ตอนที่ 4 ถูกทำให้กลัว

ในฤดูอันร้อนระอุนี้ ทุกคนมักจะสวมเสื้อผ้าอาภรณ์ที่บางมาก นอกเสียจากพวกนักธุรกิจที่จำเป็นต้องนุ่งห่มกางเกงขายาวและ เสื้อแขนยาว ปกติคนที่อยู่บ้านส่วนใหญ่ก็จะใส่เสื้อยืดและ กางเกงขาสั้น แต่เขาสวมเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวและวิ่งภาย ใต้แสงแดดอันร้อนแรงทำไมกันนะ?

สายตาของถรเจตมองตามร่างที่กำลังวิ่งอยู่บนสนามหญ้านั้น คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ ฉุนเฉียว “ทำไมไม่พาคุณชายใหญ่ไปนอนพักเที่ยง ?”

คนใช้รีบอธิบายด้วยความกระวนกระวาย “คุณชายรองคะ คุณชายใหญ่ได้ยินว่าวันนี้ท่านจะแต่งงานอีกครั้ง ท่านรู้สึกตื่น เต้นตลอดเวลาเลยค่ะ ไม่ว่าจะเกลี้ยกล่อมให้นอนยังไงท่านก็ไม่ ยอมนอน”

เมื่อได้ยินคำนี้ หน้านาเดียกร้อนผ่าวขึ้น แสงจากดวงอาทิตย์ สาดส่องลงมาจนทำให้เธอต้องหรี่ตา

ตอนนี้ภิรมณหันหลังกลับมามองเห็นพวกเขา จึงกระโดดโลด เต้นด้วยความดีอกดีใจแล้วพูดว่า “ภรรยาของฉันกลับมาแล้ว จะมีภรรยาเล่นเป็นเพื่อนอีกแล้ว ๆ ……ฮ่าๆ”

มองไปที่คนปัญญาอ่อนที่อยู่ไม่ไกลนักทำให้นาเดียรู้สึกว่าเธอ เย็นซาราวกับน้ำแข็ง
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีดวงตาอันเข้มและเยือกเย็นฉาย ออกมาจากถิรเจต เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ชายผู้เป็นเจ้าของใบหน้าอันเย็นชาและดวงตาที่แหลมคมถาม เธอด้วยน้ำเสียงทำนองเตือน “เป็นไง ? รู้สึกแย่มากหรอที่ได้ แต่งงานกับพี่ชายใหญ่ เธอรู้สึกไม่คุ้มค่าใช่ไหม ?”

นาเดียรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ไม่ .………ไม่ใช่”

ถิรเจตพูดอย่างอำมหิต “ไม่มีก็ดี จากนี้ไปเขาเป็นสามีของเธอ ถ้าเธอกล้าที่จะแสดงออกว่าไม่ชอบเขาแม้แต่น้อย อย่ามาหาว่า ฉันใจร้ายกับเธอก็แล้วกัน”

เมื่อนึกถึงว่าหลังจากวันนี้ไปเธอต้องใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายที่ไม่ สมประกอบ หัวใจของนาเดียก็รู้สึกร่วงหล่นตุบลงอย่างกะทันหัน แต่ยังไงก็ตาม เธอเป็นคนเลือกเส้นทางนี้เอง เธอก็ต้องเดินต่อไป !

เธอฝืนยิ้มที่มุมปากและตอบกลับไปว่า “คุณมั่นใจได้เลยว่า

ฉันจะดูแลเขาเป็นอย่างดี

เมื่อพูดจบ เธอก็ก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาภิรมณที่กำลัง กระโดดโลดเต้น

ภิรมณเป็นลูกชายคนโตของตระกูลสวันนีย์ มีข่าวลือว่าเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ตอนเขายังเป็นเด็กเขาถูกไฟไหม้อย่างรุนแรง ว่ากัน ว่าเขาโดนไฟเผาเนื้อเยื่อเส้นประสาทที่หัว จากนั้นเป็นต้นมาเขา ก็กลายเป็นคนปัญญาอ่อน และเขาก็มีไอคิวเท่ากับเด็กอายุ 6 ขวบ ซึ่งเป็นอายุที่เขาได้รับอุบัติเหตุจากไฟไหม้ครั้งนั้น
ใบหน้าอันเรียวสวยของนาเดียมองเขาด้วยความสงสัย แม้ว่า ผู้ชายคนนี้จะมีสติปัญญาไม่สมประกอบ แต่ว่ารูปร่างหน้าตาและ อารมณ์ของเขาคล้ายคลึงกับน้องชายเขา ถิรเจด นี่บ่งบอกได้ เลยว่าเขาเกิดในตระกูลที่สูงส่ง

เธอเชื่อว่า ถ้าไม่ใช่เพราะข้อบกพร่องเหล่านี้ ภิรมณก็เป็นคนที่ น่าทึ่งมากไม่แพ้น้องชายของเขา!

ในขณะที่นาเดียกำลังง่วนอยู่กับความคิด ภิรมณก็วิ่งเข้ามา แล้วกางแขนของเขาออก และก็ตะโกนใส่เธอ

นาเดียไม่ได้ตั้งตัวทำให้เธอกรีดร้องและถอยออกมาหนึ่ง

ก้าว !

นี่คือสัญชาตญาณของร่างกายในการป้องกันตัวจากคำว่า

กลัว แต่นั่น เธอรู้ว่าเธอทำผิดพลาดไปแล้วแต่มันก็สายเกินไป

ภิรมณยืนงงอยู่ตรงนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแสดงถึง อาการเจ็บปวดใจ รูม่านตาอันลึกดำบริสุทธิ์และไร้เดียงสาตอนนี้ เต็มไปด้วยความขัดขวาง ช็อก กลัว อารมณ์ต่างๆ รวมกันค่อน ข้างสับสน

“เธอไม่ใช่ภรรยาของฉัน กอดแค่นี้ก็ไม่ได้ หี !”

พูดจบ เขาก็หันกลับไปแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง ไม่เปิดโอกาสให้ นาเดียได้เปิดปากอธิบายแม้แต่น้อย

นาเดียไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เธอจึงหันกลับไปมองที่ถรเจต เธอกลับพบว่าใบหน้าของชายคนนั้นจะเป็นฝนหรืออาทิตย์ก็ไม่ สามารถคาดเดาได้ แต่ก็มีความโกรธภายในดวงตาอันเย็นชา ของเขาอยู่บ้าง