บทที่ 28 เขาถูกสงสัย

หยวนชิงหลิงสังเกตจากอุปนิสัยและการแสดงออกของเขา

“จุดประสงค์ของฝ่ายตรงข้ามคือท่าน? เพราะตอนนั้นท่านอยู่ หอเหวินซาน? ”

หมู่เหวินเท้าไม่ได้ตอบอะไร เขาค่อยๆนั่งลง มองไปที่เป่า ด้วยความสงสารจับใจ ความโกรธพลุ่งพล่านจากก้นบึ้งของ หัวใจ

“พวกเขาต้องการใช้วิธีการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ทำร้ายเสร็จ และต้องการใส่ร้ายข้าด้วย” หยู่เหวินเท้าหัวเราะ ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หยวนชิงหลิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง มองไปที่เขา “ถึงแม้ว่าจะทำ ร้ายไท่ซางหวงไม่ได้ พวกเขาก็จะดึงท่านเข้าไปเกี่ยวข้องอยู่ดี เรื่องที่เกิดขึ้นมันแปลกมาก ฝ่าบาทต้องสอบสวนอย่างแน่นอน หากถึงตอนนั้น เกรงว่าท่านอ๋องจะตกที่นั่งลำบาก หากท่านถอย หลังใหมื่นก้าวแม้ว่าท่านจะไม่ได้ทำ แม้ไท่ซางหวงไม่ตำหนิทาน แต่พระองค์ก็จะผิดหวังในตัวท่าน

หยวนชิงหลิง ไม่ได้พูดประโยคสุดท้าย นั่นคือเขาไม่สามารถได้เป็นรัชทายาทอีกต่อไป หยู่เหวินเท้าเงียบเป็นเวลานาน คิ้วขมวด แววตาเย็นชา
ท่าทางของเขา ในตอนนี้น่ากลัวมาก หยวนชิงหลังไม่กล้าพูด อะไรไม่เข้าหู

แผนการและกลเม็ดเหล่านี้ นางก็ไม่อย่างยิ่งด้วยเท่าไหร่ แต่ว่า เรื่องนี้หากมันเกิดขึ้นสุดท้ายเรื่องราวก็ต้องโยงมาหา นางเพราะนางเป็นพระชายาของเขา ดังนั้นนางเองก็อดสงสัยไม่ ได้จึงถามไปประโยคหนึ่ง “นอกจากท่านแล้ว มีใครอยู่ที่หอเหวิน ชานอีก? ”

หมู่เหวินเท้าเงยหน้าขึ้นด้วยแววตารู้สึกสงสัย “พูดด้วยน้ำ เสียงดุดัน เจ้าต้องการพูดอะไร? ”

“หมิงชุ่ย! “หยวนชิงหลิงพูดออกมา

“หุบปาก! “หมู่เหวินเท้าพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ใครให้เจ้า พูดไปเรื่อย? ”

หยวนชิงหลิงเมื่อให้เขาโมโหจึงไม่อยากยุ่งกับเขา เดินไปนั่ง ลงข้างๆเป่า นางเอื้อมไปจะลูบขนคิ้วของมัน พูดด้วยน้ำเสียง อ่อนโยน “ท่านอ๋องท่านรีบไปเข้าเฝ้าไท่ซางหวงเถอะ เมื่อไปช่าง หวงตื่นขึ้น ฝ่าบาทต้องรีบตรวจสอบ ดีที่สุดท่านควรอยู่ที่นั่น ด้วย”

สีหน้าของหมู่เหวินเท้าตึงเครียดและเขาหันตัวเดินออกไป

หยวนชิงหลิงมองดูไปที่เป้า ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา มีคน กล้าทำร้ายผู้เป่า นางก็เป็นกังวลอยู่เหมือนกัน เรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้รู้ ฝ่ายศัตรูกล้าลงมือขนาดนี้ หากเป่าจะปลอดภัย ก็ต้องอยู่ใกล้ไท่ซางหวง

นางใช้ผ้าห่มคลุมตัวเป่าไว้ ห่อหุ้มเป่าเสร็จนางมุ่งหน้าไป กําหนักฉินคุน

ไปสอบสวนเรื่องที่เกิดขึ้นกับเปา เป็นคำสั่งของไท่ซางหวง

ไก่ช่างหวงรู้นิสัยของเปาดี เป่ากลัวความสูง แม้ตอนเดินลง จากบันไดขามันยังสั่น แน่นอนว่ามันไม่กล้าขึ้นไปบนหอเหวิน ซาน และแน่นอนว่ามันไม่กล้ากระโดดลงจากที่สูงขนาดนั้น

ฉะนั้น หลังจากไท่ซางหวงตื่นขึ้น ต้องสอบสวนเรื่องนี้อย่าง แน่นอน ฮ่องเต้หมิงหยวนเสร็จมาถึงแล้ว เมื่อรู้สถานการณ์ เขา โกรธมาก และสั่งโบยขันทีที่รับดูแลผู้เป่ายี่สิบกว่าไม้

ผู้ที่รับผิดชอบสืบสวนคดีนี้คือรองผู้บัญชาการมหาดเล็ก พระตำหนักฉินคุนมีคนไม่มาก สอบสวนไม่นานก็จะรู้

มีคนให้การว่าเห็นอ๋องหมู่เหวินเท้า

หมู่เหวินเท้าอุ้มเป่าขึ้นไปบนหอเหวินชาน

“อ๋อง” สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนเปี่ยมไปด้วยความ

โกรธ

หมู่เหวินเท้าพึ่งมาถึงตำหนักพัก และได้ยินเสียงดังลั่นของ ฮ่องเต้หยวนหมิงอย่างชัดเจน

ใจของเขาก็กระวนกระวายมาก ไม่รอกู้ซื้อมา เขารีบเข้าไปใน นําหนักทันที
ตำหนักด้านใน มีอ๋องซินลุ่ย อ๋องฉี อ๋องจี้และเชื้อสายของพระ มหากษัตริย์หลายคน ฮองเฮาและหมิงซุยยืนอยู่ข้างไทเฮา ไม่ ช่างหวงนั่งอยู่ที่เตียง พระองค์เศร้าโศกและเหมือนคนไม่มีสติ ฉางกงกงยกน้ำชามาและดูแลอยู่ข้างๆ

“อ๋อง! “กู้ซื้ออยู่ด้านหน้า สายตาของเขาดูสับสน วันนี้ท่าน ใช่ไหมที่พาผู้เป่าขึ้นบนหอเหวินชาน

หมู่เหวินเท้าเงียบไปครู่หนึ่ง ค่อยๆพยักหน้า “ใช่ข้าเอง! ” สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวน ดูแค้นมาก “ท่านพาเป่าไปที่ แห่งนั้นท่าไม? ”

หมู่เหวินเท้าเงียบลงอีกครั้ง “ลูกรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้อง จึงอยากขึ้นไปบนหอเหวินชานเพื่อรับอากาศ เป่าตามมาด้วย ลูกจึงพาฝูเป่าไปขึ้นไปด้วย

“ถ้าอย่างนั้นตอนที่ท่านอ๋องออกมาจากที่นั่น เป่าลงมาด้วย

หรือเปล่า? ” กู้ซือถาม

หญ่เหวินเท้าส่ายหัว ในตอนนั้นข้าไม่ทันสังเกต”

“เจ้าไม่มีความกระตือรือร้นความใส่ใจเลยเช่นนั้น รู้ทั้งรู้ว่า เป่าเป็นเหมือนดวงใจของเสร็จปู่เจ้า เจ้าไม่แม้แต่จะสังเกตและ ใส่ใจ? ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าวด้วยความโมโห คำพูดของเขาหมาย ความว่าหยู่เหวินเท้าชอบเล่นกับเป่าเพื่อเอาอกเอาใจไม่ห่าง หวง บรรยากาศในตำหนักตอนนี้ตึงเครียดมาก
แม้แต่ไทเฮาเองก็ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

นางกล่าว “ช่างเถอะ แค่สุนัขตัวเดียวทำไมต้องโมโหลูกชาย ของตัวเองขนาดนั้นถึงแม้ว่าหลานห้าจะพาขึ้นไปจริงๆ เขาก็ไม่มี ทางที่จะโยนลงมา เพราะหลานห้าเองก็รักเปามาก”

ไทเฮาไม่รู้เลยว่าฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ใช่คิดแค่เรื่องนี้ ? พระนางรู้สึกว่าฮ่องเต้หมิงหยวนทำให้เรื่องราวใหญ่โต แค่สุนัข ตัวเดียว สอบสวนให้อยู่ในขอบเขตก็พอแล้ว ทำไมต้องหักหน้า หลานห้าต่อหน้าเชื้อสายของพระมหากษัตริย์หลายคนเช่นนี้?

ไทเฮาเห็นว่าฮ่องเต้หมิงหยวนไม่พูดอะไร แต่สีหน้าของเขาดู โกรธมาก และพระนางหันไปหาไม่ช่างหวงพลางพูดขึ้นไม่ต่าง หวง พระองค์พูดอะไรหน่อยเพคะ เปาก็จากไปแล้ว พระองค์ อย่าได้นำเรื่องเช่นนี้ มาลงโทษบุตรหลานของท่านเลย

ไท่ซางหวงจ้องมองไปที่หมู่เหวินเท้า “ตอนที่เจ้าลงมา ยังมี ใครที่อยู่บนหอเหวินซาน? ”

ดวงตาของหมู่เหวินเท้าดูเป็นกังวลและแววตาที่เปี่ยมไปด้วย ความสับสน “ไม่มีพะยะค่ะเสร็จปู่ ”

ตอนที่หยวนชิงหลิงเข้ามา และนางได้ยินที่ไท่ซางหวงถามห เหวินเท้า สิ่งที่หมู่เหวินเท้าตอบ นางเองก็รู้ว่า บนหอเหวินชาน ต้องมีคนอื่นอีก

แต่ว่าเขาเอง ที่ต้องการปกป้องอีกฝ่าย หยวนชิงหลิงจ้องไปที่หมิงชัย นางยืนอยู่ข้างกายฮ่องเฮา มือผสานเข้าหาเมื่อฟังคำตอบของเหวินกังวลมาก

ฉางกงกงสังเกตเห็น ในมือของหยวนชิงหลิงเหมือนห่อหม ด้วยอะไรบางอย่าง นั้นผ้าห่มคลุมเป่า เปื้อนเขาสงสัยมาก พระชายาคิดสิ่งใดกันแน่รู้ทั้งรู้

ช่างหวงโศกเศร้าเสียใจกับเรื่องของมาก ยังผ้าที่

เปื้อนของเป่าเข้ามา

สิ่งนางต้องการกระตุ้นให้ไก่หวงเสียใจ

เขาเดินไปหยุดกระทำของหยวนชิงหลิง แต่หยวนซึ่ง หลังเข้ามาในตำหนักแล้ว

ทุกสายตาจ้องไปนางในอุ้มผ้าเปื้อนเลือดมาด้วย

สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนยิ่งโกรธ กำลังพูดออกมา แต่ ทันใดนั้นหยวนชิงหลิงเค่ายังทรงรู้สึก เกรงว่าไท่ซางหวงจะไม่สบายพระทัย หม่อมฉันพระองค์ก่อน”

ไท่ซางหวงกวาดสายตาไปหานาง รีบกล่าวด้วยความร้อนใจ เจ้ารีบมาหาข้า”

เดินข้างและห่อหุ้มด้วยผ้าเป่าสติ

ซางหวงโน้มตัวลงไปที่เป่า และถามหยวนชิงหลิง”อาการเจ็บของมันเป็นอย่างไรบ้าง? ทำไมถึงนอนแน่นิ่งใช้

“ไม่มีสิ่งใดน่าเป็นห่วงแล้ว หลานสะใภ้ได้ให้ยาที่รักษา บาดแผลภายในให้มันกินแล้ว เรื่องที่พระองค์ทรงถามท่านอ๋อง ก่อนหน้านี้ นางพูดขึ้น และหันกลับไปมองหน้าของหมู่เหวินเท้า

เสียงของหมิงซุยดังขึ้น “ไม่รู้ว่ายาที่ให้เป่ากินคือยาอะไรที่ สามารถช่วยให้ผู้เป่าที่กำลังจะตายฟื้นขึ้นมาได้

หยวนชิงหลิงหันไปมองที่หมิงชุ่ย “ยาเม็ดจื่อจิน ท่านอ๋องบอ กว่าเปาเป็นเหมือนดวงใจของเสร็จ เกรงว่าหากเป่าเป็น อะไรขึ้นมาจะทำให้อาการของไท่ซางหวงทรุดลง ด้วยเหตุนี้ท่าน จึงนำยาเม็ดจื่อจินให้เป่ากิน เพื่อว่าจะสามารถช่วยชีวิตเป่า ได้”

ไทเฮาถอนหายใจออกมาแรง มองไปที่หมู่เหวินเท้าด้วยแวว ตาเอาเรื่อง “ทำไมเจ้าถึงโง่เขลาเช่นนี้ ? ยาเม็ดจื่อจินเจ้ามีเพียง เม็ดเดียว หากไม่จําเป็นจริงๆตัวเจ้าเองยังไม่กินเลย ทำไมถึงเอา ยานั้นให้ฝูเป่ากิน?

หมู่เหวินเท้าจ้องไปที่หยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงยืนด้วย ท่าทางที่สงบนิ่ง แววตาดวงตากลมโตที่สอดรับกับขนตายาว เป็นแพ

เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “หลานเห็นว่าเป็นเพราะเรื่องที่ เกิดขึ้นกับผู้เป่าทำให้อาการพระองค์แย่ลง ในตอนนั้นจึงไม่ได้ คิดถึงสิ่งใดมากนัก…………..……
เมื่อให้ว่าเขากล้าที่จะใช้ยาเม็ดจื่อจีนช่วยชีวิตเปา ฉะนั้น แน่ นอนว่าเป่าไม่ได้ถูกเขาทำร้าย

ความโกรธบนใบหน้าของฮ่องเต้หยวนหมิงค่อยๆคลายลง อ๋องในลุยเมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ เขากล่าวขึ้น อาจเป็น ไปได้ว่าเปาเล่นเพลินอยู่บนหอเหวินซาน ทันใดนั้นมันเผลอ กระโดดออกจากรั้วกั้น เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุ

ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ค่อยๆทำใจยอมรับกับเรื่องนี้ สิ่งที่ทำให้ เขายอมรับเรื่องนี้ได้คือใบหน้าของไท่ซางหวงที่ดูเปลี่ยนไป

การไกล่เกลี่ยข้อพิพาททำให้ไม่ช่างหวงสงบลง

เขากล่าวขึ้น “กู้ซื้อ ยังไม่รีบพาผู้เป่าไปอีก? ”

ไท่ซางหวงยื่นมือไปห้ามไว้ “ไม่ต้องหรอก ให้มันพักฟื้นอยู่กับ ข้าที่นี่ ข้าเหนื่อยแล้ว พระชายา เจ้าดูแลข้าอยู่ในตำหนัก คน อื่นๆ ไปพักเถอะ!