บทที่ 24 ผ่านคืนนี้ไปได้อย่างปลอดภัย

ตกดึกของคืนวันนี้ ฮ่องเต้หมิงหยวนมาเข้าเฝ้ากราบทักทาย เมื่อเห็นว่าอาการของไท่ซางหวงดีขึ้น เขาพูดคุยเป็นเพื่อนไปช่าง หวงก่อนสักพักถึงออกจากตำหนักไป

หยวนชิงหลิงได้แต่ก้มหน้า ฉางกงกงช่วยไก่ช่างหวงเช็ดเนื้อ ตัวเหมือนอย่างเคย หยวนชิงหลิงหลีกเลี่ยงไปที่ห้องโถง ด้านนอก

ขณะที่ยังพอมีเวลา นางได้ฝังเข็มรักษาตัวเอง แต่น่าเสียดายที่

ไม่สามารถรักษาแผลภายนอกได้ ตอนนี้รู้สึกว่าแผลเริ่มฉีกขาด

อักเสบบวมขึ้นแล้ว หลังจากได้ฝังเข็มไป นางนอนพักอยู่ครู่หนึ่ง ได้ยินเสียง เหมือนมีใครบางคนเดินมา รู้ว่าฉางกงกงได้จัดการภารกิจเสร็จ

แล้ว นางรีบลุกขึ้น

การเคลื่อนไหวตัวอย่างกะทันหัน ทำให้เลือดในสมองวิ่ง พล่าน รู้สึกมีรสหวาน ในลำคอครู่หนึ่ง แล้วก็กระอักเลือดออกมา

นางเดินอย่างสั่นเทาไปข้างหน้า อาเจียนเลือดที่ใต้ต้นไม้ “พระชายาเป็นอะไรไป? ”

มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลังของนาง นั้นคือเสียงของฉางกงกง หยวนชิงหลิง ยกมือขึ้นสะบัด “ไม่เป็นไร เป็นเพราะกินอิ่ม
“อ๋อ ! “แววตาของฉางกงกงมีความสงสัย แต่ว่า เขาก็ไม่ได้ พูดอะไรและเดินจากไป

นางกงกงอดทนและเดินเข้าภายในตำหนักไป ไม่ช่างหวงนั่ง อยู่บนเตียง เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพระองค์มีอาการที่ดีขึ้นมาก

หยวนชิงหลงกล่าว “ไท่ซางหวง ถึงเวลาให้น้ำยาแล้ว

ไท่ซางหวงยื่นแขนออกมา จ้องไปที่นางด้วยสายตานิ่งเงียบ “ข้าชนกับสิ่งของพวกนั้นแล้ว เจ้าอยากให้น้ำยาหรือทำอะไร ก็ตามใจเถอะ”

หยวนชิงหลิงได้ฟังเสียงหัวใจและทางเดินหายใจ มีภาวะ ความดันโลหิต า ใช้ยาโดปามีนฉีดเข้าเส้น หลังจากนั้นให้น้ำ เกลือตาม

นางหยิบขวดยาไนโตรกลีเซอรีนออกมา ส่งให้กลับไปช่าง หวง “นี่คือยาฉุกเฉินหากพระองค์รู้สึกเจ็บหน้าอก หายใจไม่ออก ให้ใส่ยานี้ไว้ใต้ลิ้น” ฉลากที่บอกสรรพคุณของยาไนโตรกลีเซ อรีน ตอนที่อยู่ด้านนอกนางก็ได้ฉีกทิ้งแล้ว

แต่ขวดนี้ดูละเอียดและสวยงามอยู่ไม่น้อย ไท่ซางหวงหยิบขึ้น มาดู และก็เก็บมันลงไป

ผ่านไปไม่นาน ไท่ซางหวงเห็นหยวนชิงหลิงยกน้ำเข้ามา และ มือของนางได้ เม็ดยามาแต่ก็ไม่เหมือนเม็ดยา สีหลากหลายสี มาก พระองค์รู้สึกจะหมดความอดทน สิ่งนี้คืออะไร? ”
“คือยา ถึงเวลากินยาแล้ว ”

“ไม่กิน” ยาอะไรมีหลายสีเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่ยาที่ดี!

“ถึงอย่างไรก็ต้องกิน! “ตอนนี้หยวนชิงหลิงก็มีความมั่นใจ เชื่อว่าไม่ช่างหวงจะไม่มองนาง ในแง่ร้ายอย่างแน่นอน เพราะ การพูดจาของพระองค์ไม่ได้ดูเคร่งขรึมเหมือนก่อน “กินยานี้แล้ว อาการจะดีขึ้น ยาไม่ได้ขม

“ยุ่งยาก! “ไท่ซางหวงมองด้วยสายตารังเกียจ แต่ก็หยิบยา ขึ้นมาหลายเม็ดกินเข้าไป หยวนชิงหลิงส่งน้ำให้ แต่เห็นไม่ช่าง หวงกำลังเคี้ยวยาแล้ว สีหน้ายคิ้วขมวด

รีบดื่มน้ำกลืนลงไป! “หยวนชิงหลิงรีบส่งน้ำให้พระองค์ดื่ม ทำไมถึงหยิบเข้าปากแล้วเคี้ยวเลย? ขนาดเด็กยังรู้เลยว่ายา ต้องกินคู่กับน้ำ หรือว่า ในวังแห่งนี้ไม่มียาชนิดแบบน้ำ

ได้ดื่มน้ำลงไปหนึ่งแก้ว จึงทำให้กลืนยาที่มีรสชาติขมนี้ลงไป ไท่ซางหวงกล่าวด้วยน้ำเสียงดุ”หากข้าหายแล้ว จะผ่าสมองของ เจ้าออกมาดู

“ค่ะ ค่ะ! “หยวนชิงหลิงตอบแบบปลอบ แต่รู้สึกอยากหัวเราะ ออกมา นางรู้สึกตลกตัวเองอยู่เหมือนกัน ในเวลาแบบนี้ยังจะมี อารมณ์ขันอีก

ไท่ซางหวงด่าไปยกใหญ่ และค่อยๆหันกลับมา หยวนชิงหลิง ว่าพระองค์คงจะง่วงมากแล้ว จึงเอาหมอนหลีกไป และค่อยๆ ประคองพระองค์นอนลงไป
ประมาณหนึ่งชั่วโมง ก็ให้น้ำเกลือหมดขวดแล้ว หยวนชิงหลิง เริ่มจัดเก็บข้าวของได้สักพัก นางกงกงได้พาตัวหมอหลวงเข้ามา

ฉางกงกงพลางพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “ไท่ซางหวงได้มีรับสั่ง ให้พระชายาไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ตะวันขึ้น ท่านค่อยมาดูแล พระองค์ต่อพะยะค่ะ ”

หยวนชิงหลิงก็อ่อนเพลียเหนื่อยมากแล้ว คืนนี้อาการของ พระองค์คงไม่น่าเป็นห่วง นางพยักหน้าและเดินออกไปด้านนอก นําหนัก

สถานที่แห่งนี้เคยเป็นที่นอนของหมู่เหวินเท้า หยวนชิงหลิงปิด ประตูบานใหญ่ นอนคว่ำตัวอยู่บนเตียง เมื่อร่างกายแตะถึงเตียง ก็หลับไปทันทีที่

ในเวลาตอนเที่ยงคืนนางสดุ้งตื่นขึ้น และค่อยๆย่องเข้าไปใน ตำหนักด้านใน เห็นว่าฉางกงกงนั่งอยู่บนพื้นสืบหลับอยู่ไม่ห่าง หวงนอนหลับอย่างสนิท นางเองก็กลับไปกินยา และนอนหลับต่อ

ฟ้ายังไม่สาง นางก็ตื่นแล้ว ในคืนที่ยาวนานนี้ไม่ได้ฝันอะไร แต่เมื่อนางตื่นขึ้นแล้วก็อาเจียนเป็นเลือด แต่อวัยวะภายใน ร่างกายของเธอเจ็บปวดมาก นางได้กินยาแก้ปวดอีกครั้ง พอ อาการเริ่มดีขึ้น ก็เข้าไปในตำหนักเพื่อดูแลไม่ห่างหวง

ฉางกงกงตื่นแล้ว สั่งข้าหลวงด้านนอกตำหนักนำน้ำล้างหน้า อุ่นๆเข้ามา และได้เตรียมไว้ให้หยวนชิงหลิงด้วย

เมื่อหยวนชิงหลิงล้างหน้าแล้ว รู้สึกว่าตัวเองตาสว่างสดชื่น มากยิ่งขึ้น
ไท่ซางหวงก็ทรงตื่นแล้วเช่นกัน โดยมีฉางกงกงดูแลอยู่ไม่ห่าง

ฟ้าสว่างแล้ว ได้ยินว่าไทเฮาจะมาตรงนี้

หยวนชิงหลิงรีบตบหน้าตัวเอง ให้ตื่นมากกว่านี้

ไทเฮาเข้ามาแล้ว วันนี้พระนางได้แต่งองค์ทรงเครื่อง โดยสวม ใส่เสื้อผ้าไหมสีฟ้าและผ้าซาตินปักลาย และสีหน้าซีดเสียว

พระชายาฉีฉู่หมิงชุ่ยเสด็จมาด้วย เมื่อหยวนชิงหลิงได้ถวาย คำนับไทเฮา หมิงซุ่ยได้เข้ามาจับมือนาง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อน โยนว่า “ลําบากเจ้าแล้วพระชายา

หยวนชิงหลิงก้มมองไปที่มือของนาง มือขาวคู่นั้นอยู่ใต้แขน เสื้อสีชมพู สวมใส่ปลอกหุ้มเล็บที่มีลายดอกไม้ ในนิ้วมือของนาง ได้สวมใส่แหวนที่ประณีตงดงามอยู่หลายวง

ไม่พบเข็มหรือรอยมีดแต่อย่างใด

แต่ทว่า เล็บที่หางนิ้วของมือขวา มีบางอย่างที่แปลกไป เหมือนแจ้งว่าอันตราย

เมื่อหยวนชิงหลิงพยายามดึงมือกลับ นางกวาดมอง โดยเส แสร้งไม่ได้สนใจ สัมผัสถึงความเย็นและแข็ง รู้สึกเจ็บที่ปลายนิ้ว มือ มันคือมีด ใบเล็กที่แหลมคม

คือนาง นาง!

ผู้รับใช้เดินเข้ามาจากด้านนอก คำนับไท่ซางหวและพูดว่า “ไท่ซางหวง อ๋องฉู่เสด็จมาแล้วพะยะค่ะ รอเข้าเฝ้าอยู่ตำหนักด้านนอก !

“เข้าเฝ้า! ” ไท่ซางหวงผลักมือของฉางกงกงออก เป่า(สุนัข)ละ? พาผู้เป่ามา

ไทเฮาหัวเราะและเดินมาข้างหน้า ดูท่าอาการของพระองค์คง ขึ้นมากแล้ว ยังคิดถึงสัตว์นั้น

ไท่ซางหวงไม่อยากรับฟังเท่าไหร่ ชักสีหน้าใส่ “สัตว์อย่างนั้น ? มันไม่มีชื่อหรือไง?

ไทเฮานั่งลงข้างๆเตียงนอน หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดหน้าผา กอย่างละเมียดละไม แววตาของพระนางแดงขึ้นอย่างเห็นได้ ชัด เพคะ ชื่อผู้เป่า พระองค์ไม่ทรงรู้สึกว่ามันโชคดีรีเพคะ? ”

หมู่เหวินเท้าเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ เมื่อถึงในตำหนัก เขารู้สึก ร้อนรนใจ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขากระวนกระวายใจอย่างมาก

ทุกครั้งที่เข้ามาในวัง ไม่ว่าหญิงชุ่ยอยู่ตรงไหน เขาจะมองหา หมิงซุ่ยเป็นคนแรก แต่พอมาวันนี้ เขาเข้ามาถึงวังก็มองหา หยวนชิงหลิง สายตาของเขาก็ได้อยู่ตัวหยวนชิงหลิงเป็นครู่หนึ่ง เขาจึงเดินเข้าไปน้อมคำนับทักทายไท่ซางหวง

หมิงชัยถอยออกไปยืนอยู่ข้างๆ ก้มหน้าลง นางรู้สึกโมโหกับ เหตุการณ์ที่อ๋อง ทําลงไปเมื่อครู่

เขาไม่ได้มองมาที่ตัวเองสักทีเลย

“วันนี้ไม่ใช่วันที่เข้าเฝ้าฮ่องเต้ในท้องพระโรง เหตุใดถึงเข้าวัง ได้เช้าแบบนี้? “ไทช่างหวงสีหน้าก็เย็นชา แต่น้ำเสียงที่ใช้กับอ่อง อ่อนโยนนิดหน่อย

“หลานมาคิดถึงเสด็จพะยะค่ะ หลานตื่นแล้วก็รีบมาทันที ทั้ง คืนหยู่เหวินเหานอนไม่หลับ มีขอบตาบนใบหน้า

“ข้าหายดีแล้ว! “ไท่ซางหางปลอบโยนหลานชาย

ผ่านไปได้ไม่นาน ฮ่องเต้หมิงหยวนและฮองเฮาก็มาถึง อ๋อง

ชินลุยเมื่อคืนเขาไม่ได้ออกจากวัง ก็มาด้วยกัน

หยวนชิงหลิงถอยออกไปอยู่ด้านข้าง

หมิงซุยเดินไปยืนข้างนาง นางมองไปที่หยวนชิงหลิง ใบหน้า ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนและเป็นมิตร “ เมื่อคืนคงเหนื่อยน่าดูเลย a? ”

“ก็ไม่เหนื่อยขนาดนั้น! “หยวนชิงหลิงไม่อยากสนใจนางเท่า ไหร่ นางพูดคุยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

หมอหลวงน้ำยาที่ต้มมาถวาย ไท่ซางหวงไม่ค่อยอยากดื่มมัน นัก พระองค์ทรงรับสั่งว่า “เอาออกไป เอาออกไป ข้าไม่ดื่ม! ”

ทุกคนช่วยกันกล่อมพระองค์แต่ก็ไม่สำเร็จ แม้แต่ฮ่องเต้หมิง หยวนและไทเฮาก็เกลี้ยกล่อมพระองค์ แต่พระองค์ก็ไม่ยอมกิน สิ่งนี้ทำให้ไทเฮารู้สึกกังวลไม่สบายใจ ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้จักนิสัย ของไทางหวงดี หากหัวแข็งขึ้นมาแล้วก็ ไม่ว่าจะพูดอะไร พระองค์ก็ไม่รับฟังอย่างแน่นอน จึงบอกให้หมอหลวงออกไป แต่ มีเสียงที่ดังขึ้นเป็นเสียงของหยวนชิงหลิง”เสด็จ ถึงอย่างไร ยาก็ยังต้องกินอยู่ดี”
ทุกคนที่อยู่ในตำหนักจ้องมองไปยังนาง มองนางด้วยสายตา ที่เย็นชา ดวงตาของฮ่องเต้หมิงหยวน ในตอนนี้เปี่ยมไปด้วย ความโกรธเคืองกลัวว่าคำพูดที่นางกล่าวมาจะทำให้ไม่ช่างหวง โกรธ

หญิงชุ่ยที่ยืนอยู่ข้างนางยิ้มเยาะ ใยโง่นี่กล้ามาเกลี้ยกล่อม ให้พระองค์กินยา ตอนนี้ไม่ช่างหวงอารมณ์เสียมาก แม้แต่ไทเฮา ยังเกลี้ยกล่อมพระองค์ไม่สำเร็จเลย คิดว่าไม่ช่างหวงจะฟังเจ้า อย่างงั้น? นางทำเช่นนี้เป็นการจงใจจะยั่วโมโหไท่ซางหวง ชัดๆ?