บทที่ 58 ข้าได้ยินผิดอย่างนั้นหรือ

แต่ว่าฮ่องเต้หมิงหยวนที่ทรงกริ้วอยู่นั้น กลับบอกให้หรูกงกง เรียกหยวนชิงหลิงเข้าไป

อ๋องซุนมองนางด้วยสายตาสงสาร เขารู้สึกเสียใจจริงๆ ที่ ทำให้นางต้องเข้าไปรองรับอารมณ์แทนเขา ได้ยินว่าน้องห้า รักษาตัวอยู่ในวัง ควรจะไปบอกน้องห้าหน่อยดีกว่า เพื่อให้เขา ช่วยหาทางพาพระชายาออกมา

หยวนชิงหลิงเดินเข้ามาในตำหนัก แต่ฮ่องเต้หมิงหยวนกลับ ไม่เงยหน้ามามอง พลางพูดขึ้น “คุกเข่าลง! ”

หยวนชิงหลิงทำตามรับสั่งทันที “คารวะฝ่าบาท! ”

ภายในตำหนัก เงียบลง มหรูกงกงกำลังเก็บกวาดเศษแผ่น หมึกและกระดาษบนพื้น เป็นของที่ฝ่าบาททรงกริ้วแล้วขว้างใส่ อ๋องซุน

และบนพื้นนั้นก็มีไข่มุกหนันตกอยู่หนึ่งเส้น ซึ่งห่างจากหยวน ชิงหลิงไม่ถึงห้าฟุต

ฮ่องเต้หมิงหยวนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบ เมื่อครูมหรูกงกง มารายงานว่า เจ้าจะมารับโทษกับข้าที่ทำไข่มุกหนันหายเอง เจ้า ไปทําหายที่ไหน?

“ทูลเสด็จพ่อ ในตำาหนักฉันคนเพคะ” หยวนชิงหลิงตอบ
“แล้วเจ้าลองดูสิ บนพื้นนั่นใช่ไข่มุกหนันที่เจ้าทำหายใน ตำหนักจินคุนหรือไม่? ” ฮ่องเต้หมิงหยวนถามขึ้นอีกครั้ง

หยวนชิงหลิงหันไปมอง “ใช่ เพคะ”

“ไข่มุกหนนเส้นนี้ คนของฮองเฮาเป็นคนนำมาให้ เจ้าจะบอก ว่าคนของฮองเฮาขโมยไข่มุกหนันของเจ้างั้นหรือ? ” เสียงของ ฮ่องเต้หมิงหยวนนั้น เริ่มฟังดูโมโหแล้ว

แต่ว่าเหมือนกำลังให้โอกาสนางอยู่

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ไม่ใช่เพคะ หม่อมฉันรู้ว่าใครเป็นคน เอาไป

“ว่าไงนะ? ” ฮ่องเต้หมิงหยวนหัวเราะออกมาอย่างเย็นยะ เยือก “เจ้ารู้ว่าใครขโมยไปงั้นหรือ?

“รู้เพคะ หม่อมฉันเห็นว่าใครเอาไป” นางก็ยังยืนหยัดในคำตอบนี้

“ใคร? ” ฮ่องเต้หมิงหยวนกริ้วอย่างมากแต่ก็ยังยิ้มอยู่ หยวนชิงหลิงตอบเสียงนิ่ง “แม่นม

ฮ่องเต้หมิงหยวนกริ้วจนตบโต๊ะ “เหลวไหล! ”

มู่หรูกงกงรีบพูดขึ้นทันที “พระชายา อย่าพูดมั่วนะพ่ะย่ะค่ะ ท่านเองก็รู้ว่าแม่นมสี่เป็นคนของไท่ซางหวงไม่ใช่หรือ? ”

หยวนชิงหลิงพูดออกมาอย่างลำบาก “ข้ารู้……. แล้วเสียงก็ หายไป เพราะความรู้สึกที่รู้ฐานะแม่นมสี่แต่ไม่กล้าถาม
ฮ่องเต้หมิงหยวน ใช้สายตาเย็นชามองมาที่นาง คำพูดนี้ ฟังดู เหลวไหลเกินไปแล้ว พูดออกมาใครก็ไม่มีทางเชื่อ

และในตอนที่รู้สึกว่าเหลวไหล กลับทำให้ฮ่องเต้หมิงหยวน ความรู้สึกบางอย่าง หยวนชิงหลิงไม่น่าจะโง่ขนาดใส่ร้ายคนของไทางหวง

ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงสงบสติอารมณ์ลง

แม่นมเป่าบอกว่า แม่นมที่เป็นคนนำไข่มุกหนันไปมอบให้ ถ้า ลองคิดกลับกัน คำพูดนั้นก็คือโยงไปถึงแม่นมสี่ และสิ่งที่หยวน ชิงหลิงต้องการก็คืออนาคตของลูกค้า แต่ทำไมถึงต้องยืมมือคน อื่นด้วย?

ควรจะไปด้วยตนเองถึงจะดูน่าเชื่อ

หยวนชิงหลิงยังคงคุกเข่าอยู่ ด้วยสีหน้าที่ดูนิ่งสงบ

ปัญหานี้ นางได้โยนไปให้ฮ่องเต้หมิงหยวน

ว่าควรจะเรียกคนของไท่ซางหวงมาไต่สวนหรือไม่ มันก็คือ การตัดสินใจของเขา

ฮ่องเต้หมิงหยวนครุ่นคิด พลันตรัสว่า “รับสั่งออกไป เชิญ ฮองเฮากับแม่นมมาที่ห้องทรงพระอักษร

คนในตำหนักมารับคำสั่งแล้วออกไปทันทีและก่อนที่แม่นมสี่กับฮองเฮาจะมาถึง เสียนเฟยเองก็มาถึงแล้ว
เสียนเฟยนั่งไม่ติดแล้ว ต้องรู้ให้ได้เรื่องที่หยวนชิงหลิงมอบไข่ มุกหนันให้กับฮองเฮา นางรู้ว่าตอนนี้สถานการณ์กำลังค่อยๆ เปลี่ยนไป นางอยู่รักษาตัวแต่ในตำหนักต่อไปไม่ได้แล้ว

รักษานานแล้ว จนลูกสะใภ้อกตัญญูคนนั้นไม่เห็นหัวนาง

ที่นางมาครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะไข่มุกหนัน เพียงแค่อยากจะออก มาเคลื่อนไหวบ้าง เพื่อให้หยวนชิงหลิงรู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่

เสียนเฟยเอาชาบำรุงกำลังมาให้ พอหลังจากที่เข้ามาใน ตำหนักก็เห็นหยวนชิงหลิงคุกเข่าอยู่ บนพื้นที่มีไข่มุกหนันตกอยู่ นางจึงหันไปมองฮ่องเต้ที่มีสีหน้าโมโห มหรูกงกงเองก็ยืนอยู่ ด้านข้างไม่พูดอะไร ในใจนางก็นิ่งไม่น้อย

นางพอจะดูออกว่าที่พระองค์โกรธนั้นคงเป็นเพราะเรื่องที่ หยวนชิงหลิงนำไข่มุกหนันไปให้ฮองเฮา แม้ว่านางจะรู้ว่าเรื่องนี้ อาจจะส่งผลไปถึงบุตรชายตัวเอง แต่ถ้าหยวนชิงหลิงถูกลงโทษ นางก็จะสะใจไม่น้อย

นางฉีกยิ้มออกมา “ฝ่าบาท กระหม่อมรู้ว่าพระองค์ทรงยุ่งกับ งานในราชสํานัก และก็เป็นห่วงการป่วยของฮองเฮา จึงได้ต้มชา บำรุงกำลังมาให้เพคะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นเสียงเรียบ “วางไว้เถอะ”

เสียนเฟยวางชาลง พลันหันไปมองหยวนชิงหลิง ลังเลอยู่นิด หน่อยจึงพูดขึ้น “พระชายาอ๋องก็อยู่หรือ? ถ้างั้นกระหม่อมไม่ รบกวนพระองค์แล้วเพคะ”
ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงพูดขึ้น ” ในเมื่อมาแล้ว เรื่องนี้ก็เกี่ยวกับ บุตรชายของเจ้าด้วย นั่งลงก่อนเถอะ

พอได้ยินว่าเกี่ยวกับอ๋อง เสียนเฟยก็แทบอยากจะเข้าไปเอา

ชีวิตนางทันที

นางข่มความโกรธไว้ พร้อมกับฉีกยิ้มออกมา “เพคะ!”

นางเดินเข้าไปนั่งลง แล้วสมองก็ผุดความคิดบางอย่าง ฝา บาทต้องคิดว่าที่หยวนชิงหลิงประจบฮองเฮานั้นคงเป็นความ ประสงค์ของลูกห้า ลูกห้าไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ ดูแล้วเขาออก จะระวังตัวขนาดนั้น จะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?

ช่างได้ผู้หญิงที่ไม่ดีเลย

ถ้าหากว่าครั้งนี้ลูกต้องถูกฝ่าบาทตัดหางปล่อยวัดอีกละก็ นาง ไม่มีทางปล่อยหยวนชิงหลิงไปแน่

ทำไมต้องมาเจอกับผู้หญิงแบบนี้ด้วย? ถ้าหากตอนนั้นได้

อภิเษกกับฉู่หมิงชุ่ย จะมีเหตุการณ์ในวันนี้ได้อย่างไร?

เสียนเฟยยิ่งคิดก็ยิ่งฉุน ในใจก็พลันรู้สึกเกลียดหยวนชิงหลิง เข้ากระดูกแล้ว

หยวนชิงหลิงที่คุกเข่าหลังตรง จะไม่สามารถสัมผัสถึงรังสี อำมหิตจากสายตาของเสียนเฟยได้อย่างไร? แต่นางก็ไม่รู้สึก อะไร เพราะถึงอย่างไรเสียนเฟยก็ไม่ได้ชอบนางอยู่แล้ว

“ฮองเฮาเสด็จ!

” มีเสียงรายงานจากด้านนอกตำหนัก
ฮ่องเต้หมิงหยวนยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณ หรูกงกงจึงรีบ ออกไปทันที พอมองเห็นฮองเฮาที่มาพร้อมกับแม่นมเปา และ แม่นมสี่เองก็มาถึงแล้วเช่นเดียวกัน เขาจึงเข้าไปโค้งคำนับ “ฮองเฮา ฝ่าบาทเชิญเสด็จพ่ะย่ะค่ะ!”

และเขาก็มองไปที่แม่นมสี่ สีหน้าของนางดูนิ่งสงบ ไม่มีความรู้ สีกใดๆ

มู่หรูกงกงจึงพูดขึ้น “แม่นม เชิญด้านใน! ” ฮองเฮาและแม่นมเป่าเดินอยู่ด้านหน้า ส่วนแม่นมก็เดินตาม หลังมา ทั้งสามคนเข้าไปในตำหนักพร้อมกัน

เสียนเฟยเห็นฮองเฮาเสด็จ จึงรีบเข้าไปคารวะ “หม่อมฉัน คารวะฮองเฮาเพคะ”

ฮองเฮาค่อยๆ หันมามองนาง “เสียนเฟยก็อยู่ด้วย”

นางจึงเดินเข้าไป พร้อมชำเลืองมองหยวนชิงหลิงครั้งหนึ่ง ด้วยสายตาเยือกเย็น พร้อมกับคำว่าฮ่องเต้หมิงหยวน “ฝ่าบาท หม่อมฉันมาแล้วเพคะ”

“นั่งลงเถอะ!” ฮ่องเต้หมิงหยวนผายมือให้ แม่นมสี่เองก็เดินเข้ามา พลางคำนับ “ข้าน้อยคารวะฝ่า บาท! ”

ฮ่องเต้มองนางด้วยความเคารพ แม่นมถือว่าอยู่กับเขามา ตั้งแต่เล็ก และคอยช่วยพูดกับเสด็จพ่อมาโดยตลอด ถ้าหากว่า เรื่อง ในวันนี้ หยวนชิงหลิงพูดให้ร้ายนาง เขาไม่มีทางปล่อยไปแม่

“ไม่ต้องมากพิธี! “ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อน

โยน

แม่นมสี่จึงถอยลงไป พลางเชิดหน้ามองตรง โดยที่ไม่มอง หยวนชิงหลิงเลยสักนิด

ฮ่องเต้หยวนชิงหลิงจึงเริ่มถามขึ้น “แม่นมไข่มุกหนันนี้ท่าน เป็นคนนำไปมอบให้ฮองเฮาใช่หรือไม่?

แม่นมสี่ไม่ลังเลแล้วตอบทันที “ทูลฝ่าบาท ข้าน้อยเป็นคนนำ

ไปเองเพคะ”

“พระชายาใช้ให้เจ้านำไปให้ใช่หรือไม่? ” ฮ่องเต้หมิงหยวน ถามอีกครั้ง

แม่นมสี่พยักหน้า “ใช่เพคะ! ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนหันไปมองหยวนชิงหลิงด้วยสายตาอาฆาต พลันถามขึ้น “ตอนที่พระชายาบอกให้เจ้านำไปให้นั้น ได้ฝากให้ เจ้าไปพูดอะไรหรือไม่?

สีหน้าของแม่นมเป่าถอดสีทันที

แม่นมสี่ตอบ “พระชายาบอกว่าตนเองนั้นมีสองเส้น แต่ว่า ฮองเฮายังไม่มี นางจึงอยากตอบแทนคุณเลยมอบให้ฮองเฮา เพคะ”

“นอกจากนั้นล่ะ? ”
แม่นมสี่ส่ายหน้า “ไม่มีอย่างอื่นแล้วเพคะ”

มู่หรูกงกงได้ยินดังนั้น จึงพูดขึ้น “แม่นมลองคิดดีๆ ว่ายังฝาก อย่างอื่นอีกหรือไม่ ที่ให้ฮองเฮาช่วยพูดเรื่องอ๋องกับฝ่าบาท? ”

แม่นมสี่ส่ายหน้า “ไม่เคยพูดเพคะ” ฮ่องเต้หมิงหยวนเริ่มมีสีหน้าไม่ดี “ฮองเฮา

ฮองเฮาอึ้งไปชั่วขณะ แล้วพูดขึ้น “ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับอ๋อง เพคะ! ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนหัวเราะขึ้นมา “อย่างนั้นหรือ? ถ้างั้นขาคง ฟังผิดไป ใช่หรือไม่เป่า? ”

แม่นมเป่าคุกเข่าลงพื้นอย่างแรง สีหน้าซีดขาว แล้วพูดเสียง กระตุกกระตัก “ทูลฝ่าบาท ข้าน้อย… ข้าน้อยคงจะฟังผิดไปเพคะ”