ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

“อย่าใสใจคำพูดของไวยาตย์เลยนะ”

ปาณีไม่ได้พูดอะไรมือที่กำผ้าห่มนั้นแน่นยิ่งขึ้นตาเริ่มแดงก่ำ

ธามนิธิเห็นดวงตาของปาณีเลยพูดว่า “อยากร้องไห้ก็ร้องออกมา เถอะอยู่ต่อหน้าฉันไม่ต้องเข้มแข็งก็ได้”

เพียงเพราะประโยคนี้ประโยคเดียวก็ทำให้ปาณีที่กลั้นน้ำตาตั้ง นานหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่ขาดสาย

“คุณอาหือๆๆๆ”

ปาณีร้องไห้นานมากร้องไห้จนสะอึกแล้วยังร้องต่อไม่หยุดธามนิธิ เห็นเธอร้องไห้หนักมากฝ่ามือของเขาค่อยๆลูบหลังของเธอแม้จะ ไม่มีคำพูดใดๆแต่ปาณีก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่มีให้ยิ่งทำให้เธอ ร้องไห้หนักเข้าไปอีก

ปาณีเป็นแค่เด็กอายุ18เป็นวัยที่สดใสไร้ความกังวลยังไม่สามารถ ควบคุมอารมณ์ของตนเองได้

ไม่มีคนปลอบใจยังดีหน่อยยิ่งมีคนปลอบใจก็ยิ่งปล่อยโฮออกมา

ธามนิธิเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็รู้สึกปวดใจ
ตอนแรกยังสงสัยว่าทำไมปาณีต้องมายืมเงินกับเขาแต่หลังจาก ได้ยินไวยาตย์เล่าเรื่องครอบครัวของเธอแล้วเขาก็เข้าใจแล้วว่าคน ที่บ้านเธอปฏิบัติกับเธออย่างไร

ตอนนี้เธอได้แต่งงานกับเขาแล้วแน่นอนว่าธามนิธิจะไม่ให้เธอต้อง ลำบากแบบนี้อีก

ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานแค่ไหนปาณีหยุดร้องจนได้และหยิบทิชชูขึ้น

มาซับน้ำตา

เธอหลบอยู่ในผ้าห่มรู้สึกเกรงใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาของธา

มนิธิ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นอย่างหนักแบบนี้

เธอแอบมองธามนิธิแวบหนึ่งเห็นว่าเขาไม่สนใจเธอเธอจึงยิ้มออก

มาอย่างสบายใจ

หลังจากนั้นเธอก็กินยาตามที่ธามนิธิสั่งนอนลงใต้ผ้าห่มอย่าง

สบาย

เธอหลับลึกมาก

ตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นเธอนึกขึ้นได้ว่ายังมีของบางอย่างที่เธอลืมไว้ ที่บ้านเช่นพวกโทรศัพท์มือถือที่ต้องไปเอามาเธอจึงไปขอให้ไวยา

ตย์ส่งเธอกลับบ้าน
ทันที่ที่เธอก้าวเข้าบ้านฝนสิริก็ตรงดิ่งมาหาเธอชี้หน้าด่าเธออย่าง แรง “นางลูกไม่รักดีบอกให้เธอแต่งงานก็ไม่ยอมแต่งยังจะหนีตาม ผู้ชายป่าเถื่อนไปอีกไม่กลับมาบ้านทั้งคืน!เธอจะให้ฉันเอาหน้าไปไว้ ที่ไหนน่าขายหน้าจริงๆ”

นึกถือเมื่อวานไวยาตย์พาปาณีออกไปโดยไม่สนคำห้ามปรามของ เธอก็ยิ่งทำให้เธอโมโห

อีกไม่กี่วันปาณีก็จะต้องแต่งงานแล้วเวลาคับขันแบบนี้มาเกิดเรื่อง พวกนี้อีกฝนสิริจะไม่โกธรได้ยังไง?ถ้างานแต่งงานนี้พังเธอต้องเสีย บ้านไปตั้งสองหลังเชียวนะ!

ปาณีไม่สนใจคำดุด่าของแม่เธอเดินตรงเข้าไปในห้องของตัวเอง

ฝนสิริเดินตามหลังเธอไปพร้อมกับพูดว่า”ในเมื่ื่อวันนี้เธอกลับมา บ้านแล้วแม่ก็จะไม่โกธรเธออีกขอแค่เธออยู่ในห้องอีกไม่กี่วันก็ แต่งงานไปโดยดีแม่ก็จะถือว่าเรื่องเมื่อวานไม่เคยเกิดขึ้น….

ปาณีก้มหน้าก้มตาเก็บกระเป๋าของตัวเองต่อไม่สนใจเลยว่าแม่ของ

เธอจะพูดอะไร

พอเห็นปาณีกำลังเก็บของฝนสิริจึงรู้สึกกระวนกระวายใจจึงเข้าไป เอาเสื้อผ้าของเธอโยนลงพื้น

“อะไรอยากหนีออกจากบ้านอีกรึไง?”

“ใช่”ปาณีพูดเสียงแข็งพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเพราะความโกธร”ฉัน

จะออกไปจากบ้านหลังนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเรื่องของหนูหนู จัดการเองไม่ต้องมายุ่ง!”

“ไม่ให้ฉันยุ่ง?ฉันเลี้ยงเธอโตมาอย่างยากลำบากคาดหวังว่าเธอจะ ทำให้ฉันภูมิใจสักบ้าง!แต่ดูเธอสิไม่เคยทำให้ฉันภูมิใจแล้วตอนนี้ยัง จะทิ้งพ่อแม่ไว้หนีไปอีกจะเป็นลูกอกตัญญูใช่ไหม? เธอจะไปก็ได้! แต่เอาเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ฉันเลี้ยงเธอโตมาก่อนแล้วค่อยไป!”

ปาณีไม่เคยคิดเลยว่าแม่จะพูดคำพูดพวกนี้ออกมาได้

ใจเธอแตกสลายอีกครั้ง

เธอรู้สึกเจ็บปวดจนไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้

“เงิน…ฉันคืนคุณแน่ๆ!”รอให้ฉันเข้ามหาลัยก่อนฉันจะทำงานไป ด้วยเรียนไปด้วยฉันไม่เชื่อว่าจะไม่มีปัญญาคืนเงินก้อนนี้ “ส่วนเรื่อง งานแต่งถ้าอยากแต่งมากคุณก็ไปแต่งเองเลย”

หลังพูดจบเธอลากกระเป๋าเดินทางออกไปข้างนอก

“นี่แก!”ฝนสิริโมโหมากวิ่งไปดีกแขนปาณีตบหน้าเธออย่างแรงเพี้

ยะ!

ปาณียืนอึ้งเมื่อโดนตบ

ฝนสิริมีแรงเยอะมากกำลังจะลากปาณีกลับเข้าไปนกันต์ที่หลบอยู่ก็วิ่งเข้ามาดึงแม่ไว้แล้วบอกกับปาณีว่า”พี่รีบไปที่นี่

ผมจัดการเอง!”

ปาณีไม่ทันคิดอะไรลากกระเป๋าเดินทางออกไปจากบ้าน

เมื่อถึงหน้าประตูก็เห็นรถของไวยาตย์จอดอยู่หน้าบ้านเธอเปิด ประตูรถขึ้นไปนั่งใจเธอยังเต้นไม่หยุด