ตอนที่ 6

ตอนที่6

เช้าวันต่อมาปาณีเก็บกระเป๋าเตรียมตัวย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์

กับธามนิธิ

แต่เมื่อเธอกำลังจะเปิดประตูออกไปกลับพบว่าประตูโดนล็อคจาก ภายนอกเปิดยังไงก็เปิดไม่ออก

ปาณีผลักประตูอย่างสุดกำลังปังปังปัง!

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะเปิดประตู”

มีเสียงของฝนสิริดังมาจากนอกห้องว่า”เธอคิดได้เมื่อไหร่ฉันก็จะ ปล่อยเธอออกมาเมื่อนั้นแหละ”

ปาณีกำหมัดไว้แน่นพูดด้วยความผิดหวังว่า”แม่ใหนูเป็นลูกแม่นะ แม่จะทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้!”

“ปาณีแม่ทำเพื่อหวังดีกับลูกนะงานแต่งงานนี้ดีกับลูกแน่นอนขอ แค่ลูกยอมเชื่อฟังแม่ก็จะเปิดประตูให้”

หลังพูดจบเธอก็เดินออกไปเลยโดยไม่สนใจคำขอร้องของปาณี

ปาณีรู้สึกใจหาย

เธอไม่เคยคิดเลยว่าพ่อแม่ของเธอจะปฏิบัติกับเธอแบบนี้
ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อแม่ก็จะบอกให้เธอยอมน้องมาโดยตลอดไม่ว่า จะของกินหรือของเล่นต้องให้น้องเลือกก่อนเสมอ

แต่ความสัมพันธ์ของสองพี่น้องนี้ดีมาตลอดปาณีจึงไม่คิดอะไร จนถึงตอนนี้เธอถึงเข้าใจว่าตัวเองอยู่ในครอบครัวที่หัวโบราณรัก ลูกชายมากกว่าลูกสาว

เธอพิงประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง

ฝนสิริตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่าจะขังเธอไว้ในห้องไม่เพียงแต่ ขังเท่านั้นแม้แต่ข้าวปลาอาหารยังไม่ให้เธอกินอีกปาณีก็ไม่อยาก หน้าด้านไปขอแม่เธอฝืนทนความหิวนอนนิ่งอยู่บนเตียงทั้งวัน

เสียงท้องร้องดังจ๊อกๆเธอกุมท้องตัวเองไว้อย่างหมดเรี่ยวแรง สมองเธอเริ่มเบลอหน้าผากเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อปาณีม้วนตัวอยู่ ในผ้าห่ม

ไม่รู้ทำไมตอนนี้เธอกลับคิดถึงเวทัส

คิดถึงคนที่ตัวเองชอบคบกับเพื่อนสนิทของตัวเองหัวใจของเธอ

เจ็บปวดสุดๆ

ตาของเธอเริ่มฝ้าฟางจนหมดสติไป…

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนพอเธอตื่นมาอีกทีพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงใหญ่ที่หนานุ่มเธอมองฝ่าเพดานที่ดูดีกว่าห้องตัวเองอย่าง

ใจลอย

ที่นี่ที่ไหน?

เธอพยุงตัวลุกขึ้นนั่งมีความปวดหัวเล็กน้อยเธอหิวจนแทบไม่มี

กำลัง

เธอมองไปรอบๆไม่รู้เลยจริงๆว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก

พอเห็นคนที่เดินเข้ามาปาณีก็อึ้งไปพักใหญ่ “คุณอา!”

คนที่เดินเข้ามาคือธามนิธิ!

ธามนิธิกำลังเคลื่อนรถเข็นตัวเองเข้ามาไวยาตย์เดินตามมาติดๆ

หลังจากเห็นปาณีตื่นแล้วคิ้วอันเข้มขมวดของธามนิธิก็คายลงเขา เคลื่อนรถเข็นตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าปาณีไวยาตย์ยื่นผ้าเช็ดตัว อุ่นมาให้เขาจากนั้นเขาก็ช่วยเช็ดมือของปาณีอย่างระมัดระวัง

ปาณีสัมผัสได้ถึงความร้อนของผ้าเช็ดตัวบนฝ่ามือทำให้เธออุ่นใจ อย่างบอกไม่ถูก

เธอพูดว่า “คุณอาอาไปรับหนูมาที่นี่หรอคะ?ขอบคุณนะคะ”

ธามนิธิพูดเสียงโหดว่า”เธอไม่สบายทำไมไม่ไปหาหมอ?”
ปาณีนั่งนิ่งเธอไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าตัวเองโดนแม่ขังไว้ใน ห้องเลยไปหาหมอไม่ได้เธอทำตัวเหมือนไม่สนใจแล้วพูดว่า “แค่เป็น หวัดเฉยๆไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี่ยวก็หาย”

“คนที่คิดแบบเธอจนทำให้กลายเป็นโรคร้ายแรงเยอะแยะเธอก็ อายุ18แล้วหัดดูแลตัวเองสักบ้างสิ”ธามนิธิไม่พอใจคำตอบของเธอ อย่างเห็นได้ชัดสายตาที่มองปาณีเต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย

ปาณีหัวเราะออกมา

เธอรู้ว่าธามนิธิดุเพราะเป็นห่วงเธอจึงอ้อนเขาว่า “ค่ะเข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ”

ขณะที่กำลังพูดอยู่ท้องของเธอก็ส่งเสียงดังจ๊อกๆ

เธอหน้าแดงสุดๆไม่กล้าสบสายตาธามนิธิ

ธามนิธิไม่ได้ว่าอะไรหันไปพูดกับไวยาตย์ว่า”ไปทำอะไรมาให้เธอ

กินหน่อย

“ครับ”

ไวยาตย์เดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูลง

เขาไม่คิดว่าธามนิธิจะใส่ใจเด็กคนนี้ขนาดนี้

ตามเดิมตกลงกันไว้ว่าสองสามวันนี้จะให้เด็กคนนี้ย้ายเข้ามาแต่กลับไม่เจอวี่แววของเธอเลยเขากลัวว่าเด็กคนนี้จะหนีไปแล้วทำให้ ธามนิธิเสียใจจึงไปตามที่บ้าน

แต่สุดท้ายก็เห็นปาณีนอนเป็นไข้อยู่ในห้อง

หลังจากธามนิธิได้ยินว่าปาณีไม่สบายเขาร้อนใจมากเขาจะดูแล เธอเองโดยไม่สนเลยว่าตัวเองเคลื่อนตัวไม่สะดวก

นี่เป็นครั้งแรกที่ไวยาตย์เห็นธามนิธิเป็นห่วงผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้

แม้แต่นลินก็ยังไม่เคยได้รับการดูแลอย่างนี้เลย

ไม่คิดว่าเวลาที่คุณธามนิธิเป็นห่วงภรรยาจะเป็นเช่นนี้

ไวยาตย์ยิ้มกับตัวเองถอนหายใจแล้วอดคิดไม่ได้เลยว่าเด็กคนนี้ ช่างโชคดีจริงๆ

หลังจากทานอาหารที่ไวยาตย์ส่งขึ้นมาให้แล้วปาณีลูบท้องตัวเอง

เบาๆพร้อมกับกล่าวขอบคุณ

ธามนิธิหัวเราะออกมา”เธอเป็นภรรยาของฉันเพราะฉะนั้นไม่ต้อง

เกรงใจ”

“อ่อค่ะ”ปาณีหน้าแดงก่ำเพราะความเขินอายจากบ้านเธอจึงถามว่า”คุณไวยาตย์คะคุณเจอแม่ของฉันไหมคะ?”

แม่จะตกลงให้ฉันออกมาได้ยังไงกัน?

ไวยาตย์นึกถึงความทรงจำที่ไม่ดีนักพูดด้วยความลำบากใจ ว่า”แม่คุณบอกว่าจะแจ้งตำรวจ”

ปาณีรู้ว่าแม่ของเธอคงทำให้เขาลำบากใจไม่ใช่น้อยจึงก้มหน้า ขอโทษเขา “ขอโทษด้วยนะคะที่สร้างความลำบากใจให้กับคุณ”

ไวยาตย์ส่ายหัว

เขาเห็นท่าทีของแม่ที่ไม่มีความใส่ใจปาณีเลยแม่แต่น้อยอดไม่ ได้ที่จะถามว่า”คนๆนั้นเป็นแม่ของคุณจริงหรอครับ?”

ปาณีนิ่งไปดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เธอกำผ้าห่มไว้แน่นโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำเธอไม่รู้ว่าจะตอบ คำถามนี้ยังไง

ไวยาตย์เลยพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณพักผ่อนนะครับส่วนเรื่องอื่น

คุณ

ธามนิธิจะจัดการเอง”

เขาพูดเช่นนี้เพื่อเตือนสติปาณีเพื่อให้เธอรู้ว่าถ้าไม่มีคุณธามนิธิ เธอจะทำอะไรไม่ได้เลยคุณธามนิธิเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของเธอ
หลังจากที่พูดจบธามนิธิที่นั่งอยู่ข้างๆพูดเสียงดังว่า”ออกไป!”

“คุณธามนิธิครับ?”

ไวยาตย์นิ่งไปชั่วขณะเขาเห็นสายตาที่เย็นชาของธามนิธิเหมือน เขาจะทำให้ธามนิธิโมโหซะแล้ว

..ครับ”