บทที่ 48 ฮองเฮาไม่สบาย

ตำหนักจงคนของฮองเฮา

อ๋อง กับ หมิงซุยเข้ามาในวังก็เข้าไปคารวะฮองเฮาทันที หญิงชุ่ยเข้ามาในตำหนักก็เห็นสีหน้าฮองเฮาดูไม่ค่อยดีนัก พลางกุมหน้าอกตัวเองแล้วนั่งลง

หมิง ยมักจะทําตัวเป็นคนจิตใจดีเวลาอยู่ต่อหน้าฮองเฮา พร้อมกับถามสารทุกข์สุกดิบ แต่ฮองเฮากลับดูท่าทางไม่ประสบ อารมณ์

หมิงซุ่ยจึงดูออกว่าฮองเฮามีเรื่องกลุ้มใจ จึงหันไปยิ้มให้อ๋อง แล้วพูดขึ้น “ท่านอ๋องไม่ใช่ว่าอยากจะท่องบทกลอนที่แต่งใหม่ ให้อ๋องล่ฟังหรอกหรือ? ไปเถอะเพคะ”

อ๋องไม่ชอบเขียนกลอน แต่ว่าอ๋องชอบ ทั้งอ๋อง และอ๋อง ล้วนเป็นบุตรชายของฮองเฮา มีแม่นมคนเดียวกัน เพื่อทำให้น้อง ชายที่อาภัพชอบ และเพื่อเป็นการลบล้างความผิด เขาจึงเริ่ม เขียนกลอน

ตอนนี้เขียนบทใหม่เสร็จแล้ว จึงอยากจะมาอ่านให้อ่องฟัง มาก พอได้ยินหมิงชุ่ยพูดแบบนั้น เขาก็ยิ้มแล้วออกไปทันที

อ๋องพึ่งออกไป หมิงชัยก็ไล่คนในตำหนักออกไปจนหมด แล้วเข้ามานั่งข้างๆ พลันถามขึ้น “ท่านน้า เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน แน่เพคะ? ”
ฮองเฮาเห็นว่าบุตรชายไปแล้ว ถึงพูดขึ้น “ข้าอยู่กับฝ่าบาทมา ยี่สิบกว่าปี พอหลังจากเข้าพิธีอภิเษกสมรส ข้าก็ไม่เคยได้นั่งร่วม โต๊ะเสวยอาหารกับฝ่าบาทตามลำพังเลย แต่เย็นวันนี้พระองค์ กลับรับสั่งให้หยวนชิงหลิงมาร่วมโต๊ะด้วย

ฉู่อภิเษกมิงชุ่ยมีสีหน้าอึ้งทันที “หยวนชิงหลิงหรือ? ไม่ใช่ว่า นางถูกนำตัวมาไต่สวนหรือเพคะ? ทำไมถึงไม่ถูกขังล่ะเพคะ?

นางเข้ามาในวังไม่เคยถามเลย เพราะนึกว่าหยวนชิงหลิงถูก ลงโทษแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่ถึงขนาดขังในคุก แต่ก็น่าจะโดนกัก บริเวณ แล้วค่อยรอให้ไต่สวนเรื่องที่คิดจะแย่งตำแหน่งพระชายา อ๋องของตัวเอง และสำหรับบทลงโทษนั้นก็ต้องใช้การลงโทษ แบบสามัญชน

ฮองเฮาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห “ถูกขังหรือ? ตอนนี้นางไป นั่งเสวยอาหารกับฮ่องเต้ตามลำพัง และไม่รู้ว่าพูดอะไรต่อหน้า พระองค์บ้าง”

หมิงชุ่ยรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที ช่วงนี้หยวนชิงหลิงดูฉลาดขึ้น มาก และถ้าหากนางพูดกับฝ่าบาทเรื่องที่สงสัยตัวเองอยู่ละก็ คง ไม่อาจจะนึกถึงผลที่จะตามได้

นางหันมามองหน้าฮองเฮา พร้อมกับแววตาเป็นประกายอย่าง มีเลศนัย “ท่านน้า ท่านรู้สึกมีอาการวิงเวียนศีรษะหรือไม่ เพคะ? ”

อาหารเย็นถูกเตรียมไว้ที่ตำหนักเฟยหลง ห่างจากห้องตำรา แค่นําหนักเดียว
หยวนชิงหลิงหวังว่าอ๋องซินลุยจะมาร่วมเสวยด้วย อย่างน้อยก็ เพิ่มมาอีกคน จะได้มีคนพูดเยอะขึ้น

แต่ว่า ตอนที่มหรูกงกงพานางมาที่ตำหนักเฟยหลงนั้น ความ หวังของนางก็ได้ถูกไฟเผาในทันที โต๊ะไม้กลมเล็กๆ ถ้าหากว่าไม่วางจานสำรับ หยวนชิงหลิง

เกือบนึกว่าเป็นโต๊ะดื่มชา ไม่สิ โต๊ะซาเล็กไป อันนี้สามารถวาง

อาหารได้หนึ่งอย่าง

โต๊ะเล็กๆ นี้ ขนาดนั่งตรงข้ามกันยังรู้สึกว่าใกล้มากเลย ตอนนี้ฮ่องเต้หมิงหยวนนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ยึดหลังตรง พร้อมกับ วางมือทั้งสองข้างที่หัวเข่า แล้วหันมามองนางด้วยสายตา แพรวพราว

บางทีเขาอาจจะกำลังพยายามทำตัวอ่อนโยน แต่ด้วยความที่ ดูเป็นคนเคร่งขรึมมานาน การทำท่าทางอ่อนโยนนี้จึงดูไม่ เหมือนเท่าไหร่ เพียงแค่พยายามยิ้มไว้ที่มุมปาก ท่าทางแบบนี้ ใครเห็นก็ต้องรู้สึกเกร็งอย่างมาก

หยวนชิงหลิงค่อยๆ เดินเข้ามา พร้อมกับคำนับ ฮ่องเต้หมิง หยวนจึงพูดขึ้น “ไม่ต้องมากพิธี นั่งลงเถอะ”

หยวนชิงหลิงตอบรับที่หนึ่ง แล้วค่อยๆ ก้าวเล็กๆ เข้ามานั่งที่

โต๊ะอย่างระมัดระวัง

“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น ก็แค่การเสวยอาหารธรรมดา” ฮ่องเต้ หมิงหยวนดูออกว่านางดูเกร็ง จึงพูดขึ้นเพื่อให้สบายใจ
หยวนชิงหลิงจึงคิดในใจ จะไม่ให้เกร็งได้ยังไง? เสวยอาหาร ธรรมดาแบบไหนที่มีแค่พ่อของสวามีกับลูกสะใภ้สองคน และยิ่ง กว่านั้น ท่านเองก็เป็นถึงพระราชา

“เพคะ! ” นางตอบ

ตอนที่นางมาที่นี่ก็ได้ไตร่ตรองมาก่อนแล้ว ที่ฝ่าบาทเรียกให้ นางมาเสวยอาหารเย็นด้วย ต้องมีเรื่องอยากถามแน่นอน นาง และหมู่เหวินเท้าต่างก็คิดเหมือนกันว่าต้องถามเกี่ยวกับเรื่องใน จวนอ๋อง และก็ถามเกี่ยวกับความเคลื่อนไหวของหมู่เหวินเท้า ว่ากําลังคบค้ากับใครอยู่

นางเองก็ได้เตรียมคำตอบไว้พอสมควร

แต่ฮ่องเต้หมิงหยวนกลับไม่พูดอะไร เพียงแค่หันไปพูดกับหรู กงกง “ตั้งสำรับได้

หยวนชิงหลิงหันไปมองขนาดของโต๊ะ สำหรับการตั้งสำรับนั้น

ไม่รู้ว่าจะวางได้อย่าง?

เมนูแรกคือ น้ำซุปใส

ถ้วยซุปเล็กๆ สองถ้วยถูกยกเข้ามาวางด้านหน้าฮ่องเต้หญิง หยวนและหยวนชิงหลิง ฝาครอบเล็กถูกเปิดออก กลิ่นหอมของ น้ำซุปโชยออกมา และหอมเตะจมูกหยวนชิงหลิงทันที

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกอยากจะจับแล้วกินทันที

แต่ว่านางคิดว่ามันไม่ง่ายแบบนั้น เวลาฮ่องเต้จะเสวย ก็ต้อง ตรวจพิษก่อน หลังจากนั้นก็ต้องล้างมืออะไรพวกนั้นก่อนไม่ใช่หรือ?

นางกำนัลเดินเข้ามาแล้วเทซุปลงในถ้วยเล็กๆ หลังจากนั้นก็ วางซ้อนเงินลงไป แต่ทางด้านฮ่องเต้นั้นมีมหรูกงกงเป็นคนดูแล

หยวนซึ่งหลังไม่กล้าขยับ แล้วรอให้ฮ่องเต้หมิงหยวนหยิบ ช้อนขึ้นมากินซุปก่อน นางถึงได้โล่งใจ แล้วยื่นมือออกไปแตะ

ช้อน

ที่จริงนางหิวมากเลย อาหารเลิศรสอยู่ตรงหน้า จึงทำให้ความ ตื่นเต้นของนางลดลงไปด้วย และครุ่นคิดแล้วว่า ไม่ว่าหลังจากนี้ เขาจะถามอะไร ตัวเองก็มีคำตอบให้เรียบร้อย จึงไม่มีอะไรต้อง กลัว

นางตักซุปขึ้นมากำลังจะถึงปาก แต่ยังไม่ทันได้กิน ข้างนอกก็ มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ นางจึงวางซ้อนลงแล้วหันไป มอง

หรูกงกงมีสีหน้ากังวลเล็กน้อย จึงรีบเดินออกไป แล้วไม่นา นมู่หรูกงกงก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่ดีพลางพูดขึ้น “ฝ่าบาท ฮองเฮาไม่สบาย หมดสติไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนกังวลทันที พลางลุกขึ้น “เตรียมเคี้ยว!!

หยวนชิงหลิงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ฮ่องเต้ไปแล้ว แสดงว่านางก็จะสามารถกินได้อย่างสบายใจ

หิวมากเลยตอนนี้ เพราะต้องสำรวมตัวอยู่นานจึงไม่กล้ากิน ฮ่องเต้หมิงหยวนหันมามองแล้วพูดขึ้น “เจ้ามากับข้า
สายสงสารมาก เพคะ”

นางขึ้น มู่หรงกงหยิบเสื้อคลุมมาหนึ่งฮ่องเต้หนึ่ง หยวนหันหยวนชิงเพื่อให้กงกงใส่คลุมและก็จัดการกับรอยบนเสื้อให้

หยวนชิงหลิงมิงหยวนกับปูกงกงเห็น ยกถ้วยซุปปากทันที กิน สองอีก ซุปทั้งถ้วยก็หมดแล้ว ความร้อนของซุปลวกตั้งแต่ ปากไหลไปแล้วก็ถึงกระเพาะ ร้อนนางน้ำตาเล็ดออก มาเลย

ฮ่องเต้หมิงหยวนหันมามองนาง ด้วยความประหลาดใจ

หยวนชิงหลิงที่น้ำตาซึมพลันฉีกยิ้มออกมาทันที แล้วยืน ขึ้น

อยู่ฮ่องเต้หมิงหยวนหันถามหรูกงกง “นี้ อ๋องฉีพระชายาเข้าวังหรือไม่?

ทูลฝ่าบาท กับพระชายาพึ่งเข้า

ฮ่องเต้หมิงหยวนค่อยรัดเข็มขัดเสื้อคลุม แล้วคิด พระองค์กลับมาเหมือนเดิม เชิญหมอหลวงไปดู อาการที่นําหนักฮองเฮา เสวยเถอะ

หยวนชิงหลิงตกใจนิดหน่อย พลางหันไปมองหน้ามหรูกงกง กงกลับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ฮองเฮาหมดสติแล้ว ทำไมฝ่าบาทถึง ไม่ไปดูอาการล่ะ?

แล้วที่อ๋องฉีกับชายาเข้าวังมันเกี่ยวอะไรด้วย

นางไม่กล้าถาม จึงค่อยๆ กินซุปต่อ หลังจากนั้นก็เก็บถ้วยซุป ออกไป แล้วขึ้นสำรับต่อมา ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ขึ้นทีละสำรับ นาง เห็นฮ่องเต้หมิงหยวนกินแค่สำรับละสองคำเอง และจะไม่มีครั้งที่ สามเลย

มีเมนูหนึ่งคือต้นขาหมู หยวนชิงหลิงกินแล้วรู้สึกชอบมาก ฮ่องเต้หมิงหยวนกินไปค่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปพูดกับมหรูกงกง “ตุ้นขาหมูนี่ใช้ได้ เอาไปให้อ๋องซินลุย

“พะย่ะค่ะ! “มหรูกงกงยกออกไปทันที แล้วสั่งให้ข้าน้อยเอา ไปส่งให้น้องชินลุ่ย

หยวนชิงหลิงรู้ว่าฮ่องเต้ชอบมีนิสัยแบบนี้ ที่จะยกสิ่งที่ตัวเอง ชอบให้กับขุนนางใหญ่ๆ นี่ถือเป็นพระกรุณาธิคุณ ขุนนางทุกคน ก็จะรู้สึกว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับของจากฮ่องเต้