บทที่ 26 ยาที่เขาให้

ความรู้สึกของหมู่เหวินเท้าสั่นสะเทือนตกตะลึง นางกล่าวว่าย อมตายก็ไม่อยากเป็นพระชายา งั้นหรอ?

น่าขันยิ่งนัก ตำแหน่งพระชายาไม่ใช่สิ่งที่นางใช่เลห์มารยา คิกทำทุกวิถีททาง เพื่อเข้ามายืนในจุดนี้

“เจ้าตื่นมาคุยกับข้าให้รู้เรื่อง! “หมู่เหวินเท้าโกรธเป็นฟืนเป็น ไฟ เขาจับเข้าไปที่หน้านางและใช้มือตบแก้มนาง

แม่นมสี่เห็นดังนั้นจึงโมโหขึ้นมาทันที นางไปยืนขวางที่ตรง หน้าของหยวนชิงหลิง ทำไมพระองค์ถึงทำได้ลงคอ? ท่านอ๋อง ทำไมพระองค์ถึงเปลี่ยนไปเป็นคนโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้? หากไม่ พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา แม้ต่อให้เป็นเพียงคน แปลกหน้า ก็มิควรทําเช่นนี้? ข้าหมดความอดทนกับพระองค์ แล้วจริงๆ”

หมู่เหวินเห้ามองไปที่ใบหน้าซีดขาวไร้เรี่ยวแรงของหยวนซึ่ง หลิง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า น้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่ หยุด ดูดื้อรั้นและเย็นชา

เขาไม่สามารถทนดูทิฐิและความดื้อรั้นของนางได้ต่อไป จึงหัน กลับมาและออกไป

หมู่เหวินเท้าเดินออกไปนอกตำหนักยืนอยู่ใต้ต้นฉัตรจีน ชม ใบไม้สีเหลืองหมุนพลิ้วตามสายลม หัวใจดวงนี้เป็นเหมือนดั่งสายลมพัด พัดผ่านไป ความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมา

“ท่านอ๋อง! “เสียงที่ดังจากด้านหลัง เป็นเสียงเรียกของพระ ซายาฉีฉู่หมิงย

หมู่เหวินเท้ารีบเก็บอาการและอารมณ์ของตัวเอง หันกลับไป

มองนาง

นางยืนอยู่ที่ระเบียง กระโปรงลากไปข้างหลัง น้ำเสียงสง่า เหมือนดั่งเทพธิดา

ความงดงามของนาง ยากที่จะหาสิ่งใดมาเปรียบได้

คู่รักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆ แต่ตอนนี้นางได้ไปเป็นภรรยา ของคนอื่นไปแล้ว หัวใจของเขา รู้สึกเจ็บปวดมาก

หมิงชุ่ยสังเกตเห็นแววตาและท่าทางที่ดูเลื่อนลอยของเขา

ทำให้นางรู้สึกอารมณ์ดีอยู่ไม่น้อย

ถึงอย่างไรเขายังลืมนางไม่ได้

นางเลิกคิ้วขึ้น ด้วยความสบาย มองเขาด้วยความโล่งอก “ตอนนี้อาการป่วยของไท่ซางหวงดีขึ้นแล้ว เสด็จพ่อก็มีท่าที ความคิดที่เปลี่ยนไปดีกับเจ้ามากขึ้น ข้าก็ยินดีกับเจ้าด้วย ”

เขาไม่ได้พูดอะไร

ผ่านไปไม่นาน นางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าสบายดีใช่ไหม? ”
หมู่เหวินเท้ากวาดสายตามองไปที่นาง “ก็สบายดีอยู่นี่ไง ยังมี ชีวิตอยู่

ดวงตาของหมิง ยมองไปที่เขาด้วยสายตาห่วงใย ขนตายก ขึ้น กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เกรงว่าวันหนึ่ง พวกเจ้าจะแย่งชิง ตำแหน่งกัน สงครามที่เกิดขึ้นไม่เจ้าก็เขาที่ต้องตาย

หมู่เหวินเท้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยๆส่ายหัว “ไม่หรอก ข้า ไม่มีทางคิดอะไรแบบนั้น เจ้าอย่ากังวลไปเลย เมื่อก่อนเคย สัญญากับเจ้าไว้ ข้าจะรักษาคำสัญญา

หมิงซุยถอนหายใจอย่างแผ่วเบา มองไปที่ใบหน้าอันหล่อ เหลาของเขา” เจ้าก็รู้ ในใจข้านั้นคือเจ้า “เมื่อพูดเสร็จ ขนตา ของนางกะพริบและน้ำตาก็ไหลออกมาเมื่อนางมั่นใจว่าอ๋อง เห็นแล้ว จึงได้เดินจากไป

เขายืนอย่างเฉยชา และไตร่ตรอง ไม่ใช่สายตาที่อ่อนโยนของ ฉู่หมิงชุ่ยเมื่อครู่ แต่เป็นสีหน้าอันเจ็บปวดหนักแน่นของหยวนชิง หลิง

แม่นมสี่ยกน้ำออกมาด้านนอน ยืนอยู่ข้างหลังของเขา กล่าว ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ท่านอ๋อง เข้าไปด้านในเถอะ มีเรื่องอะไรก็ พูดคุยกันดีๆ”

หมู่เหวินเท้าพยักหน้า หันกลับและเดินเข้าไปด้านใน ที่จริง แล้วเขามีหลายเรื่องที่อยากถามหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงยังคงนอนคว่ำอยู่บนเตียง เสื้อผ้าถูกห่อหุ้มบางๆ บนหลังของนางแล้วปกคลุมด้วยผ้าห่ม หน้านางหันไปด้านข้างหน้าซีดเพราะเสียเลือดมาก

พอเห็นว่าหมู่เหวินเท้าเข้ามา ทางหลับตาลง ดวงตาที่อ่อนล้า มีรอยจางๆ ลดตาลงต่ำ ขนตางอนยาว ร่างกายรู้สึกทรุดลง มากและมีอาการอ่อนเพลียอยู่ตลอดเวลา

หมู่เหวินเท้าเองก็สงบสติอารมณ์ลงมาก ลากเก้าอี้ไม้หนึ่งตัว นั่งลงตรงหน้านาง “เรามาคุยกันดีๆเถอะนะ”

หยวนชิงหลิงไม่ได้ลืมตาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ขอให้ไม่มีข้า ไม่ว่าเวลาไหนขาก็ยินยอมคุยด้วย”

คำพูดนี้ ฟังดูสงบจิตสงบใจมาก

หมู่เหวินเท้าหยตามองแผลบนร่างนาง ความสงบจิตสงบใจ นั้นแฝงไปด้วยเหน็บแนม

หยวนชิงหลิงลืมตาขึ้นมาเงยหน้ามองเขา “อย่าสงสัยอะไร กับ สิ่งที่ข้าพูด นั้นคืองสิ่งที่ข้าคิด ในเมื่อท่านอ๋องอยากคุยกับข้า ข้า ก็พร้อมที่จะให้ความร่วมมืออธิบาย ข้าไม่ใช่คนที่อดทนต่อ ความเจ็บปวดทางจิตใจและร่างกายจะรู้สึกมีความสุข ต้องถูก ทบตีลงโทษก่อนถึงจะยอมให้ความร่วมมือ

เท้าเรียวยาวของหมู่เหวินเท้าวางลงข้างเตียง เขา โน้มตัวลง เล็กน้อย ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาไม่เปลี่ยนไปจากเดิม เขา เองอยากขจัดหยวนชิงหลิงให้ไปพ้นๆจากกายและใจเช่นกัน

แต่คำพูดของหยวนชิงหลิง กลับทำให้ความรู้สึกรังเกียจนาง ของเขาลดลงบ้างโดยไม่ต้องสงสัย
“เจ้าให้ยาอะไรกับเสด็จปู่? ”

“ยาฉุกเฉิน ยาที่ใช้รักษาภาวะหัวใจวาย ขาดเลือด หายใจ ลําบาก” หยวนชิงหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยอยากคุยด้วย

“ใครให้ยานี้แก่เจ้า ? ”

“ไม่มีใครให้มันเป็นยาของข้าเอง

หมู่เหวินเท้าจ้องมองนางด้วยสายตาเย็นชา “เห็นได้ชัด เจ้า ไม่ยอมบอกความจริงกับข้าสินะ”

“เป็นเพราะเจ้าไม่ยอมเชื่อข้าต่างหาก ถึงได้คิดว่าข้าโกหก”

หมู่เหวินเท้าไม่มีทางเชื่อเรื่องนี้แน่นอน นางจะมียาแบบนี้ได้ อย่างไร? แต่ทว่า หากมีปรมาจารย์ให้ยาวิเศษนี้แก่นางจริงแล้ว ให้นางเก็บเป็นความลับก็ไม่แปลก

เขาถามต่อ แล้วเจ้าให้ยาพิษอะไรกับข้า? ทำไมข้าถึงได้ลืม

ความทรงจําบางอย่างไป? ร่างกายขยับไม่ได้? ”

“สิ่งนั้นไม่ใช่ยาพิษ แต่เป็นยาชา ใช้ในการผ่าตัด คล้ายๆกับ น้ำจื่อจินที่ใช้”

หยู่เหวินเท้ากล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น น้ำจื่อจีนคือยาพิษ หยวนชิงหลิงจ้องไปที่เขา “ฉะนั้น ยาที่เจ้าให้ข้าดื่มคือยาพิษ หยู่เหวินเห้าไม่พูดอะไร เหมือนเป็นการยอมรับ

หยวนชิงหลิงพลางพูดขึ้นช่างมันเถอะ ยาพิษก็ดี ยาวิเศษก็ดี ตอนนี้ข้าไม่สนแล้ว คงเป็นชะตากรรม หากอยากได้นักก็เอาไปแต่ว่า หากวันนี้เจ้าไม่เอาชีวิตข้า ขอท่านอ๋องอย่างแกขาอีกเลย อย่างน้อยในระยะเวลาที่ข้ารักษาเสด็จปู่ของท่าน โปรดท่านอ๋อง เห็นใจข้าด้วยเถอะ เรื่องราวที่ผ่านมา รอให้ออกจากวังแล้ว ข้า จะอธิบายให้ท่านฟัง

หมู่เหวินเท้ากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หากเสด็จเป็นอะไร ไปแม้แต่นิดเดียว ข้านี่แหละจะลงโทษที่เจ้า

หยวนชิงหลิงตอบโต้กลับ หากว่าไท่ซางหวงอาการดีขึ้นละ? ความดีความงามนี้ ท่านจะยกให้ข้าหรือไม่?”

หมู่เหวินเท้าทำตาหยียดหยาม โน้มตัวลงและมองไปที่นาง ส่ง สายตาเย็นชากลับมาให้ “ใช่ ข้าแยกแยะบุญคุณและความแค้น ได้”

เขายืนขึ้นทันที ซึ่งเก้าอี้ไว้ด้านหลัง ทิ้งยาเม็ดหนึ่งไว้บนโต๊ะ “เรียกแม่นมมาป้อนเจ้าแล้วกัน” เมื่อกล่าวเสร็จเขาก็เดินออก

ไป

หยวนชิงหลิงรู้สึกแปลกใจและสงสัยกับคำตอบของเขา บุญ คุณและความแค้น? เขาหรอ ?

บุญคุณเขาไม่รู้ แต่ความแค้นเขาเองก็รู้ดี คงเป็นเจ้าของร่าง เดิมหยวนชิงหลิงทำอะไรให้เขา เขาถึงได้แค้นขนาดนั้น คงไม่ ปล่อยให้หยวนชิงหลิงอยู่อย่างสงบสุข

นางอ่อนเพลียอย่างมาก หลับลงไปอย่างไม่รู้สึกตัว ก็ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหนแล้ว พอตื่นขึ้นก็เห็นแม่นมสี่นั่งอยู่ขอบเตียง

เมื่อพบว่านางตื่นขึ้น แม่นมสี่ยื่นมือไปแตะที่หน้าผาของนาง พร้อมกับพูดว่า “ไม่มีไข้แล้ว”

หยวนชิงหลิงเองก็รู้สึกว่าตัวเองอาการดีขึ้น กล่าวด้วยน้ำเสียง อ่อนโยน “ขอบคุณแม่นมสี่ที่เคยดูแลข้า

“มิบังอาจเพคะ! “แม่นมสี่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ลุกขึ้นไปเท น้ำให้นางหนึ่งแก้ว และได้หยิบยาที่หมู่เหวินเท้าทิ้งเอาไว้มา “กิน ยาเพคะ”

“คือยาอะไร? “หยวนชิงหลิงแบมือเอายามาดู มองไปที่เม็ด ยาสีแดง เหมือนกับมอลทรีเซอร์ฮอช็อคโกแลต

“ยาเม็ดจื่อจิน”

“ยาเม็ด อจิน? “คืออะยาอะไร? ดื่มน้ำจือจินไปแล้วยังไม่พอ ยังต้องมากินยาเม็ดจื่อจินอีก?

แม่นมสี่กล่าวสามารถรักษาภาวะเลือดออกและสร้างกล้าม เนื้อในร่างกาย ทำให้อาการดีขึ้น ยาเม็ดนี้ มีมูลค่ามหาศาล อ๋อง หนึ่งพระองค์ จะมียานี้เพียงเม็ดเดียวเท่านั้น หากเป็นการป่วยที่ สาหัส สามารถรักษาให้หายได้

“วิเศษขนาดนี้เลยหรอ? ใช้ส่วนผสมอะไรกัน”หยวนชิงหลิง สนใจและอยากรู้เกี่ยวกับยาตัวนี้มาก ดังนั้น ดังยื่นมือไปรับยา นั้นมา ดมไปทีหนึ่ง กลิ่นของโสมซานซีแรงมาก ใช้โสมซานชี ผสมหรอ?
“ไม่ทราบเช่นกัน รู้แต่เพียงว่าเป็นยาที่หายากมาก ท่าน อ๋อง……………..มองไปที่นาง “ท่านอ๋องเคยถูกลูกธนูยิง เกือบถึงชีวิต ท่านเองก็ไม่ใช้ยาเม็ดนี้

หยวนชิงหลิงมีความรู้สึกสับสนและสงสัย หากยานี้สำคัญ ขนาดนี้ ทําไมเขาถึงให้ข้า หรือว่าเขาเชื่อแล้วว่าข้าสามารถ รักษาไก่ช่างหวงได้