ตอนที่ 20 แลกเปลี่ยนเงื่อนไขกับรัชทายาท

“วันนี้ข้ากล้ามายื่นเงื่อนไขกับท่าน แสดงว่าข้าเองก็ต้องมั่นใจเกิน ร้อยว่าเราร่วมมือกันได้ คนที่ท่านควรจะระวังไว้ไม่ใช่หมิงท่านรู้ ว่าร่างกายของหมิงอ๋องไม่สามารถนั่งบัลลังก์อยู่แล้ว ตอนนี้เวินอยากจะกำจัดหมิงอ๋องทิ้งไปหากท่านฉลาดพอก็น่าจะปกป้องชีวิตเขา ไว้ เพราะมันเหมือนกับท่านกำลังปกป้องตัวเองอยู่”

โล่หวินหลานไม่ชอบการช่วงชิงอำนาจแบบนี้เลย แต่ว่าคนของนาง ตกอยู่ในอันตรายที่ทำไปก็ทำเพื่ออยู่รอดกับศักดิ์ศรีเท่านั้น

โม่ฉีซิวรู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้มันมีเงื่อนงำเพื่อถ่วงดุลอำนาจไว้หมิงจะ ตายไม่ได้ ทำไมเจ้าต้องช่วยหมิงด้วย?”

โล่หวินหลานไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมนางต้องช่วยหมิงอ่องด้วย ตอน

แรกนางแค่รู้สึกว่าเห็นใจกับเพราะนางเป็นหมอแล้วตอนนี้ล่ะ?

โล่หวินหลานไม่เคยคิดทบทวนอย่างละเอียดเลยนางรู้ว่าตัวนางกับห มิงต้องอยู่ด้วยกันเขารอดนางก็รอด หากเขาตาย

เมื่อนึกถึงว่าหมิงอ่องต้องตายโล่หวินหลานก็รู้สึกปวดใจ เขาจะตาย ไม่ได้โล่หวินหลานดึงสติกลับมาแล้วจ้องไปที่สายตาของโม่ฉีซิว”เขา เป็นสามีข้า เขารอดข้าถึงจะมีชีวิตต่อไปได้”

โม่ฉีซิวตะลึงไปสายตาของนางมั่นคงหนักแน่น ท่าทางแบบนี้เขาไม่ เคยเจอจากผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่เขาเจอนางครั้งแรกเขาก็รู้สึกว่า นางพิเศษ

“เรื่องนี้ขอข้าปรึกษากับเสด็จแม่ก่อนพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงข้าจะให้คำตอบ แก่เจ้า”โม่ฉีซิวพูดว่า

โล่หวินหลานถอนหายใจแล้วพูดว่า”ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอข่าวดีจาก รัชทายาท”โล่หวินหลานคำนับแล้วเดินจากไป เมื่อออกจากจวนรัชทายาทโล่หวินหลานก็รู้สึกเหนื่อยมาก หลังจาก สับไปที่จวนอ่องแล้วโล่หวินหลานก็เฝ้าโม่ฉีหมิงอยู่ทั้งคืน เพราะว่าโม่ ฉีหมิงถูกพิษเขาดูเจ็บปวดมาก โล่หวินหลานได้ยินเขาละเมอว่า อย่า…พระมารดา เสด็จฟอช่วยข้าด้วยช่วยข้าด้วย

โล่หวินหลานอยากจะปลุกเขาตื่นจากฝันร้าย แต่ทำยังไงโม่ฉีหมิงก็ เหมือนกับติดอยู่ในฝันร้ายนั้น

โล่หวินหลานนึกถึงเพลงที่นางเคยร้องตอนอยู่ในโลกปัจจุบันนางก็ เลยร้องมันขึ้นมา

“ชีวิตคนเรามีทั้งสุขทั้งทุกข์พร้อมที่จะร่วมแบ่งเบาทุกอย่างกับเธอ ไม่ว่าจะล้มหรือลุกก็กล้าที่จะเงยหน้า….”

โม่ฉีหมิงที่สลบอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ สงบลงเขาหายใจเป็นปกติแล้ว

โล่หวินหลานฟุบอยู่ที่ริมเตียงเขาจับมือของโม่ฉีหมิงเอาไว้หลังจาก ฝนตกทั้งคืนนางเหนื่อยจนหลับไป

วันต่อมาโล่หวินหลานได้รับจดหมายจากรัชทายาทในจดหมายระบุไว้ ชัดเจนว่าให้นางไปได้แค่คนเดียว โล่หวินหลานรู้ว่าเย่หวินภักดีกับนาง แค่ไหนรู้ว่านางคงไม่มีทางกล่อมนางได้ ก็เลยวางยาในน้ำชาแล้วทิ้ง จดหมายเอาไว้ในจวนอ่อง

เมื่อมาถึงจวนรัชทายาท โล่หวินหลานก็ถูกพาไปที่ห้องลับในห้องลับ มีหญิงสูงศักดิ์คนหนึ่งนั่งอยู่ส่วนโม่ฉีซิวก็นั่งอยู่ข้างๆ

“ถวายพระพรฮองเฮา”โล่หวินหลานจำผู้หญิงคนนี้ได้ท่าทางแบบนี้ ไม่ใช่ฮองเฮาแล้วจะเป็นใครไปได้

“ชายาหมิงอ่องเจ้าช่างกล้านะ กล้ามาที่นี่คนเดียวในเมื่อเจ้าอยากจะ ร่วมมือกับข้า ข้าก็ต้องการรู้ว่าเจ้าจริงใจแค่ไหน”ฮองเฮาสวมถุงมือ แล้วจับถ้วยชาสีเขียวลายดอกไม่เงยหน้าขึ้นมามอง โล่หวินหลานรู้สึกได้ว่าโม่ฉีชิวกำลังมองมาที่นาง นางจึงพูดขึ้นมา ว่า”หากหม่อมฉันทูลพระนางว่าเรื่องที่หลินอ๋องตอนตัวเองนั้นเป็นฝีมือ ของข้า ไม่ทราบว่าจะแสดงความจริงใจของข้าได้ไหมเพคะ?”

ฮองเฮาอึ้งไปสายตารู้สึกตกใจมากส่วนโม่ฉีซิวเองก็ตกใจไม่แพ้กัน โล่หวิหลานมองไปที่พวกเขาแล้วยิ้ม

“ไม่ต้องตกใจหรอกเพคะ หม่อมฉันรู้ว่าพวกท่านเองก็สงสัยในเรื่องที่ หลินอ่องตอนตัวเอง แต่ว่าจริงๆแล้วในใจของพระนางดีใจใช่ไหม เพคะ? เพราะท่านเองก็อยากจะกำจัดหลินอ๋องอยู่แล้ว”

ฮองเฮายิ้มจากนั้นก็วางถ้วยชาลงแล้วลุกขึ้นยืน จากนั้นก็จับไปที่ แขนของโล่หวินหลาน นางเห็นแต้มพรหมจรรย์ของนาง ฮองเฮาก็ ขมวดคิ้ว

“เจ้าฉลาดมาก ข้าชอบร่วมมือกับคนฉลาด แต่ว่าข้าจะเชื่อเจ้าง่ายๆ เช่นนี้ไม่ได้ ข้ามียาอยู่หนึ่งเม็ดแค่เจ้ากินมันลงไปข้าก็จะเอาชิงตั้ยให้ เจ้า”

ฮองเฮาเอายาเม็ดสีน้ำตาลยื่นให้โล่หวินหลาน โล่หวินหลานก้มหน้า ลงไม่ได้คิดอะไรเลย หยิบยาแล้วก็กินเข้าไป

“ขอให้พระนางประทานยาด้วยเพคะ”โล่หวินหลานเงยหน้าไปมอง

สายตาของฮองเฮาเปี่ยมไปด้วยความดีใจแล้วหยิบขวดยาออกมายื่น ให้โล่หวินหลานแล้วพูดว่า “เจ้าไม่คิดจะถามข้าเลยหรอว่าข้าให้เจ้ากิน ยาอะไรเข้าไป?”

โล่หวินหลานรับขวดยามาแล้วเปิดออกดม เมื่อแน่ใจว่ามันคือชิงตั้ย จริงๆ ก็เบาใจ โล่หวินหลานรับขวดยามาแล้วพูดว่า “ยานั่นคือยาที่ ทำให้แต้มพรหมจรรย์ของหม่อมฉันหายไป พระนางต้องการทำให้ หม่อมฉันกับหมิงอ่องแตกคอกันเกรงว่าพระนางอาจจะไม่สมหวัง” “งั้นหรอถ้างั้นเรามารอดูกัน”ฮองเฮายิ้มเหมือนว่าชัยชนะอยู่ในกำมือ

แล้ว

โล่หวินหลานหัวเราะเบาๆ ไม่นานก็หันหลังแล้วเดินจากไป

เมื่อเดินไปถึงตรอกแห่งหนึ่งทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้น “พระ ชายาหมิงอ่องไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ข้าคิดถึงเจ้าจังเลย”

โล่หวินหลานขมวดคิ้วแล้วมองไปบนต้นไม้ โม่ฉีหานยิ้มร้ายนั่งมอง

นางอยู่