บทที่ 45 ตรวจหาสาเหตุของโรค

หมิงซุ่ยรู้สึกว่าท่านกังวลมากเกินไป นางเอ่ยว่า “ท่านอย่า ได้ห่วงไปเลย หยวนชิงหลิงนั้นหนีไม่พ้นความผิดแน่ เดิมที อาการของไท่ซางหวงก็หนักมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยังได้รับพิษสลบ ไป จะมีทางช่วยได้อย่างไรกัน ขอแค่ไม่ช่างหวงสวรรคตแล้ว ไม่ ว่าจะด้วยสาเหตุใด หยวนชิงหลิงก็มีความผิดที่ทำการรักษาไม่ ช่างหวงด้วยตนเองทำให้อาการไม่ช่างหวงแย่ลง ยิ่งไม่ต้องพูด ถึงเรื่องคุณงามความดีแล้ว”

หลายวันมานี้ที่วังหลัง เกิดคลื่นลมต่างๆ นางก็ยังดูไม่ออก ยิ่ง ไม่ต้องพูดถึงหยวนชิงหลิง ตอนนี้สถานการณ์ซับซ้อนมาก อ๋องก็พาตัวเองเข้าสู่อันตราย

ที่ว่าด้วยการทำร้ายตนเอง จวนอ๋องนับว่าถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

นึกถึงหมู่เหวินเท้า ในใจนางก็ยังรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง แต่เพื่อ ให้งานใหญ่สำเร็จ จะไม่สนใจเรื่องเล็กน้อย นี่มันชีวิตของเขา

“อย่าแน่ใจนัก ทุกเรื่องหากยังไม่ถึงก้าวสุดท้าย ย่อมมีโอกาส เปลี่ยนแปลง”อัครเสนาบดีจ้องมองนาง “เรื่องที่ไม่ช่างหวงถูก วางยา คงไม่ใช่ฝีมือพวกเจ้าหรอกนะ” หมิง ยตกใจ “แน่นอน ว่าไม่ใช่พวกเรา อย่าว่าแต่ให้ข้าใจกล้าเทียมฟ้า ก็ไม่กล้าทำ ร้ายไท่ซางหวงแน่”

อัครเสนาบดีพยักหน้าเบาๆ หลุบหนังตาที่หย่อนลงตาม อายุขัย “ไม่ใช่พวกเจ้าก็ดี ข้าจะตรวจสอบสักหน่อย หยวนซึ่งหลังรู้วิชาแพทย์ได้อย่างไร เจ้าออกไปเถอะ ฉู่หมิงซุ่ยลุกขึ้นย่อตัวคำนับแล้วออกไป

ออกจากประตูห้องหนังสือ ข้างนอกแสงอาทิตย์อัสดงสาดเต็ม พื้น นึกถึงอ๋อง ในใจนางยังคงรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เดิมคิดว่า เขายังคงลืมความรักระหว่างกันไม่ได้ แต่การ สนทนาที่หอเหวินชาง นางก็ได้รับรู้ถึงความเย็นชาห่างเหินของ เขาแล้ว

หรือในใจเขามีหยวนชิงหลิงแล้ว หญิงชั้นต่ำเช่นนั้น ไหนเลย จะเหมาะสมกับเขา ที่เดาออกว่าหยวนชิงหลิงรักษาอาการป่วย ให้ไท่ซางหวงนั้น เพราะตอนที่ไปจวนอ๋องแล้วได้เห็นบาดแผล ของหมู่เหวินเท้า ได้ยินอ๋องฉีบอกว่าบาดแผลทั้งหมดอาศัยฝีมือ ของหยวนชิงหลิงคนเดียว นางคิดทบทวนดู ที่ไท่ซางหวงดีขึ้น กะทันหัน น่าจะเป็นเพราะหยวนชิงหลิงยื่นมือออกไปช่วย

ตอนแรกนางก็เอาแต่จ้องไปในม่านที่ยังอยู่ หยวนชิงหลิงนั้น โน้มตัวไปตรงหน้าไปช่างหวง ตามนิสัยเดิมของนางแต่ก่อน หาก ไม่มีการเคลื่อนไหวใด จะไม่เข้าใกล้คนที่ใกล้จะตายเด็ดขาด

เรียกให้ท่านป้าไปลองสำรวจดู ที่จริงก็อันตรายมาก แต่ว่า เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว แม้จะอันตรายก็ต้องทำ โชคดีที่คาดเดา ได้ถูกต้อง

ยกมุมปากขึ้นยิ้ม นางสั่งสาวใช้ข้างกายเรียบๆไปขวางเจ้า พระยาจิ้งไว้ ให้เขาไปหาข้าที่จวนอ๋อง”
ความคิดของเจ้าพระยาจิ้ง นางจะไม่รู้ได้อย่างไร นางต้องการ วางคนไว้ให้อ๋อง ทั้งหมดเพื่อแย่งชิงตำแหน่งนั้น เจ้าพระยา งก็สามารถออกแรงช่วยได้อีกคน

สาวใช้รับคําสั่ง

นางหันไปสั่งแม่เฒ่า “ไปเรียนอ๋อง เตรียมตัวเข้าวัง แม่เฒ่าอึ้งไปสักพัก ไหนว่าจะกลับจวนเพคะ”

“ข้าเคยบอกที่ไหนว่าจะกลับจวน “หมิงซุยเอ่ยเรียบๆมองแม่ เฒ่าแวบหนึ่ง

“เมื่อครู่ท่านไม่ใช่เรียก…….

ฉู่หมิงซุ่ยเอ่ยเสียงเย็น “เช่นนั้นก็ให้เขารอไป หากคืนนี้ยามสรี ข้ายังไม่ออกจากวัง ก็ให้เขามาอีกครั้งพรุ่งนี้ ทำอย่างนี้ไป หลายๆวัน หากเขามีความอดทน ข้าก็จะพบเขา”

แม่เฒ่าไม่เข้าใจ “พระชายาทำเช่นนี้ทำไม

ปากนางโค้งขึ้น “ข้าจะทดสอบความฮึกเหิมของจวนเจ้าพระ ยาจิ้ง ให้เจ้าพระยาจิ้งรู้ว่าในสายตาข้า เขาก็แค่หมาตัวหนึ่ง เท่านั้น ขอแค่เขารู้ถึงจุดนี้ เขาจึงจะภักดีต่อข้าอย่างหมดใจ

พูดจบ นางก็เดินลงบันไดหินอย่างสง่างาม ค่อยๆเดินออกไปข้างนอกทีละก้าวในวัง

ประมาณยามสวี ฮ่องเต้หมิงหยวนได้ให้มหรูกงกงไปเชิญหยวนชิงหลิงไปที่พระตำหนักฉินคุน

หมู่เหวินเท้ามองนาง ในสายตามีแววเป็นกังวล “ระวังด้วย อย่าประมาท”

“ข้ารู้แล้ว “หยวนซิงหลิงตอบรับ

ในใจนางรู้สึกอบอุ่น หมู่เหวินเท้าก็ไม่ได้เลวร้ายนัก

หรูกงกงพาหยวนชิงหลิงออกจากประตูข้าง ไม่ได้ผ่านห้อง หนังสือ

มาถึงตำหนักฉินคุน จึงเห็นว่าทั้งฮ่องเต้หมิงหยวนกับอ๋องชิน

ลุ่ยต่างก็อยู่

เพียงแต่ไทเฮาที่เฝ้าไท่ซางหวงอยู่ตลอดนั้นไม่อยู่ ฮองเฮาก็ไม่

มา

หมอหลวงกับฉางกงกงแม่นมสี่ต่างก็รับใช้อยู่หน้าเตียง เป่า ถูกอุ้มให้ไปนอนอยู่บนเตียงหลอฮั่น ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากแล้ว เมื่อ เห็นหยวนชิงหลิง ปากของมันก็ส่งเสียงครางออกมา

หยวนชิงหลิงมองเป่าแวบหนึ่ง เสียงหนึ่ง เป่าก็เงียบเสียง ลงทันที

อ๋องชินลุยเห็นดังนี้ ก็เอ่ยยิ้มๆ “เจ้าเดรัจฉานตัวนี้ยังฟังค่าเจ้า

น่าแปลกจริงๆ”

หยวนชิงหลิงยิ้มอ่อน “สุนัขรู้ภาษามนุษย์”

“นั่นก็จริง ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำให้ไม่ช่างหวงดีใจปานนั้นบางทีสุนัขก็หยั่งถึงใจคนได้มากกว่ามนุษย์ “อ๋องชินฮุ่ยเอ๋ย ราวกับคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็มองไปยังฮ่องเต้หมิงหยวน เรียบๆ

ฮ่องเต้หมิงหยวนตอบกลับด้วยสายตาให้กับอ๋อง เลย นี่บอก ว่าเขาไม่รู้ใจหรือไร

เขาเอ่ยกับหยวนชิงหลิง “ในเมื่อเจ้ารู้วิชาแพทย์ ก็ไม่ดูสิว่าไท

ช่างหวงเป็นอย่างไรบ้าง

หยวนชิงหลิงย่อคํานับแล้วเดินเข้าไป

แม่นม กับฉางกงกงถอยออกไป นางมองสีหน้าของไทาง หวง จากนั้นก็ถามหมอหลวงที่อยู่ข้างๆ “ไม่ช่างหวงถูกพิษหรือ

หมอหลวงได้เห็นฝีมือร้ายกาจในการช่วยชีวิตอ๋องเมื่อครู่ ท่าทีก็นอบน้อมลงหลายส่วน พูดว่า “เรียนพระชายา ไท่ซางหวง มีร่องรอยถูกพิษจริง

“สามารถให้ข้าตูบันทึกการรักษาประจำวันหรือไม่

หมอหลวงหยิบเอาออกมาจากกล่องยาแล้วยื่นให้ “เชิญพระ ชายาตรวจดู”

หยวนชิงหลิงเปิดออก เปิดไปยังหน้าที่บันทึกการรักษาไก่ช่าง หวงเมื่อคืน กระอักเลือดสองครั้ง จากนั้นก็สลบไป ชีพจรเต้นอ่อน ไร้เรี่ยวแรง ริมฝีปากมีสีม่วงปรากฏ วินิจฉัยขั้นแรกว่าถูกพิษ ถูกพิษอะไร ในนี้ไม่ได้เขียนเอาไว้
และยาที่ใช้ในการรักษาเขียนไว้ด้านล่าง เป็นยาแพทย์แผน จีน หยวนชิงหลิงรู้ว่าเป็นยาใช้ถอนพิษ แต่หลังจากเสวยไปแล้ว ด้านล่างก็เขียนไว้ว่าไม่ได้ทำให้อาการดีขึ้น

หรือจะบอกว่า ไม่ได้ให้ยาถูกกับโรค

นางพลิกไปก่อนหน้านี้ พบว่าไม่ช่างหวงได้เสวยยาชนิดหนึ่ง อยู่ตลอดมา เรียกว่ายาจิ๋วจวน

“ยาจิ่วจวนทํามาจากอะไรบ้าง”หยวนชิงหลิงถามขึ้น

“ยาจิ๋วจวนนั้นทำขึ้นเพื่อไทเฮา โดยเฉพาะ บรรเทาอาการปวด หัวจากลม ให้ร่างกายแข็งแรงเพิ่มลมปราณ ในร่างกาย ไทเฮา เสวยแล้วดีมาก จึงให้สั่งให้เอามาให้ไปช่างหวงเสวยด้วยการ ทำยาจิ๋วจวน อยู่ที่หน้าแรกมี…”หมอหลวงเดินเข้ามาช่วยเปิด ไปยังหน้าแรก ชี้ให้หยวนชิงหลิงดู

ไป๋จู จูซัว ซวนจ่าวเริน ไป๋จื่อเหริน ตังกุยเป็นต้น ล้วนเป็นตัวยา ที่ทำให้จิตใจสงบ ไม่ได้น่าสงสัยอะไร

“ยาจิ๋วจวนนี้ ให้ข้าดูได้หรือไม่”หยวนชิงหลิงถาม

ฉางกงกงพูด “ในตำหนักมี เพราะเป็นยาที่ไท่ซางหวงเสวย ประจำ ฉะนั้นจึงมีเตรียมเอาไว้ในตำหนัก

ฉางกงกงเดินลงไปเอากล่องใบหนึ่งมา ยื่นให้กับหยวนชิง หลิง หยวนชิงหลิงเปิดออก ในกล่องมีสิบสองช่อง มียาวางอยู่สืบ สองเม็ด ตอนนี้ได้ใช้ไปสิบเม็ดแล้ว ยังเหลือสองเม็ด

ฉางกงกงอึ้งไปสักพัก “เอ๋ ตามหลักแล้วต้องเหลือสามเม็ด นี่หายไปไหนหนึ่งเม็ด

“หายไปหนึ่งเม็ด “หยวนชิงหลิงใจกระตุกวูบ “แน่ใจหรือ”

“ข้าแน่ใจ ทุกวันเป็นพวกข้าที่คอยรับใช้ให้ไปช่างหวงเสวยยา ครั้งสุดท้ายก็เป็นพวกเราที่ให้ยา จำได้แม่นยำว่ายังเหลือสาม เม็ด”

หยวนชิงหลิงถามอย่างสงสัย “ฉางกงกงนึกดูให้ดีว่าไม่ผิดใช่ หรือไม่ เรื่องนี้สำคัญมาก

ฉางกงกงเอยอย่างไม่พอใจว่า “เรื่องนี้ข้าน้อยจะจำผิดได้ อย่างไร ครั้งสุดท้ายที่ให้ยา เป่าก็ร้องขึ้นกะทันหัน ทำเอาข้า น้อยตกใจกันหมด ยากหล่นลงที่พื้น เก็บขึ้นมาแล้วก็วางลงที่เดิม แน่ใจว่าเหลือสามเม็ด

“ยาเคยตกพื้นหรือ เช่นนั้นลำดับขั้นตอนก็วุ่นไปหมด

“ลำดับขั้นตอนวุ่นวายจะสำคัญอะไร ยาก็ยังเหมือนเดิม “ฉาง

กงกงพูด

หยวนชิงหลิงพูดว่า “เกรงว่าจะไม่ใช่”

นางเดินลงไปวางยาลงบนโต๊ะ วางยาสองเม็ดออกจากกัน เอา แก้วใบหนึ่งทุบยาออก แตกเป็นผง เห็นถึงสีข้างใน หยวนชิงหลิง ถอนหายใจจากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้น “เสด็จพ่อ ท่านดูนี่”