ตอนที่ 91

ตอนที่ 91

ธามนิธิถามว่า “เกิดเรื่องอะไรรึเปล่า?”

ปาณีถอนหายใจ “แม่หนูเองค่ะ เธอเอาเรื่องที่หนูแต่งงานกับ คุณไปบอกอาของหนู เพื่อให้อาของหนูมาเกลี้ยกล่อมหนู

ไม่เพียงแต่เท่านี้ ฝนสิริยังโทรหาญาติพี่น้องทุกคนเธอ

สามารถติดต่อได้ในตอนนี้

ในเวลานี้ ฝนสิริบอกกับญาติๆของเธอดังนี้ “ครอบครัวนั้น

มากเกินไปจริงๆ พวกเขาเห็นว่าปาณีหลอกง่าย ก็เลยจะหลอก ปาณีไป ไม่ว่าอย่างไร ฉันก็จะไม่ตกลงเด็ดขาด

อย่างไรก็ตาม คำพูดที่พูดออกจากปากของเธอ ทำให้รา มนิธิกลายเป็นคนเลวที่ทั้งจนและทั้งพิการ แล้วยังจะหลอก ลูกสาวของเธอไปอีก

และปาณีก็กลายเป็นคนโง่ไร้เดียงสาที่ถูกหลอก

ดังนั้น เธอกระตุ้นให้ญาติพี่น้องทุกคนมาเกลี้ยกล่อมปาณี
ในตอนกลางคืน ปาณีทำกับข้าว และยกอาหารออกมาจาก

ในครัว เธอก็ได้รับสายอีก

นี่เป็นสายที่ 5 ที่เธอได้รับตั้งแต่บ่ายวันนี้แล้ว

เธอก็ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเรื่องแบบนี้ แม่ไปเอาความกล้ามา

จากไหน ถึงป่าวประกาศให้โลกรู้เช่นนี้

มองดูท่าทางของเธอที่ขมวดคิ้วขณะถือมือถือไว้นั้น ธามนิธิ

จึงถามว่า “เป็นสายที่แม่เธอให้คนอื่นโทรมาอีกแล้วหรอ?”

“อืม” ปาณีนั่งลงพร้อมกับปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือ เธอเอา ถ้วยชามวางไว้ตรงหน้าของธามนิธิ วันนี้ว่างพอดี จึงใช้เวลา ว่างในการโชว์เสน่ห์ปลายจวักของตัวเองสักหน่อย “ทานข้าว

เถอะค่ะ! ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอกค่ะ”

ตอนนี้ปาณียังคงโกรธเคืองฝนสิริอยู่

แม้ว่าจะเป็นแม่ของเธอก็ตาม
สิ่งที่ฝนสิริทำในวันนี้ มันมากเกินไปจริงๆ มากถึงขั้นที่ปาณีไม่

อยากอภัยเธอ

ธามนิธิยื่นมือออกไป หยิบตะเกียบขึ้นมา “อร่อยจังเลย

ฝีมือการทําอาหารของปาณีบอกไม่ได้ว่าดีเลิศ แต่ว่า ถูกปาก ธามนิธิมากเลยแหละ

ปาณีมองไปยังท่าทางของธามนิธิที่กำลังทานข้าว เหมือน เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เลย และแน่นอนว่าภายใน ใจของเธอกระวนกระวายมาก “คุณพ่อคุณแม่เป็นยังไงบ้าง คะ?”

ผ่านไปครึ่งค่อนวัน ปาณียังไม่กล้าถามคำถามนี้เลย

ธามนิธิตอบว่า “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมพวก

เขา”

.……….. ปาณีถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เธอเสียใจมาก ตลอดช่วง เวลาที่เธออยู่ในบ้านวิสิทธิ์เวชนี้ เธอรู้ดีว่าธามนิธิมีผลกระทบ ต่อบ้านวิสิทธิ์เวชมากแค่ไหน

คนทั้งครอบครัวชอบเธอ ไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอปฏิบัติตัวดีแค่

ไหน และยิ่งไม่ได้เป็นเพราะเธอโดยเก่มาะไรแต่เป็นเพราะธามนิธิต่างหาก

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเขาต้องผิดหวังในตัวเธอมากแน่ๆเลย

ใช่ไหม?

ธามนิธิเพิ่งกินไปได้สองคำ กลับพบว่านักกินอย่างปาณีไม่ได้ ขยับตัวเลย ปกติเมื่อถึงเวลาทานข้าว เธอจะตั้งใจทานมากๆ แต่วันนี้ เธอแอบขี้เกียจแล้วหรือไง?

ธามนิธิอยากพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบใจเธอมาก แต่พอ เปิดปากพูดแล้ว กลับกลายเป็นคำพูดที่เข้มงวดทันที “ฉันไม่ ชอบคนที่ไม่ตั้งใจทานข้าว รีบกินสิ”

เป็นคำพูดของทหารเก่าชัดๆ เหมือนคำพูดที่พูดเอาใจผู้หญิง

ที่ไหนกัน?

“หนูไม่หิวค่ะ” ตอนนี้ปาณีไม่มีความอยากอาหารเลย

ธามนิธิก็รู้ดีแก่ใจว่าปาณีกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ เขาคีบอาหาร ให้เธอ ใบหน้ายังคงสีหน้าไร้ความรู้สึกใดๆไว้ แต่ว่าน้ำเสียง ของเขาดีขึ้นมาก “อย่าคิดอะไรไร้สาระพวกนั้น พ่อแม่ไม่ได้ อ่อนแอขนาดนั้น”

เมื่อเทียบกับที่เขาขาหักก่อนหน้านี้ ทกอย่างที่เกิดขึ้นทุกวันนี้ ก็เหมือนเป็นเรื่องเด็กๆไปแล้ว

ปาณีมองไปยังท่าทางที่สงบนิ่งของธามนิธิ “คุณอา

เธอรู้สึกหนักใจมากๆ

ธามนิธิถามว่า “อะไรล่ะ?

เขาไม่ค่อยชินกับท่าทางแบบนี้ของเธอมากนัก

หญิงสาวในวัยของเธอ ควรจะร่าเริงมากกว่านี้ เหมือนปกติที่ เธอมักจะเป็น

ดวงตากลมใสของปาณีต้องมองไปยังถามนิธิ มองดูท่าทางที่ เข้าใจของเขา คิดไม่ออกเลยจริงๆว่า เขาทำตัวสงบนิ่งขนาดนี้ ได้อย่างไร