ตอนที่ 10 ผู้หญิงไม่เจียมตัว

นาเดียส่ายหัว “ไม่ได้ ฉันสัญญาคุณชายใหญ่แล้ว ว่าจะซ่อมให้ เสร็จแล้วเอาให้เขาตอนที่เขาตื่นมา”

แต่เธอไม่เลยว่าว่าการตัดสินใจและความมั่นใจของเธอใน สายตาของภูดิศเป็นได้เพียงความฝัน

แม้แต่นักออกแบบที่ออกแบบของเล่นยังซ่อมไม่ได้เลย แล้ว คนอื่นจะซ่อมมันได้ยังไงกัน ?

“งั้นผมไม่รบกวนแล้วนะครับ” ภูดิศพูดและเดินออกจากห้อง

ไป

ห้องอ่านหนังสือขนาดใหญ่ชั้น 2 ของคฤหาสน์ ภูดิศชงกาแฟ และยื่นไปในมือของถรเจต

ชายคนนั้นรับมันมาอย่างสง่างาม ใช้นิ้วอันเรียวยาวรับแก้ว กาแฟนมาวางบนริมฝีปากแล้วค่อยๆ จิบ แล้วถามด้วยเสียง เบาๆว่า “เธอพูดว่าอะไร ?”

ภูดิศยืนอยู่ข้างๆ โซฟาและตอบกลับไปว่า “คุณหญิงใหญ่ บอกว่าจะต้องซ่อมให้เขาครับ”

“พี่..” พีรเจตรู้สึกตลกขึ้นมาทันที พร้อมทั้งวางแก้วกาแฟลง จะต้องใช้ไอคิวสูงขนาดไหนที่จะซ่อมของเล่นนั้นได้ ?

เขาแค่ไม่เชื่อ ขนาดเขายังซ่อมไม่ได้เลย แล้วผู้หญิงอย่างนาเตียเนี่ยนะจะทำได้

เป็นเรื่องที่โง่เง่าสิ้นดี ! ไม่รู้จักเจียมตัว

ความประทับใจของถรเจตที่มีต่อนาเดียลดลง

คนที่ไม่รู้จักมองข้อบกพร่องของตัวเอง ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียม ตัว ช่างไร้ความสามารถเสียจริงๆ แบบนี้คู่ควรที่จะเป็นสินค้าให้ คนอื่นเลือกจะน่าดีกว่า !

“ประธานครับ” ภูดิศเรียกขึ้นมาอย่างลังเล

“มีอะไรก็พูดมา” ถิรเจตมักจะไม่ชอบคนที่อยู่รอบ ๆ เขาที่มี เรื่องอยากจะพูดแต่ไม่พูดให้ชัด

“ดูเหมือนว่าคุณนายหญิงในครั้งนี้จะแตกต่างกับผู้หญิงคน ก่อนๆ นะครับ”

“หือ ? ” ถิรเจตเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย

“ดูเหมือนว่าเธอน่าจะจริงใจกับคุณชายใหญ่”

มุมปากของถรเจตแสดงรอยยิ้มอันสัพยอกแล้วพูดว่า “นายยัง บอกด้วยว่า ดูเหมือนว่า ก็หมายความว่าทุกอย่างไม่แน่นอน

ภูดิศพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเงียบๆ

ถิรเจตลุกขึ้น เดินไปที่โต๊ะมะฮอกกานี จากนั้นก็เปิดหน้าจอ คอมพิวเตอร์ขึ้น ปรากฏเป็นห้องโถงของภิรมณ ในรูปภาพเป็น ภาพของนาเดียกำลังนั่งคุกเข่าบนพรมข้างโซฟาก้มหน้าก้มตา

เลือกชิ้นส่วนของเล่นในมือเธอ
ที! ผู้หญิงคนนี้ดื้อดึงจริงๆ

แต่นี่ก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องดี ยิ่งผู้หญิงคนนี้จริงจังกับเรื่องต่างๆ มากเพียงใด เขาก็ยิ่งต้องระวัง เพราะผู้หญิงแบบนี้อาจจะเสแสร้ง แกล้งทําตัวเองให้ดีที่สุด ถ้าเราประมาทเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจจะถูก เธอหลอกลวงเอาได้

“เธอทํางานอยู่ที่ไหน ?” ดูเหมือนว่าเธอจะสนใจงานของเธอ มากไม่งั้นเธอคงไม่ใช้มันมาเป็นเงื่อนไขก่อนที่จะทำสัญญา แต่งงาน

“บริษัทการออกแบบโมทัดนาครับ”

“โมทัดนา ?” ถิรเจตขมวดคิ้วใบหน้าของแสดงให้เห็นถึงรอย ย่นระหว่างคิ้วเล็กน้อย

ถ้าจะพูดกันอย่างละเอียดแล้ว บริษัท โมทัดนาก็เป็นหนึ่งใน เครือของตระกูลสวันนีย์ ในตอนแรกคุณวุฒิชัย ตระกูลสวันนีย์ ได้แบ่งส่วนนี้ให้กับ ชญวงศ์ ลูกชายของลุงคนที่ 2 ดูแล ในขณะ ที่นาเดียเป็นภรรยาของลูกชายตระกูลสวันนีย์และทำงานที่บริษัท ไชยวงศ์พอดี

โลกกลมดีจังเลยนะ เป็นครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น!

“อืม ใช่ครับ แต่ตอนนี้เธอเป็นแค่มือใหม่

ถิรเจตยกคิ้วขึ้นมอง ภูดิศอธิบายอีกว่า “เป็นนักออกแบบ เครื่องประดับ ฝึกงานได้ครึ่งปีเท่านั้น”

อ๋อ ความจริงเป็นแบบนี้นี่เอง! มันกลับกลายเป็นว่าเธอชอบการออกแบบเครื่องประดับ ไม่น่าแปลกใจที่เธอกระตือรือร้นใน การเลือกสรรสิ่งต่างๆ

“ติดตามเธอให้ดีๆ โดยเฉพาะในบริษัทเป็นพิเศษ ทางที่ดีก็ คือหาใครสักคนเข้าไปในบริษัทโมทัตนา จับตามองเธอทุกการ เคลื่อนไหว อย่าให้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับตระกูลสวันนีย์ รั่วไหลไปได้”

“ครับ !” แม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์ของคุณชายรองแต่ ภูดิศก็ก้มหน้าน้อมรับทุกคำสั่งที่พูดออกมา

นาเดียเป็นคนที่มีความมั่นใจเกินไป!

จนกระทั่งภิรมณ์ตื่นขึ้นมาก็ยังไม่สามารถซ่อม โมเดลให้กลับ มาเป็นเหมือนเดิมได้ เธอก็พอเข้าใจความซับซ้อนของสิ่งนี้อยู่ บ้าง แต่ต้องใช้เวลาพอสมควร