที่อาจารย์สอนว่าเลือดออกต้องทำยังไง แต่นึกยังไงก็ นึกไม่ออก

มีเหงื่อร้อนๆผุดออกมาตามหน้าผากของนาง สวินโม่ที่ อยู่ข้างๆคอยใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้นาง ขมวดคิ้วอย่างกังวล

นางจับมีดผ่าตัดในมือแน่น เห็นใบหน้าของโม่ฉีหมิงมี เลือดไหลออกไม่หยุด ทำให้ตัวเองใจเย็นลงให้ได้มากที่สุด “สวนโม ในการผ่าตัดเลือดออกอย่างนี้เป็นเรื่องปกติ ตอนนี้ เจ้าไปต้มยา ระงับการไหลของเลือดมา เร็วๆ

สวนโมรับคำสั่งแล้วรีบวิ่งออกไปทันที เย่หวินกับฉินหยื่น นั่งอยู่ข้างนอกของห้องลับ เห็นเขาที่รีบวิ่งออกมา มีความ สงสัย ยังไม่ทันได้ถามอะไร เขาก็ไปไวจนไร้เงาแล้ว

ตั้งแต่เลือกยาจนถึงต้มยาสวินโม่ลงมือทำเองหมดทุก ขั้นตอน ไม่ให้ใครหน้าไหนแตะ เขาไม่รู้ว่าการผ่าตัดครั้งนี้ อันตรายถึงขั้นไหน แต่ดูจากสีหน้าของโล่หวินหลานเมื่อครู่ การผ่าตัดต้องมีความอันตรายแน่ๆ

ใจร้อนดังไฟเผาไหม้รอจนต้มยาห้ามเลือดเสร็จ รีบยกยา เข้าไปในห้องลับชามใหญ่

โล่หวินหลานเห็นเขายกชามยาห้ามเลือดเข้ามา ก็รีบรับ มาไว้ในมือ กลัวว่าเขาจะสำลักออกมาโดนแผลที่พึ่งผ่าตัด เสร็จ ฉะนั้นจึงใช้กรวยเฉพาะ ค่อยๆป้อนยาห้ามเลือดให้เขา กิน

ป้อนยาห้ามเลือดเสร็จ โล่หวินหลานก็สังเกตดูการไหล ของเลือด เห็นเลือดหยุดไหลแล้ว ถึงถอนหายใจอย่างโล่ง

อก
“การไหลของเลือดแบบนี้เห็นได้น้อย เริ่มการผ่าตัดอีก ครั้งได้ สวินโม่ เอาผัวหนังมาให้ข้า” โล่หวินหลานพูด ตอน นี้จะเริ่มขั้นตอนที่สำคัญที่สุดแล้ว

ทั้งสองคนเข้าไปในห้วงของอุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องเต็ม ไปหมด โล่หวินหลานค่อยนำชิ้นผิวหนังปลูกถ่ายลงที่หน้า เขาทีละเล็กทีละน้อย เวลาค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆ เหมือนผ่าน ไปนับปี

พอการผ่าตัดเสร็จ ก็เริ่มแล้ว

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แสงจากพระอาทิตย์ค่อยๆดับลง หลับใหลอยู่หลังเขา เหลือไว้เพียงแค่แสงสีส้มที่แสดงว่า เข้าสู่กลางคืนแล้ว

“พวกเจ้าทำเร็วๆเข้า ยาพวกนี้ต้มให้เสร็จก่อนธูปดับเย่ห วินเฝ้าอยู่ในห้องครัวดูคนรับใช้ต้มยา

“ขอรับ แม่นางเย่หวิน” คนรับใช้รับคำสั่ง รีบเริ่มต้มยากัน อย่างขะมักเขมันพัดจนไฟที่ติดถ่านร้อนแดงฉ่า

ทำตามคำสั่งโล่หวินหลาน นางไปห้องยาหยิบยาพวกนี้ เข้ามา รีบแบ่งหน้าที่ให้พวกเขาแต่ละคน

ตั้งแต่โล่หวินหลานเข้าการผ่าตัด เดินออกมาจากห้อง อย่างเหนื่อยล้า พินั่งลงไปที่เก้าอี้ด้านนอก ยังไม่ทันได้ดื่ม น้ำ เสียงแหบพร่าก็รีบสั่งให้นางไปหยิบยาแล้ว
ก็ไม่กล้าถามเยอะ รับออกจากงานไปหายทันที แล้ว ก็อยู่แต่ในห้องครัวเฝ้าพวกเขาต้มยา

“แม่บท ทวิน ยานเสร็จแล้วค่ะ” คนรับใช้คนหนึ่งลุกขึ้น แล้วเดินมาห์เบาที่ประตูด้านนอก พลางรับทำความเคารพ

ช่างในช่างหอมตลบอบอวลนัก ยางบน ผ้า บรรยายไว้กับกรไฟ ไฟข้างล่างจะทนจาก อ่าน ยังมีกลิ่นควันลอยอยู่

เทวันเปิดผ้าออกดู น่าเสียงเรียบเฉย ได้

ยกยา เข้าไปในห้องลับ ข้างในปัดกวาดเช็ดเรียบร้อย ใบหน้าของโม่หญิงมีผ้าพันแผลฟันอยู่ มีแค่ตากับปาก ที่โผล่ออกมาให้เห็น ไม่รู้ว่าพอเปิดผ้าออกมา หน้าตาจะ เปลี่ยนไปอย่างไร

“พระราชาได้ยาแล้ว” เหวินนำยาวางไว้ข้างๆโต๊ะ

โสหวินหลานพยักหน้า นำกรวยที่ใช้เฉพาะออกมาจาก กล่อง ยังจะใช้วิธีนี้ป้อนยาให้ไม่มีหมิงดื่ม

“พระราชา ท่านอ๋องเมื่อไหร่จะฟื้น?” เย่หวินรับถ้วยยา เปล่า นางรู้ว่าไม่ควรถามให้มากความ แต่ว่านางเป็นห่วงไม่

หลังจากผ่าตัดปลูกถ่ายยังจะต้องตรวจเช็กอีกหลายวัน หากไม่มีการติดเชื้อ ไม่มีอาการเลือดออก ก็จะหายขึ้น แต่การแพทย์ยุคโบราณล้าหลังมาก สภาพแวดล้อมก็ไม่ได้ สะอาดมากเท่าที่ควร ไม่มีหมิงก็ยังไม่ฟื้น

“ยังจะตรวจดูอาการอีกหลายวัน ร่างกายของท่านอ๋อง ตอนนี้ยังถือว่าน่าเป็นห่วง เหวิน เจ้าไปบอกให้ทุกคนใน จวนต้องมีคนตื่นสลับเวรเฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ข้าต้องการ อะไรต้องหาให้ได้ทันที โล่หวินหลานสั่งอย่างเสียงเรียบ

“ได้ค่ะ” เย่หวินตอบรับ รีบออกจากห้องลับไป

ตกดึกมายังถือว่าเงียบสงบดี ข้างนอกดาวบนท้องฟ้าส่อง ประกายระยิบระยับ ส่องเข้ามาในห้องไม่ใหญ่

โล่หวินหลานขยับเก้าอี้มาใกล้โม่ หมิง แล้วก็หยิบผ้าห่ม บางๆมา นั่งอยู่บนเก้าอี้เฝ้ามองดูเขาทั้งคืน

กลางดึก นางลุกขึ้นมาตรวจวัดอุณหภูมิร่างกายของโม่ฉีห มิง หน้าผาก ตัวร้อนดังไฟเผา นางปิดตาแน่น สุดท้าย เรื่อง ที่นางกลัวก็เกิดขึ้นจนได้

ผู้ป่วยที่รับการปลูกถ่ายผิวหนังสิ่งที่กลัวที่สุดคืออาการไข้ ขึ้น หากเป็นอย่างนี้จะทำอาการหนักขึ้นไปอีก อีกทั้งยังต้อง ส่งเข้าห้องฉุกเฉิน

เพราะไม่รู้ว่าร่างกายของโม่ฉีหมิงฟื้นฟูเป็นอย่างไรบ้าง แล้ว โล่หวินให้คนเก็บกวาดเก็บห้องให้สวินโม่พัก ให้คนไป ตามเบ้าเวลาไม่นาน เขาก็มาถึงห้องลับแล้ว
“พระราชา ท่านอ๋องไข้ขึ้นหรือ?” สวินโม่ถามมาแต่ไกล เห็นโม่ฉีหมิงยังไม่รู้สึกตัว จึงรีบถาม

โล่หวินหลานบิดผ้าขนหนูเช็ดตัวเขาอยู่ เก็บผ้าขนหนู พูด “สวินโม่เจ้าไปต้มยาลดไข้มาให้ข้าหน่อย เจ้ารู้เข้าใจ ร่างกายของท่านอ๋องมากที่สุด รีบไป

อีกทางดูโม่ หมิง อีกทางนึกถึงว่าต้องทําอย่างไรเมื่อ คนไข้มีอาการไข้ขึ้น

นางหยิบเพนนิซิลลินออกจากกล่อง ใช้เข็มฉีดยาดูขึ้นมา แล้วฉีดเข้าตรงกล้ามเนื้อของโม่ฉีหมิง ลองฉีดไปหนึ่งเข็ม เพื่อยับยั้งการแกเสบ

โม่ หมิงตัวร้อนมาก นางจับมือของเขาเหมือนจะได้รับ ถ่ายทอดความร้อนมาจากตัวเขาทีละเล็กทีละน้อย เพราะถูก ผ้าพันแผลไว้เพราะฉะนั้นจะมองไม่เห็นหน้าของเขาได้ชัด เห็นตาสองตาปิดแน่น ด้านบนเป็นคิ้วที่ขมวดแน่น

ผ่านไปไม่นานสวินโม่ก็ต้มยาลดไข้เสร็จใช้กรวยป้อนยา โม่ หมิงลงไป

“สวินโม่ เจ้าไปพักเถอะ ข้าดูแลตรงนี้เอง” โล่หวินหลาน น้ำเสียงมีความเหนื่อยล้าเต็มทน

นางยื่นมือไปยังหน้าผากเขาเบาๆ ไม่ร้อนเหมือนเมื่อกี้แล้ว

ใบหน้าของนางมีความซีดเซียวใต้ตาดำอย่างเห็นได้ชัดหลายวันมานี้เพราะต้องรักษาอาการของโม่ฉีหมิงจึงทำให้ นอนพักผ่อนไม่พอ

“พระราชา สีหน้าท่านไม่ค่อยดีเลย ท่านไปนอนพักก่อน เถอะ ที่นี่มีข้าดูแลก็เพียงพอแล้ว เดี๋ยวมีอะไรข้าจะไปเรียก ท่าน” สวินโม่เดินเข้าไปหนึ่งก้าวพลางพูดขึ้น

“ไม่ต้องก็ได้ สวินโม่เจ้าไปพักเถอะ ข้าไม่เป็นไร ” โล่หวิน หลายหันหน้าไปฝืนยิ้ม หันหลังกลับไปนั่งเก้าอี้เหมือนเดิม

สวินโม่ตะลึงไปนิดหน่อย เขารู้ถึงเขาจะโลหวินหลานไป พักผ่อน นางก็คงนอนไม่หลับ

อีกอย่างนางจะเฝ้าอยู่ตรงนี้ ไม่มีหมิงปลอดภัยกว่าใคร แน่นอน

กลางคืนผ่านไปเร็วมาก ข้างในห้องมีเพียงตะเกียงสอง อันที่ส่องแสงไฟสลัวๆ ผ่านไปไม่นาน ก็ถึงเช้าของอีกวัน

โล่หวินหลานฟื้นขึ้นมาเรื่องแรกที่ทำคือเอามืออังหน้าผาก โม่ฉีหมิง อุณหภูมิของวันนี้ลดลงกว่าเมื่อวานนิดหน่อย แต่ก็ พลาดไม่ได้

“พระราชา ท่านไปอาบน้ำก่อนเถอะ แล้วก็ทานอาหาร เช้าหน่อย” เย่หวินยกกะละมังน้ำอุ่นเข้ามาวางไว้บนชั้นวาง ปรนนิบัติของที่ใช้ทำความสะอาดร่างกายเสร็จและยังมี แปรงสีฟันยาสีฟันที่โล่หวินหลานคิดค้นขึ้น
โสหวินหลานขยับตัวนิดหน่อย หัวหนุนบนแขนทั้งคืน ทำให้รู้ชาไปหมด ขาทั้งสองข้างก็รู้เมื่อยไปด้วย เดินยังเซ ตอนนี้

พรุ่งนี้ต้องห้ามนอนอย่างนี้อีก ช่างไม่สบายตัว

เดินไปถึงอ่างล้างหน้า แปรงฟันล้างหน้าพร้อมกัน เหวิน ยื่นกระติกน้ำปากกว้างให้นางบ้วนปากไม่รู้สิ่งที่นางบ้วนทิ้ง ออกมาเป็นฟองคืออะไร

กินโจ๊กเปล่ากับอาหารนิดหน่อย ชูช้อนขึ้นแต่ก็กินอะไรไม่ ลงแล้ว จึงให้นางเก็บสำรับไปเก็บ

หันกลับไปตรวจดูอุณหภูมิร่างกายของโมฉีหมิง ไข้ยังไม่ ลด แต่ก็ไม่ได้ขึ้นอย่างน่าเป็นห่วง

โล่หวินกลานจับเขาเบาๆ ทำให้นางร้อนดังโดนไฟเผา