ตอนที่ 86

ตอนที่ 86

เธอจะไม่เอาคนพิการอย่างนี้ ไม่เด็ดขาด!

“แม่” เห็นแม่ว่าคุณอาแบบนี้ ปาณีไม่พอใจ “แม่พูดเกินไป แล้วนะ!”

ประเด็นที่สำคัญคือ ครอบครัวของคุณอาได้ยินแล้วจะคิด ยังไงเนี่ย?

แต่เดิมที่คุณอาเป็นแบบนี้ คนในบ้านก็เสียใจมากอยู่แล้ว แม่ยังมาพูดแบบนี้อีก ปาณีรู้สึกว่าตัวเองขายหน้ามาก ไม่มี หน้ามายืนอยู่ที่ตรงนี้

“นี่ฉันก็หวังดีกับเธอไม่ใช่รึไง?” ฝนสิริมองไปยังปาณี พูด อย่างอุปมาว่าเข้มงวดกับเธอก็หวังที่จะให้เธอดีขึ้น “ฉัน โชคดีที่มาในวันนี้ ถ้าหากฉันไม่มาก็คงจะไม่รู้ว่าแกจะหา คนแบบนี้! ตาบอดไปแล้วจริงๆ”

ไวยาตย์เดินเข้ามาจากข้างนอก เพราะได้ยินเสียงถก เถียงกันข้างใน
ก่อนหน้านี้ที่ชามนิธิจะพบกับฝนสิรินั้น เขาก็ลังเลใจ แต่ ไม่สามารถเอาชนะความยืนหยัดหนักแน่นของธามนิธิได้ ตอนนี้ได้ยินฝนสิริพูดเช่นนี้ คำพูดที่เจาะจงมาที่คุณธามนิธิ ทุกคำ เขาแทบจะโมโหจนเป็นบ้าอยู่แล้ว

ปาณีก็จะอึดอัดตายอยู่แล้ว!

อาหารมื้อนี้ เลิกรากันอย่างไม่พอใจ

ได้ยินฝนสิริว่าร้ายธามนิธิอย่างนี้ พ่อแม่ของธามนิธินั้นก็ ไม่มีความอยากอาหารแล้ว

และฝนสิริ ก็คงไม่อยากทานอาหารมื้อนี้เช่นกัน

เพิ่งวางถ้วยลง ฝนสิริก็ลุกขึ้นจับแขนปาณีไว้ “แกกลับไป กับฉัน!”

ก่อนหน้านี้ที่ปาณีหนีออกจากบ้าน ฝนสิริก็ไม่ได้เห็นด้วย ที่เธอออกไป ตอนนี้มีโอกาส เธอก็ต้องลากเธอกลับบ้านอยู่ แล้ว และไม่ใช่ว่าให้เธออยู่ที่นี่มีความสัมผัสกับผู้ชายที่ทั้ง จนและทั้งพิการอีก

ปาณีไม่อยากไปกับแม่ แต่ว่า มองไปยังคนอื่นๆ เธอก็แค่อยากจะให้แม่เธอออกไปจากที่นี่ไวๆ เพื่อหลีกเลี่ยง การพูดจาทำร้ายทุกคนอีก

เธอพูดเสียงเบาว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูพาพ่อแม่กลับบ้าน ก่อนนะคะ”

ในใจมีความสิ้นหวังเล็กน้อย

กลับไปครั้งนี้ ก็ไม่รู้ว่าในหลังจากนี้จะได้กลับมาอีกไหม?

เธออาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก และอาจจะไม่ได้เรียนต่อ

อีกเช่นกัน

เธออาจจะต้องใช้ชีวิตตามที่แม่ของเธอต้องการ!

ปาณียืนขึ้น กะว่าจะกลับไปพร้อมกับฝนสิริ แต่กลับมีมือ หนึ่งดึงเธอนั่งที่ดังเดิม

เธออึ้งไปสักพัก มองไปยังธามนิธิ ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง จึงตั้งใจพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายว่า “คุณอา หนูแค่ ส่งพวกเขากลับไปเองค่ะ”

ธามนิธิมองไปยังเธอ เขาดูออกว่า ปาณีไม่ได้อยากกลับ ไป ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกว่า เธอไม่อยากกลับไปยังบ้าน หลังนั้นอีก และก็ดูออกด้วยว่า ที่เธอตัดสินใจจะกลับไปกับ ฝนสิริในตอนนี้ ก็เพื่อไว้หน้าเขา

เขาพูดด้วยเสียงนึ่งว่า “เธออยู่นี่ ให้ไวยาตย์ส่งพวกเขา กลับบ้านเอง”

“แต่ว่า..”

“ปาณี แกยังไม่ไปอีก?” ฝนสิริเดินไปถึงหน้าประตูแล้ว เห็นปาณียังนั่งอยู่ตรงนั้น เร่งเธออย่างน่ารำคาญ

ไวยาตย์” ธามนิธิเปิดปาก หลังจากที่ไวยาตย์ได้ยินเสียง ก็รีบเดินเข้ามา “คุณธามนิธิครับ”

“ขับรถส่งคุณอาคุณน้ากลับบ้าน”

ไวยาตย์มองไปยังฝนสิริและพ่อของปาณีแวบหนึ่ง คิดถึง สิ่งที่ฝนสิริโจมตีธามนิธิขนาดนั้น ธามนิธิยังเกรงใจพวกเขาอีก

“ครับ”

เขาตอบตกลง พูดกลับพ่อแม่ของปาณีว่า “คุณอาคุณน้า ไปเถอะครับ ผมจะส่งพวกคุณกลับไปเองครับ”

ฝนสิริยังคงจ้องมองปาณี “ปาณี แกจะไปหรือไม่ไป?”

ปาณีได้ยินเสียงของแม่ มองไปยังธามนิธิแวบหนึ่ง “คุณ อา หนู.”

“ธามนิธิ ให้ปาณีกลับไปกับแม่ของเธอเถอะ” ฐิติพรจน ปัญญา ฝนสิริพูดจาไม่น่าฟังขนาดนั้น พูดออกมาได้แม้ กระทั่งว่าพวกเขาหลอกปาณีมา ฝืนให้ปาณีอยู่ต่อจะทำให้ ทุกคนลำบากใจมากขึ้นเท่านั้น

ธามนิธิยืนหยัดมาก “ถ้าหากปาณีจะกลับบ้าน ผมจะกลับ ไปกับเธอเอง ตอนนี้เธอไม่อยากกลับบ้าน ดังนั้น คุณอา คุณน้ากลับไปก่อนเถอะครับ!”