บทที่ 42 เข้าวังไป

ตำหนักเซียวเยว่เข้าสู่ความเงียบเป็นเวลานาน

หมู่เหวินเท้าครุ่นคิดไปมา เงยหน้าพูดกับทั้งหยาง “เจ้าลองไป สืบที ว่าไท่ซางหวงถูกพิษอะไร”

“ท่านอ๋อง เกรงว่าจะสืบได้ยาก”

“กู้ซื้อน่าจะรู้”หมู่เหวินเท้าพูด

“ตอนนี้ชื่อน่าจะรอคำสั่งอยู่หน้าพระพักตร์ คงออกมาไม่ได้ อีกอย่าง เมื่อครู่กู้ซื้อก็มาด้วย หากพูดได้ เมื่อครู่เขาคงหาทาง บอกให้รู้แล้วทั้งหยางพูด

สายตาของหมู่เหวินเท้ามีแววโหดร้ายฉายออกมา “เข้าวังไป รายงานว่าขายอมรับผิดแล้ว

“ท่านอ๋อง”สวีกับทั้งหยางตะโกนอย่างตกใจขึ้นพร้อมกัน ท่านอ๋องบ้าไปแล้ว ถึงกับยอมรับผิด

“ข้ายอมรับผิด ที่หยวนชิงหลิงทำทั้งหมด เป็นข้าเองที่คอยสั่ง การ”หมู่เหวินเห้าพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

สวีอีโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง คิดว่าท่านอ๋องจะยอมรับเรื่องที่ส่ง

คนร้ายลอบทําร้ายตัวเองเสียอีก

แต่ว่า แม้จะยอมรับว่าเป็นคนสั่งให้พระชายาไปรักษาไก่ช่างหวงก็ไม่ควรอยู่ดี
“ไม่ได้นะค่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง นี่ท่านจะแบกความผิดไว้เอง ชัดๆ “สวี กล่าว

ทั้งหยางครุ่นคิด กลับบอกว่า “ท่านอ๋องเชื่อมั่นในตัวพระ ชายาหรือ”

“มีแค่แผนนี้เท่านั้น หมู่เหวินเท้าเอ่ยเสียงเย็น

ทั้งหยางมองหมู่เหวินเท้า “ท่านอ๋องตัดสินใจทำเช่นนี้ เช่นนั้น ก็นับท่านก็ยืนบนเส้นด้ายเดียวกับพระชายาแล้ว ถ้าหากพระ ชายาไม่สามารถแก้ไขสถานการณ์ได้ เช่นนั้นจุดจบของท่านอ๋อง คงจะยิ่งกว่าพระชายา ท่านอ๋องเคยไตร่ตรองก่อนหรือไม่”

“นอกจากนี้แล้ว ยังมีวิธีไหนอีกหมู่เหวินเท้าโมโหในใจ เลือด ในลำคอกำลังปั่นป่วน เขาบังคับกล้ำกลืนลงไป แต่ก็ได้กลิ่นคาว อยู่ดี

อ๋อง ทํางาน ลึกลับไม่เปิดเผย ไม่มีช่องโหว่

ในเมื่อคนร้ายฆ่าตัวตายแล้ว ก็คงไม่เหลือหลักฐานอะไรไว้ แล้ว เรื่องนี้ เขาคงต้องเสียหายแต่พูดไม่ได้

ฉะนั้น การออกความเห็นในเรื่องนี้ ไม่มีประโยชน์ได้แต่เพียง หวังว่าหยวนชิงหลิงจะสามารถรักษาไก่ช่างหวงได้อีกครั้ง เช่น นั้น เขาก็คงจะใช้คุณความดีชดใช้ความผิด

ใจของเสด็จพ่อโหดเหี้ยมแค่ไหน เขารู้ดี สวี ไม่เข้าใจ “นี่มันวิธีอะไรกัน”
ทั้งหยางอธิบายที่จริงไม่ช่างหวงเกือบจะไม่ไหวแล้ว เป็นพระ ชายาที่ช่วยไก่ช่างหวงได้อย่างทันท่วงที หากเรื่องที่ไม่ช่างหวง ถูกพิษไม่เกี่ยวกับพระชายา เช่นนั้นความดีที่พระชายาได้ช่วยไม่ ช่างหวงเอาไว้ และทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความเห็นของท่านอ๋อง เช่น นั้นท่านอ๋องก็จะได้รับความดีความชอบ

สวีเอ่ยอย่างหวาดกลัว “แล้วถ้าหากพระชายาไม่สามารถ ยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองได้เล่า

ทั้งหยางนิ่งขรึมไปสักพัก เอ่ยเสียงต่ำ “ถ้าเช่นนั้น สวี เจ้ากับ ข้าก็คงต้องตายพร้อมท่านอ๋อง”

ในอกของสวี มีความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งพุ่งขึ้นมา “ดี ตาย เป็นตายรออยู่อย่างนี้ก็เหมือนรอความตาย ไม่สู้ ปล่อยเรื่องอื่น ไปสู้กันสักตั้ง”

ทั้งหยางพยักหน้า มองหมู่เหวินเท้า “ตอนนี้ท่านอ๋องไม่ สามารถเข้าวังได้ เพื่อแผนการในวันนี้ ทำได้เพียงหาอ๋องซินลุยแล้ว”

“ใช่แล้ว”หมู่เหวินเท้าค่อยๆยืนขึ้น บาดแผลฉีกขาด ขยับ แม้แต่นิดก็คือความเจ็บปวด ความเจ็บปวดเป็นรสชาติที่ดีมาก สามารถทำให้เขาสู้โดยที่ไม่ยอมแพ้ได้

หยวนชิงหลิงสามารถไปรักษาเสด็จปู่อยู่ในวังทั้งที่มีบาดแผล เต็มร่างได้ แล้วทำไมเขาจะไม่ได้

เกี้ยวมาถึงจวนอ๋องชินลุ่ย
อ๋องขนลุ่ยกำลังจะเข้าวังพอดี จึงได้พบกับเกี๊ยวของหมู่เหวิน เท้าที่หน้าประตู

อ๋องในลุ่ยรู้ว่าหมู่เหวินเท้าบาดเจ็บหนัก เห็นเขามาเอง ก็ ประหลาดใจเป็นอย่างมาก ทั้งหยางเดินเข้าไปรายงาน “อ๋อง ยลุ่ย เชิญท่านขึ้นไปก่อน อ๋องได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่สามารถ ลงมาได้ “

อ๋องชินลุยจูงม้าเดินเข้าไป ทั้งหยางเล็กผ้าม่านขึ้น เผยให้เห็น ใบหน้าขาวซีดนิ่งขรึมของเขา

“เสด็จอา หยวนชิงหลิงท่าการรักษาเสด็จ เป็นความคิดของ ข้าเอง ขอเสด็จอาพาข้าเข้าวังด้วย

อ๋องชินลุยพยักหน้า “ไปเถอะ

เขาได้สั่งการให้คนของเขาเปลี่ยนมาเป็นเกี้ยว เข้าวังพร้อม กับหยู่เหวินเท้า

เกี๊ยวถูกยกเข้าไปทางตงจื่อเหมิน ตลอดทางที่เข้าไป มีอ๋องชิ้น ลุ่ยอยู่ด้วย จึงไม่มีใครกล้าขัดขวาง

เกี้ยวไปถึงหน้าประตูห้องหนังสือจึงหยุดลง

อ๋องชินลุ่ยพูดกับทั้งหยาง “รออยู่ที่นี่กับท่านอ๋องของเจ้า ข้าจะ เข้าไปพบฮ่องเต้”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เพียงแค่ชายเสื้อสะบัด อ๋องในลุ่ยก็เข้าไปในประตูของห้องหนังสือแล้ว

ทั้งหยางเห็นเจ้าพระยาจิ้งยืนตัวสั่นอยู่หน้าตำหนัก สีหน้าขาว ซีด เหมือนกับจะยืนไม่มั่นคง

เขาเดินไปข้างหน้า “ท่านเจ้าพระยา

เจ้าพระยาจิ้งสะดุ้งตกใจ เห็นเป็นทั้งหยาง จึงได้สติกลับมา เงยหน้าขึ้นมองให้เต็มตา “เป็นใต้เท้าทั้งหยางนี่เอง

“ท่านเจ้าพระยามาทำอะไรที่นี่ “ทั้งหยางถาม

เจ้าพระยาจิ้งสีหน้าเศร้าสร้อย “รอฮ่องเต้เรียกตัว ก็ไม่รู้ว่า เรื่องอะไร ฮ่องเต้ให้คนไปเรียกข้ามา แต่ก็ไม่พบข้า แค่ให้คนมา ถามเรื่องเกี่ยวกับหยวนชิง พระชายาเท่านั้น ก็ให้ข้ารออยู่ตรงนี้

ระหว่างพูด มู่หรูกงกงก็ออกมาพอดี ประกาศว่า “เชิญอ๋อง เข้าเฝ้า

ทั้งหยางกับสวี รีบประคองหมู่เหวินเท้าออกมา เจ้าพระยาจิ้ง

เห็นสภาพของหมู่เหวินเท้า

ก็ตกใจมาก รีบถอยหลังไปหลายก้าว เพราะเกรงจะถูกตัวเขา

นี่มันคนที่ทำจากกระดาษชัดๆ แค่ลมพัดก็ปลิวแล้ว

“ฮ่องเต้เรียกแค่อ๋องฉี่ มหรูกงกงสกัดสวีอีกับทั้งหยางเอาไว้ เอ่ยขึ้นเรียบๆ

ทั้งหยางกับสวี มองหยู่เหวินเท้าอย่างเป็นห่วง หมู่เหวินเท้า ค่อยๆยืนอย่างมั่นคง พูดว่า “กงกงนำทางด้วย
เข้าไปในตำหนัก ไม่เกินยี่สิบก้าวก็จะถึงห้องโถงหลักของห้อง หนังสือแล้ว

หมู่เหวินเท้าเดินกะเผลกทีละก้าว ใต้ฝ่าเท้ามีเลือดไหลเป็น ทาง บาดแผลบนเท้าปริออก ด้านหลังมีรอยเลือดไหลเป็นทาง ทำให้คนเห็นแล้วก็รู้สึกตกใจ

หรูกงกงอึ้งไปสักพัก ไม่คิดว่าอ๋องจะบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้

เดิมคิดว่ามีเพียงบาดแผลที่หน้าผากไปจนถึงข้างกกหูเท่านั้น ฮ่องเต้หมิงหยวนขมวดคิ้ว มองรอยเลือดด้านหลังของหมู่เห

วินเท้า สีหน้าด่าคล้ำ

บาดเจ็บมาสองวันแล้ว แต่แผลยังมีเลือดออกอยู่ นี่คิดว่าเขา โง่หรืออย่างไร

เจ้าลูกคนนี้ ฉลาดเกินไปจริงๆ

ที่หัวคิ้วของหมู่เหวินเท้ามีหยดเหงื่อเกาะอยู่ ตลอดทางที่เข้า มา ได้ใช้พลังกายทั้งหมดที่เขามีแล้ว เขายืนอยู่อย่างนี้ ยังเจ็บ ราวกับหัวใจและปอดถูกฉีกออกจากัน

แต่เขายังต้องคุกเข่าลง

ร่างกายค่อยๆก้มลงไป ขาอ่อนลง เกิดเสียงหนึ่งขึ้น บาดแผล ที่หน้าท้องปริออก

เลือดสดพุ่งกระจาย หมู่เหวินเท้ารู้สึกบ้านหมุน ตาทั้งสองมืด บอด แต่ว่า เขายังอดทนร้องออกไปหนึ่งเสียงว่า “เสด็จพ่อ ที่หยวนชิงหลิงรักษาให้กับเสด็จ เป็นความคิดของลูกเอง ตะโกนคำนี้ออกไป เขาก็ล้มลงกับพื้น สลบไป หมู่เหวินเท้าถูกส่งไปยังห้องรับรองที่ใกล้ที่สุด หยวนชิงหลิง อยู่ในนั้น เห็นหมู่เหวินเท้าที่ร่างเต็มไปด้วยเลือดถูกยกเข้ามา

ฮ่องเต้หมิงหยวนกับอ๋องซินลุยก็ตามมาด้วย หมอหลวงยังมา ไม่ถึง

หยวนชิงหลิงเอ๋ยอย่างตกใจ “เขาเข้าวังได้อย่างไร จะลงจาก เตียงยังไม่ไหว สวรรค์ บาดแผลคงจะปรหมดแล้ว”

อ๋องในลุยถามเสียงหนักอึ้ง “เจ้าเป็นคนทำแผลให้เขาหรือ

“เพคะ ร่างเขามีสิบแปดแผล อันตรายจนถึงชีวิตแล้ว ตอนที่ ข้าเข้าวังนั้น เขายังไม่พ้นขีดอันตราย “หยวนชิงหลิงตอบกลับ สายตาเอาแต่จ้องไปยังหมู่เหวินเท้า

ในใจร้อนรนมาก หากบาดแผลไม่ได้รับการดูแลอย่างทัน

ท่วงที คนอาจตายได้

แววตาของฮ่องเต้กระตุกวูบ แต่ไม่พูดอะไร เพียงแต่มองไปยัง หยวนชิงหลิงด้วยสายตาที่ลึกล้ำ

หยวนชิงหลิงไม่ทันได้สนใจ พุ่งเข้าไปกุมที่แผลบนหน้าท้องที่ มีเลือดไหล นางเย็บแผลตั้งนาน เขาบ้าไปแล้วหรือ ถึงกับเข้าวัง มาได้

“หยู่เหวินเท้า หมู่เหวินเท้า ตื่นสิ”หยวนชิงหลิงมือหนึ่งกุมที่แผลอีกมือก็ตบไปที่หน้าเขา “อย่าหลับนะ หลับแล้วจะตื่นขึ้นมา ไม่ได้แล้วนะ”

เสียเลือดขนาดนี้ เขาอาจจะตายจริงๆ