ตอนที่ 11 ของขวัญ

สวินเทียนแทบไม่อยากจะเชื่อตอนแรกคิดว่าชัยชนะอยู่ในมือของเวิ นอ่องแน่ๆ แต่พริบตาเดียวกลับถูกโล่หวินหลานพลิกสถานการณ์กลับ มาได้? มันยากที่จะเชื่อได้

โม่ฉีหานไม่รู้ว่าตัวเองถูกพิษอะไรทั้งตัวไร้เรี่ยวแรงไม่มีแรงแม้แต่จะ พูดตอนนี้เขาน่าอนาถมาก

สวินเทียนไม่กล้าทำอะไรเพราะตอนนี้โม่ฉีหานอยู่ในกำมือโล่หวิน หลาน”เย่หวินสกัดจุดเขา”โล่หวินหลานสั่ง

เย่หวินรับคำแล้วเดินไปที่ข้างตัวของสวินเทียนแล้วใช้นิ้วจี้ไปที่จุด ถานจง สวินเทียนไร้เรี่ยวแรงแล้วล้มลง

โล่หวินหลานผลักโม่ฉีหานไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง จากนั้นก็ควัก ผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเช็ดปากต่อหน้าโม่ฉีหานจากนั้นก็ทิ้งผ้าเช็ดหน้า ไป โม่ฉีหานดูการกระทำของนางแล้วก็โกรธมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“เวินอ๋องบนโลกใบนี้คนที่เจ้าไม่ควรผิดใจมากที่สุดก็คือผู้หญิง โดย เฉพาะผู้หญิงร้ายกาจอย่างข้ารู้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงได้ถูกพิษ?”โล่หวิน หลานใช้นิ้วกระดกคางของโม่ฉีหานขึ้นมาเหมือนจะแหย่เขาเล่น

โม่ฉีหานตอนนี้เกลียดตัวเองมากเขาพูดว่า :”หากเจ้ามีปัญญาก็ฆ่าข้า เลยสิ ไม่งั้นข้าจะให้เจ้าไม่ได้ตายดี”

“เหอะเหอะ”โล่หวินหลานยิ้มอย่างยั่วยวนปากแดงๆ โผเข้าไปที่ข้างหู ของเขาแล้วพูดว่า “ใครจะไม่ได้ตายดีเรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ ในชีวิตข้า เกลียดผู้ชายอย่างเจ้าที่สุด เจ้านี่มันเลวกว่าน้องชายของเจ้าอีกนะ”

โล่หวินหลานหยิบขวดยาออกมาจากหน้าอกจากนั้นก็เทยาที่นางทำ ขึ้นมายัดใส่ปากเขา “นี่เรียกว่าพิษดอกเตี้ยเหลียนเมื่อเจ้ากินยาพิษชนิดนี้ไปแล้วต่อไปก็ ต้องเชื่อฟังคำสั่งข้าไม่งั้นเจ้าก็จะตัวเน่าเปื่อยตายภายในหนึ่งร้อยวัน หากเจ้าท่าตัวดีๆข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ไม่งั้น….”โล่หวินหลานมองโม่ หานกลืนยาลงไปสีหน้าของโม่ฉีหานแย่มากในตอนนี้

“โล่หวินหลานทางที่ดีเจ้าอย่าให้ข้ามีชีวิตรอดไปไม่งั้นข้าจะทำให้เจ้า ทรมานมากกว่านี้พันเท่า”โม่ฉีหานกัดฟันพูดสายตาของเขาโกรธเคือง มาก

โล่หวินหลานลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า:”โม่ฉีหานข้าไม่อยากเป็นศัตรูกับ เจ้า แต่ว่าเจ้าทำเรื่องแตะเส้นตายของข้า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นท่านอ่อง แล้วจะ หย่าเกียรติของคนอื่นได้หรอ? ข้าบอกเจ้าไว้เลยนะหากข้ายังมี ชีวิตอยู่จะไม่มีทางให้ใครทำร้ายตัวข้ากับโม่ฉีหมิงเด็ดขาดค่าที่ข้าพูด เจ้าจำไว้ให้ดี”

“เจ้าคิดจะปกป้องโม่ฉีหมิงก็ต้องดูว่าเจ้ามีปัญญานั้นไหม เจ้าคิดว่า เจ้าวางยาข้าแค่นี้ก็จะควบคุมข้าได้หรอ? ฝันไปเถอะ” โม่ฉีหานไม่ ยอมแพ้ต่อให้ถูกขู่ก็จะไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด

โล่หวินหลานพูดว่า: “งั้นเรามารอดูกันหากเจ้ามีปัญญาถอนพิษได้ เองเรามาลองกันว่าใครจะเก่งกว่าใคร เย่หวินเราไปกันเถอะ”พูดจบก็ ออกจากห้องไปพร้อมกับเย่หวินไม่หันกลับไปมองอีกเลย

เมื่อออกจากภัตตาคารโล่หวินหลานสูดหายใจเข้า โชคดีที่นาง ทายาพิษป้องกันตัวไว้ที่ปากหลังจากที่เจอเรื่องโม่ฉีมูไป โล่หวินหลาน คิดว่าผู้ชายสมัยโบราณนั้นน่ากลัวก็เลยทายาพิษไว้ที่ปากเพื่อป้องกัน ตัวเองตกอยู่ในอันตราย

ตอนนี้คิดๆดูแล้ววิธีนี้ของตัวเองก็ใช้ได้ผลดี”พระชายาท่านให้เวินอ่อง กินยาพิษจริงๆ หรอ?”เย่หวินหันกลับมามองโล่หวินหลานใหม่อีกครั้ง หลังจากที่ผ่านเรื่องนี้ไป

โสหวินหลานพูดว่า:”ถูกต้องแต่ว่าพิษนี้จะมีอาการหลังจากนี้อีกหนึ่ง ร้อยวัน”

เป็นวินขมวดคิ้วแล้วพูดว่า:”เงินอ๋องไม่เหมือนกับท่านอ๋องคนอื่นเขามี ใจแต่เดาได้ยากมีอุบายร้ายกาจ หลายปีมานี่ก็มักจะวางแผนลงมือกับ ท่านอ๋องตลอดปีบให้ท่านอ๋องเผยความสามารถจริงๆ ออกมา”

โล่หวินหลานขมวดคิ้วช่วงชิงอำนาจไม่มีใครปราณีใครพี่น้องเข่นฆ่า กันเองทำให้คนหดหูใจ”ข้าก็ดูออกแต่ว่าข้าก็ทำให้ท่านเดือดร้อน อยู่ดี”โล่หวินหลานยิ้ม

เหวินปลอบว่า :”พระชายาปกป้องตัวเองท่านอ๋องไม่โทษท่านหรอก”

โล่หวินหลานถอนหายใจเบาๆ มองไปที่พระอาทิตย์ที่กำลังจะ ตกดิน:”เย็นมากแล้วเรากลับกันเถอะ”

หลังจากที่กลับไปโล่หวินหลานนอนพักอยู่บนเตียง เผชิญหน้ากับโม่ ฉีหานทำให้นางเหนื่อยมากนางคิดในใจว่าอยู่สมัยโบราณเหนื่อยยจริงๆ

ภายในห้องหนังสือโม่ฉีหมิงฟังรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นสีหน้าของ เขานิ่ง”นางจูบอ๋องเองเลยหรอ?”

เย่หวินก้มหน้าแล้วพูดว่า “พระทายาพิษไว้ที่ปากดังนั้นเวินอ่องก็

เลยตกหลุมพราง”อดไม่ได้ที่จะแก้ต่างให้กับโล่หวินหลาน

โม่ฉีหมิงไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโกรธมากขนาดนี้เขาพยายามข่มใจแล้ว ถามว่า”วันนี้นางออกไปทำอะไร?”

เย่หวินคิดแล้วพูดว่า “พระชายาไปที่ร้านไม้ที่ตัวเมืองด้านตะวันตกสั่ง ทำเก้าอี้ตัวหนึ่งขากลับมาเจอคุณหนูรองหลังจากนั้นก็ถูกเวินอ่องเชิญ ไปพบ”

เล่าเรื่องราวทั้งหมดรวมถึงเรื่องที่โล่วี่เว่เสียมารยาท เรื่องที่ โล่หวินหลานลงมือสั่งสอนนางและเรื่องที่พวกนางเจอมาที่ภัตตาคาร อย่างละเอียดให้โม่ฉีหมิงฟังมีเพียงเรื่องเดียวที่นางไม่ได้เล่าก็คือเรื่องที่ เก้าอี้ตัวนั้นสั่งทำเพื่อเขาโดยเฉพาะ