ตอนที่ 26

“อร่อยมากค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นให้แม่บ้านปอกเพิ่มอีกหน่อยนะ”ฐิติพรพูดจบ ก็เรียกแม่บ้านล่ามุงให้เอามาเพิ่ม

ปาณีมองไปยังจานผลไม้แล้วพูดว่า”พวกเธอไม่กินหรอ?”

มีเธอเพียงคนเดียวที่กำลังกินอยู่

“หนูกินสิ”ฐิติพรพูด”หนูชอบก็กินเยอะๆหน่อยนะ”

เวทัสไม่ค่อยชอบกินผลไม้สำหรับติรยาฐิติพรไม่อยาก สนใจมากนักสำหรับเธอแล้วติรยาและเวทัสอายุยังน้อยทั้ง สองคนจะได้อยู่ด้วยกันไหมนั้นยังไวเกินที่จะพูดเรื่องนี้!

ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้เรื่องที่เวทัสรังแกปาณีฐิติพรยัง โกรธอยู่เลย
แต่เดิมก็จะลืมเรื่องนี้ไปแล้วแต่ตอนนี้ปาณีปรากฏอยู่ตรง หน้าทำให้เธอนึกขึ้นมาได้อีก

เพราะฉะนั้นเธอไม่อยากสนใจเวทัสและแฟนของเขามาก เท่าไหร่

ติรยาที่นั่งอยู่ข้างๆแทบไม่อยากจะเชื่อวันนี้เธอมาที่นี่เป็น ครั้งแรกแท้ๆคิดไม่ถึงเลยว่าคุณยายของเวทัสจะไม่สนใจ เธอเลยความสนใจทั้งหมดของเธอตกอยู่บนตัวปาณี

หลังจากกินผลไม้ไปจนพอแล้วปาณีก็พูดขึ้นว่า”หนูเอาไป ให้คุณอากินหน่อยดีกว่า”

“ดีเลยเอาไปสิ”ปาณีสามารถคิดถึงธามนิธิอยู่ตลอดเวลา ทำให้ฐิติพรตื้นตันใจมาก

เธอคาดหวังกับธามนิธิไม่สูงจะหาภรรยาสักคนก็ขอแค่ เป็นคนที่เป็นห่วงเขาอยู่ตลอดเวลาก็พอ

หลังจากที่ปาณีเดินไปแล้วฐิติพรค่อยหันไปทางติรยาแล้ว พูดว่า”กินสิจ๊ะ”ใครจะยังมีอารมณ์มากินของเหลือจากปาณี?

ติรยายิ้มตอบว่า”ไม่แล้วค่ะ”

ฐิติพรก็ไม่ได้สนใจพวกเขาไปทำงานของตัวเองต่อ

ติรยาทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้วจึงถามเวทัสว่า”เมื่อก่อน ปาณีเคยมาที่นี่หรอ?”

“เคยมา”

“ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่อง?”ตอนที่ปาณีคบกับเวทัสไม่ว่าเรื่อง อะไรเธอก็จะเล่าให้ฟังทั้งหมด

ถ้าหากปาณีเคยมาที่บ้านของเวทัสเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ บอกเธอ

นอกจากว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นหลังทั้งสองคนเลิกกัน….

เวทัสมองตรยาอย่างเบื่อหน่าย”พวกเธอเป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่หรอ?เธอมาถามฉันทำไม?”
เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าปาณีไปคบกับน้าชายของเขาได้ ยังไง!

ติรยาเหมือนโดนตบหน้าเรื่องที่เธอกับปาณีแตกคอกันเธอ ไม่กล้าที่จะบอกให้เวทัสรู้เวทัสเลยคิดว่าทั้งสองคนยังเป็น เพื่อนกันอยู่

แต่ในความเป็นจริงหลังจากที่รู้ธาตุแท้ของติรยาแล้วปาณี ลบติรยาออกจากผู้ติดต่อในน์ด้วยซ้ำ

จันวิภาอยู่ในห้องของธามนิธิ”นายจะไม่ให้หมอดูอาการ หน่อยหรอ?ที่แม่หาหมอคนนี้มาให้นายเพราะเป็นหมอ เฉพาะทางที่รักษาจุดนั้นเลยนะเธอลองคิดดูถ้าไม่ทำเพื่อ ปาณีก็น่าจะทำเพื่อตัวเองหน่อยนะ!นี่เป็นเรื่องใหญ่ของ ชีวิตเชียวนะ”

ธามนิธิจ้องหน้าจันวิภาแววตาดูซับซ้อนมาก

จันวิภาพูดว่า”นายจ้องหน้าฉันทำไม?ที่ฉันทำไปก็เพราะ หวังดีกับนายนะนายไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่เป็นห่วงนายมากแค่ไหนนายเองก็ห้ามท้อใช้ไหม?”

“ออกไป” ในที่สุดธามนิธิก็พูดสองคำนี้ออกไปอย่างเย็นชา

“ธามนิธิ!”จันวิภาอยากเกลี้ยกล่อมเขาต่อ”นายต้องหัด มองเรื่องนี้ในแง่ดีถ้านายไม่กล้าเผชิญหน้ากับมันนายก็จะ ไม่มีวันดีขึ้นรู้ไหม?ทำไมนลินถึงจากไปก็เพราะว่าเธอรู้ว่า นายทำไม่ได้ไง!ตอนนี้ปาณียังไม่รู้ถ้าเธอรู้แล้ว…

“จะไปหรือไม่ไป?”ธามนิธิมองเธออย่างจริงจังจันวิภาอึ้ง ไปสักพักเพราะถึงอย่างไรเธอก็ยังกลัวเขาเล็กน้อยพูด ว่า”ช่างเถอะฉันไปก็ได้!”

เห้อเธอพูดไปตั้งครึ่งวันก็ไม่เห็นว่าธามนิธิจะฟัง

ก็ใช่ผู้ชายนะจะมีสักกี่คนที่ยอมรับได้ว่าตัวเองไม่มีน้ำยา

จันวิภาเดินออกมาจากห้องก็เจอกับปาณีพอดี
ปาณีถือจานผลไม้ไว้ทักทายกับจันวิภาว่า“พี่คะ”