ตอนที่20

“เธอมันใจ?”

ธามนิธิสงสัยในคำพูดของเธอ

ปาณีไม่อยากเชื่อที่ได้ยินแบบนี้”อ้าวก็เมื่อก่อนหนูก็เคย ทำให้คุณอากินไง?ตอนอยู่ที่คฤหาสน์นั้น….”

“ลืม”

“เรื่องที่เกิดขึ้นภายในสองเดือนเนี่ยนะลืมได้ไง?

ปาณีมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “คุณอาอย่าบอกนะ ว่าเมื่อก่อนคุณอาไม่รู้เลยว่าหนูเป็นใคร?”

ธามนิธิมองไปยังปาณี”อืม”

ไวยาตย์เป็นคนดูแลเรื่องการจัดหาคนใช้เขาเคยสนใจ

เรื่องพวกนี้ที่ไหนล่ะ
เขาตอบอย่างจริงจังทำปาณีเสียใจเล็กน้อยแต่ก็คิดๆแล้ว ตอนนั้นที่ยังไม่รู้จักเขาเขาก็เป็นพวกแปลกๆเหมือนกันนะ เคยเจอเขาสองสามครั้งเขาเป็นคนประเภทที่ว่าสิ่งมีชีวิต ห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด

ปาณีมองไปยังธามนิธิพูดว่า”ถ้าสมมติว่าหนูไม่ได้ แต่งงานกับคุณคุณก็จะ…จำหนูไม่ได้เลยใช่ไหม?”

ธามนิธิตอบว่า”อาจจะ”

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ปาณีก็เข้าใจแล้วที่เขาดีกับเธอนั่น เป็นเพราะว่าเธอเป็นภรรยาของเขาถ้าเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคน อื่นแต่งงานกับเขาเขาก็คงทำดีแบบนี้เหมือนกัน

เห่อเมียของตัวเองเป็นอุดมการณ์ของเขาสินะ

ปาณีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณอาคุณเคยเจอ กับ….เรื่องที่ไม่ดีใช่ไหมคะ?”

ตลอดเวลาที่เธอกลับมากับเขาเธอรู้สึกได้ถึงคนในบ้านวิ สิทธิ์เวชทุกคนจะปฏิบัติกับเขาอย่างระมัดระวังเหมือนกลัว ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บเป็นครั้งที่สอง
ในเมื่อเขาดีกับเธอมากๆดูแลเอาใจใส่ในทุกๆเรื่องของ เธอปาณีจึงคิดว่าตัวเองก็ควรทำความเข้าใจเขาสักหน่อย

ธามนิธิมองไปยังปาณี”ทำไมจู่ๆถึงถามคำถามนี้?”

“หนูก็แค่สงสัยใก็คุณบอกเองว่าหนูเป็นภรรยาของคุณ?มี อะไรก็บอกคุณได้ตลอดงั้นคุณ….จะไม่เล่าเรื่องของคุณ

ให้หนูฟังหน่อยหรอคะ?”

ธามนิธิหันหน้ามองไปยังนอกหน้าต่างไม่มีเรื่องอะไรเธอ

ไม่จำเป็นต้องรู้”

เขาเป็นลูกผู้ชายเขาเกลียดที่จะแสดงความอ่อนแอให้คน อื่นเห็นแม้แต่กับปาณีก็เช่นกัน!

“ไม่เป็นไรค่ะ”ปาณียิ้มแล้วพูดว่า”รอคุณอยากพูดเมื่อไหร่ ค่อยบอกหนูก็ได้ค่ะ”

ธามนิธิมองไปยังปาณีแต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะเขารู้สึกว่า จะไม่มีวันนั้น

ไวยาตย์ที่นั่งอยู่ข้างหน้ามองไปยังธามนิธิผ่านทางกระจกเขาถอนหายใจในใจอย่างอึดอัดเดิมเขาคิดว่าธา มนิธิดีกับปาณีขนาดนี้คงยอมเปิดใจให้กับปาณี!แต่ตอนนี้ คงไม่ใช่แบบนั้นสินะ

“คุณไวยมาตย์คะช่วยจอดข้างหน้าหน่อยนะคะหนูจะลงที่นี่ ละก็จะแวะซื้อของนิดหน่อยค่ะ”เมื่อใกล้ถึงบ้านปาณีก็เอ่ย ปากพูดกับไวยาตย์

ไวยาตย์ตอบว่า”จะซื้ออะไรหรอครับเดี๋ยวผมลงไปซื้อให้

ไม่ต้องหรอกค่ะ”ปาณีตอบ”หนูจะลงไปเดินเล่นด้วย”

แม้เธอจะเรียนที่นั่นแต่ว่าไปแล้วเธอยังไม่เคยมีเวลาไป เดินเล่นแบบจริงจังเลย

ไวยาตย์มองสีหน้าของธามนิธิเขาจึงจอดรถไว้ข้างทาง ตามที่ปาณีบอกปาณีพูดว่า”พวกคุณไม่ต้องรอหนูนะคะ เดี๋ยวหนูกลับบ้านเองได้ค่ะ”

ที่นี่อยู่ห่างจากบ้านของธามนิธิไม่ไกลเท่าไหร่

ธามนิธิกับไวยาตย์จึงกลับไปก่อน
ไวยาตย์กำลังรายงานสรุปงานให้กับธามนิธิ”มีบริษัท เล็กๆที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นมาได้ส่งอีเมลให้คุณครับเขาขอให้คุณ ช่วยสนับสนุนด้านการเงินให้กับบริษัทเขาผมดูประวัติของ บริษัทนี้แล้วครับเป็นบริษัทที่ก่อตั้งโดยการรวมตัวเล่นๆ ของนักศึกษาหลายๆคนคุณจะดูด้วยไหมครับ?”

“เดี๋ยวเอามาให้ฉันดูหน่อยละกัน!”

ปาณีนิ้วถุงเล็กใหญ่มากมายกำลังเข้ามาในบ้านเมื่อเห็น ภาพนี้แม่บ้านจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วย”คุณหนูปาณีทำไมซื้อของ มาเยอะแยะล่ะคะ?”

“หนูเห็นว่ามันน่ากินก็เลยอดใจไม่ซื้อไม่ได้เลยเอามา ทั้งหมดนี้แหละค่ะ”มีพืชผักและผลไม้สดๆมากมายแต่มัน หนักไปหน่อยเธอเหนื่อยแทบตายที่หิ้วกลับมาเองทั้งหมด