ตอนที่ 3

ตอนที่3

หลังจากกลับจากบ้านคุณทัตดาปาณีนั่งรถออกไปชานเมืองเมืองชลธี

รถประจำทางจอดหน้าคฤหาสน์หลังหนึ่งปาณีลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านหลัง นั้นอย่างคุ้นเคย

ที่นี่คือสถานที่ทำงานของเธอในช่วงปิดเทอมนี้เจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้เป็นชาย พิการไม่สามารถเดินได้ปาณีมาทำงานที่นี่จะ2เดือนแล้วแต่เคยเจอกับเจ้าของ บ้านไม่เกิน3ครั้ง

วันนี้ก็เหมือนปกติที่ผ่านมาเธอเข้าไปในบ้านกำลังเตรียมจะเก็บกวาดกลับ ได้ยินเสียงดัง”โครม..”ดังมาจากมุมทางเดินของบันได

ปาณีตกใจ

เงยหน้าขึ้นดูเห็นร่างชายหนุ่มนอนตัวงออยู่บนพื้นหลังด้านของชายผู้นั้นมีรถ เข็นผู้ป่วยที่เพิ่งคว่ำเมื่อกี้

ปาณีรีบวิ่งขึ้นไปเพื่อจะประคองชายผู้นั้น

แม้จะเคยเห็นหน้าไม่กี่ครั้งแต่เห็นรถเข็นนั่นเธอก็รู้ได้เลยว่าชายผู้นี้ต้องเป็น เจ้าของบ้าน

ใครจะไปคิดว่าขณะที่เธอจะเข้าไปช่วยเหลือชายคนนั้นก็พูดอย่างเย็นชา ว่า”ไม่ต้องเข้ามา”

เขาไม่ชอบคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัว
ปาณียืนอึ้งไปสักพักมือที่จะไปประคองค้างอยู่กลางอากาศ

“คุณอาเป็นอะไรไหมคะ?”

ชายคนนั้นเห็นความเป็นห่วงในสายตาของปาณีเขาพยายามใช้มือดันกับพื้น เพื่อจะขึ้นไปนั่งบนรถเข็นแต่เนื่องจากสองขาของเขาไม่มีแรงจึงล้มไปนอนกับ พื้นอีกครั้ง

เขาต่อยขาของตัวเองอย่างแรงในสายตานั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ปาณีไม่สามารถทนมองอีกต่อไปได้เข้าไปประคองชายผู้นั้นนั่งบนรถเข็นแม้ เขาจะห้ามก็ตาม

ธามนิธิรู้สึกแค่ว่ามีกลิ่นหอมอ่อนๆแตะจมูกมืออันอ่อนนุ่มของหญิงสาวแตะ ลงบนบ่าของเขาประคองเขาขึ้นไปนั่งบนรถเข็นอย่างยากลำบากเขาอยากจะ อาละวาดแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มอันไร้เดียงสาบนใบหน้าหญิงสาวแล้วความโกธรนั้น ก็หายไป

“คุณอาเจ็บตรงไหนไหมคะ?”

ธามนิธิใส่หน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร

ปาณีเห็นใบหน้าที่วังเวงนั่นรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกเธอจึงเล่าเรื่องตลกให้

ฟังหวังว่าเขาจะมีความสุขบ้าง

ธามนิธิเม้มมุมปากแม้เขาจะไม่ได้หัวเราะออกมาแต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วย

ความอบอุ่น

ไวยาตย์เห็นภาพนี้ในขณะที่เขามาถึงที่นี่พอดี
ภาพที่เห็นทำให้เขาอึ้งมาก

หลังจากที่คุณธามนิธิประสบอุบัติเหตุเขาก็ไม่เคยเห็นคุณธามนิธิที่อบอุ่นแบบ

นี้อีกเลย

“คุณไวยาตย์”

ปาณีเห็นไวยาตย์ยืนอยู่กลัวว่าไวยาตย์จะคิดว่าตัวเองกำลังอู้งานมัวแต่โม้อยู่

จึงรีบไปทำความสะอาดบ้านต่อเพราะปกติไวยาตย์เป็นคนจ่ายเงินเดือนให้เธอ

ไวยาตย์เดินไปยืนอยู่หน้าธามนิธิแล้วพูดว่า”คุณธามนิธิคุณมีสุวรรณ์ไปต่าง ประเทศแล้วครับ”

นลินมีสุวรรณ์เป็นคู่หมั้นของธามนิธิหลังจากที่รู้ว่าธามนิธิเกิดอุบัติเหตุเธอก็ไม่

เคยมาหาเขาอีกเลย

ตอนนี้ใกล้ถึงวันงานแต่งงานของทั้งสองแล้วกลับได้ยินข่าวว่านลินไปเรียนต่อ ที่ต่างประเทศแล้วไวยาตย์ไม่เคยคิดเลยว่านลินจะเป็นคนแบบนี้

เขากลัวว่าธามนิธิจะเสียใจมองดูเขาด้วยความเป็นห่วง

แต่ธามนิธิกลับยิ้มเบาๆพูดว่า”ไวยาตย์ฉันในตอนนี้น่ากลัวมากเลยหรอ?”

ธามนิธิในตอนนี้สองขาไม่มีความรู้สึกใดๆต้องเพิ่งรถเข็นเวลาไหนมาไหนท่าน ประธานที่เคยทำให้เมืองชลธีสั่นสะเทือนบัดนี้กลายเป็นคนพิการไปแล้วอีกทั้ง ครึ่งชีวิตที่เหลือยังต้องให้คนอื่นมาดูแลอีก

ไวยาตย์รู้สึกหนักหน่วงใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หลังจากที่ไวยาตย์กลับไปแล้วในบ้านเหลือเพียงปาณีกับธามนิธิสองคน

ปาณีทำความสะอาดบ้านไปด้วยแต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเธอจะยืมเงินกับคุณธา มนิธิอย่างไร?

เมื่อคิดเช่นนั้นสายตาของเธอก็ได้จ้องไปยังชายที่นั่งนิ่งอยู่บนรถเข็น

ผ่านไปแล้วครึ่งวันชายคนนี้ยังนั่งอยู่ข้างหน้าต่างมองวิวนอกหน้าต่างบานนั้น ด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกและไม่พูดอะไรเลย

ปาณีรู้สึกอึดอัดจึงเดินเข้าไปหาเขา

คำพูดที่จะขอยืมเงินกับคุณธามนิธิติดอยู่ปลายริมฝีปากแต่เธอกลับพูดไม่

ออก

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนชายคนนั้นรู้สึกได้ว่าปาณีเดินเข้ามาใกล้จึงพูด ว่า”มีธุระอะไร?”

ปาณีรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเมื่อโดนถามเธอกำซายเสื้อของตัวเองไว้แน่นพูด ด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า”คะ…คุณอาหนูขอยืมเงินกับคุณหน่อยได้ไหมคะ?”