ตอนที่34

หลังจากเห็นปาณีเดินจากไปฐิติพรก็เดินเข้ามามองเวทั สด้วยความระแวง”หลานรังแกปาณีอีกแล้วใช่ไหม?เมื่อกี้ เธอยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนี้ดีๆทำไมหลานมาปั๊บเธอก็ไป เลย?”

เวทัส”.

เขามองคุณยายที่ลำเอียง”ทำไมมองผมเป็นคนรังแกเธอ

ล่ะครับเธอต่างหากที่รังแกผม!”

“เธอจะรังแกหลานได้ยังไง?ถึงแม้ว่าจะรังแกหลานจริงๆ หลานก็ต้องทนหลานก็รู้สถานการณ์ของน้าตอนนี้ถ้า เขาโมโหแล้วออกจากบ้านไปยายจะมาหาหลานเป็นคน แรก”พอพูดถึงท้ายประโยคคำพูดของคุณยายแฝงด้วย ความเศร้าใจเล็กน้อย

ตั้งแต่ที่ธามนิธิเกิดเรื่องอารมณ์ของทุกคนในบ้านก็ไม่ ค่อยดีนักเมื่อเทียบกับสถานการณ์ของน้าแล้วเขาก็แค่เสีย ปาณีไปดูเหมือนจะไม่ได้แย่มากนัก
เวทัสมองดูปฏิกิริยาของคุณยายแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

ในกลางคืนธามนิธิและไวยาตย์กลับดึกหน่อยตอนที่เขา กลับถึงบ้านฐิติพรและคนอื่นๆก็กำลังทานข้าวเย็นกันอยู่แต่ ปาณีไม่อยู่

เขาถามว่า”ปาณีล่ะ?”

ฐิติพรตอบว่า “เมื่อตอนเย็นเหมือนเธอกับเวทัสจะมีเรื่องไม่ พอใจกันนิดหน่อยแม่ให้คนไปตามเธอมาทานข้าวเธอก็ไม่ ลงมา”

ธามนิธิมองไปยังเวทัสที่นั่งอยู่ข้างๆ”ทำไมนายก่อเรื่องอีก แล้วหรอ?”

“ผมเปล่าครับ”เวทัสอธิบายว่า “ผมไม่ได้รังแกเธอจริงๆ อย่าโทษผมไปสักทุกเรื่องเลยได้ไหมครับ?”

ปาณีไม่ลงมากินข้าวเองเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?

เมื่อคิดถึงจุดนี้เวทัสก็รู้สึกรำคาญใจขึ้นมา
เขารู้สึกว่าตั้งแต่ปาณีมาที่บ้านก็ทำตัวเป็นศัตรูกับเขา ตลอดเหมือนอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เขายังไม่ได้ทำ อะไรเธอเลยเธอก็โกรธซะแล้ว

เป็นผู้หญิงที่เจ้าวางแผนจริงๆ

ทำตามความต้องการของตัวเองโดยอาศัยความเอาอก เอาใจของคนในบ้าน

ยิ่งเธอเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งไม่ยอมให้เธออยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ เช่นนั้นเขาจะยังได้อยู่ในบ้านนี้อย่างสงบสุขอีกไหม?

ธามนิธิก็ไม่ได้รับร้อนตำหนิเวทัส” ผมขึ้นไปดูเธอก่อน

ไวยาตย์เข็นธามนิธิออกไปฐิติพรเห็นเขาออกไปโดยที่ยัง ไม่ได้กินข้าวพูดว่า”ลูกไม่กินข้าวหรอ?”

ขาเขาไม่ค่อยสะดวกไปๆมาๆคงลำบากน่าดู

“ให้คนส่งขึ้นมาบนห้องเลยครับ
ธามนิธิถูกไวยาตย์เข็นเข้าไปในห้อง

ปาณีนอนอยู่บนเตียงเหงื่อออกทั้งตัวเธอกอดหมอนไว้ แน่นอดทนต่อความเจ็บปวดไว้

เกือบหลับแล้วแท้ๆไวยาตย์ก็เข็นธามนิธิเข้ามา

รถเข็นของธามนิธิหยุดอยู่ข้างเตียงมองไปยังปาณีที่นอน อยู่บนเตียง”ปาณี”

หลังจากที่ปาณีได้ยินเสียงเธอก็เอาหมอนออกแล้วมองไป ยังธามนิธิที่เพิ่งเข้ามา”คุณอากลับมาแล้วหรอคะ?”

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”ธามนิธิมองไปยังเธอที่เหงื่อท่วม ตัวเส้นผมก็เปียกไปหมด”เป็นไข้หรอ?”

“ไม่….ไม่ค่ะ”ปาณีพูดว่า”แค่เรื่องเล็กน้อยค่ะ”

“เรียกหมอมาดูอาการหน่อยไหม?”แต่เดิมคิดว่าเธอ ทะเลาะกับเวทัสจึงไม่ได้ลงไปทานข้าวคิดไม่ถึงเลยว่าเธอ จะป่วย
ปาณีมองไปยังคุณอาที่ทำสีหน้าจริงจังไม่รู้ว่าควรพูดยัง ไงดีเธอจึงบอกว่า”หนูไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ….ก็แค่…”

เธอเป็นประจำเดือนวันแรกของทุกๆเดือนเธอจะเจ็บปวด ทรมานแบบนี้แหละ

จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งประจำเดือนเธอมาขณะซื้อของอยู่ที่ ตลาดเดินไปไม่ถึง10นาทีเธอเกือบเป็นลมอยู่ข้างทางไม่ สามารถกลับบ้านได้

ตอนบ่ายหลังจากที่เธอกลับมาห้องก็ปวดท้องน้อยมา จนถึงตอนนี้นอนอยู่บนเตียงแต่ก็ไม่หลับเหงื่อออกตลอด เวลาเพราะเหตุนี้เธอเลยไม่ได้ลงไปกินข้าวไม่เช่นนั้นจาก นิสัยความตะกละของเธอแล้วมีหรอที่จะไม่ลงไปกินข้าว เพียงเพราะทะเลาะกับเวทัส?

“ก็แค่อะไร?”ธามนิธิมองเธอ”ไม่สบายตรงไหนเธอก็ต้อง พูดออกมาฉันถึงจะรู้ก็เคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือไงว่าไม่ สบายก็ต้องไปหาหมอ?ทำไมโตขนาดนี้แล้วยังไม่รู้จักดูแล ตัวเองอีก?”