ตอนที่ 6 ไม่เอาเธอเป็นภรรยาของฉัน

นาเดียยิ้มและพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฉันเป็น ภรรยาของคุณ คุณไม่อยากเห็นฉันมันเป็นไม่ได้หรอก” ไม่รู้ว่า ทําไมเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับเด็ก 6 ขวบหัวใจของเธอแทบจะ ไม่รู้สึกละอายใจและไร้อำนาจ

นั่นเพราะเธอมองว่าเขาเป็นเด็กอย่างเต็มตัว และเธอแค่เป็น คุณป้าที่คอยเลี้ยงดูเกลี้ยกล่อมเด็ก นั่นคือทางออกที่ดีที่สุด

“หึ” ภิรมณส่งเสียงพิมพ์ “ไม่อยากให้คุณเป็นภรรยาของฉัน ไม่ต้องการ คุณและผู้หญิงพวกนั้นก็เหมือนกัน ทุกคนล้วนแต่ เกลียดฉัน คุณไปเดี๋ยวนี้เลย ฉันไม่อยากให้คุณเป็นภรรยา คุณ ไปเป็นภรรยาของน้องชายฉันโน่น

หน้าของนาเดียร้อนผ่าวขึ้นทันที

ยังดีนะที่เป็นเด็กที่ยืนอยู่ตรงข้าม ยังยอมได้ ถ้าเป็นผู้ใหญ่พูด แบบนี้นะ มีหวังไดอกแตกตายแน่นอนเลย

ในขณะเดียวกัน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินขึ้นมาจากบันไดชั้นล่าง

นาเดียหันกลับไปมอง เจ้าของเสียงนั้นคือถิรเจต ผู้ชายคนนั้น ยังคงนิ่งเงียบพร้อมกับส่งสัญญาณเตือนผ่านสายตามายังเธอ เขาเดินตรงไปหาเธอและพูดกับภิรมณที่กำลังยืนขวางประตูอยู่

“พี่ชายใหญ่ครับ นาเดียมาที่นี่เพื่อขอโทษพี่ชายใหญ่แล้ว ดัง นั้นพี่ชายใหญ่อย่าโกรธอีกเลยนะครับ”
“หึ ! ” ภิรมณเม้มปากของเขาแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น

ถรเจตถอนหายใจอย่างท้อแท้ พยายามพูดต่อโดยใช้เสียง และถ้อยคำที่อ่อนโยนอย่างมาก “พี่ก็รู้ว่านาเดียเป็นผู้หญิง การ ที่พี่เข้ามากอดเขากะทันหันแบบนั้น ใครๆ ก็ต้องตกใจกลัว แล้ว ตอนนี้ผู้หญิงเขาก็ได้มาขอโทษแล้ว พี่เป็นผู้ชายที่ไม่อายหรอที่พี่ ยังจะโกรธอยู่ ?”

นาเดียรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

บุคลิกของผู้ชายคนนี้เป็นคนเคร่งเครียด แล้วเขาก็ยิ่งใหญ่ เหนือคนอื่นนับหมื่นนับพัน แต่ในตอนนี้เขากลับพูดด้วยน้ำเสียง ที่อ่อนโยน

พูดจริงๆ เลยนะ ถ้าเธอไม่ได้มาเห็นและได้ยินกับหูของตัวเธอ เอง ต่อให้มีคนเอามีดมาสับให้เชื่อเธอก็ไม่เชื่อ !

“.…………. ปากของภิรมณค่อยๆ คลายออก เขากระพริบตาปริบๆ

ราวกับว่าเข้าใจสิ่งที่น้องชายเขาพูด

ถิรเจตยิ้มอ่อนๆ พร้อมกับเอื้อมมือออกไปลูบหัวของภิรมณ ทำท่าทีราวกับว่าเขาเป็นพี่ชายและภิรมณเป็นน้องชาย

“ดีแล้วครับ อย่าให้เหตุการณ์แบบเกิดขึ้นอีกนะครับ มันไม่ ง่ายเลยที่จะซื้อภรรยามาเล่นกับพี่ ถ้าพี่ทำแบบนี้ แล้วเขาโกรธ และหนีไป จะเล่นไม่สนุกนะ”

หัวใจของนาเดียเจ็บแปลบเหมือนโดนหนามแหลมทิ่มแทงแผ่ ซ่านไปทั่วหัวใจ ยังดีที่มันไม่แสดงออกมามาก เธอแอบสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามยิ้มให้ดูจริงใจที่สุด “ใช่แล้ว ฉันไม่ โกรธคุณชายใหญ่และคุณชายใหญ่ก็ไม่โกรธฉันใช่ไหม ?”

ภิรมณพ่ายแพ้ให้กับสองนักหว่านล้อมอย่างสมบูรณ์

ถิรเจตถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดด้วยความกังวลว่า “ดูพี่สิ เหงื่อออกหมดแล้ว รีบไปอาบน้ำเลยนะครับ ไม่มีผู้หญิง คนไหนชอบกลิ่นเหงื่อของผู้ชายนะ

สุดท้ายเด็กก็ยังคงเป็นเด็ก เกลี้ยกล่อมแค่ 2-3 คำก็หลงเชื่อ ภิรมณปรบมือของเขา และจะไปอาบน้ำ

“อ๋อ ใช่ เอาล่ะไปอาบน้ำกันเถอะ”

คนใช้พาภิรมณไปอาบน้ำ ส่วนนาเดียทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควร จะทำอะไร สุดท้ายจึงตัดสินใจเดินตามไป

“เธอจะไปไหน ?” เสียงอันเยือกเย็นของถรเจตดังมาจากข้าง

หลัง มันช่างแตกต่างกับเสียงอันอ่อน

หวานที่เขาใช้ปลอบภิรมณเหลือเกิน

นาเดียหยุดเดิน หันกลับไปและตอบอย่างไม่เต็มใจว่า “ฉันจะ ไปช่วยอาบน้ำให้คุณชายใหญ่

หลังจากพูดจบ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าของ เธอแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีจนลามไปถึงใบหูทั้งสองข้าง

เธอตอบกลับไปด้วยอาการสั่นและอึ้ง “ฉะ…… ………จะไปดูว่า มีอะไรที่ฉัน……….จะช่วยได้บ้าง
เมื่อพูดจบเธอเงยหน้าขึ้นไปมอง กลับพบว่าใบหน้าของถรเจต แสดงถึงความขยะแขยงและรังเกียจ แม้ว่าใบหน้านั้นจะหายไป อย่างรวดเร็วแต่เธอก็มองเห็นมันได้ทันท่วงที

เธอพูดหรือว่าทําอะไรผิดไปหรือเปล่านะ?