บทที่ 34 ดีขึ้นเล็กน้อย

หยวนชิงหลิงยืนขึ้นขยับมือที่แสนปวดเมื่อยสักพัก ไหล่และ ต้นคอก็ปวดจนเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว

นางมองไปแวบหนึ่ง คนที่อยู่ตรงนี้ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็น แพทย์ฝึกหัดหรือแม้กระทั่งพยาบาลด้วยซ้ำ ไม่มีทางที่จะให้คน อื่นมาช่วยงานได้เลย

“พระชายา หากลำบากจริงๆ ไม่สู้ไปเชิญแม่นมมาช่วยเถอะ ฝีมือในการปักเย็บของนางไม่เลวเลย”สวีเอ่ยขึ้นอย่างละอาย ใจ เมื่อครูได้แสดงความเขลาออกไป ได้แต่หวังว่าครั้งนี้จะ สามารถกู้หน้ากลับมาได้บ้าง

“หากท่านอ๋องเป็นเสื้อตัวหนึ่งแล้วละก็ สามารถเชิญแม่นม มาช่วยได้จริงๆ”

หยวนชิงหลิงเอ่ยขึ้นเรียบๆ

อ๋อง ทนไม่ไหวแล้ว “นี่เจ้าทำอะไรกันแน่ บาดแผลจะสมานได้ เอง ทำไมต้องเย็บแผลด้วย

ดูท่าแล้วหญิงคนนี้ก็รู้ศาสตร์การแพทย์อยู่บ้าง แต่ไม่ใช่การ แพทย์ดั้งเดิม เป็นแพทย์แบบหมอผีอะไรเทือกนั้น กล่องนั้นก็ เป็นกล่องของหมอผี

หากไม่ใช่คำสั่งของเสด็จปู่ เขาคงไม่สามารถมองนางทำอะไร ตามใจเช่นนี้แน่
ที่น่าขันที่สุดคือนางบอกว่าเลือดของเขาไม่เหมาะกับพี่ห้า เขา กับพี่ห้านั้นเกิดจากบิดาคนเดียวกัน สายเลือดเดียวกัน ทำไมถึง ใช้ไม่ได้

หยวนชิงหลิงไม่อยากจะสนใจเขา หมุนตัวไปค่อยๆหมุนล่าคอ เพื่อผ่อนคลาย

อ๋อง โมโหจนเกือบกระอักเลือด เหมือนที่ซุ่ยเอ๋อร์พูดไว้ไม่มี ผิด หยวนชิงหญิงคนนี้ เต็มไปด้วยค่หลอกลวง ได้ใจจนลืมตัวไม่ เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา

เขายังคงเชื่ออย่างสนิทใจ ที่ห้าดีขึ้นได้นั้น เพราะยาเม็ดจื่อจิ นของเขา

แต่ไม่ใช่เพราะหยวนชิงหลิง

แต่หยวนชิงหลิงคนนี้ ก็เริ่มทำการเย็บแผลอีกแล้ว ระหว่างนั้น หมู่เหวินเท้าตื่นขึ้นมา แต่ว่าไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่

มองหยวนชิงหลิงอย่างสะลึมสะลือ จากนั้นก็สลบไปอีก

หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขาเจ็บมาก เพราะแม้ว่าเขาจะอยู่ในอาการ สลบ แต่ร่างกายของเขาก็ยังคงสั่นเบาๆเพราะความเจ็บปวด แต่ ว่า นางไม่มีทางอื่น เพราะในกล่องยาไม่มียาชาแล้ว

นี่ช่างน่าประหลาดใจจริงๆ กล่องยาเหมือนจะไม่ค่อยชอบ หน้าหมู่เหวินเท้า เมื่อวานนางยังเห็นว่าในกล่องยามียาชาอยู่ ขวดหนึ่ง แต่เมื่อครู่กลับหาไม่เจอ

กล่องยาราวกับมีความคิดเป็นของตัวเองอย่างไรอย่างนั้น รู้สึกหมู่เหวินเท้าน่าโมโห จึงไม่ให้เขาใช้ยาชา

หยวนชิงหลิงพลางเย็บแผล พลางครุ่นคิด บางทีกล่องยาก็คือ การตอบสนองของจิตใต้สำนึกของนาง

และทุกสิ่งที่ประสบพบเจอในวันนี้ ล้วนอยู่ในความฝัน หาความสุขเล็กๆจากความเหนื่อย แต่ไม่เห็นสนุกเลยสักนิด

เดียว เพราะท้ายที่สุดแล้วชีวิตคนสำคัญมากที่สุด

หลังจากทำแผลเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงแล้ว ยังคงถ่ายเลือดต่อเนื่อง แขวนยาแก้อักเสบ ท่อสองสายไหล พร้อมกัน

ที่สุด ก็ถึงเวลาใกล้พลบค่ำ สถานการณ์ค่อยๆนิ่งลง

แต่ว่า จะมองในแง่ดีก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่า ภายในได้รับบาดเจ็บมากน้อยแค่ไหน กลางคืนบาดแผลจะเกิด อาการ หรือไม่ ยังคงเป็นสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้

หยวนชิงหลิงได้ให้พวกเขาแบ่งกันไปพักผ่อน และนางเองก็ ทำเวลารีบกินอาหารแล้วก็ใช้เบาะรองปกับพื้นนอนตะแคงสักพัก

พอใกล้หมดเวลายามโหย่ว ฉางกงกงก็มาถามอาการ ทั้ง หยางรีบปลุกหยวนชิงหลิงตื่น

หยวนชิงหลิงลุกขึ้นจากพื้น ก็เห็นฉางกงกงเดินเข้ามาแล้ว

สายตาของฉางกงกงที่มองนางในครั้งนี้ เต็มไปด้วยความ สงสาร ช่วงนี้พระชายาลำบากมาก เขาเห็นอยู่ตลอด
“ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง ฉางกงกงถามเสียงเบา

“ดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ว่า ต้องรอดูอาการคืนนี้ไปก่อนจึงจะรู้ได้ หยวนชิงหลิงพูดว่า “ไท่ซางหวังเป็นอย่างไรบ้าง

“อารมณ์เสีย ฉางกงกงเอยอย่างจนใจ “ไม่มีใครกล่อมให้ ท่านเสวยยาได้เลย ฮ่องเต้ก็ไม่สำเร็จ บอกว่าขม

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “ข้าจะเอายาให้กงกงเอากลับไป

รบกวนกงกงช่วยดูแลให้ท่านเสวยยาด้วย” ตอนนี้ เขาก็ไม่ปิดบังอะไรแล้ว ไม่ว่าอย่างไร เรื่องที่นางรู้วิชา

แพทย์ต้องถูกเปิดเผยแน่นอน

อ๋องเบิกตากว้าง เอยอย่างประหลาดใจ “เจ้า เจ้าให้ยาเสด็จ หรือ เจ้ารู้วิชาแพทย์จริงหรือ

ฉางกงกงมองอ๋องฉีผู้ที่รู้ภายหลังด้วยรอยยิ้มอ่อน ไม่อย่าง

นั้น ไท่ซางหวงจะไล่นางออกจากวังกลางดึกเพื่อกลับจวนมา

รักษาท่านอ๋องได้อย่างไร

อ๋องฉีมองหยวนชิงหลิง ครั้งนี้เป็นการวิเคราะห์จากบนลงล่าง เหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักนางมาก่อน

ฉางกงกงถามหยวนชิงหลิงอีกครั้ง ไม่ช่างหวงยังให้ข้าถาม พระชายาว่าบาดแผลของท่านดีขึ้นหรือยัง

หยวนชิงหลิงถอนหายใจ ที่สุดก็มีแต่ตาเฒ่าที่รู้จักห่วงใยคนอื่น
“ขอบพระทัยในความห่วงใยของไท่ซางหวง ดีขึ้นมากแล้ว ”

ฉางกงกงยิ้ม “เช่นนั้นก็ดี ไม่ช่างหวงบอกว่าให้พระชายาพัก

ผ่อนให้ดี ร่างกายแข็งแรง เตาว่าหากโดนโบยอีก ร่างกายที่แข็ง แรงก็คงจะทนทานได้มากขึ้น” หยวนชิงหลิงหลุบตาลง ในใจค่อยๆเก็บคำพูดเมื่อครูคืน เจ้า

เฒ่าเจ้าเล่ห์ร้ายจริงๆ

อ๋องเบิกตากว้างอีกครั้ง มองหยวนชิงหลิงด้วยความรู้สึกทั้ง อิจฉาริษยาและเกลียด เขารู้ว่า ไม่ช่างหวงแต่ไหนแต่ไรก็พูดจา เช่นนี้ ซึ่งเป็นคนที่เอ็นดูแล้วละก็ ก็จะยิ่งพูดเช่นนี้

หญิงคนนี้อาศัยอะไร ก็แค่เฝ้าดูแลคนป่วยอยู่ในวังไม่กี่วัน แต่ กลับได้รับความใส่ใจจากเสด็จถึงเพียงนี้

หลังจากฉางกงกงจากไปแล้ว อ๋องมองหยวนชิงหลิง เอ่ย

ถามเรียบๆ “เจ้ากรอกยาเสน่ห์อะไรให้เสด็จปู่กินกันแน่”

หยวนชิงหลิง ใช้หางตามองเขาสักครู่ ไม่อยากสนใจเขา

“พูดสิ ทำไม่เจ้าถึงไม่มีมารยาทเช่นนี้”อ๋องฉีโมโหมาก หยวนชิงหลิงไม่เลิกคิ้วเลยด้วยซ้ำ พูดขึ้นว่า “กลับจวนไปซะ

“หมายความว่าอย่างไร”อ๋องอึ้ง นี่มันเกี่ยวอะไรกับการกลับ จวน นี่กำลังพูดเรื่องที่นางไร้มารยาทอยู่นะ

“ข้าไล่เจ้าไง”หยวนชิงหลิงเอยอย่างไม่เกรงใจ

“เจ้า เจ้ามีสิทธิ์อะไร”อ๋องฉีถามอย่างโมโห
หยวนชิงหลิงพูดว่า “ที่นี่เป็นจวนอ๋อง ข้าเป็นพระชายา สิทธิ์นี้ไง”

อ๋องฉีโมโหจนถึงที่สุด มือทั้งคู่สะบัดขึ้น “ฝันไปเถอะว่าข้าจะ

กลับไป ข้าจะอยู่สังเกตเจ้าที่นี่ ไม่ให้เจ้าทำอะไรตามใจ “ไม่ไปก็หุบปากซะ”หยวนชิงหลิงถลึงตาให้เขา จากนั้นก็ไป เอาปรอทวัดไข้มาวัดไข้ให้กับหมู่เหวินเท้า

อ๋อง นั่งลงอีกฝั่งอย่างโกรธเคือง สาบานในใจเงียบๆ รอให้ พี่ห้าดีขึ้นแล้ว ต้องให้พี่ห้าสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ดีๆเสียหน่อยแล้ว

เขาไม่ไป หลังจากหยวนชิงหลิงวัดไข้เสร็จก็จากไป อุณหภูมิ ร่างกายค่อยๆลดลงแล้ว

นางสามารถออกไปข้างนอกได้สักพัก

นางจะไปเยี่ยมหกเกอเอ๋อ

แม่นมณีเห็นหยวนชิงหลิงมา ก็รีบลุกขึ้น

อาการของหกเกอเอ๋อดีขึ้นมากแล้ว บาดแผลค่อยๆสมานดีขึ้น หยวนชิงหลิงตรวจดูอยู่สักพัก เอ่ยอย่างปลอบโยนว่า “ดีมาก กระจกตาไม่ได้รับบาดเจ็บ ไม่กระทบการมองเห็น ”

หกเกอเอ๋อคุกเข่าลงกับพื้น “บ่าวขอบคุณพระทัยพระชายา

“ลุกขึ้น เป็นเด็กเป็นเล็กพูดบ่าวอะไรกัน “หยวนชิงหลิงดึงเขา ให้ลุกขึ้น คลึงที่หน้าผากของเขาแล้วยิ้ม

หกเกอเอ๋อรู้สึกตกใจที่ถูกเอ็นดูเช่นนี้ มองไปยังแม่นมณีอย่างตื่นเต้น แววตาของแม่นมซับซ้อนมาก พระชายาราวกับเปลี่ยน ไปเป็นคนละคน ทําให้คนไม่อยากจะเชื่อสายตา นึกถึงเรื่องที่ตน เคยหักหลังพระชายา แม่นมก็ไม่สบายใจ คิดอยากจะขออภัย แต่ก็เกรงว่าการเปลี่ยนแปลงของหยวนซึ่งหลังจะเป็นแค่เรื่อง ชั่วคราว หากตัวเองพูดเรื่องที่ทำผิดออกไป แล้วนางคิดบัญชีกับ นาง เช่นนั้นวันข้างหน้าก็คงจะลำบากเป็นแน่

หยวนชิงหลิงใช้หกเกอเอ๋อออกไปก่อน นั่งลงถามแม่นม “น้ำ จื่อจีนคืออะไร มีผลร้ายต่อร่างกายคนหรือไม่”

แววตาของแม่นมขรึมลง เพิ่งนึกได้ว่านางก็เคยดื่มน้ำจือจิน “พระชายาอาเจียนเป็นเลือดหรือไม่ แม่นมถามขึ้น “มี อาเจียนเป็นเลือดตอนอยู่ในวังไปสามครั้ง”หยวนชิงหลิง

ตอบ

“เช่นนั้น นอกจากอาเจียนเป็นเลือดแล้ว ยังมีที่ไหนรู้สึกไม่ สบายหรือไม่ “แม่นมรู้สึกกังวลขึ้นมาแล้ว