ตอนที่ 10 ท้าทาย

โล่หวินหลานสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นนางมองไปที่สวิน เทียน คนๆนี้สีหน้านิ่งคิดว่าวันนี้ยังไงเขาก็จะต้องเชิญนางขึ้นไปบน ภัตตาคารให้ได้

“เป็หวิน เราไปดูกันก็ได้ ไปดูสิว่าเทวดาคนนั้นอยากจะพบข้า ทำไม”โล่หวินหลานเดินตรงเข้าไปในภัตตาคาร

เย่หวินรู้สึกกังวลถึงแม้จะไม่ได้ประลองมือกับชายคนที่อยู่ตรงหน้า แต่เปหวินก็รู้สึกได้ว่าวรยุทธ์เขาคงไม่ธรรมดา

“พระชายาเชิญ”สวินเทียนหลบทางให้เดิน

โล่หวินหลานพยักหน้าให้กับเย่หวินนางถึงได้วางใจหลังจากนั้นนางก็ เดินขึ้นภัตตาคารไปสวินเทียนนำทางไปถึงห้องอาหารที่ชั้นสาม

เมื่อเปิดประตูออกโล่หวินหลานเห็นชายสวมชุดขาวนั่งหันหลังอยู่ โล่ หวินหลานรู้สึกว่าคนๆนี้ดูสุขุม

โล่หวินหลานเดินตรงเข้าไปนั่งตรงข้ามกับชายชุดขาวทั้งสองสบตา กันโล่หวินหลานตะลึงไป คนๆนี้หน้าตาคล้ายโม่ฉีมูที่อยู่ในห้องหอคืน นั้น แต่ว่าเขาดูสุขุมนิ่งกว่าเยอะมาก มันทำให้คนที่อยู่ใกล้รู้สึกอบอุ่น

“ท่านเป็นอ๋อง” โล่หวินหลานยิ้มเปินอ่องกับหลินอ่องมีมารดาคน เดียวกันหน้าตาคล้ายกันก็ไม่แปลก

โม่ฉีหานขมวดคิ้วยื่นมือรินน้ำชาให้กับโล่หวินหลานแล้วพูดด้วยน้ำ เสียงนุ่มๆว่า “ข้าคิดว่าพระชายาจะจำข้าเป็นคนที่ถูกท่านตัดไอ้นั่นทิ้ง ไปซะอีก”

“เงินอ่องท่านพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? วันนั้นในตำหนักหลิน อ๋องยอมรับเองว่าเขาฝึกวิชาก็เลยตัดของตัวเองทั้งไป เรื่องนี้มันเกี่ยว อะไรกับข้างั้นหรอ?”โล่หวินหลานยกถ้วยชาที่โม่ฉีหานยื่นให้มาตมแล้ว พูดว่า “ชาชั้นดี”

พูดจบก็วางถ้วยชาลงแล้วพูดอีกว่า “ชานี้ดีมากแต่น่าเสียดายมันมี พิษ ที่แท้เป็นอ๋องต้อนรับแขกแบบนี้เองหรอ?”โล่หวินหลานเงยหน้าขึ้น มองแล้วยิ้ม

โม่ฉีหานหน้าถอดสีกำมือแน่น จากนั้นเขาก็ผลักโต๊ะที่อยู่ตรงหน้า เขาออกแล้วก็ดึงโล่หวินหลานเข้ามาที่หน้าอกของเขา จากนั้นก็ดึงปิ่น ที่หัวของนางมาจี้ที่คอ

เป็นวันที่ยืนอยู่ข้างๆคิดจะเดินไปช่วยแต่กลับถูกสวินเทียนขวางไว้ เห็นโล่หวินหลานถูกจับเย่หวินทำอะไรไม่ได้ในใจรู้สึกร้อนใจมาก

“คนทั้งโลกบอกว่าเวินอ๋องสุขุมเหมือนภูเขาเป็นสุภาพบุรุษที่แท้ก็เป็น แค่เรื่องหรอก”โล่หวินหลานอดไม่ได้ที่จะประชดประชันโม่ฉีหาน

“โล่หวินหลานของชิ้นนี้เจ้าจำได้ไหม?”โม่ฉีหานหยิบมีดสั้นออกมาวาง ไว้บนโต๊ะแล้วถามนาง

โล่หวินหลานต้องจำได้อยู่แล้วพี่สาวคนรองโล่วี่เสว่มอบให้นางเอง เมื่อคิดถึงโล่วี่เว่โล่หวินหลานก็นึกถึงเรื่องที่เจอนางเมื่อกี้ที่บอกว่านาง จะไปเป็นพระชายาของหลินอ่อง?หรือว่า…

เริ่มสืบจากมีดสั้นในมือโม่ฉีหานฉลาดมากเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอก มิ น่าโม่ฉีหมิงถึงได้บอกว่าเวินอ่องไม่มีทางปล่อยนางไว้แน่ๆ

“คุ้นๆนะนั่นมันมีดสั้นที่หลินอ๋องใช้ตัดของตัวเองไม่ใช่หรอ?”โล่หวิน หลานแกล้งทำเป็นตกใจ

โม่ฉีหานจู่ๆก็ย้ายปิ่นไปไว้ที่หลังคอเขามันคือตำแหน่งเดียวกับที่โล่ห วินหลานแทงโม่ฉีมูโม่ฉีหานออกแรงที่มไปยิ้มร้ายๆแล้วถามว่า “ถ้า อย่างนั้นตรงนี้เจ้าจะคุ้นเคยมากขึ้นไหม?” โล่หวินหลานไร้เรี่ยวแรงลงไปทันทีจากนั้นก็ลัมลงไปบนอ้อมกอด ของโม่หาน”ต้องคุ้นเคยสิวันนั้นข้าทำแบบนี้เพื่อควบคุมน้องชายของ ท่านเอาไว้แล้วใช้มีดสั้นนั้นตัดไอ้นั่นของเขา”โล่หวินหลานยิ้ม

โม่ฉีหานโยนปั่นทั้งไปแล้วดึงโล่หวินหลานมาใกล้ๆแล้วพูดว่า “เจ้า เป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมมาก เจ้าทำลายเขาถ้าอย่างนั้นก็ให้พี่ชายของ เขาคนนี้มาทำเรื่องที่เขาค้างคาเอาไว้ให้จบเถอะ เจ้าว่าดีไหม?”

ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของโม่ฉีหานรดลงบนใบหน้าของโล่หวินหลาน โล่หวินหลานรู้สึกขยะแขยงมากนางด่ากลับไปว่า “ที่แท้เวินอ๋องกับ หลินอ่องก็เป็นสัตว์เดรัจฉานเหมือนกันนี่เอง”

“ข้าจะให้เจ้ารู้วันนี้แหละว่าสัตว์เดรัจฉานมันเป็นยังไง”โม่ฉีหานพูด

พลางจะเสียมารยาทกับโม่หวินหลาน เย่หวินที่อยู่ข้างๆทนไม่ไหวก็

เลยลงมือ สวินเทียนเข้าขวาง โล่หวินหลานหันไปมองทั้งคู่ที่ไม่ลดราวาศอก ทันใดนั้นก็พูดว่า “หยุดเดี่ยวนี้”

โม่ฉีฉานเองก็พูดขึ้นมาว่า “สวินเทียนหยุดเดี๋ยวนี้”

ทั้งคู่หยุดแต่ว่าเย่หวินเองก็ยังคงเข้าใกล้ตัวโล่หวินหลานไม่ได้นาง ร้อนใจมาก

“โม่ฉีหมิงนี่มีลูกน้องมือดีไม่เบา หากไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ทรมาน มากกว่านี้ เจ้าอยู่เฉยๆจะดีกว่ายืนดูข้าจัดการกับผู้หญิงคนนี้จนเสร็จ แล้วกลับไปรายงานเจ้านายเจ้าให้ละเอียด” โม่ฉีหานพูดพลางใช้นิ้ว ลูบไล่ไปตามใบหน้าของโล่หวินหลาน จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปใกล้ๆ

ขณะที่โม่ฉีหานกำลังก้มหน้าลงโล่หวินหลานก็ยื่นคอจูบก่อน โม่ฉี หานตะลึงทั่วทั้งตัวสั่นไปหมดเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมาแบบไม่อยากจะเชื่อ

ตอนที่ได้ลิ้มลองรสจูบ ร่างกายของเธอก็อ่อนยะยวบลงทันใด โล่ห วินหลานยักคิ้ว เคลื่อนย้ายริมฝีปากแดงออก ดวงตาอันใสดั่งน้ำคู่นั้น ของเธอยิ้ม แล้วพูดว่า “ท่านอ่องเคยได้ยินคำพูดที่ว่าผู้กล้ายากฝ่าด่าน หญิงงามบ้างไหม?”

หน้าผากของโม่ฉีหานเหงื่อออกมากแม้แต่แรงที่จะพูดยังไม่มีเลย

โล่หวินหลานเขยิบตัวไปหยิบปืนมาแล้วที่ไปที่จุดเติม

สวินเทียนสังเกตเห็นถึงความผิดปกติเขาคิดจะลงมือแต่โล่หวินหลาน ใช้ปืนจี้ไปที่คอของโม่ฉีหานแล้วพูดว่า “ถ้าอยากให้นายของเจ้ามีชีวิต รอดก็อย่าเข้ามา”