บทที่ 27 เป่ากำลังตกอยู่ในอันตราย

เมื่อกินยายาเม็ด อจินแล้ว หยวนชิงหลิงหลับต่อจนผ่านไป หนึ่งชั่วโมงกว่า หลังจากตื่นมา รู้สึกได้ทันทีว่าบาดแผลที่เจ็บ ขึ้นมาก ละยังสัมผัสได้ว่าแผลไม่มีน้ำหนองไหลออกมาแล้ว

นางลงมาจากเตียงและเดินไปทั่ว รู้สึกว่าบาดแผลไม่ได้อักเสบ และปวดเท่าไหร่ อย่างน้อยการเดินด้วยวิธีนี้จะไม่ฉีกแผลทำให้ เกิดอาการปวด

แม่นมสี่เข้ามา เห็นว่านางตื่นขึ้นแล้ว”พระชายาตื่นขึ้นก็ดีแล้ว เพคะ ออกไปด้านนอกเดินผ่อนคลายเถอะ กินยาเม็ด อจินแล้ว ต้องเดินเลือดในร่างกายจึงจะไหลเวียนดีเพคะ”

หยวนชิงหลิงตอบรับ “ดี ฉันก็อยากเดินออกกำากายแล้ว เหมือนกัน”

“ข้าน้อยเดินเป็นเพื่อนพระนางเอง

ทั้งสองจึงเดินออกจากตำหนัก มีขันวัยหนุ่มที่รีบวิ่งมาด้วย สีหน้าซีดเซียว “พระชายา ท่านอ๋องให้ท่านรีบเสร็จไปพระ ตำหนักฉินคุนพะยะค่ะ ”

แม่นมสี่ดึงมือของเขา “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เหตุใดจึงได้รีบ ร้อนเช่นนี้ละ”

วันทีจะร้องไห้ออกมาแล้ว “ฝูเป่าตกลงมาจากหอเหวินชาน เจ็บหนักมาก ไท่ซางหวงรู้เข้า เป็นลมหมดสติไป ตำหนักด้านในตอนนี้วุ่นวายมาก ตอนนี้ให้คนไปเชิญฮ่องเต้แล้ว”

แม่นม ตกใจมาก เพราะไท่ซางหวงรักและเอ็นดูเป่าเป็น อย่างมาก เหมือนกับลูกหลานตัวเอง หากเป่าเป็นอะไรขึ้น อาการพระองค์ต้องทรุดลงอีกแน่

เกรงว่า โรคว่าใจของพระองค์จะกำเริบ

นางรีบหันกลับไปหาหยวนชิงหลิง แต่หยวนชิงหลิงเองก็ร้อน ใจมาก ได้เดินออกไปก่อนแล้ว

หยวนชิงหลิงเร่งฝีเท้าและถึงตำหนักฉันคน ตอนนี้ภายใน ตำหนักทุกคนต่างกระวนกระวายเป็นอย่างมาก ฮองเฮาและห มิงชุ่ยยืนอยู่ด้านข้างอย่างร้อนใจเป็นกังวล หมู่เหวินเท้าและฮ่อง ฉี ยืนด้านหน้าขอบเตียง หมอหลวงเร่งรีบทำการตรวจและรักษา

ส่วนฮ่องเต้หมิงหยวนและไทเฮายังมาไม่ถึงตำหนัก

หยวนชิงหลิงรีบเดินไปข้างหน้า ดึงแขนหมู่เหวินเท้ากระซิบ บอกอะไรบางอย่างให้เขา หมู่เหวินเท้าจ้องไปที่นาง และเดิน เข้าไปทั้งหมอหลวงเอาไว้“หมอหลวง เสด็จเป็นอย่างไรบ้าง? ”

หยวนชิงหลิงรีบพุ่งตัวเข้าไปทันที นำยาไนโตรกลีเซอรีนออก มาจากใต้หมอนและวางไว้ใต้ลิ้นของไท่ซางหวง เพราะหลังของ นางหันหน้าไปทางฮองเฮาและหมิงชุ่ย ตอนยกขาขึ้น พวกนาง มองไม่เห็นแน่นอน แต่จู่หมิงชุ่ยที่จับจ้องดูหยวนชิงหลิงอยู่ตลอด นางสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

ไท่ซางหวงไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วง เพียงแค่เป็นลมหมดสติชั่วคราว

หลังจากหยวนชิงหลิง เห็นว่าหมอหลวงทำการฝังเข็ม ไม่ช่าง หวงเริ่มหายใจไม่ค่อยติดขัดแล้ว นางเองก็โล่งอกไปมาก นาง เดินออกไปหาขันทีที่มาแจ้งข่าวคนนั้น “เป่าล่ะ?”

ขันที่กล่าว “พระชายา บอกว่าเกรงไก่ช่างหวงอาการจะแย่ลง จึงมีรับสั่งให้ขุดหลุมเตรียมฝังในตำหนักด้านนอก

“ยังมีชีพจรอยู่ใช่ไหม? “หยวนซึ่งหลังทราบ นางร้อนใจมาก เช่นกัน รีบวิ่งออกไปตำหนักด้านนอก

พอนางมาถึงก็เห็นวันที่สองคนกำลังขุดหลุมอยู่ใต้ต้นฉัตรจีน ทั้งตัวของเป่ามีเลือดเต็มไปหมด นอนอยู่ในผ้าห่มขนาดเล็ก มันดิ้นไปมาอย่างทรมานและเหมือนกำลังจะสิ้นลม

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าจะต้องอธิบายหรือพูดอะไร นางรีบอุ้ม เป่าขึ้นมาและมุ่งหน้าไปตำหนักอุ่นตะวันตก

วันทีทั้งสองเห็นว่าเป็นพระชายา พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไร เพียงแค่ได้แต่มองนางอุ้มเป่าแล้วเดินจากไป

เดิมที่หมู่เหวินเท้าเป็นคนสั่งให้วันที่ไปเรียกหยวนชิงหลิงมา ช่วยไท่ซางหวง แต่นางกลับให้ไปช่างหวงกินยาอะไรก็ไม่รู้แล้ว หายหัวไปไหนไม่รู้ ยังดีที่อาการไม่ช่างหวงดีขึ้น เขาอยากออก ไปดูว่าหยวนชิงหลิงสักหน่อย แต่เห็นนางอุ้มตัวเป่าเดินไปไหน ไม่รู้

ในระหว่างทางหยวนชิงหลิงรีบเดินด้วยท่าทางเร่งรีบร้อนใจนางค่อยๆวางตัวเป่าลงบนเตียง นางน่าหูฟังของแพทย์ออกมา แต่แตะไปที่หัวใจของเป่าส่วนท้องปอดและม้ามนางล้วนฟัง อย่างถี่ถ้วน

หากเป็นอย่างที่นางคิด

ตกมาจากที่สูง เป็นภาวะที่เปลือกหุ้มม้ามแตกหรือฉีกขาด ทำให้มีเลือดไหลออกมาในช่องท้อง

“เด็กน้อย เรื่องนี้อาจจะยากลำบาก แต่หนูต้องผ่านไปให้ได้ นะ! “หยวนชิงหลิงลูบหัวเป่าอย่างห่วงใย ดวงตาของเป่า เปิดกว้าง เลือดออกในปาก แต่ มันเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่หยวน ชิงหลิงพูด มันเองก็พยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ทว่ากรงเล็บ ของมันมือทั้งสองค่อยๆหมดแรงลง

ก่อนที่หยวนชิงหลิงจะเปิดกล่องยา นางหลับตาลงรวบรวมสติ และจินตนาการว่ามีมีดผ่าตัดอยู่

ทันทีที่นางเปิดกล่องยา หัวใจหล่นถึงตาตุ่ม

เครื่องมือผ่าตัด ทุกอย่างมีครบมือ

ขอบคุณพระเจ้ากล่องยานี้ช่วยชีวิต

ฉีดยาหยุดเลือด นางพึ่งเริ่ม ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก

“เจ้าไม่อยู่เฝ้าเสร็จปู่.. “เมื่อพูดเสร็จ ไม่รู้ว่าเห็นหยวนซึ่ง หลิงไปเอามีดขนาดเล็กแบบนี้มาจากไหน อยู่ตรงหน้าเขา

ช่วยหน่อย! “หยวนชิงหลิงเอ่ยขึ้น
“ยังพอมีทางช่วย! ” หยวนชิงหลิงพูดอย่างร้อนใจ โยนผ้าผืน หนึ่งไปให้เขา เป็นผ้าที่นางเคยใช้เช็ดแผลเมื่อครั้งก่อน “ฉันจะ ทำการผ่าตัดยับแผลที่แตกในบ้าน ท่านทำหน้าที่ช่วยฉันซับ เลือด ไม่ช่างหวงรักเป่ามาก เป่าเป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง สำหรับพระองค์ หากว่าเป่าเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ จะส่งผลต่อ สุขภาพจิตของพระองค์มาก จะทำให้อาการป่วยของพระองค์แม่ ลงทันที”

หมู่เหวินเท้ารับผ้านั้นมา มองไปยังนางที่สวมแม่สอย่างตก ตะลึง ลักษณะของนางในตอนนี้น่าเกลียดแต่ก็ดูสวยงดงาม อย่างอธิบายไม่ถูก

ยาชา มีดโกน มีดผ่าตัด หยวนชิงหลิงทำอย่างเชี่ยวชำนาญ นางใช้เวลาไม่กี่วินาทีก็หาม้ามเจอ

รีบซับเลือด! “เห็นว่าหมู่เหวินเท้ายืนแน่นิ่งมองเขา นางพูด ด้วยน้ำเพียงที่ดัง

หมู่เหวินเท้าเองก็รีบดึงสติกลับมา ใช้ผ้าเช็ดบริเวณโดยรอบ และซับเลือด หลังจากนั้นนางใช้มือทั้งสองล้วงเข้าไป ภาพใน ตอนนี้ เป็นภาพที่น่ากลัวเลือดไหลออกมาเยอะมาก ทำไมนาง ไม่มีแม้ความกลัวเลย?

มีเลือดพุ่งออกมา และพุ่งไปที่หน้านาง หน้าผาก ขนคิ้วทั้งหน้า เต็มไปด้วยเลือด

“เส้นเลือดแตกแล้ว !

“ใบหน้าของหยวนชิงหลิงเคร่งเครียดและวิตกกังวล “ตอนนี้ต้องรีบเย็บซ่อมแซมเส้นเลือดก่อน

เขาเอื้อมไปเช็ดคราบเลือดที่อยู่บนหน้าผาและคิ้วของนาง มี

เลือกออกมาเป็นจํานวนมาก เหมือนกลับการทําคลอดบุตร น่า แปลกมาก “ขอบคุณ! “หยวนชิงหลิงก้มหน้าพูด นางใช้คลิปหนีบไปที่

เส้นเลือด และใช้คีมเกี่ยวเข้าไปในส่วนอื่น และเริ่มทำการเย็บ

แผล

เย็บ ในส่วนของเส้นเลือดเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ ในส่วนของ ม้ามยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

หยวนชิงหลิงรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก เย็บแผลไปด้วยพร้อม กับพูดด้วย “เป่าแกต้องอดทนไว้นะ เราต้องผ่านเรื่องนี้ไปด้วย กัน แกต้องหาย ไท่ซางหวงอยู่ไม่ได้หากเสียแกไป

หมู่เหวินเท้ารู้สึกว่าตัวเองก็ห่วงและกังวลใจกับสุนัขตัวเอง

จากที่ไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน

“เจ้าทำเช่นนี้กับมัน มันไม่เจ็บ? “หมู่เหวินเท้าทนดูไม่ได้จึง

ถามนาง

“ฉีดยาชาเข้าไปแล้ว! “หยวนชิงหลิงพูดกับคนตรงหน้าด้วย ท่าทีที่นิ่งและจดจ่ออยู่กับการทำแผล

“เขาเคยมีชะตากรรมเดียวกัน!

เห็นนางเย็บเนื้อทีละชั้นของเป่าราวกับเย็บเสื้อผ้า มีทักษะ และเป็นมืออาชีพมาก ความสงสัยมากมายเกิดขึ้นในใจของเขา
อยากถามนางแต่กลัวเสียหน้า

“การผ่าตัดเสร็จสิ้นลง จะเป็นหรือตาย ก็ขึ้นอยู่กับมันแล้ว” หยวนชิงหลงกล่าวน้ำเสียงที่อ่อนโยนอบอวลไปด้วยความ ห่วงใย เริ่มเก็บกวาดทําความสะอาด เป่านอนหงาย แขนขา ส่วนบนและแขนขาส่วนล่างถูกตรึงไว้ ปากอ่าขึ้นและลิ้นที่แลบ ออกไปด้านข้าง ตาที่หลับอยู่ เป็นภาพที่น่าสงสารมาก

หมู่เหวินเท้าลุกขึ้น ขาที่อยู่ในท่ายองๆมาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ขาของเขาชาไปหมด

เขาสังเกตได้ว่าตัวเองยังรู้สึกปวดขนาดนี้ แต่ทว่านางเองที่มี แผลอยู่แล้ว ไม่เห็นนางบ่นหรือตัดพ้อเลยสักคำ ทำไมผู้หญิงที่ ร่างกายดูบอบบางเช่นนางถึงทนความเจ็บปวดอะไรได้ขนาด

“จะทำเยี่ยงไรดีกับเป่า? ให้พักฟื้นอยู่ที่นี่? “หมู่เหวินเท้า เอ่ยขึ้น

หยวนชิงหลิงมองไปที่เขา “ทำไมเป่าถึงกระโดดลงมาจากที่ สูงขนาดนั้นได้”

ดวงตาของหมู่เหวินเท้าเปลี่ยนไปอย่างครุ่นคิด “เจ้า หมายความว่าอย่างไร? ”

“ไม่รู้สิ”หยวนชิงหลิงไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น หมู่เหวินเท้า จะรู้เอง

การทำร้ายผู้เป่า เนื่องจากความเป็นความตายของผู้เป่าจะมีผลกระทบต่อจิตใจและส่งผลให้อาการป่วยของไท่ซางหวงทรุด ลง

หากเป่าเป็นอะไรขึ้นมา อาการของไท่ซางหวงก็จะทรุดลง ทันที จากจุดนี้เราสามารถยืนยันเจตนาของผู้ที่ตั้งใจก่อการร้าย

“หยวนชิงหลิง สิ่งที่เจ้ากล่าวมา อย่าไปพูดกับใครทั้งนั้น หมู่ เหวินเห้าพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

หยวนชิงหลิงเช็ดมือที่เปื้อนเลือดไปด้วย “ท่านอ๋อง ถึงฉันไม่ พูด ฝ่าบาทก็รู้”

หมู่เหวินเท้าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่ “ใครจะรู้ก็ตาม เจ้ากับข้า ห้ามพูดก็พอ”

เมื่อหยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าเคร่งขรึมนั้น เขามีบุคลิกที่ทำให้ คนอื่นเกลียด ไม่ว่าจะทําอะไรก็ตาม สุดท้ายทุกคนก็จะมองเขา แบบนั้น

หมู่เหวินเท้าพลางกล่าวขึ้น “เป่าตกลงมาจากหอเหวินชาน ”

ใบหน้าเขาดูซีดขาว!