บทที่ 53 กระดาษติดค้าง

เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นแผนการที่วางไว้หมดแล้ว

เสี่ยวโหล อกลายเป็นแพะรับบาป ตั๋วเงินถูกค้นเจอในห้อง ของเขา ทั้งยังมีตราประทับของจานอ๋องอีกด้วย

และนางกลับถูกกล่าวหาว่าเข้าไปรักษาไม่ช่างหวงเองอย่างไม่ สนใคร ถ้าหากว่าไม่เจอเรื่องยาจิ๋วจํานนี้ อย่างนั้นนางก็ไม่มีทาง รอดพ้นจากผู้ต้องสงสัยแน่

ตอนนี้ นางรอดพ้นแล้วหรือยัง? เกรงว่าจะยัง เพราะฝ่าบาท กําลังแอบสืบแบบลับๆ จวนอ๋องยังคงอยู่ในสถานการณ์หน้า สิวหน้าขวานอยู่

ไท่ซางหวงจะคิดยังไงกับเรื่องนี้กันแน่? นางอดไม่ได้จึงหันไป

มองเขา

ไท่ซางหวงก็จ้องนางด้วยสายเคร่งขรึม

หยวนชิงหลิงจึงวางเป่าลง แล้วพยายามเก็บอาการเอาไว้ นางรู้ว่าตอนนี้ไม่ช่างหวงเองก็น่าจะรู้อะไรบางอย่างอยู่ ถึงนาง จะไม่ยอมพูด ยังไงไม่ช่างหวงก็ฟังเป่าไม่รู้เรื่อง

“มานี่! ” ไท่ซางหวงพูดขึ้นเสียงแข็ง

หยวนชิงหลิงลุกขึ้นแล้วค่อยๆ เดินมา “เชิญไปช่างหวงรับสั่ง เพคะ”
“เจ้าคิดอะไรอยู่? ทำไมอยู่ดีๆ สีหน้าถึงเปลี่ยนไป? “ไม่ช่าง หวงถามตรงๆ

หยวนชิงหลิงเหลือบมองฉางกงกงกับแม่นมสี่ครั้งหนึ่ง พลาง ส่ายหน้า “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ได้คิดอะไรเพคะ ที่มีหน้า เปลี่ยนไปอาจเป็นเพราะร่างกายอ่อนแอที่ยังไม่ได้เสวยอาหาร เช้าเพคะ”

แม่นมสี่ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่ช่างหวงก็ยังไม่เสวย ตอนนี้กำลัง เตรียม อีกเดี๋ยวก็คงได้เสวย”

“ขอบคุณแม่นม! ” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นเบาๆ

ไท่ซางหวงก็ไม่ถามต่อแล้ว หลังจากถอนพิษออกจากร่างกาย ก็ค่อนข้างอ่อนแอมาก ขนาดจ้องมองหยวนชิงหลิง ยังไม่ สามารถจองได้นาน

อาหารเช้าคือโจ๊กเนื้อ หยวนชิงหลิงกินไปสองถ้วย ถึงรู้สึกว่า ร่างกายมีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้น เป่าอ้าปากแลบลิ้นออกมาด้วยความ หิว พร้อมทั้งน้ำลายไหลออกมา นางจึงหันไปพูดกับแม่นมสี่ “ฝู เป่ากินโจ๊กได้แล้ว ทำให้หน่อยนะแบบไม่ต้องใส่เกลือ สุนัขต้อง กินของที่จืดหน่อย ที่จริงไท่ซางหวงเองก็ต้องเสวยอาหารจืด”

“ข้าไม่เสวยอาหารจืด” ไท่ซางหวงรีบพูดขึ้น

“ต้องเสวยเพคะ! “หยวนชิงหลิงหันมามองเขาด้วยสายตาจริงจัง

“เจ้ามันพวกยุ่งเรื่องคนอื่น ยุ่งไปซะทุกเรื่อง แล้วยังจะมายุ่งเรื่องข้าเสวยอาหารจืดไม่จืดอีก? ไม่ช่างหวงพูดขึ้นอย่างโมโห และนางก็รู้ที่เขาเรียกมานั้นก็เพื่อต่อว่า

“เรื่องอื่นหม่อมฉันไม่ยุ่ง แต่เรื่องอาหารหม่อมฉันจำเป็นต้อง ยุ่งเพคะ” หยวนชิงหลิงพูดออกมาสองแง่สองง่าม

ไท่ซางหวงจึงไม่พูดต่อ ตาแก่นี่ เฉลียวฉลาด

ดังนั้นเขาจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนวางยาพิษได้หรือ? เขาจะคิดว่า เป็นฝีมือเสียว โหลจื่อจริงหรือ?

แม่นมเอาโจ๊ก ให้เช่าที่เตียงไม้ ฉางกงกงก็ไปดูแลเรื่องการ ต้มซุป

หยวนชิงหลิงพึ่งเดินมาจึงอยากถามไปช่างหวง แต่กลับได้ยิน

เสียงเรียกจากด้านนอก “ฝ่าบาทมีรับสั่งพระราชทานของให้พระ

ชายาอ๋องฉู่! ‘

หยวนชิงหลิงชะงักไปชั่วขณะ พลางหันไปมองด้านนอก ไม่ช่าง หวงจึงพูดขึ้น “ยืนนิ่งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบออกไปรับของ พระราชทานอีกหรือ?

“เพคะ!” หยวนชิงหลิงจึงรีบออกไป พลันเห็นหรูกงคงยืน ถือถาดอย่างสวยอยู่ด้านนอก อ๋องฉีกับหญิงชุ่ยที่ยังไม่กลับ ก็ หันมามองหยวนชิงหลิง

“ฝ่าบาทมีรับสั่ง พระชายาอ๋องมีคุณความดี จึงได้ พระราชทานไข่มุกหนันสองเส้นที่หลิวฉวบรรณาการมาให้ และทองคําอีกตำลึง! มหรูกงกงพูด

หยวนชิงหลิงคุกเข่าลง ขอบพระทัย

หญิงชุ่ยหันมามองจนลูกแทบถลนออกมา พระราชทานมุกหนันให้พระราชทานทองคำอีกเลยหรือทำไมเสด็จพ่อ

มหรูกงกงถาดพระชายา คือไข่มุกหนักที่หลิวจิ๋วนำเข้ามาพะยะค่ะ ล้ำค่ามาก ไม่อะไรเทียบได้เลย พระชายา

“ขอบคุณมาก กงกง” หยวนชิงหลิงลุกขึ้นแล้วพูด

กระหม่อมพลันหมุนตัวเดินออกไปทันที

หยวนชิงหลิงหันมามองที่ถาดกลับไม่เห็นทองคำ แค่เพียงไข่ มุกหนันสองหนึ่งใบ นางเปิดและเหมือนพูดอะไรไม่ออก เป็นการค้างทองคำพันตำลึง

พระราชทานยังติด

หมิงชุ่ยเดินเข้าพร้อมกับรอยยิ้ม ขอแสดงความยินดีกับ ชายาอ๋องได้รับพระราชทานจากเสด็จพ่อคะ”

หยวนชิงหลิงหันดวงตาดูปลื้มปีไม่ว่าความริษยาหรืออิจฉาเลยน้อย
หยวนชิงจึงพูดขึ้น “ขอบพระทัยเพคะ”

“ไข่มุกหนันคู่กับหญิงงาม พระชายาทำไมไม่ลองสวมใส่ดูล่ะ เพคะ? ” หมิงชุ่ยพูดขึ้น

หวนชิงหลิงส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอก ขายังต้องอยู่ที่นี่ดูแลไม่ ช่างหวง ถ้าใส่คงจะดูไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่”

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่านางเป็นคนที่วางแผนล้ำลึก ทุกค่าที่นาง พูดออกมานั้นต้องระวังทุกอย่าง เพราะไม่รู้ว่านางอะไร

“ก็จริง ใช่สิ อาการไม่ช่างหวังเป็นอย่างไรบ้าง? ” หมิงชัย

ถามขึ้น

หยวนชิงหลิงจึงหันไปมองนาง “พระชายาไม่ลองเข้าไปดู ด้วยตัวเองล่ะเพคะ? ”

สีหน้าหมิงชุ่ยเปลี่ยนไปทันที

อ๋อง จึงเดินเข้ามา แล้วถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย “เจ้าช่วยถาม เสด็จให้ได้หรือไม่ทำไมถึงไม่ให้เข้าพบ? แบบนี้มันดูแปลก มาก”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจ ช่างเลอะเลือนจริงๆ ไม่ช่างหวงไม่ ยอมให้หมิงชุ่ยเข้าพบ ไม่ใช่ไม่ยอมให้เจ้าเข้าพบซะหน่อย?

แต่ว่า ในเมื่ออ๋องไม่เคยพูดกับนางไม่ดี นางก็ไม่จำเป็นต้อง ลงโทษเขา “ไท่ซางหวงแค่ไม่อยากให้มีคนเยอะ พระองค์ชอบ ความสงบ
“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น” อ๋องฉีจึงหันไปพูดกับหมิงชุ่ย “ข้าว่า พวกเรากลับก่อนเถอะ รอให้เสด็จปู่ดีขึ้นกว่านี้ค่อยมาคารวะ ใหม่”

ยืนอยู่ตรงนี้มาเป็นเวลาครึ่งชั่วยามแล้ว เขาเองก็เริ่มเหนื่อย

หญิงชุ่ยกำหมัดแน่น ในใจนั้นรู้สึกโมโหอย่างมาก ก่อนหน้า นี้ไม่ช่างหวงเอ็นดูนางกับอ๋องนี้อย่างมาก ถึงฝ่าบาทไม่อนุญาต ให้นางมาที่นี่ แต่ว่าไม่ช่างหวงไม่เหมือนกัน นางไม่สามารถนั่ง นอนใจได้ ยังไงก็ต้องหาวิธีให้ไปช่างหวงเห็นใจนางให้ได้ หากว่านางไม่สามารถเข้าในตำหนักได้ นางคงจะโดนหยวนซึ่ง หลังนำไปเยอะแน่

พอครุ่นคิดครู่หนึ่ง นางจึงยิ้มอ่อน “ไม่เป็นไร รออีกสักหน่อย เถอะ”

“แต่ร่างกายเสด็จแม่ก็ยังไม่ดี เรากลับไปอยู่เป็นเพื่อนนางไม่ดี กว่าหรือ? ” อ๋องรู้ว่าหมิงชุ่ยนั้นกตัญญูต่อเสด็จปู่ แต่แบบนี้ มันจะทำให้นางลำบาก

พอฉู่หมิงชุ่ยได้ยินแบบนั้น อยู่ดีๆ ก็หันไปพูดกับอ๋อง “เออใช่ ได้ยินว่าช่วงนี้พระสนมเสียนเฟยชอบปวดหัว งั้นพวกเราไปเยี่ยม นางสักหน่อยเถอะ”

ตอนที่นางพูดนั้น นางพยายามส่งสายตามามองหยวนชิงหลิง

แต่หยวนชิงหลิงไม่ได้สนใจ พลางหมุนตัวแล้วเดินเข้าตำหนัก ทันที แต่ในใจก็พลางรู้สึกสงสัย เสียนเฟยเป็นเสด็จแม่ของหมู่เห วินเท้า และไม่ค่อยสนใจอะไรมาแต่ไหนแต่ไร ครั้งนี้ที่หมู่เหวินเท้าบาดเจ็บนางก็ไม่มาเยี่ยมเลย น่าจะเป็นเพราะฝ่าบาทปิดเรื่อง นี้ไม่ได้บอกนาง เพื่อไม่ให้นางรู้

กลับเข้ามาในตำหนักแล้ว มู่หรูกงกงก็ออกไป

แม่นมสี่กำลังป้อนโจ๊กเป่า หยวนซึ่งหลังจึงวางไข่มุกหนันไว้ ที่โต๊ะ แล้วไปวัดไข้ให้ไปช่างหวง

“ของสิ่งนี้เย็นมาก” ไท่ซางหวงบ่น

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าไม่มีครั้งไหนที่ไท่ซางหวงจะไม่บ่น นางฟัง จนชินแล้ว จึงไม่สนใจเขา

ไท่ซางหวงรู้สึกเบื่อหน่าย จึงหันไปมองถาดที่วางอยู่บนโต๊ะ “ฝ่าบาทพระราชทานอะไรให้เจ้าหรือ?

“ไข่มุกหนันเพคะ และติดค้างทองคำอีกหนึ่งพันตำลึง” หยวน

ชิงหลิงพูดขึ้น

“ติดค้างหรือ? ” ไท่ซางหยวนหัวเราะออกมา “เจ้ารู้หรือไม่ว่า ได้ของล้ำค่าแล้ว”

“หม่อมฉันรู้เพคะ มู่หรูกงกงบอกว่าไข่มุกหนันของหลิวจิ๋วพวก

นี้เป็นของล้ำค่าลำดับต้นๆ

“ไข่มุกหนันจะไปมีค่าอะไร? ก็แค่ของไม่มีชีวิต กินก็ไม่อิ่มใส่ ก็ไม่อุ่น ที่ล้ำค่าคือของที่ติดค้างนั่น

หยวนชิงหลิงทำหน้างง “ของติดค้างมันล้ำค่าตรงไหนเพคะ? ”
“คิดว่าเจ้าลูกเท่านั้นไม่มีทองคำหนึ่งพันตำลึงให้เจ้างั้นหรือ? แล้วทำไมถึงต้องติดค้างเจ้าด้วย? “ไท่ซางหวงถามขึ้น

..……. ลูกเต๋า อย่างนั้นท่านก็เป็นเต่าแก่สินะ? อายุเยอะก็ยิ่ง ใช้อารมณ์แล้วยังแปลกขึ้นทุกวันอีก “ขอไม่ช่างหวง โปรดช่วย อธิบายด้วยเพคะ”

“เจ้าเปิดดูกระดาษใบนั้นให้ละเอียด ต่อไปถ้าหากว่าเจ้าเกิด โชคร้ายต้องโดนประหาร เจ้านำกระดาษใบนี้เข้าวัง บางทีมันจะ ช่วยชีวิตของเจ้าได้”

หยวนชิงหลิงได้ยินดังนั้น ก็รีบเปิดกระดาษใบนั้นดูทันที เพื่อ อ่านข้อความในนั้น มันเขียนว่าติดค้างทองคำพระชายาอ๋อง หนึ่งพันตำลึง ด้านล่าง ตรงตราประทับยังมีตัวอักษรเล็กๆ เขียน เอาไว้ ถ้าหากไม่ชอบเงินทอง ก็สามารถเอามาแลกอย่างอื่นได้

หยวนชิงหลิงยังไม่เข้าใจ “ทำไมฝ่าบาทถึงเขียนแบบนี้ เพคะ? ”

“ไม่รู้สิ บางที อาจจะไปเห็นอะไรบางอย่าง ไท่ซางหวงหยัก ไหล่

พอหยักไหล่ ที่วัดไข้ก็หล่นลงมา เขาจึงยื่นมือไปหยิบแล้วส่ง

ให้นาง “พอแล้ว”

หยวนชิงหลิงรับมาดู ไม่มีไข้และปกติดี

“ข้าอยากพักแล้ว เจ้าออกไปรับศึกต่อเถอะ” ไท่ซางหวง หลับตาลง พร้อมกับบ่นพึมพำ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ