บทที่ 86 ผู้หญิงคนนี้ต่ำช้ายิ่งนัก

กุ้ยเฟยออกไปคารวะ ฮองเฮาและเรียนเฟยก็ไม่มีเหตุผลที่ ต้องนั่งอยู่ที่นี่ จึงลุกขึ้นพร้อมกัน

หยวนชิงหลิงพยุงไท่ซางหวงเดินเล่นริมหนองน้ำสองสามก้าว เขารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย จึงนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้างๆ หนองน้ำ หยวนชิงหลิงช่วยเขารัดเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น อากาศวันนี้จะบอก ว่าหนาวก็ไม่หนาว แต่ก็ไม่ร้อน

“พอแล้ว ต้องแน่นขนาดนี้เลยหรือ?

“ใช่เพคะ พระองค์ออกมาครั้งนี้ ก็เดินมาไกลพอสมควร และ โดนแดดแล้ว จะถูกลมเย็นพัดไม่ได้อีก” หยวนชิงหลิงพูด “อายุแค่นี้ กลับเหมือนคนแก่ ไท่ซางหวงเงยหน้าขึ้น แล้ว

ปล่อยให้หยวนชิงหลิงทำต่อ แต่พอเงยขึ้นมาก็มองเห็นฮองเฮา

กับเหล่าสนมกำลังเสด็จมา

ไท่ซางหวงขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “น่าเบื่อ

หยวนชิงหลิงจึงหันกลับไปมอง พร้อมกับยืนตัวตรง และ วางมือ ในใจก็พูดขึ้นน่าเบื่อ

มีฮองเฮา กุ้ยเฟย เสียนเฟย และด้านหลังก็มีนางกำนัลอีก มากมาย คนกลุ่มใหญ่กลุ่มนั้นกำลังเดินเข้ามา

หยวนชิงหลิงจึงเดินออกไปคารวะ “คารวะฮองเฮา คารวะกุ้ยเฟย คารวะเสียนเฟย

นางใช้ชื่อไม่ถูก ตามกฏแล้ว นางต้องเรียกฮองเฮาว่าเสด็จแม่

เรียกกุ้ยเฟยว่าเสด็จแม่ตี้กุ้ยเฟย และเสด็จแม่เสียนเฟย แต่ว่าไม่ช่างหวงอยู่ตรงนี้ด้วย จึงไม่มีใครพูดอะไรกับนาง พลางเดินเข้ามา ย่อตัวคำนับ “หม่อมฉันคารวะไม่ช่างหวง

วันนี้ไปช่างหวงดูเป็นผู้เฒ่าอ่อนโยน พร้อมกับยิ้มอ่อน “อยู่กัน

ครบเลยนะ”

ฮองเฮาจึงเดินเข้ามา พร้อมกับตอบอย่างสำรวม “ทูลไทาง หวง วันนี้อากาศดี พวกเราจึงออกมาเดินเล่นข้างนอกเพคะ ไม่ ช่างหวงสบายดีหรือเพคะ? ”

“สบายดี ถ้าไม่ดีจะออกมาเดินเล่นได้หรือ? ” ไก่ช่างหวงพูด กระตุกต่อม

“ไท่ซางหวงอยู่ดีสบาย ถือเป็นโชคดีของประเทศเปียถัง ใช่

หรือไม่พระชายา? ” เสียนเฟยยิ้ม

หยวนชิงหลิงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อะไร? หมายถึง ใส่ อะไร?

นางจึงตอบ “ใช่เพคะ ใส่เสื้อคลุม

สีหน้าเสียนเฟยเปลี่ยนไปทันที “พระชายาเหนื่อยหรือ?”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ไม่เหนื่อยเพคะ ขอบพระทัยเสียนเฟย ที่เป็นห่วง”
นางทำให้เสียนเฟยโมโห

กุ้ยเฟยกวาดตามองหยวนชิงหลิง ช่วงนี้พระชายาผู้นี้ค่อน ข้างสำคัญ ถึงนางจะไม่ชอบคบหากับสนมในวัง แต่ในวังก็ไม่มี ความลับอะไรไม่ออกมาสองสามวัน มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย

พระชายา เป็นชายาคนแรกที่ได้ดูแล ก่อนหน้านี้ถึงจะดูไม่ดี แต่ว่าตอนนี้นางกลับเปลี่ยนไปจนได้มายืนอยู่ข้างกายไฟช่างหวง แถมยังต่อกรกับฮองเฮาและเสียนเฟยได้ ถือว่าเป็นคนที่ชัดเจน คนหนึ่ง

ดูแล้ว เรื่องที่คนพูดกันคงเป็นความจริง

ฮองเฮาเองก็กำลังมองหยวนชิงหลิง หลังจากเรื่องไข่มุกหนัน นางก็มีความรู้สึกหนึ่งในใจต่อหยวนชิงหลิง แต่ถึงยังไงหยวนซึ่ง หลังก็ยังไม่เข้าตา แต่ดูแล้ววันนี้นางกลับออกมาเดินเล่นกับไก่ ช่างหวง อีกทั้งยังคอยพยุงไท่ซางหวง แบบนี้จะไม่ให้สนใจก็ไม่ ได้แล้ว

ความรู้สึกของเสียนเฟยตอนนี้ซับซ้อนมาก

นางก็ยังไม่ชอบหยวนชิงหลิงอยู่ แถมยังหวังว่าอ๋องจะตัดใจ ทอดทิ้งนาง สำหรับตระกูล นางยังคงเสียดาย เพราะเดิมทีเรื่อง กำลังจะสำเร็จจนถึงครึ่งทางแล้ว แต่กลับถูกหยวนชิงหลิงบอกว่า ไม่เห็นด้วยจนกลายเป็นแบบนี้

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทำให้นางแค้นหยวนชิงหลิงฝังกระดูก แต่วันนี้เห็นนางได้รับความเอ็นดูจากไท่ซางหวง ไท่ซางหวงเองก็มีอำนาจเลือกคนที่จะขึ้นครองราชย์ด้วย………

เสียนเฟยจึงเปิดใจเล็กน้อย ตอนนี้ยังไม่ทำอะไรหยวนชิงหลิ งดีกว่า

ไท่ซางหวงจึงพูดขึ้น “เบื่อแล้ว กลับกันเถอะ

“น้อมส่งไม่ช่างหวง! ” ทั้งสามคนพูดขึ้นพร้อมกัน

พอหลังจากหยวนชิงหลิงพาไปช่างหวงกลับตำหนัก ทั้งหยางก็ เข้ามารายงานว่าต้องการกลับจวนอ๋อง

ตลอดทางกลับ หยวนชิงหลิงไม่พูดอะไรสักคำ และไม่หันไป มองหน้าอ้วนบวมของเขา เพียงแค่นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่อุท ยานอวี้ ว

นางรับรู้ได้ว่าเสียนเฟยเริ่มเปลี่ยนไป ตอนนี้เรียนเฟยกับ ตระกูลนางดูจะไม่มีแผนทำอะไรนาง เพราะว่าฝ่าบาทและไม่ช่าง หวงให้ความสำคัญนาง

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสถานการณ์นางจะเปลี่ยนเป็นดี ตระกูลหรือหมิงชุ่ย อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้จึงทำให้พวกเขา กลัวนาง

รวมถึงหมู่เหวินเท้าเองก็ต้องไปรับตำแหน่งที่กรมพระนคร นี่ก็ เท่ากับว่าเป็นการโยนก้อนหินลงในพื้นน้ำสงบ และทำให้น้ำแตก กระจาย

ฮ่องเต้หมิงหยวนเย็นชากับอ๋องมาตลอด ทุกคนต่างทราบ กันดี ซึ่งดูแล้วไม่น่าจะให้เขาทำงานตำแหน่งสำคัญแบบนี้
ดังนั้นต้องมีคนเดาว่า นี่เป็นความประสงค์ของไท่ซางหวง

และตอนนี้คนที่ทำให้ไม่ช่างหวงพอใจและอยู่ข้างกายเขา ตลอดก็คือนาง และนางก็เป็นถึงพระชายาอ๋อง คงคิดว่านาง ช่วยพูดให้อ๋อง เวลาอยู่ต่อหน้าไท่ซางหวง จึงทำให้ฝ่าบาทให้ ความสำคัญกับอ๋องขึ้นมา

ถ้าหากมีคนบอกว่าอ๋อง คิดอยากจะได้ตำแหน่งรัชทายาท

ล่ะ?

หยวนชิงหลิงคิดถึงครั้งนั้นที่หมู่เหวินเท้าถูกลอบฆ่าก็พลันรู้สึก ร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา

“ช่วยข้าเกาหลังหน่อย! “จังหวะที่นางครุ่นคิดนั้นก็พลันมี เสียงน่ารำคาญของหมู่เหวินเท้าดังขึ้น

เขาออกแรงเอาหลังถูกับแผ่นรอง หน้าที่บวมเป่งจนมองไม่

เห็นว่าเขารู้สึกยังไง แถมยังไม่สามารถลืมตาขึ้นได้

หยวนชิงหลิง “ใช้มือของเจ้าก็พอ”

หมู่เหวินเท้าใช้สองมือคลำๆ และพยายามลืมตาขึ้นอย่างน่า สงสาร แม้ว่าจะเห็นเพียงเล็กน้อย แต่รอยยิ้มที่อยู่บนหน้าของ หยวนชิงหลิงนั้นเขาสามารถมองเห็นจากหางตาได้

มือสองข้างของเขา บวมอย่างกับขาหมู แต่บริเวณที่ไม่มีเสื้อ ปิดนั้นล้วนแต่โดนผึ้งต่อย

เขาถูกต่อยอย่างน่าสงสารมาก
แม้ว่าหยวนชิงหลิงรู้สึกว่าเขาเป็นคนจิตใจอำมหิต แต่ว่าพอ เห็นแล้วก็น่าสงสาร

นางเกาหลังให้เขาผ่านเสื้อ “ตรงนี้ใช่หรือไม่? ”

นางไม่มีเล็บ จึงทำให้เราไม่ผ่านชั้นเสื้อ ดูจากท่าทางการเกา แบบนี้นั้น ยิ่งทำให้คนขึ้นไปอีก

“ไม่ใช่เจ้าเอามือยื่นเข้าไปด้านใน จากคอเสื้อตรงนี้! “หมู่ เหวินเห้าพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงจึงนั่งแบบคุกเข่า พลางล้วงลงไปตรงคอเสื้อของเขา

“ตรงนี้? ”

“ขยับมาอีกหน่อย

“ตรงข้างๆ ปีกไก่หรือ?

“เจ้าต่างหากที่มีปีกไก่ ตรงกระดูกบนบ่า” เขาพยายามลืมตา ขึ้น แต่ก็ไม่สามารถทำได้

“ตรงไหนล่ะ? ”

ทำไมเจ้าถึงโง่ขนาดนี้? ” เขาพูดขึ้นอย่างรำคาญ ก็ ตรงปีกไก่ด้านซ้ายไ

หยวนชิงหลิงหัวเราะออกมาทันที ที่จริงนางรู้ว่าตรงไหน เพราะ ว่าตอนที่ยื่นมือเข้าไป หลังของเขาก็เอาแต่ขยับไปมาเพื่อให้โดนมือนาง
“ได้ ไก่ตัวผู้ผู้โอ้อวด” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

“หุบปาก! “หมู่เหวินเท้าหลับตาลงอย่างไม่ต้องออกแรง รู้สึก ว่าตรงที่นางเกาให้นั้นมันสบายเข้าไปถึงหัวใจ และก็พลันอภัย ให้นางเรื่องที่นางท

ถึงแม้จะไม่อยากให้อภัย แต่เขาก็ไม่มีวิธีเอาคืนนาง

“ออกแรงหน่อย ขยับอีกหน่อย” หยู่เหวินเท้าสบถออกมา

หยวนชิงหลิงขยับตัวเข้าไปใก้ลเขา แล้วใช้แรงล้วงลงไป จน หน้าอกแทบจะกดหน้าของเขาเอาไว้

หน้าของหมู่เหวินเท้าทั้งแสบทั้งร้อนทั้งปวด พอสัมผัสบาง

อย่างนุ่มๆ ก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดพวกนั้นหายไปบ้าง ผู้หญิงคนนี้ต่ำช้าจริงๆ ถึงตอนนี้แล้ว ยังคิดจะยั่วเขาอีก

แต่ว่า เห็นว่านางเกาให้แล้วหายคัน จึงไม่ว่าอะไรนางในตอน

เพียงแต่หน้าอกนางเสริมแผ่นนุ่มหรือ? ทำไมถึงได้นุ่มสบาย ขนาดนี้?

สบายจนเขาอดที่จะขยับหน้าเข้าไปด้านในอีกนิดหน่อยไม่ได้