ตอนที่ 14 เธอเป็นคนโง่เขลา

ความลับสุดยอดที่ซ่อนอยู่ภายในโมลเดลชิ้นนี้คือทุกรอยต่อ ทั้งหมดถูกซ่อนอยู่ และยากที่คนธรรมดาทั่วไปจะเข้าใจได้

เธอวางแบบจําลอง โมเดลคิงคองที่พึ่งซ่อมเสร็จเหมือนใหม่ บนโต๊ะคริสตัลขนาดเล็กอย่างระมัดระวัง นี่ก็คงจะเลยเวลาทาน ข้าวแล้วสินะ เธอขยี้ตา วางตัวลงบนโซฟาแล้วหลับไป……

ในครั้งนี้ไม่รู้ว่านอนไปนานแค่ไหนแล้ว

นาเดียถูกตะโกนให้ตื่นขึ้น

จริงๆ แล้ว มันคือเสียงร้องของภิรมณ

“ผู้หญิงคนสวย ……..นี่คือเธอซ่อมมันได้หรอ ?” ภิรมณใช้ สายตาสองคู่นั้นจ้องมองไปยังเบบี้ที่อยู่ในมืออย่างเหลือเชื่อ

“อื้อๆ ”นาเดีย โดนตะโกนใส่ให้ตื่นจนไม่มีอารมณ์นอนต่อ แต่ ว่าตอนนี้อารมณ์เธอดีขึ้นแล้ว

“เก่งมากเลย ! ผู้หญิงคนสวย เธอเก่งมาก !” ใบหน้าของ รมณแสดงออกว่าชื่นชมเธอและจับมือเธออย่างมีความสุข

“ผู้หญิงคนสวย ฉันชอบเธอ ฉันจะไม่ไล่เธอออกไปอีกแล้ว

แล้วก็ไม่ให้เธอไปเป็นภรรยาของน้องชายฉันแล้วด้วย

“เอ่อ…….. ใบหน้าของนาเดียร้อนผ่าวขึ้น ตอนนี้ถรเจตยืนอยู่ข้างๆ ภิรมณ ใบหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความเหลือเชื่อ โมเดลนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เขาใช้มือ อันเรียวยาวน่าหลงใหลหมุนมันไปมา แต่มันก็ไม่ปรากฏรอย แตกร้าวแม้แต่รอยเดียวมันเหมือนกับ โมเดลตอนที่เขาเพิ่งซื้อ ใหม่ๆ

เขาไม่ยอมแพ้ เขายิ่งไม่เชื่อมากกว่าเดิม ผู้หญิงคนนี้ซ่อมแต่ ครึ่งวันก็เสร็จแล้ว

แต่ว่าความจริงก็อยู่ตรงหน้าเขา จะไม่เชื่อก็ไม่ได้ !

“ๆ ฉันจะชวนผู้หญิงคนสวยไปทานข้าว” ภิรมณจับมือนาง เดียแล้วเดินนําไป

ท่าทีที่ทำนี้เหมือนเด็กเสียจริงๆ จับมือเธอเหมือนแม่ของเขา แล้วก็ทําท่าทีออดอ้อน

“อืม ฉันก็หิวบ้างแล้วละ” นาเดียอารมณ์ดีขึ้น เธอพยักหน้า

ร่วมมือกับเขา

“โอเคๆ เธออยากกินอะไรละ ฉันจะพาเธอไปกิน

ภิรมณยิ้มแฉ่ง

“ไว้คราวหน้าดีกว่า วันนี้พวกเราทานแล้วนะ” ถิรเจตพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

นาเดียประหลาดใจเล็กน้อย

ใบหน้าของภิรมณแสดงออกด้วยความเขินอายพร้อมทั้งเกาหัวแล้วอ้อใช่ผู้หญิงคนสวย ขอโทษจริงวันฉันทาน ข้าวไปแล้ว

ภิรม มองเห็นไม่พูด กลัวเธอจะเลยอธิบายต่อไป ว่า วันกินอาหารฝรั่งกัน แวะไปที่พิพิธภัณฑ์ ๆ ผู้หญิงสวย พรุ่งนี้ฉันจะเธอ

นาเดียรู้สึกว่าตัวเธอเองเป็นคนเขลา !

พี่น้องสองคนกิน ไปไปเที่ยว แล้วก็เธอในบ้าน เหมือนโง่และของผู้ชายไม่หรอ

ไม่ว่าทำไมหัวใจเจ้าเธอพี่ชายหรือน้องชายคงปล่อยให้เขาหิวแบบถร เจตเขา

แต่ว่าสำหรับเขามันช่างเป็นเรื่องที่หรูหราอะไร

ผู้หญิงสวย

นาเดียเป็นว่าตึกขนาดแล้ว ถ้าหากคุณยังไม่ทานข้าว กลัวคุณจะเอาได้

ถิรเจตคนคฤหาสน์นาเดียรู้สึกเหนื่อยแล้ว กินก๋วยเตี๋ยวเสร็จกลับห้องไปนอนพักทันที ส่วนคนใช้ก็พาภิรมณไปที่ห้องของเขา

“ทำไมไม่เตือนให้คุณหญิงใหญ่ลงมาทานข้าว

คน ใช้พากันยืนเรียงแถวก้มหน้ามองหน้ากันด้วยความกลัว หน้าโซฟา นล่างของคฤหาสน์

“พูด ! “สายตาถิรเจตเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ