ตอนที่ 5 เขายังคงเหมือนเด็ก

“ฉะ……..ฉันไม่ได้ตั้งใจ” นาเดียกลัวเล็กน้อยแต่กลับรู้สึกผิดเสีย มากกว่า เธอเลียริมฝีปากที่แห้งของตัวเองแล้วพูดว่า “เมื่อฉัน แค่ตอบโต้ด้วยสัญชาตญาณ แต่………ฉันความจริงไม่ได้เกลียด เขาเลยนะ”

ถิรเจตตะคอกค่าเสียงแข็งเชิงเตือนว่า “เมื่อกี้ คุณกรีดร้อง เสียงดังขนาดนั้นทำไม คุณรู้ไหมว่าคุณทำให้เขากลัว ! ”

นาเดียกัดริมฝีปากล่างของเธอด้วยความรู้สึกน้อยใจมาก เธอ ทำให้ภิรมณกลัวก็จริง แต่เมื่อเธอก็เสียขวัญเหมือนกันนี่นา แต่ ถึงเธอพูดแบบนี้ออกไปมันจะมีประโยชน์อะไรเกิดขึ้นละ ?

การที่เขาซื้อเธอมาก็เพื่ออยู่กับคนปัญญาอ่อนไม่ใช่หรอ ? แค่ กอดเธอยังกลัวขนาดนี้ และถ้าอยู่นานๆ ไปมันยังมีปัญหาอีก มากมายที่เธอต้องเผชิญ

นาเดียฝืนยิ้มแล้วตอบว่า “ขะ……..ขอโทษนะ ฉันผิดไปแล้ว ฉัน แค่……ไม่อยากให้คนแปลกหน้ามาโดนตัวแบบกะทันหัน งั้น…..เริ่มจากนี้ไปฉันจะปรับตัวไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

บางทีท่าทีของเธอก็อาจจะทำให้ถรเจตอารมณ์ดีขึ้นอยู่บ้าง ใบหน้าอันเย็นชาและป่าเถื่อนของผู้ชายคนนั้นไม่อ่อนลงเลย คำ พูดของเขาที่โพล่งออกมายังคงเย็นชาเรากับลูกเห็บในฤดูหนาว ที่คนโดนสาดแล้วรู้สึกเหมือนตกนรก
“เขาเป็นสามีของเธอ ไม่ใช่แค่กอด แม้ว่าเขาจะค่าเธอ เธอ สัมผัสเธอ เธอไม่สามารถขัดขืนได้ เธอก็ต้องยอมรับ !”

ธีรเดชพูดจบประโยคนี้สายตาอันเย็นชาเงินออก แน่นอนว่า เขามองไม่เห็นสีแดงที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของนาเดีย

นาเดียเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในเหวลึก ตอนที่ทำสัญญา ฉันคิดว่ามันจะดูแลคนพิการทางจิตใจ ตอน

นี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่เธอคิด

มารู้ตอนนี้จะเกิดประโยชน์อะไรละ ? ความจริงก็คือความจริง อยู่วันยังค่ำ ไม่มีใครสามารถหนีความจริงได้หรอกนะ!

แววตาของเธอลุกขึ้นสู้ด้วยความมุ่งมั่น “ฉันจะไปขอโทษเขา พูดจบเธอก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง

ถิรเจตรู้สึกอึ้งเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็กลับไปไม่แยแสเช่น

เดิม

ผู้หญิงโลกแบบนี้จะเชื่อได้หรอ ?เพื่อเงิน ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เธอก็สามารถทำได้ นี่มันอาจจะเป็นกลหลอกให้เขาหลงเชื่อและ ตายใจ ก่อนที่เธอจะหนีไปและไปทำงานสกปรกของเธองั้นหรอ ?

พอคิดแบบนี้เขาก็ไม่ได้คิดต่อไปอีก จึงก้าวเท้าแล้วเดินตาม ไป

คนรับใช้พานาเดียมายังหน้าห้องภิรมณ นาเดียยกมือขึ้นและเคาะประตู “คุณชายใหญ่คะ…
“ออกไปๆ……ฉันไม่ให้เธอเข้ามา !” ยังไม่ทันที่นาเดียจะพูด จบก็มีเสียงโมโหลังแทรกออกมาจากข้างใน

นาเดียขมวดคิ้ว แต่ก็ยังคงพูดต่อว่า “งั้น……..เอ่อ คุณชาย ใหญ่เปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหม ? ฉันจะมาขอโทษ ฉันผิดไป แล้ว ฉันไม่ควรทำแบบนั้น

เสียงกระแทกเท้าดังออกมาจากข้างใน จากนั้นประตูก็ถูกเปิด ออกอย่างรุนแรง ใบหน้าอันขุ่นเคืองแสดงออกบนสีหน้าของ รมณปรากฏตรงหน้าของนาเดีย

เขาส่งเสียง ฮี ใส่หนึ่งคำ และทำหน้ามุ่ยเบะปาก “เธอไปเลย

ฉันไม่อยากเห็นเธอแล้ว เธอไม่ยอมเล่นกับฉัน”

นาเดียรู้สึกขบขันจากการแสดงออกบนสีหน้าของเขา

ระดับสติปัญญาของภิรมณมีอายุเพียง 6 ขวบ นั่นหมายความ ว่าตอนนี้เธอกำลังเผชิญหน้ากับเด็กคนหนึ่งเท่านั้น แม้ว่าเขาจะมี ร่างกายที่สมบูรณ์ มีใบหน้าอันหล่อเหล่าและมีเสน่ห์ ดวงตาของ เขาคมชัดและสดใสบริสุทธิ์ ข้างในไร้ซึ่งร่องรอยของความเป็น ผู้ใหญ่เหมือนกับสายน้ำที่ใส จนสามารถมองเห็นได้ลึกสุด สายตา

นาเดียเอื้อมมือออกมาเพื่อลูบที่หัวของเขา ภิรมณส่งเสียง ฮี ผ่านจมูกอย่างรุนแรงอีกครั้ง รีบเบี่ยงหัวออกและหลบไป