ตอนที่ 8 เธอตาบอดไปแล้ว

ดังนั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็จะไม่ทิ้งบ้านเช่าอันน้อยนิดนี้เด็ด ขาด

จากนั้นนาเดียก็ยิ้มและส่ายหน้าไปมา พูดว่า “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับคุณชายรอง ยังไงเขาก็สัญญากับฉันไว้แล้ว ว่าจะให้ฉันทำงานที่ฉันชอบและถ้าจำเป็นฉันก็จะกลับไปที่นั่น มัน คงไม่หนักหนาสาหัสใช่ไหม ?

“นี่……..ใบหน้าของภูดิศแสดงถึงความลำบากใจเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าและเตือนอย่างเป็นมิตรว่า “คุณหญิงใหญ่ไปคุย กับคุณชายรองเป็นการส่วนตัวจะดีกว่านะครับ

นาเดียพยักหน้า

หลังจากที่ภูดิศออกไปนาเดียก็นั่งพักอยู่ในห้อง ประมาณครึ่ง ชั่วโมงต่อมาคนใช้ก็มาเคาะประตูแล้วบอกว่าคุณชายใหญ่อาบ น้ำเสร็จแล้วและเรียกเธอไปพบ

ตัวนาเดียรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที เรียกเธอไปพบตอนนี้เนี่ย นะ คงไม่ได้ให้เธอไปกล่อมเขานอนใช่ไหม ?

นึกถึงผู้ชายที่เคยเตือนไว้เมื่อก่อน แม้ว่าเขาจะแค่กอดเธอ

สัมผัสเธอ จูบเธอ……ถูกคนปัญญาอ่อนจูบ

เนี่ยนะ แล้วถ้าเขาใช้ความรุนแรง หรือชอบรังแกคนอื่นละ
ขนของเธอบนผิวส่วนที่เปลือยเปล่าซึ่งสัมผัสกับอากาศลุกชัน ขึ้นทันที เมื่อเธอนั่งอยู่หน้าประตูของภิรมณ เธอรู้สึกหนาวเหน็บ จนตัวสั่น

“เย้ สาวสวยมาแล้ว

ภิรมณมองเห็นนาเดียมา เขารีบลุกขึ้นจากเตียงในชุดนอนอัน เรียบง่ายแล้วรีบวิ่งไปจับมือของเธออย่างรักใคร่

จนกระทั่งเมื่อเขาจับมือเธอ เธอจึงรับรู้ได้ว่ามือของเธอเย็น เฉียบและฝ่ามือของเธอก็มีเหงื่อออกมา

พี่ชายผู้ไม่สมประกอบลากเธอเข้ามาที่โซฟาในห้องและให้ เธอนั่งลง แล้วก็กระโดดตึงไปอยู่ข้างๆ

นาเดียรู้สีกระแวงเหมือนกับมีเข็มอยู่ใต้โซฟา

เขาต้องการทำอะไรกันแน่ ? เขาคิดจะทำอะไรของเขาเนี่ย?

ทําไมต้องเป็นบนโซฟาไม่ใช่บนเตียง ? เป็นไปได้ไหมนะที่คน ปัญญาอ่อนคนนี้จะเจ้าเล่ห์มีลูกเล่นอื่นแอบแฝง ?

ฉันจำได้ว่า ตอนฉันเห็นเขาครั้งแรกเขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “มี ภรรยาอีกครั้ง”

อีก” คำนี้หมายความว่าเธอไม่ใช่ภรรยาคนแรกของเขา แล้ว ภรรยาคนอื่นล่ะ ? ไม่ใช่ว่าถูกเขาทำฟาดแล้วฟาดอีกจนตาย หรอกหรอ ?

นาเดียรู้สึกตื่นตระหนกมาก ยิ่งเธอคิดมากเท่าไร เธอก็ยิ่งกลัวเขามากขึ้นเท่านั้น

เธอนึกถึงตอนที่เขายิ้มหัวเราะก็ดูไม่มีพิษมีภัย เธอต้องตา บอดไปแล้วแน่ๆ เลย

ทําไงดี ? วิ่งหนีดีไหม ? เธอเหลือบมองไปด้านนอก

คฤหาสน์ขนาดใหญ่ มีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกซอกทุกมุม กล่าว อีกนัยหนึ่งตราบใดที่เธอย่างก้าวออกจากประตูคฤหาสน์ ทุกการ

เคลื่อนไหวของเธออยู่ภายใต้สายตาของเจ้าของที่แห่งนี้ ความหวังที่จะหนีไปเท่ากับศูนย์ นี่ยังไม่รวมกับบอดี้การ์ดที่

คุมทางเข้าออกประตูของคฤหาสน์อีกนะเนี่ย

ต่าง คาง ตาง ตางงงง

ภิรมณหอบของเล่นหลายชิ้นกระโดดขึ้นมาหน้านาเดีย นาเดีย ตกใจและหวาดกลัวไปหมด

“ฮ่าๆ ! สาวสวยเธอดูนี่สิ นี่คือเบบี้ของฉัน”

นาเดียมองไปยังของเล่นผู้ชายที่อยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายผู้ไม่ สมประกอบ มุมปากกระตุกออกก็ไม่เชิงและถามว่า “คุณเรียกฉัน มาเพื่อทำให้ฉันเล่นของเล่นพวกนี้กับคุณหรอ”

หรือฉันเข้าใจผิด ?

“ไม่ใช่ละ !” ภิรมณส่ายหัวปฏิเสธ

ใจอันหวาดหวั่นของนาเดียถูกดึงมาไว้ที่ลำคอ ความรู้สึกที่น่า กลัวเกิดขึ้นในสมองอีกครั้ง
เธอมองไปที่พี่มลด้วยระแวง เสียงของเธอสั่นเครือ “คุณ…….คุณคิดจะทำอะไรกันเนี่ย ?”

“หึ” ภิรมณ์ซึมเสียงผ่านจมูก แล้วพูดว่า “เธอคิดว่าฉันจะยก โทษให้เธอหรอ ? ไม่มีทาง ! ตอนนี้เธอต้องถูกลงโทษ ! “