บทที่ 56 โกรธเกรี้ยวอย่างกับฟ้าพิโรธ

เสียนเฟยคิดดูแล้วก็มีเหตุผล แต่นางโกรธจนจุกหน้าอก เหมือนมีบางอย่างติดอยู่

แม่นมมาถึงตำหนักจงคุน ก็น่าไข่มุกหนันของหยวนชิงหลิง ส่งให้ พลางพูดขึ้น “พระชายาอ๋องรับสั่งว่า ฮองเฮายังไม่เคย ได้ไข่มุกหนันที่แคว้นหลิวจิ๋วถวายมา นางเป็นเพียงลูกสะใภ้จึง ไม่กล้ารับไว้ผู้เดียว ดังนั้นจึงได้มอบให้ฮองเฮาหนึ่งเส้นเพคะ”

ฮองเฮาได้ยินดังนั้น ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พลันพูดขึ้นเสียง แข็ง “ข้าไม่กล้ารับไว้ เอากลับไปเถอะ”

แม่นมสี่ยิ้มแล้วพูดขึ้น “พระองค์ทำไมต้องทรยศต่อความ กตัญญูของนางด้วยล่ะเพคะ? อย่างน้อยก็เป็นของพระราชทาน จากฝ่าบาท ถ้าพระองค์ไม่รับไว้ เกรงว่าถ้าตกไปอยู่ในมือกุ้ยเฟย หรือพระสนมเสียนเฟย ไข่มุกหนันอันล้ำค่านี้ พระองค์กลับไม่มี แต่กุ้ยเฟยกับเสียนเฟยกลับมี อย่างนั้นไม่เท่ากับว่าเป็นการหัก หน้าพระองค์หรือเพคะ? พระองค์ไม่สู้รับไว้ก่อน สำหรับการ ตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร ก็ค่อยให้เป็นการตัดสินใจของ พระองค์ดีหรือไม่เพคะ?

แม่นมผู้ดูแลตำหนักจงคุนก็พูดขึ้นด้วย “แม่นมสี่พูดมีเหตุผล ฮองเฮาเพคะ พระองค์เก็บไว้ก่อน แล้วค่อยนำไปมอบให้ฝ่าบาท สำหรับการกระทำของพระชายาที่ดูอยากจะประสบสอพอ ก็ ปล่อยให้ฝ่าบาททรงตัดสินใจดีกว่าเพคะ”
พูดสั้นๆ ก็คือ ไม่ว่ายังไง ฝ่าบาทก็ต้องกริ้วอย่างแน่นอน

เมื่อครู่ฮองเฮาสติหลุดมากไปหน่อย จึงไม่ทันคำนึงถึงข้อนี้ ตอนนี้พอแม่นมพูด นางจึงได้สติแล้วพูดขึ้น “เจ้าพูดก็ถูก งั้นก็รับ ไว้ หลังจากนั้นส่งไปให้ฝ่าบาท บอกว่าไทเฮายังไม่ได้ไข่มุกหนัน อันนี้ ข้าจึงไม่กล้ารับไว้

นางรู้ว่าไข่มุกหนันของฝ่าบาทนั้นยังไม่ทันได้มอบให้ไทเฮา ฉะนั้น คำพูดนี้ก็จะฟังดูมีเหตุผล

แม่นมอมยิ้มแล้วพูดขึ้น “ข้าน้อยยังต้องกลับไปดูแลไม่ห่าง

หวง ขอทูลลาเพคะ”

“ส่งแม่นม! ” แม่นมที่ดูแลในตำหนักพูดขึ้น

แม่นมสี่ค่อยๆ เดินออกมาจากตำหนักจงคน หลังจากที่เดิน ออกมานางก็ดูไม่ค่อยดี นางถอนหายใจออกมา และพูดขึ้นเบาๆ “ที่ติดค้างเจ้า ข้าคืนหมดแล้ว ต่อไปไม่มีอะไรติดค้างอีกแล้ว”

หมิงชุ่ยเดินเข้ามาหาแม่นมสี่ พร้อมกับรอยยิ้ม

แม่นมโค้งตัว นับนาง “คารวะพระชายา”

“แม่นม!” หมิงซุ่ยมองนาง “ลำบากท่านแล้ว แม่นมสีไม่พูดอะไรพลันโค้งตัวให้แล้วเดินจากไปทันที

หมิงซุ้ยมองตามหลังนาง พร้อมกับยิ้มออกมา นางไม่มีทาง เลือกจึงต้องทําแบบนี้ ในเมื่อฝ่าบาทพระราชทานไข่มุกหนันสอง เส้นให้หยวนชิงหลิง อีกทั้งยังเสวยอาหารกับนางเพียงลำพัง จนทำให้นางเกิดเรื่องไม่รู้จบ นางจะต้องหาทางทำลายความเชื่อใจ นี้ แล้วหันไปสงสัยในตัวของพระชายาอ่อง แทน ถึงจะสามารถ จัดการนางได้

นางถอนหายใจออกมาเบาๆ พี่เท้า ข้าทำเพื่อท่าน เรื่องนี้ เป็นการแลกด้วยชีวิต ขอท่านอย่าเข้ามายุ่งด้วย ขอให้ทำหน้าที่ ท่านอ๋องของตัวเองไป ข้าจะรักษาชีวิตของท่านไม่ให้เกิดอะไรขึ้น และสามารถอยู่ในฐานะอ๋องต่อไปได้โดยไม่มีปัญหา

พอเห็นแม่นมเป่าเดินถือไข่มุกหนันออกมา ฉู่หมิงชุ่ยจึงเดิน เข้ามา “แม่นม จะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทหรือ? ”

แม่นมเปาชะงักไปชั่วขณะ “พระชายารู้ด้วยหรือ? ”

หมิงซุ่ยอมยิ้ม “แม่นมฟังสิ่งที่ข้าจะพูดให้ดีนะ แล้วนำไปทูล ต่อฝ่าบาท เพราะเป็นรับสั่งจากเสด็จปู่

แม่นมเป่ามองนาง พร้อมกับพยักหน้าอย่างไม่สงสัย

ไข่มุกหนันของฮองเฮาถูกส่งมาให้ฝ่าบาท

ซึ่งแม่นมเป่าเป็นผู้นำมา พลางพูดขึ้น “ฮองเฮาตรัสว่า ไข่มุก หนันเส้นนี้ ไทเฮายังไม่มีเลย พระองค์จึงไม่กล้ารับความหวังดี จากพระชายา รวมทั้งเงื่อนไขของพระชายาด้วย เพราะเกรงว่า ฮองเฮาจะไม่อาจช่วยได้เพคะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองมาที่ไข่มุกหนัน “ชายาอ๋องมีเงื่อนไข อะไรทําไมฮองเฮาถึงทำไม่ได้? ”

แม่นมเป่าจึงพูดขึ้น “พระชายารู้ว่าฮองเฮาอยากได้ไข่มุกหนันมาก จึงได้มอบให้ฮองเฮา และขอให้ฮองเฮาช่วยพูดเรื่องอ๋อง กับฝ่าบาทเพคะ เพื่อให้ฝ่าบาทส่งอ๋องไปฝึกฝนในกรมทหาร เพคะ”

“กรมทหารหรือ? ” ฮ่องเต้หมิงหยวนหัวเราะออกมาอย่าง เยือกเย็น “พอ ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ากลับไปเถอะ”

แม่นมเป่าย่อตัวคำนับแล้วออกไปทันที

หลังจากที่นางไปแล้ว สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนก็ดูอึมครึม ขึ้น พลางจับไข่มุกหนันขึ้นมาแล้วขว้างออกไปทันที พร้อมกับพูด เสียงแข็ง “เรื่องอะไรกัน? เจ้าห้ายังไม่ยอมเปลี่ยนความคิด สินะ! ”

มู่หรูกงกงเห็นฮ่องเต้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟแบบนั้น จึงรีบเข้ามา เก็บไข่มุกหนันแล้วพูดขึ้น “ฝ่าบาททรงระงับโทสะก่อนพะยะค่ะ เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่ความคิดของอ๋อง”

“ในจวนอ๋อง หยวนชิงหลิงไม่มีสิทธิ์ออกความเห็น นางทำได้ แค่ปฏิบัติตาม” ฮ่องเต้หมิงหยวนยิ่งคิดก็ยิ่งกริ้ว ขนาดความรู้สึก ดีที่เคยพูดกับหยวนชิงหลิงก็พลันหายไปจนหมด “หยวนซึ่งหลัง ไม่ใช่คนโง่เขลา คิดหรือว่านางจะไม่อยากได้ตำแหน่งชายาของ รัชทายาท ตอนนั้นก็วางแผนร่วมกับเจ้าพระยาจิ้ง เพื่อให้เจ้าห้า อภิเษกกับนาง คิดว่านางทำเพื่อเจ้าห้าแต่ไม่ใช่เพื่อตำแหน่ง ชายารัชทายาทหรือ?”

หรูกงกงชะงักไปทันที ฝ่าบาทรู้ว่าตอนนั้นอ๋องฉีถูกวางแผน หรือ? แล้วทำไมพระองค์ถึงโมโหอ๋อง อีกทั้งยังรับสั่งให้น้องอภิเษกกับคุณหนูตระกูลหยวน

หรูกงการู้สึกว่า แม้ว่าจะอยู่รับใช้ฝ่าบาทมานานหลาย

ลึกๆ ฝ่าบาท ในเมื่อพระองค์อ๋องวางแผน ทำไมพระองค์ ยังท่าทีเยือกเย็นกับอ๋องล่ะพ่ะค่ะ?

ฮ่องเต้หมิงหยวนยังกริ้วอยู่ คนหนึ่งหยวนชิงหลิง แค่สองนี้ก็สามารถทำให้เขาหลุมพรางไม่สมองแบบนี้ ยังจะหวังอะไรอีก? ”

หรูกงกงเห็นฝ่าบาทกริ้วอยู่แบบนี้ ไม่กล้าขึ้นอีก เขาก็ดี ถ้าตอนพูดมากไป ก็ กับราดน้ำมันบนไฟ

เรื่องนี้ หรูกงกงก็รู้สึกแปลกใจ แต่เพราะทางนั้นเป็นคน เชื่อถือ และฝ่าบาทด้วย แม่นมเป่าสนิทฮองเฮา กฎภายวังเป็นอย่าง ดี หากไม่เป็นความจริง นางคงไม่พูดออกแบบนี้

สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนดูเคร่งเครียดมาก ดูท่าไม่ยอม หาย คิดถึงเรื่องตำแหน่งรัชทายาท ยิ่งทำให้โมโหมาก อีก

เขาสามารถลูกห้าเป็นตำแหน่งรัชทายาทได้

“ในเมื่อพระอ๋องไม่ชอบพระราชทานให้ ก็กลับไปเอามาเถอะ รวมถึงกระดาษติดค้างนั่นด้วย” ฮ่องเต้หมิงหยวน พูดขึ้น

มู่หรูกงกงรับบัญชา “พะย่ะค่ะ!

หยวนชิงหลิงนั่งสงบสติอยู่ที่ข้างหนองน้ำได้สักพัก จึงกลับมา นั่งที่บันไดหินในตำหนัก มหรูกงกงก็มาถึง

“พระชายา “มหรูกงกงเดินเข้ามาอย่างเสียมารยาท พร้อม กับมองหน้านาง เดิมทีนั้นได้รับเกียรติอย่างมาก แต่กลับไม่รู้จัก คิด ไม่รู้จักอดทน ช่างน่าเสียดายนัก

กงกง! “หยวนชิงหลิงคำนับเขา

หรูกงกงมีสีหน้าบึ้งตึง “ฝ่าบาทมีรับสั่งให้กระหม่อมมาที่นี่ เพื่อเอาของพระราชทานทั้งไข่มุกหนันและกระดาษติดค้างคืน จากพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงไม่มีความรู้สึกแปลกใจเลยสักนิด “ไข่มุกหนัน

หายไปเส้นหนึ่ง”

“ห้ะ? ” มู่หรูกงกงทำเป็นไม่รู้ “ทำไมเหลือเพียงเส้นเดียวล่ะ พ่ะย่ะค่ะ? ”

“อีกเส้นหนึ่ง หาไม่เจอ” หยวนชิงหลิงตอบ

หรูกงกงหัวเราะออกมา ต้องระวังแผนการนาง มีที่ไหนบอก ว่าทําของฝ่าบาทหาย? ช่างไม่รู้ความจริงๆ

เขาเห็นแก่หน้าของอ๋อง จึงพูดเตือน “หรือพระชายาเอาไปมอบให้ใคร? ลองคิดดูก่อนดีไหมค่ะย่ะค่ะ? ฝ่าบาทไม่ชอบคน ที่ไม่ยอมรับผิดนะค่ะย่ะค่ะ

“ไม่เห็นแล้วจริงๆ” หยวนชิงหลิงตอบ

สีหน้าของมู่หรูกงกงเปลี่ยนไปทันที ช่างไม่ฉลาดเอาซะเลย

ทั้งหยางได้ยินเข้า ก็รีบเข้าไปทูลหมู่เหวินเท้าทันที สีหน้าของ เขาดูเครียดขึ้นมา “ไปเชิญกงกงเข้ามา

ทั้งหยางรีบสาวเท้าออกไป พร้อมกับผายมือให้กับกงกงแล้ว พูดขึ้น กงกง ลำบากท่านแล้ว ท่านอ๋องเชิญเข้าไปดื่มชาสัก ถ้วย

มูหรูกงกง โบกมือให้ ไม่ต้องหรอก ข้ากำลังสะสางงาน

“สะสางงาน แต่ว่าเรื่องไข่มุกหนันพูดตรงนี้คงจะไม่ดี ไม่รู้ เข้าไปคุยด้านในดีกว่าหรือ? ” ทั้งหยางมองหรูกงกงพร้อมกับ ร้องขอ

หรูกงกงจึงนึกถึงหน้าอ๋อง เพราะตัวเองก็เป็นคนดูแลมาจน โต ถ้าเขาทำแบบนั้นลงไป ก็ดูจะเกินไปหน่อย

ต้องเข้าไปตักเตือนบ้างแล้ว

ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้น “อย่างนั้นก็ได้เข้ามาที่นี่ก็อยากพักสักครู่ แค่ดื่มชาคงไม่เสียเวลามาก

“ใช่ ใช่! “ทั้งหยางโล่งอกทันที แล้วรีบนำมหรูกงกงเข้าไป