บทที่ 81 ขอโทษ

สวีอีกำลังพยุงหยู่เหวินเท้าเดินเข้ามาช้าๆ

เขาสวมชุดผ้าไหมสีขาว และคาดด้วยเข็มขัดหยก แสงสว่าง จากพระอาทิตย์กระทบใบหน้าของเขายิ่งทำให้ดูสง่า ราวกับว่า ตกลงมาจากสวรรค์………..แม่ทัพผู้อ่อนแอ ด้วยการเคลื่อนไหวที่ เชื่องช้า ต้องใช้แรงในการเดินแต่ละก้าวอยู่พอสมควร

เขาลำบากมากว่าจะมาถึง แต่ใบหน้ากลับดูแจ่มใส และอ่อน

โยน พลางยิ้มกว้างหันไปมองหยวนซึ่งหลัง

“ท่านอ๋องร่างกายเป็นอย่างไรบ้างเพคะ? ” ฮูหยินรองถามขึ้น

นางหลวนเองก็ลุกขึ้นด้วยความตกใจ

หยู่เหวินเท้าจึงหันไปมองหน้าของฮูหยินรองแทน พร้อมยิ้ม “ขอบใจฮูหยินรอง ข้าดีขึ้นมากแล้ว

เขาพูดจบ ก็ค่อยๆ เดินไปด้านข้างหยวนชิงหลิง พลางพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียง โกรธ “ยังโกรธอยู่อีกหรือ? วันนี้ไม่มาหาข้าเลย หายโกรธข้าได้หรือไม่? ”

หยวนชิงหลิงมองหน้าเขา คนคนนี้ต้องการอะไรกันแน่? เส แสร้งทําเป็นอ่อนโยน ถึงแม้ว่าจะทำเพื่อนาง แต่ก็ไม่จำเป็นต้อง ทำถึงขนาดนี้

นางจึงค่อยๆ ตอบ “ข้าไม่ได้โกรธ”
เขาจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก “ไม่โกรธ ดีแล้ว งั้นที่เจ้าบอกว่าวันนี้จะไปกับข้า ยังไปอยู่หรือไม่? ”

นางพูดแล้วหรือ?

“ข้ามีแขก

หมู่เหวินเท้าหันไปมองฮูหยินรองด้วยความลำบากใจ “งั้น หรือ? อย่างนั้นก็เท่ากับว่าไม่ไปแล้วหรือ?

ฮูหยินรองรีบพูดขึ้นทันที “ตอนนี้ก็เริ่มแล้ว ข้าเองก็ต้องรีบ กลับแล้ว “

“กลับเร็วขนาดนั้นเลยหรือ? ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยหรือ? “หมู่เห วินเท้าพูดด้วยสีหน้ายินดี

“ไม่ดีกว่า ขายังมีธุระต้องสะสางอีก ถ้าหากว่ามีเวลาว่างจะมา เยี่ยมท่านอ๋อง…….และพระชายาเพคะ “ฮูหยินรองพูดพลางหันไป สบตากับนางหลวนและหยวนซึ่งผิง

หยวนชิงผิงจึงพูดขึ้น “เมื่อครูพี่ใหญ่พูดแล้ว ว่าข้าสามารถอยู่ ที่นี่ได้สองสามวัน “

“นั่น……… “ฮูหยินรองรีบหันไปมองหมู่เหวินเท้าทันที พอเห็น ว่าสีหน้าเขาดูปกติ จึงพูดขึ้น “อย่างนั้นก็ได้ เจ้าคอยดูแลพระ ชายาให้ดี หาก่อเรื่อง เข้าใจหรือไม่?”

“เข้าใจแล้ว! ” หยวนชิงผิงตอบ

หลังจากที่ฮูหยินรองและนางหลวนกลับไปแล้ว หยู่เหวินเท้าก็หันไปรับสั่งกับแม่นม “บอกให้คนไปเตรียมห้องให้น้องสาวพระ ชายาด้วย” “เพคะ!” แม่นมเดินเข้ามาน้อมรับคำสั่ง “คุณหนูรอง เชิญ

ตามข้าน้อยมา ลองดูว่าท่านชอบห้องไหน? หยวนซึ่งสิ่งที่คิดอยากจะอยู่อยู่แล้ว แต่ว่าสำหรับที่อยู่นั้นนาง เป็นคนช่างเลือก ดังนั้นจึงเดินตามแม่นมออกไป

หยวนชิงหลิงหันไปมองหมู่เหวินเท้า “ที่จริงท่านอ๋องไม่จำเป็น ต้องทำแบบนี้ ตอนนี้จวนเจ้าพระยาก็คิดว่าข้ากับท่านมีความ สัมพันธ์กันดีอย่างมาก เพียงแต่เกรงว่าหลังจากนี้ไม่รู้ว่าจะมีเรื่อง ให้ต้องรับมือมากน้อยเพียงใด

หมู่เหวินเท้าเองก็พลันเก็บสายตาอ่อนโยนทันที พลางพูด เสียงธรรมดา “ข้าก็แค่ไม่อยากทำให้เจ้าต้องผิดใจกันกับฝั่ง ครอบครัวของเจ้า อย่างน้อย ข้าทำแบบนี้ ท่านพ่อของเจ้าก็จะดี กับเจ้าไม่น้อย”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้น “ข้าไม่สนใจว่าเขาจะมีท่าทีกับข้ายังไง เพราะตัวข้าอยู่ที่จวนอ๋อง ยังไงก็ไม่ได้เจอพวกเขาทุกวัน

“เจ้าไม่สนใจ คงไม่ดื่มเหล้าเมาแล้วตะโกนว่าอยากกลับบ้าน หรอก” หยู่เหวินเค้าพูด

หยวนชิงหลิงชะงักไปทันที “ข้า……ข้าร้องไห้แล้วตะโกนว่า อยากกลับบ้านหรือ?

“เจ้าจำเรื่องตอนที่เจ้าเมาไม่ได้แล้วหรือ? ” หยู่เหวินเท้าหันไปมองนาง

หยวนชิงหลิงเหงื่อผุดออกมาจากหน้าผาก “จำได้ว่าทำอะไร บ้าง แต่จําไม่ได้ว่าพูดอะไรออกไป หมู่เหวินเท้ามองนาง “จำได้มากน้อยเพียงใด? เรื่องในวังเจ้า

จําได้เยอะหรือไม่?

“เรื่องในวัง? ในวังมีเรื่องอะไรหรือ? ” หยวนชิงหลิงนิ่งไปครู หนึ่ง

“เจ้าเมาอยู่ในวัง แล้วก็พูดพล่ามในตำหนักฉินคุน เจ้าจำไม่ ได้หรือ? ” หมู่เหวินเห้ามองหน้านางที่เริ่มขาวซีด ในใจก็พลาง รู้สึกพอใจ และสะใจมากด้วย

หยวนชิงหลิงจําได้ว่า ตอนนั้นใจของนางรู้สึกอัดอั้นมาก นาง จึงกระโดดขึ้นบนโต๊ะแล้วก็พูดต่อว่า และแน่นอนว่านางยังคงมี สติอยู่บ้าง นางจึงพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษ

แต่ว่า ซวยแล้ว…..นางบังอาจไปทำในตำหนักฉันคน

“ได้ยินกู้ซื้อบอกว่า เสด็จปูตกใจจนเข้าไปหลบที่เตียงไม้ ถึง กลับไม่กล้าส่งเสียงออกมาเลย! “หมู่เหวินเท้าพูดเพื่อให้นาง ได้มากขึ้น

หยวนชิงหลิงยกมือขึ้นมาปิดหน้า เทพสายฟ้า โปรดทำให้

ฟ้าผ่านางเถอะ!

ผ่านไปสักพักนางจึงเอามือออก พลางมองเห็นสีหน้ายิ้มอย่าง สะใจของหมู่เหวินเท้าก็ยิ่งทำให้รู้สึกโมโหไม่ได้ “ทั้งหมดเป็นเพราะท่าน

หมู่เหวินเท้าพูดขึ้นอย่างสบายใจ “จะพูดแบบนี้ก็ไม่ได้ พวก เราถือว่าจบกัน”

จบบ้าบอกับผีสิ! ”

หยวนชิงหลิงโมโหจนขบเขียวเคี้ยวฟัน แต่พอนึกดูแล้ว ตอน

นั้นเขาเองก็อยู่ในภาวะคับขันไม่สามารถไปไหนได้ จึงทำให้ โกรธเขาไม่ลง “ไม่ดีแล้ว ข้าต้องเข้าไปรับโทษ” หยวนชิงหลิงลุกขึ้นพลาง

เดินไปมา “ต้องเปลี่ยนชุด ท่านออกไป ข้าต้องการจะเปลี่ยนชุด

หมู่เหวินเท้าค่อยๆ ลุกขึ้น “โชคดีที่ข้าเองก็ดีขึ้นเยอะแล้ว เดี๋ยวข้าจะไปกับเจ้าด้วย เพื่อช่วยพูดให้เจ้าสองสามความ

“ขอบใจ ขอบใจมาก” หยวนชิงหลิงที่รู้สึกทรมานใจเพราะ

ไม่รู้จะมองหน้าไท่ซางหวงยังไง ถ้ามีคนช่วยพูดก็คงดีไม่น้อย

นางจึงพูดขอบคุณออกมาจากใจจริง

ทางด้านนั้น หยวนชิงผิงก็ได้ห้องเรียบร้อย จึงรีบกลับหอเพิ่ง หยีทันที

แต่กลับเห็นว่าหยวนชิงหลิงแต่งตัวอย่างเต็มยศและเดินออก ไปกับหมู่เหวินเท้า นางจึงรีบเข้าไปถาม “พวกท่านจะไปไหนกัน หรือ? ”

“เข้าวัง เจ้ารอข้ากลับมาที่นี่แหละ” หยวนชิงหลิงพูดด้วย สีหน้าไม่ดี
“เกิดเรื่องขึ้นหรือ? ” หยวนชิงผิงตกใจกับสีหน้าของนาง “งั้น ท่านรีบไปเถอะ”

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าน้องสาวคนนี้ก็พอมีจิตใจเมตตาอยู่บ้าง จึงพูดขึ้น “อืมอืม ถ้าหากว่าเจ้าหิวละก็ให้บอกแม่นมจัดการให้ ถ้าเบื่อก็ออกไปเดินเล่นข้างนอก

“พอแล้ว ไปเถอะ พูดอะไรเยอะแยะ? ทำอะไรก็ไม่สนุกสักนิด”

หยวนชิงยิ่งพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

หมู่เหวินเท้าชำเลืองมองหยวนซึ่งสิ่งที่หนึ่ง ต่อว่าได้ดี

ทั้งสองคนออกมาจากจวน ก็พลันขึ้นรถม้าแล้วตรงเข้าวังทันที หยวนชิงหลิงรู้สึกไม่ดีตลอดทาง ถึงไท่ซางหวงจะบอกว่านางไม่ เลว แต่ก็เกรงว่าจะทนต่อการกระทําที่เป็นไปของนางในตำหนัก ไม่ไหว

แล้วในหัวก็พลันมีภาพจินตนาการ ตอนที่ตัวเองกระโดดขึ้น ไปบนโต๊ะแล้วตะโกนต่อว่าอย่างน่าอาย ครั้งนี้มันขายหน้าไป จนถึงตำหนักฉินคุนแล้ว

แต่สิ่งที่ทำให้นางพอจะสบายใจอยู่บ้าง ก็เพราะว่าสองวันนี้ยัง

ไม่มีรับสั่งให้นางไปรับโทษออกมาจากวัง

แต่ว่า หมู่เหวินเท้ากลับทำให้ความสบายใจของนางต้องพัง ทลายลง “ข้าได้ยินมาว่าหลังจากที่เจ้าออกมาจากตำหนักเสด็จ ก็เริ่มป่วยใจ ตอนนี้ตำหนักฉินคุนยังช่วยเจ้าปกปิดอยู่ แต่ถ้า หากว่าเสด็จสั่งให้คนสืบละก็ เรื่องนี้คงปิดไม่อยู่แน่ เพราะเสด็จ พอกตัญญูมาก ถ้าหากว่าพระองค์รู้เข้า เกรงว่าถ้าเจ้าไม่ถูกสั่งประหารก็อาจจะโดนถลกหนัง

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างอ่อนแรง “ข้ามีกระดาษติดค้าง ชายาคนนี้ มีอะไรให้ประหลาดใจตลอด

“ไม่รู้ว่าถ้าหากเสด็จย่ารู้เข้า จะกริ้วมากขนาดไหน? ” หมู่เห วินเห้าพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงกัดฟันกรอด “ท่านช่วยปิดปากของท่านบ้างได้ หรือไม่? ข้ากังวลจะตายอยู่แล้ว”

หมู่เหวินเท้าขมวดคิ้ว “ตอนนี้ท่าทางของเจ้าดูไม่ปกติ รบกวน ลองตรวจสอบตัวเองดูสักหน่อย ไม่อย่างนั้นขาไม่มีทางช่วยพูด กับเสด็จย่าให้เจ้า เจ้าเองก็น่าจะรู้ มีอ๋องมากมาย แต่ว่าคนที่ เสด็จย่าเอ็นดูที่สุดก็คือข้า

หยวนชิงหลิงแทบอยากจะฉีกปากเขาออก แต่ก็ต้องข่มใจแล้ว พูดขึ้น “ข้าผิดไปแล้ว ข้าสำนึกแล้ว”

“หูข้ามีปัญหาหรือ? ข้าไม่ได้ยินคำว่าขอโทษเลย”

“ข้าขอโทษ! ” หยวนชิงหลิง โมโหสุดขีด และตะโกนใส่หูเขา

ทันที

“หยวนชิงหลิง! เจ้าตายแน่! ” หยู่เหวินเท้ากดคอนางไว้ แล้วจับดึงเข้ามาหาตัวเอง หยวนชิงหลิงใช้สองมือผลักหูเขา แต่ ว่าถูกเขาดึงลง และก็พลันมีเสียงร้องของเขาดังขึ้น เพราะว่า หยวนชิงหลิงกัดเข้าที่หน้าอกเขา