บทที่ 59 แม่นมสี่ยอมรับผิด

ฮองเฮาหันไปมองแม่นมเป่าอย่างตกใจ “เจ้าฟังอะไรผิด? ข้า แค่ให้เจ้านำไข่มุกหนันมาคืน เจ้าไปทูลอะไรกับฝ่าบาท

“ฮองเฮา…….. แม่นมเป่าเริ่มปากซีด และสั่นเทา “ข้าน้อยคิด เอาเอง จึงทูลฝ่าบาทว่าพระชายาส่งไข่มุกหนันมาให้เพื่ออ๋อง ดังนั้นจึงทูลไปว่าพระชายาขอให้ฮองเฮาช่วยอ๋องเพคะ”

ฮองเฮากริ้วทันที “เจ้าบังอาจเดาไปเองหรือ? ช่างใจกล้ายิ่งนัก! ”

ทันใดนั้นฮองเฮาก็ฉุกคิดขึ้นได้ เป่าอยู่กับนางมานาน และ เป็นคนเงียบมาตลอด ไม่มีทางที่จะพูดแบบนี้ต่อหน้าฝ่าบาท แน่นอน

ทันใดนั้นนางก็พลันนึกถึงหมิงชุ่ย

ก่อนหน้านี้หมิงซุยเคยบอกว่าจะไปหาเสียนเฟย แต่ว่านาง คิดว่าตอนนี้ยังไม่จำเป็นต้องใช้นาง เพราะเสียนเฟยเป็นหลาน ของไทเฮา ถ้าไปทําอะไรเสียนเฟย ยิ่งจะทำให้ยากกว่าเดิม

สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนเริ่มไม่ดีอย่างมาก ทำไมเป่า

ถึงใจกล้าขนาดนี้? เกรงว่าจะเป็นคำสั่งจากฮองเฮา เขาจึงหันไป มองฮองเฮาด้วยสายตาเย็นยะเยือก

ฮองเฮาลุกขึ้นมาแสดงเจตนาตัวเองทันที พลันตบลงไปที่หน้า ของแม่นมเป่า แล้วต่อว่า “บังอาจ เรื่องที่เจ้าคิดไปเอง เจ้ายังกล้าเอาไปทูลฝ่าบาทนั้นหรือ? เจ้ามีหลายหัวหรืออย่างไร?

แม่นมเป่าคุกเข่าที่พื้น โดยไม่กล้าจับหน้าตัวเอง นางเพียงแค่ ร้องขอฝ่าบาท “ฝ่าบาทโปรดให้อภัย โปรดให้อภัยหม่อมฉัน ด้วยเพคะ!”

ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่มีอารมณ์ “ทหาร เอา ตัวนางออกไปลงโทษโบยสามสิบที

ฮองเฮาปวดใจอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าพูดแทนนาง จึงพูดออก ไปด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว “ถือว่าฝ่าบาทยังเห็นแก่เจ้า ยังไม่รีบ ขอบพระทัยฝ่าบาทอีกหรือ?

แม่นมเป่าเอาหัวโขกพื้น ร่างกายก็อ่อนระทวยไปแล้ว สีหน้าก็ ดูซีดเซียวพลันพูดขึ้น “ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ”

แม่นมเป่าถูกนำตัวออกไป ไม่นานก็มีเสียงตีด้วยไม้ดังขึ้น

พร้อมกับเสียงโอดโอย

ฮองเฮามีสีหน้านิ่งสงบ แต่ในใจกลับโมโหอย่างมาก พร้อม กับด่า หมิงชุ่ยตลอดเวลา

ขณะนี้เสียนเฟยเหมือนกับว่ากำลังดูเรื่องสนุกๆ อยู่ เดิมที่คิด ว่าลูกสะใภ้ตัวเองต้องการประจบฮองเฮา และทำให้นางรู้สึก อัปยศ แต่ไม่นึกเลยว่าในนั้นจะมีเรื่องมากมายขนาดนี้ นางต้อง ตั้งใจดูถึงจะถูก

ฮ่องเต้หมิงหยวนหันไปมองหยวนชิงหลิง ด้วยแววตาสับสน เรื่องนี้ถ้าจะสืบสวนต่อไปคงไม่ได้แล้ว ถึงแม้ว่าหยวนชิงหลิงจะบอกให้แม่นมนำไข่มุกหนันไป แต่ถึงอย่างไรก็ควรจะหยุดไว้ แค่นี้

เกรงว่าถ้าถามต่ออาจจะมีอะไรไม่คาดคิดมากกว่านี้

ยังไงแม่นมสี่ก็เป็นคนของไท่ซางหวง ไม่ควรจะประมาทมาก ไปกว่านี้ จะได้ไม่ทำให้ไม่ช่างหวงเสียพระทัย

ในที่สุดเขาจึงค่อยพูดขึ้น “ในเมื่อเรื่องก็กระจ่างแจ้งแล้ว คนที่ ควรลงโทษก็ลงโทษแล้ว พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ

ฮองเฮารู้แล้วว่าฝ่าบาทเข้าใจนางผิด คิดว่านางต้องการจะใส่ ร้ายอ๋อง แต่ตอนนี้ถึงจะพูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ ต้องกลับไป ถามหมิงชุ่ยให้ละเอียดก่อน ดังนั้นจึงรีบขอตัวออกไปทันที

เสียนเฟยหันไปมองหน้าหยวนชิงหลิง แล้วก็ออกไป นางเองก็ พอจะรู้แล้ว แต่ว่าดูพระองค์จะไม่ค่อยยอมที่ดำเนินการในเรื่อง ฉาวโฉนี้ เพราะในวังนั้นต้องมีเกียรติ

แม่นมก็กำลังจะคำนับแล้วออกไป แต่หยวนชิงหลิงกลับพูด ขึ้น “แม่นม ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากถามท่าน

ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดเตือนทันที “พระชายา เรื่องทั้งหมดหยุด เพียงเท่านี้เถอะ”

หยวนชิงหลิงที่ท่าทางนิ่งสงบเมื่อครู่ เปลี่ยนไปทันที “เสด็จพ่อ เรื่องนี้ค่อนข้างใหญ่ จําเป็นต้องถามให้กระจ่างเพคะ”

แม่นมสี่หันมามองนาง แล้วพูดเสียงเรียบ “พระชายาอยากจะ พูดอะไรเพคะ? อยากถามว่าไข่มุกหนันท่านเป็นคนบอกข้าน้อยนำไปให้ฮองเฮาอย่างนั้นใช่ไหมเพคะ? ในเมื่อพระชายาไม่ กล้ายอมรับ งั้นก็ถือว่าข้าน้อยเป็นคนคิดเองทําเองเพคะ เชิญ ลงโทษข้าน้อยเถอะ

หยวนซึ่งหลังมองนาง “ท่านเป็นคนคิดเองทำเองหรือไม่ ใน ใจข้ารู้ดี แต่ที่ข้าต้องการจะถามก็คือทำไมท่านถึงเปลี่ยนยาของ ไก่ช่างหวง แล้วโยนความผิดให้เสี่ยวโหลจื่อ

พอนางพูดประโยคนี้ออกมา ฮ่องเต้หมิงหยวนตกใจทันที “พระชายาอ๋อง เจ้าพูดเหลวไหลอะไร?

หยวนชิงหลิงหันไปมองฮ่องเต้หมิงหยวน “เสด็จพ่อ ถึงหม่อม ฉันจะกล้ามากขนาดไหน ก็ไม่กล้าที่จะพูดเหลวไหล ใส่ร้ายคน ของไท่ซางหวงหรอกเพคะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนชะงักไปชั่วขณะ เพราะยังไงนางก็ไม่น่าจะ เลอะเลือนขนาดนั้น

นางหันมามองแม่นมสี่ “ไท่ซางหวงดีกับท่านไม่น้อย ทำไม ท่านถึงต้องการเอาชีวิตพระองค์ด้วย? ”

“หุบปาก! ” แม่นมสี่หันมามองนางด้วยสายตาแข็งกร้าว “ข้า

น้อยไม่เคยคิดจะทำร้ายไม่ช่างหวงเลยสักนิด” “แล้วท่านกล้าพูดไหมล่ะว่าท่านไม่ได้เปลี่ยนยา? ” หยวนซึ่ง หลิงถามขึ้น

แม่นมสี่นิ่งไปทันที

ฮ่องเต้หมิงหยวนที่โมโหจนคิดจะตบโต๊ะ ก็ค่อยๆ เอามือลงพร้อมกับหันไปจ้องหน้าแม่นม ในใจก็นิ่งลงไปมาก แม่นมสี่สามารถจะแก้ต่างได้ แต่นางกลับไม่พูด แสดงว่านางยอมรับแล้ว

ฮ่องเต้หมิงหยวนทั้งโกรธและไม่อยากเชื่อ ทำไมถึงเป็นแม่นม

“พระชายา ท่านมีหลักฐานหรือไม่? “มหรูกงกงไม่อยากเชื่อ จึงถามขึ้น

หยวนชิงหลิงตอบ “หลักฐานอยู่ที่ตำหนักฉันคน แม่นมสี่คงจะ อยากไปพูดต่อหน้าไท่ซางหวง ถึงจะยอม ใช่หรือไม่ ? ยังไงท่าน ก็ทำร้ายพระองค์ไปแล้วครั้งหนึ่ง เกรงว่าท่านคงไม่สนใจว่า พระองค์จะเสียพระทัยจนล้มป่วยไปอีกสินะ งั้นเราไปพิสูจน์ที่ กําหนักฉินคุนกัน”

แม่นมแทบจะเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสายตาที่ ดูมืดดขึ้น หน้าตาที่ดูกังวลก็ดูผ่อนคลายลง เหมือนกับว่า ตัวนางนั้นแก่ขึ้นสองสามปี

ในตำหนักเงียบดั่งป่าช้า นอกจากเสียงหายใจที่ฟังดูโมโห ของฮ่องเต้หมิงหยวนแล้ว ก็ไม่มีเสียงใครอีกเลย จากนั้นฮ่องเต้ห มิงหยวนถึงได้พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด “ทำไม?

แม่นมยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ “ข้าน้อยไม่ เคยมีความคิดที่จะทำร้ายไม่ช่างหวง ยานั่นข้าน้อยเป็นคน เปลี่ยนเอง แต่ว่าข้าน้อยไม่รู้ว่ามันคือยาพิษ พอหลังจากที่รู้ก็สายไปแล้ว”

“ดังนั้นท่านจึงฆ่าเสี่ยวโหลจือเพื่อให้เขารับโทษแทนท่าน หยวนชิงหลิงพูดเสียงแข็ง

“ไม่ใช่ฝีมือข้าน้อย” แม่นมสี่พูด

“ใครเป็นคนสั่งให้ท่านเปลี่ยนยา? ” ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกว่า มันมีเงื่อนงำอยู่เบื้องหลัง ในวังนี้คนที่สั่งแม่นมที่ได้นั้นมีไม่เยอะ

แม่นมสี่โขกหัวตัวเอง “ฝ่าบาทประหารข้าน้อยเถอะ ข้าน้อย พูดไม่ได้เพคะ”

“ท่าน….” ฮ่องเต้หมิงหยวนหมดหวังอย่างที่สุด “เรื่องมาถึง ขนาดนี้แล้ว คนที่อยู่เบื้องหลังท่านก็ไม่กล้าพูดนั้นหรือ? เสียทีที่ ไทางหวงเชื่อใจท่านมาตลอด

แม่นมสี่เริ่มปากสั่น ทั้งเสียใจและเจ็บปวด “ฝ่าบาทรับสั่ง ประหารข้าน้อยเถอะเพคะ เห็นแก่เมื่อก่อนที่ข้าน้อยก็ช่วย พระองค์ไว้ไม่น้อย อย่าได้บีบคั้นข้าน้อยเลยเพคะ ถึงข้าน้อยจะ ต้องตาย แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างน้อยก่อนตาย ทำให้ข้าน้อยรู้สึกทรมาน”

ฮ่องเต้หมิงหยวนทำไม่ลงจริงๆ เขาไม่ใช่คนที่ใจอ่อน แต่ สำหรับแม่นมสี่กับฉางกงกงนั้น พวกเขาไม่ใช่แค่เป็นบ่าวรับใช้ เพราะตอนที่เขายังเป็นรัชทายาทนั้น ทั้งสองคนก็ให้ความช่วย เหลือเขามาโดยตลอด

หยวนชิงหลิงรู้ว่านางไม่มีทางพูดออกมา
ในใจของแม่นมนั้น ไม่ช่างหวงยังเป็นคนที่สำคัญมาก ถึงขนาดยอมเอาชีวิตตัวเองแลกกับไก่ช่างหวง

ที่นางทำแบบนี้นั้น แสดงว่ายังมีคนที่สำคัญมากกว่าไม่ช่าง หวง และไม่ว่ายังไงนางก็เลือกที่จะยอมตาย เพื่อปกป้องคนคนนี้

และในตอนนี้หยวนชิงหลิงถึงได้นึกถึงเรื่องของไข่มุกหนัน

“แล้วใครเป็นคนสั่งให้ท่านนำไข่มุกหนันไปมอบให้ฮองเฮา

แม่นมนิ่งไปพักหนึ่ง และยังไม่ยอมพูด

ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงพูดขึ้นด้วยความโมโห “เรื่องนี้ก็พูดไม่ได้ อย่างนั้นหรือ? ”

แม่นมสีน้ำตาไหลออกมา พร้อมกับพูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้น “เรื่องที่ให้นำไข่มุกหนันไปให้ฮองเฮา เป็นรับสั่งของพระชายา เพคะ นางโกรธที่ตอนนั้นพระชายา วางแผนแย่งอ๋อง จึง ต้องการแก้แค้น”

“เรื่องเปลี่ยนยาก็เป็นฝีมือของนาง ใช่หรือไม่? ” ฮ่องเต้หญิง หยวนถามขึ้นด้วยสายตาน่ากลัว

แม่นมสี่ส่ายหน้า “ไม่ใช่เพคะ นางยังไม่อำนาจสั่งข้าน้อยให้ ทำร้ายไท่ซางหวงได้ขนาดนั้น

“แต่นางมีอำนาจสั่งให้เจ้าใส่ร้ายพระชายางั้นหรือ? ” ฮ่องเต้หมิงหยวนถามขึ้นเสียงแข็ง