ตอนที่ 2

ตอนที่2

ปาณีรู้ว่าเรื่องการยืมเงินแบบนี้ไม่สามารถบังคับใครได้ถ้าคนอื่นไม่ยอมยืมให้ เราก็ทำอะไรไม่ได้

“ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณคุณน้ามากนะคะ”

เมื่อไม่สามารถขอยืมเงินได้ปาณีจึงรู้สึกเกรงใจที่ต้องอยู่ต่อจึงเตรียมตัวจะ ออกไป

ติรยาจับมือของเพื่อนอย่างสนิทสนมแล้วพูดว่า”ปาณีอย่ากังวลไปเลยนะเดี๋ยว ฉันจะไปคุยกับแม่อีกที่ไม่แน่แม่อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้”

ปาณีรู้สึกหนักใจจึงเล่าเรื่องที่เธอได้ยินวันนี้ให้ติรยาฟัง

“อะไรนะ!!แม่เธอจะได้เธอแต่งงาน?เธอเพิ่งจะอายุ18เองนะ!”

ติรยาตกใจ

ปาณียิ้มอย่างขมขื่น”เพราะแบบนี้ฉันเลยมายืมเงินกับเธอยังไงล่ะ”

“ปาณีอย่ากังวลนะทุกอย่างต้องมีทางออก..

“ยังไงก็ขอบใจเธอมากๆนะติรยา”แม้จะยืมเงินไม่ได้แต่ความเป็นห่วงของเพื่อน สาวก็ทำให้ปาณีรู้สึกอุ่นใจ

ทั้งสองเดินพูดคุยจนถึงประตูหน้าบ้านเห็นมีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งใส่เสื้อเชิ้ตสี ขาวเดินตรงมาหาพวกเธอปาณีเงยหน้าขึ้นมองนี้คือเวทัสแฟนของเธอไม่ใช่หรอ?

เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

แม้ยังคงมีความสงสัยแต่ปาณีก็ดีใจมากที่ได้เจอเขาเพราะช่วงปิดเทอมที่ผ่าน มาทั้งสองคนต่างคนต่างทำงานเลยไม่ค่อยมีเวลาติดต่อกันเลย

“เวทัส”

เธอกวักมือให้กับเวทัสจึงไม่ได้สังเกตความรังเกียจในสายตาของเขา

เวทัสเดินเข้ามาใกล้และหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ”ปาณีโผล่หน้ามาได้สักทีนะ”

“อะไรนะ?”ปาณีไม่เข้าใจในสิ่งที่เวนัสพูดช่วงปีดเทอมที่ผ่านมาทั้งสองคนไม่ ได้เจอกันเลยปาณีคิดว่าเวทัสจะดีใจมากเมื่อเจอเธอสักอีกแต่เขากลับแสดง สีหน้าเบื่อหน่าย

“อย่าเสแสร้งอีกทีจะเลิกกันก็ควรพูดมาตรงๆ ไม่ใช่มาหลบหน้ากันแบบนี้”

“ฉันไม่ได้หลบหน้านายเลยนะ….”สองเดือนที่ผ่านมาเธอทำงานยุ่งมากหลาย ครั้งจึงปฏิเสธที่จะไปเดทกับเวนัสเพราะกลัวจะเสียหน้าเธอจึงไม่ได้บอกเหตุผล ว่ากำลังทำอะไรอยู่

เพราะแบบนี้เวนัสจึงเข้าใจผิดว่าตัวเองไม่อยากเจอเขา

ปาณีนิ่งไปแล้วรีบอธิบายว่า “ฉันไม่ได้หลบหน้านายจริงๆนะฉันมีธุระที่ต้องทำ ไม่เชื่อถามติรยาก็ได้”

เธอมองไปทางติรยาหวังว่าเพื่อนสาวจะช่วยอธิบาย
ติรยามองเธอแวบเดียวค่อยๆพูดว่า “ปาณือย่าหลอกเวนัสอีกเลยก่อนหน้านี้เธอ บอกกับฉันเองว่าอยากเลิกไม่อยากเจอเวนัสปิดเทอมที่ผ่านมาเธอเลยหลบหน้า

เขามาโดยตลอด”

ปาณีรู้สึกอึ้ง

เธอได้พูดประโยคพวกนี้ตอนไหน?

“กิยาเธอพูดอะไรของเธอเนี่ยฉันเคยพูดประโยคพวกนี้ตอนไหน?”

ติรยารู้ดีว่าเธอทำงานอยู่ทำไมเธอต้องหลอกเวนัสแบบนี้ด้วย

ปาณีมองสีหน้าอันไร้เดียงสาของติรยารู้สึกใจหายวินาทีนั้นเหมือนตัวเองไม่

เคยรู้จักติรยามาก่อน

นึกถึงความทุกข์ยากที่มายืมเงินกับคุณทัตตาเมื่อครู่และสีหน้าของติรยาที่ หลอกลวงในตอนนี้

ปาณีเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

และแน่นอนว่าเวทัสเชื่อที่ตีรยาพูดเขาพูดอย่างเย็นซาว่า”ปาณีมีอะไรจะแก้ตัว อีกไหม”

“ฉัน….”ปาณีมีคำที่อยากจะพูดมากมายแต่เหมือนทุกคำพูดนั้นติดอยู่ในคอ เธอไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียว

“ถ้าอย่างนั้นก็สมความปรารถนาของเธอเราเลิกกันเถอะ”

หลังพูดจบประโยคเวทัสไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าปาณีแต่กลับเดินเข้าบ้าน

คุณทัตดาไป

คุณทัตดายืนต้อนรับที่หน้าประตูอย่างอบอุ่นเห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขา

มาบ้านนี้

ปาณีช็อกเมื่อเห็นแผ่นหลังนั้นเดินจากไป

ติรยาเปลี่ยนสีหน้าอย่างกะทันหันไม่หลงเหลือความห่วงใยใดๆพูดอย่างเยาะ เย้ยว่า”ปาณีในเมื่อเธอเลิกกับเวทัสแล้วก็อย่าตามรังควานเขาอีกเธอควรรู้ไว้ว่า เธอไม่คู่ควรกับเวนิสคนที่มีฐานะอย่างเธอก็ควรฟังแม่เธอซะแต่งงานไปมีลูกให้ ไวๆอย่างหวังสูงว่าจะได้อยู่กับเวทัสอีกเธอกับเขาและฉันเราไม่ได้อยู่บนโลก เดียวกัน!”

เมื่อพูดจบติรยาก็เดินเข้าบ้านไปอย่างหยิ่งยโส

ยังเหลือแต่ปาณีที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

แม้อากาศเมื่อเข้าสู่เดือนกันยายนจะอบอ้าวเพียงแต่ในใจของเธอตอนนี้กลับ หนาวเหน็บยิ่งนัก