ตอนที่ 16 คําเตือนของเขา

ตาต่อตา ! ดวงตาของผู้ชายนั้นเย็นชาผสมกับความหยิ่งยโสเชิง นําหนิคนแปลกหน้าอย่าให้เข้ามาใกล้

นาเดียผงะและรีบย้ายสายตาของเธอ

“ฉันกลับห้องไปนอนแล้วนะ” เธอพูดแล้ววิ่งออกไปราวกับจะ

“เธอทํางานอยู่ที่ไหน ? ” ถิรเจตถามขึ้นอย่างใจเย็น

เป็นอย่างที่คิด เท้าที่กำลังก้าวของนาเดียหยุดลงโดย อัตโนมัติ

“โมทัดนา” นาเดียนิ่งตอบอยู่ที่เดิม

ถิรเจตยิ้มที่มุมปากเบาๆ อืมดี อย่างน้อยไม่ได้โกหกฉัน

“ทําอะไร ?” เขาถามต่อ

“เป็นนักฝึกงานอยู่ฝ่ายการออกแบบ

แววตาของเขาลดความแหลมคมลม คำตอบยังแสดงออกถึง ความซื่อสัตย์อยู่

“เธอสนใจการออกแบบเครื่องประดับหรอ ? ” ถิรเจตพูดขึ้น

ลอยๆ

“อั้ม” นาเดียพยักหน้ารับ
ไม่นานเธอก็พอเข้าใจบางอย่าง “ความจริงคุณก็รู้อยู่แล้วนี่ ใช่ไหม ? แล้วคุณจะมาแกล้งถามฉันเหมือนไม่รู้ทำไมกัน !!

ฟัก ! ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจจังเลยนะ ดีที่เมื่อกี้ฉันตอบตามความ จริงถ้าไม่งั้นฉันคงได้ตกไปในกับดักที่เขาวางไว้แน่ เมื่อเห็นเธอตั้งคําถาม สีหน้าของถรเจตเริ่มจากไม่มีอีกแล้ว

นาเดียเห็นแบบนี้รีบยอมแพ้ “ไม่ใช่ๆ ฉันแค่รู้สึกแปลกใจนิด หน่อย”

แปลกใจ ? หึ! หึหึ ! แปลกใจบ้านลุงคุณสิ อย่ามองแค่ ภายนอกว่าหน้าผู้ชายคนนี้หล่อ แต่ภายในสมองของเขาเต็มไป ด้วยเรื่องบัดซบ ถ้าไม่ระมัดระวังตัวให้ดีติดกับดักเขาได้ นาเดีย เตือนตัวเองอยู่ในใจ

หลังจากนี้เธอต้องระมัดระวังถรเจตเป็นพิเศษ

ถิรเจตไม่ได้สนใจเธอ ตั้งสติแล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ฉันจะหาเส้น สายให้เขาช่วยเลื่อนขั้น ให้เธอเป็นพนักงานปกติ

“ฉันไม่ต้องการ” นาเดียปฏิเสธโดยไม่คิด

เธอไม่ต้องการให้ใครช่วยดึงเท้าของเธอ เธอต้องการใช้ ความสามารถของตัวเองเพื่อเป็นนักออกแบบเครื่องประดับตัว จริง อีกอย่าง ถ้าถรเจตจะเสนอตัวช่วยให้เธออีกเธอก็จะไม่ ยอมรับ

“ทําไมล่ะ ?”ถิรเจตแสดงสีหน้าสงสัย
ผู้หญิงคนนี้สมองมีปัญหาหรือเปล่าเนี่ย เป็นพนักงานฝึกงาน บริษัท โมทนามาครึ่งปียังไม่รู้อีกหรอว่ากฎของบริษัท โมทนาเข้ม มากขนาดไหน คนที่มาใหม่ถ้าอยู่ไม่ถึง 3-5 ปี ก็ไม่มีโอกาสได้ เลื่อนขั้น โอกาสดีๆ อยู่ในมือเธอแล้วแท้ๆ แต่เธอยังไม่ไขว่คว้า มันไว้อีก

“เพราะว่า……..นาเดียขยิบตา

ถึงยังไงเธอไม่แสดงความจริงที่เธอคิดออกมาอย่างแน่นอน เธอยิ้มอย่างแปลกประหลาดและพูดว่า “ฉันไม่ต้องการใช้ทรัพย์ สนใดๆ ของตระกูลสวันนีย์เพื่อให้ตนเองมีอำนาจมากขึ้น ถ้าวัน ใดฉันมีปีกและบินได้หนีไป พวกคุณจะได้ไม่รู้สึกขาดทุนอย่าง ใหญ่หลวง”

ผู้หญิงถ่อย เธอย้อนคำเตือนที่เขาเตือนไปเธอไปเมื่อตอนบ่าย

ถิรเจตส่งเสียงฮืมหนึ่งครั้ง แล้วตอบว่า “เธอรู้ตัวก็ดีแล้ว อย่า ให้รู้นะว่าเธอคิดนอกเหนือไปจากนี้

“หึหึ ! ฉันจะกล้าได้ไงล่ะ !” เธอตอบอย่างหยิ่งทะนงและไม่ อ่อนน้อมถ่อมตน “ไปละ !”

เธอหันหลังกลับ เธอต้องกลับไปนอนแล้ว ไม่งั้นมีหวังตาเป็น หมีแพนด้าแน่เลย และผู้จัดการฝ่ายออกแบบจะตำหนิเธอเอาได้

ไม่ฝันทั้งคืน !

นาเดียตื่นมาแต่เช้า ทำกิจวัตรประจำวันจนเสร็จ แล้วก็ลงมา หาอาหารเช้ากินที่ข้างล่าง เมื่อลงมาก็พบว่าสองพี่น้องตระกูลสวันนีย์ได้ตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว

ลูกชายครอบครัวที่ร่ำรวยและเพียบพร้อม ไม่ใช่ต้องนอนตื่น ตอนเที่ยงหรอ แต่นาเดียก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้สักเท่าไร ไม่ว่าพวก เขาจะเมา หรือฝัน หรืออะไรก็ตาม ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ เธอ แค่ต้องดูแลตัวเองให้ดีก็พอ

“ผู้หญิงคนสวยมานั่งด้านนี้” ภิรมณมองเห็นเธอจึงทักทายเธอ

อย่างอบอุ่น

เห็นได้ชัดว่านาเดียได้รับชัยชนะอย่างสิ้นเชิงจากพี่ชายผู้ไม่

สมประกอบของเขา

ถิรเจตดูสงบมาก ในสายตาของเขาดูว่างเปล่าราวกับว่าไม่มี อะไรเกิดขึ้น