บทที่ 38 ยังมีบาดแผลอีกแห่ง

หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างประหลาดใจ “หมายความว่าไง หมู่เหวินเท้าไม่ตอบกลับถามว่า “ทําไมเจ้าจึงคิดว่าเป็นฝีมือ อ๋องจี้”

หยวนชิงหลิงครุ่นคิดอยู่สักพัก เอ่ยว่า “สัญชาตญาณกระมัง”

นางย่อมไม่ใช่คนที่พึ่งพาสัญชาตญาณอะไรเทือกนั้น เพียงแต่ ใช้สมองในการไปเข้าใจสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้านี้ หลังจาก วิเคราะห์แล้วก็คิดว่าเป็นอ๋อง

หมู่เหวินเห้ามองแวบเดียวก็ดูออก “ข้าไม่เชื่อคำพูดนี้ เจ้าก็พูด ไปอย่างนั้นเอง”

หยวนชิงหลิงเอ่ยขึ้นเรียบๆ “เป็นสัญชาตญาณจริงๆ”

นางรู้สึกปวดหัวกับความพูดมากเมื่อครู่ของตัวเอง นางไม่ อยากหาเรื่องอีก เรื่องนี้หากแจกแจงไป ก็ไม่ได้มีผลดีอะไรต่อ นางเลยสักนิด แต่กลับจะทำให้เขาคิดว่าที่นางเข้าใจเรื่องราว เหล่านี้ได้ก็เพราะเข้าไปอยู่ที่จวนเจ้าพระยาจิ้ง

คนที่อ่านตำราประวัติศาสตร์ จะมีสัมผัสที่ละเอียดอ่อนต่อ เหตุการณ์บ้านเมืองขณะนั้น อ๋อง เป็นบุตรคนโต และยังมีความ ดีความชอบในการทำสงคราม ฮ่องเต้เองก็ชื่นชม และได้ รวบรวมเหล่าขุนนางได้กลุ่มหนึ่ง คงหนีไม่พ้นตำแหน่งรัชทายาท แน่นอน
ส่วนท่านอ๋องคนอื่นๆ ย่อมต้องมีจิตใจแก่งแย่งชิงดี แม้แต่ อานาจของอ๋องจี้ตอนนี้ ยังไม่สามารถช่วยเขากำจัดหยู่เหวินเท้า ได้

เพราะถ้าเหลืออยู่เหวินเท้าเอาไว้ ก็ราวกับหลงเหลืออุปสรรคที่ จะก้าวขึ้นเป็นรัชทายาทของอ๋อง ไม่ใช่ว่าอ๋องคนอื่นจะมองว่าห เหวินเท้านั้นเจริญหูเจริญตา เพียงแต่การแย่งชิงตำแหน่ง รัชทายาทนั้น ไม่ได้รุนแรงถึงขั้นนั้น

หมู่เหวินเท้าไม่ถามอีก เพียงแต่รู้สึกตะลึงในใจ หยวนชิงหลิง หญิงผู้โง่เขลาคนนี้ กลับรู้ว่าเป็นอ๋อง

น้อย

ขึ้นหลายส่วน

เห็นที ที่จวนเจ้าพระยาจึงคงมีการพูดคุยเรื่องการเมืองอยู่ไม่ ความรู้สึกของเขาที่มีต่อจวนเจ้าพระยาจิ้ง ยิ่งทวีความรังเกียจ

หยวนชิงหลิงหมอบอยู่กับเบาะ ค่อยๆหลับตาลง ช่วงนี้เหนื่อยมากจริงๆ พอตัวติดเตียงเป็นต้องหลับ

แต่ว่า ในสมองยังมีหลายเรื่องราวเวียนวน ทำให้นางแม้จะ เหนื่อยล้าหนังตาแทบลืมไม่ขึ้นแต่ก็ยังหลับไม่ลง

“หญิงอัปลักษณ์”บนเตียงมีเสียงของเขาส่งผ่านลงมา

หยวนชิงหลิงหันหน้าออกไปด้านนอก ไม่อยากสนใจคนไม่มี มารยาท
มีหมอนใบหนึ่งโยนลงมา ตกลงมาที่หัวของหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิง ใช้สองแขนค้ำยัน ยึดตัวมองเขาด้วยสายตาที่ ไม่มีชีวิตชีวา ทำไมกัน

“ข้าจะทำธุระส่วนตัว”

หยวนชิงหลิงลุกขึ้น เดินไปมุมหนึ่งในด้านหลังฉากกั้นหยิบ เอากระโถนออกมา

“เรียกทั้งหยางเข้ามา”แววตาเขานิ่งขรึม บางครั้งก็ดูฉลาด แต่ มักจะโง่ในเวลาสำคัญ บอกว่าจะทำธุระส่วนตัวคือ ให้นางเรียก ทั้งหยางมารับใช้ ใครใช้ให้นางไปเอากระโถนมา

หยวนชิงหลิงวางกระโถนลง หมุนตัวออกไปเรียกทั้งหยาง

ทั้งหยางเข้าไปสักพักก็ถือกระโถนออกมา พูดกับหยวนชิงหลิง ว่า “พระชายาเข้าไปได้แล้ว”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า กำลังจะก้าวเข้าไป ทั้งหยางก็เอ่ยขึ้น อย่างกะทันหัน “พระชายาหยุดก่อน”

หยวนชิงหลิงมองเขา “มีเรื่องอะไร

ทั้งหยางเดินไปที่ลานบ้าน จากนั้นก็กวักมือเรียกหยวนชิงหลิง สีหน้าดูมีลับลมคมในมาก

หยวนชิงหลิงเดินลงไปอย่างสงสัย “มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะ”

ทั้งหยางกดเสียงต่ำลง “ท่านอ๋องยังมีบาดแผลอีกจุด ไม่ให้ผู้ ใดทำแผลให้ เมื่อครู่ เมื่อครู่ข้าน้อยดูแล้ว เหมือนจะมีอาการบวมแดงเป็นหนองแล้ว”

“ยังมีบาดแผล ทำไมไม่ให้จัดการเล่า”หยวนชิงหลิงถามอย่าง ประหลาดใจ

ยังมีบาดแผลที่ไหนอีก เห็นได้ชัดว่านางจัดการหมดแล้ว ยัง ตรวจซ้ำอีกครั้งแล้วด้วย

นอกจาก……

แววตาของนางลึกล้ำขึ้น มองไปยังทั้งหยาง ที่เจ้าพูดคงไม่ได้ หมายถึงระบบสืบพันธุ์ ของสิ่งนั้นของบุรุษกระมัง”

ที่นี่คงพูดเช่นนี้สินะ

ปีนี้ทั้งหยางอายุสามสิบห้าแล้ว เคยเป็นมือเก่าในหอนางโลม ยิ่งกว่านั้นคือเคยร่วมเป็นร่วมตายในสนามรบกับหมู่เหวินเท้ามา ก่อน นับว่าเป็นคนที่เคยผ่านลมฝนมาไม่น้อย

แต่ว่า บุรุษที่แข็งแกร่งคนนี้ ตอนนี้สีหน้าแดงเลือกขึ้นมาได้ แต่ถอนหายใจ ในใจ

พระชายาจะพูดอ้อมค้อมหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร

อะไรคือของสิ่งนั้นของบุรุษ บอกว่าเป็นหอบรรพบุรุษของลูก หลานท่านอ๋องได้หรือไม่ รากเหง้าของลูกหลานก็ยังดี

“ใช่หรือไม่เล่า”หยวนชิงหลิงมองเขาที่จ้องเขม็งแต่ไม่พูดจา อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นอีก

“ทั้งหยาง นี่เจ้าพูดอะไรของเจ้า “ข้างใน มีเสียงคำรามอย่างโมโหจนปะทุส่งออกมา เสียงดังระเบิดขึ้น ราวกับจะทำให้ หลังคาพังครืนลงมา แน่นอนว่าคงไม่ใช่พลังกายของเขาที่จะ ทําได้

ทั้งหยางถือกระโถนวิ่งหนีไป

หยวนชิงหลิงเก็บสายตายืนนิ่ง ค่อยๆเดินกลับไป

สีหน้าของหมู่เหวินเท้าทั้งเขียวทั้งแดง ราวกับจานผสมสี แต่ จมูกกลับเป็นสีขาว

ในดวงตา มีไฟโมโหลุกโชน จ้องหยวนชิงหลิงตาเขม็ง ยังมี แววจะกินนางทั้งเป็นยังไงยังงั้น

“คือว่า…….หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องโมโหขนาดนี้ ด้วย “ทั้งหยางบอกว่าท่านยังมีบาดแผล”

“เขาพูดเหลวไหล “หมู่เหวินเท้ากัดฟันพูด

หยวนซิงหลิงดูแล้วรู้สึกว่าทั้งหยางไม่ได้พูดเหลวไหล เป็นเขา ต่างหากที่ไม่ยอมรับ

หยวนชิงหลิงรู้ว่าคนพวกนี้ต้องห้ามหมอหลวงเอาไว้ จึงได้เอ่ย อย่างตรงไปตรงมาว่า “สำหรับหมอแล้ว ท่านไม่ควรปิดบัง อาการบาดเจ็บ ไม่เช่นนั้น หากทำให้เกิดการติดเชื้อจาก บาดแผลที่ไม่ได้รับการดูแล มีไข้สูง อาจถึงแก่ชีวิตได้

“เกี่ยวอะไรกับเจ้า”หมู่เหวินเท้าเอ่ยอย่างดุดัน

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว “พูดเช่นนี้ แสดงว่าท่อนล่างของท่านได้รับบาดเจ็บจริง ทําไมบาดเจ็บได้ ท่านถูกแทงขณะหรือ

ข้าทําร้ายหยวนหลิงจริงๆ

ทั้งแดงเถือกไปจนถึงหลัง

“จะต้องให้ท่านหายดีก่อน ตอนนี้ข้าดูก่อนว่าแผล

สาหัสมากหรือไม่

ดูหัวเจ้าน่ะ”

หัวข้าท่านอยากจะเมื่อไหร่เป็นหนองแล้ว เชื้อขึ้นมา ท่านตายเอาได้”

“ไสหัวไป

“ดูแล้วจะหมู่เหวินเท้ากัดฟันพูด ให้ข้าตายก็ให้ดูที่ ข้าคงต้องเข้าเพื่อขอคำแนะนำจากไท่ซางหวงเสียแล้ว”

ให้น้องของเขาตามคำบัญชาหมู่เหวินเท้าดวงตาดุดัน เจ้ายังรู้จักว่ายางอายหยวนชิงหลิงไม่พูดจา จ้องมองเขาต้องข้าพูดแล้ว ให้ตายไม่ให้เจ้าดู
นายาฆ่าเชื้อ สําลี แหนบ มีดโกนได้เตรียมพร้อมแล้ว

หยวนชิงหลิงมองเขา “ข้าจะเปิดออกแล้ว ท่านอย่ารู้สึกอาย เลย มองข้าเป็นหมอหลวงก็พอ”

“หมอหลวง เจ้าคิดได้ดี “หมู่เหวินเท้ารู้สึกเสียวฟัน ถึงกับกล้า ข่มขู่จะฉีดยาชาอะไรนั่น รอให้เขาสลบไปแล้วค่อยดูแผล

เขาไม่ยินยอมจะสลบ ใครจะรู้ว่าว่านางจะทำอะไรกับเขาบ้าง

กัดฟันจนแตก ก็คงได้แต่ยอมให้นางดูเท่านั้น เขาหันหน้าไปด้านในของเตียง อับอายมากที่ถูกนางเปิดผ้า ชิ้นสุดท้ายที่ใช้ปิดบังส่วนสงวน

“แยกขาออกหน่อย มองไม่ถนัด

เขากลืนน้ำลาย กลืนกินความโกรธเข้าไปด้วย แยกขาออก ตามคำสั่ง

อากาศเย็นมาก ไอเย็นปะทะผิว ขนทั้งร่างกายลุกชัน

“เจ้า …..เขารู้สึกถูกมือนางสัมผัสไปที่หนึ่ง ก็โมโหขึ้นมา ทันที “มือเจ้าอย่าจับมั่วซั่ว

“หากข้าไม่เอาออกไป จะดูแผลอย่างไร ให้ตายเถอะ แผลนี้ เห็นถึงกระดูก ถ้าเข้าไปอีกนิ้วหนึ่ง แท่งบรรพบุรุษของลูกหลาน ท่านคงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว อีกอย่าง หากท่านไม่ทำแผล ถึงแม้จะ รักษาจนหายแล้ว ก็คงจะกระทบคุณสมบัติความเป็นชายของ ท่าน ”
นี่มันอะไรกัน “ไหนเจ้าบอกจะดูนิดเดียว”

“ถ้าบาดแผลไม่สาหัส ข้าจะไม่จัดการให้ก็ได้ แต่ว่า นี่มัน เหมือนที่ทั้งหยางพูดไว้เลย บาดแผลของท่านอักเสบแล้ว ต้อง จัดการเดี๋ยวนี้”หยวนชิงหลิงเอยอย่างจริงจัง

“หุบปาก อีกหน่อยหากท่านมีสัมพันธ์กับผู้หญิง ท่านต้องขอบคุณข้าแน่”

สายตาของหมู่เหวินเท้ามีไอสังหารพวยพุ่งขึ้น ได้สาบานกับ ตัวเองในใจ รอให้เขาหายดีแล้ว ต้องทำให้หยวนชิงหลิงตาย อย่างอนาถ