ตอนที่9

เมื่อใกล้ถึงเมืองชยุตปาณีที่หลับมาตลอดทางก็ตื่นสักที

เมื่อใกล้ถึงเมืองชยุดขึ้นทุกที่ปาณีจึงรู้สึกดื่นกลัวเธอจับแขนเสื้อ ของธามนิธิพร้อมกับพูดว่า”คุณอาหนูไม่ต้องเตรียมของขวัญไปจริง หรอคะ?”

กลับไปบ้านสามีครั้งแรกไม่มีของขวัญติดไม้ติดมือดูเหมือนจะไม่

ค่อยมีมารยาทนะ

ธามนิธิลูบหัวเธอเบาๆพร้อมกับพูดว่า”ไม่ต้องลำบากหรอกเธอ กลับมาด้วยก็ถือเป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว”

ประโยคเดียวแต่ทำให้ปาณิหน้าแดงไม่น้อย

อีกทั้งยังช่วยคลายความกังวนตื่นเต้นของเธอลงได้

“คุณธามนิธิถึงแล้วครับ”

ไวยาตย์ที่เป็นคนขับรถพูดขึ้นมาเมื่อรถจอดอยู่หน้าคฤหาสน์แห่ง

หนึ่ง

ปาณีมองออกไปยังนอกหน้าต่างสิ่งที่เธอมองเห็นเป็นภาพที่เห็น ได้ในละครเท่านั้นคฤหาสน์ที่เก่าแก่หรูหราตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้า

ของ

เธอเธอตกใจอย่างมากเธอลงจากรถตามธามนิธิเข้าไป
ปาณีมองออกไปยังนอกหน้าต่างสิ่งที่เธอมองเห็นเป็นภาพที่เห็น ได้ในละครเท่านั้นคฤหาสน์ที่เก่าแก่หรูหราตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้า

ของ

เธอเธอตกใจอย่างมากเธอลงจากรถตามธามนิธิเข้าไป

จันวิภาที่รอคอยพวกเธอมาตั้งนานเมื่อรู้ว่าทั้งคู่มาถึงแล้วเธอจึงรีบ ออกไปต้อนรับ

“ธามนิธิพวกเธอมาถึงสักที”

เธอเดินมาเข็นรถเข็นของธามนิธิด้วยความใส่ใจสายตาของเธอ เหลือบไปเห็นหญิงสาวที่อยู่ข้างๆของชายหนุ่ม

พอเธอเห็นหญิงสาวในชุดเดรสยาวสีขาวยืนอยู่ตรงนั้นเส้นผมเงา ดำที่ยาวถึงเอวหน้าตาน่ารกสดใสบนใบหน้ามีความเขินอายเล็ก น้อยทำให้เธอชอบเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกพบ

จันวิภาพด”หนูก็คือปาณีใช่ไหมจ๊ะ?”

สำหรับหญิงสาวที่ไม่รังเกียจที่น้องชายตัวเองพิการอีกทั้งยังยอม แต่งงานกับเขาจันวิภาชอบเธอมากบวกกับเธออายุใกล้เคียงกับ ลูกชายของตัวเองจันวิภามองเธอด้วยสายตาที่รักและห่วงใย

“สวัสดีคะพี่สาว”

ธามนิธิแนะนำให้ปาณีรู้จักครอบครัวของเขาอย่างคร่าวๆตั้งแต่อยู่ ในรถแล้วตอนนี้เธอเลยเรียกออกไปอย่างคุ้นเคยว่า “พี่สาว”
จันวิภายิ้มรับ”เป็นเด็กดีจริงๆ”

เพราะเธออายุมากกว่าธามนิธิถึง10ปีสำหรับเธอแล้วธามนิธิ

เปรียบเสมือนลูกชายของเธอด้วย

แต่ตอนนี้ธามนิธิต้องมาเจอเรื่องร้ายๆเหล่านี้เธอก็รู้สึกเจ็บปวดใจ

เช่นกัน

เพราะฉะนั้นการที่ปาณีหญิงสาวธรรมดาแต่งงานกับธามนิธิเธอไม่ คัดค้านใดๆขอแค่ธามนิธิมีความสุขเขาจะทำอะไรก็ได้

เธอเก็บความเจ็บปวดเหล่านั้นไว้ในใจพร้อมพูดว่า “ในเมื่อกลับมา แล้วก็อย่ายืนอยู่หน้าบ้านเลยเราเข้าบ้านกันเถอะ”

หลังจากพูดจบเธอก็เดินเข็นรถเข็นเข้าบ้านไป

ปาณีเดินตามหลังไปติดๆ

พอรู้ว่าธามนิธิจะกลับมาบ้านพ่อแม่ของเขาก็แย่งกันทำกับข้าวอยู่

ในครัว

ตอนนี้มีเพียงแต่ลูกชายของจันวิภาเท่านั้นที่นั่งเล่นมือถืออยู่ใน

ห้องรับแขก

จันวิภาไปถึงก็ตะโกนเรียกลูกชายว่า “ลูกน้าของลูกกลับมาแล้วจ้ะ

มาทักทายเร็ว”
พอได้ยินคนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็เก็บมือถืออย่างว่านอนสอนง่ายเดิน มาหยุดอยู่หน้าธามนิธิแล้วพูดว่า”สวัสดีครับคุณน้า”

ปาณีที่ยืนอยู่หลังธามนิธิพอได้ยินเสียงนี้เธอถึงกับตกใจ

เธอเงยหน้าขึ้นมอง

หลังจากเห็นชัดแล้วว่าคนตรงหน้าคือใครเธอยืนอึ้ง

เวนิส?

ทำไมถึงเป็นเขาไปได้

เวนัสที่อยู่ตรงหน้าก็ยังคงเหมือนวันนั้นวันที่อยู่หน้าบ้านของติรยา เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยืนสูงสง่าอยู่ตรงนั้น

เธอมองไปทางเขาอย่างนิ่งๆไม่เคยคิดเลยว่าเวนัสจะเป็นหลาน

ชายของธามนิธิ

แต่คนที่ดูตกใจมากกว่าปาณีคือเวนิสในใจของเขารู้สึกประหลาด

ใจไม่ต่างจากเธอ

แม้ว่าจะเลิกกับปาณีอย่ากะทันหันแต่ในใจของเขาก็ยังชอบเธอ อยู่ไม่มากก็น้อย

ที่เลิกกันในตอนนั้นเป็นเพราะความโกธรที่ปาณีไม่ใส่ใจเขาแต่วัน นี้กลับเห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาจึงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
ทำไมเธอถึงมาโผล่ในบ้านวิสิทธิ์ เวชได้?

และยังโผล่มาพร้อมกับน้าของเขา?

หรือว่าเธอจะเป็นเจ้าสาวของน้าชายน้าสะใภ้ของเขา?!