บทที่ 18 เผชิญหน้า

ยาชามีปริมาณไม่มากนัก หมู่เหวินเท้านอนแกร่วอยู่ที่ห้องโถง ตำหนักข้างเพียงไม่นาน ประสาทสัมผัสก็ฟื้นกลับมาเหมือนเดิม แล้ว

หยวนชิงหลิงนั่งอยู่ข้างๆเขา คนรับใช้ที่เดิมทีต้องอยู่คอย ปรนนิบัติรับใช้ภายในตำหนัก ต่างก็ถูกหยวนชิงหลิงสั่งให้ออก ไปจนหมด ในห้องโถงตอนนี้จึงเงียบเหงาอย่างยิ่ง

นิ้วมือที่แข็งดั่งทีมเหล็ก บีบเข้าที่คอของนางจนแน่น บีบจน นางแทบจะหายใจไม่ออก หมู่เหวินเท้าดูเหมือนสัตว์ป่าที่กำลัง โกรธเกรี้ยวตัวหนึ่ง โทสะนั้นพวยพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา เค้นเสียงเหี้ยมๆแล้วเอ่ยลอดไรฟันออกมาว่า “นี่เจ้าถึงขั้นบังอาจ วางยาพิษเสด็จปูเลยอย่างนั้นหรือ?”

หัวของหยวนชิงหลิงถูกบังคับให้เงยขึ้น ใบหน้าของนางแดง ก๋า เส้นเลือดฝอยในดวงตาแตกจนแดงเผือก นางฝืนพูดด้วย ความยากลำบากว่า “ท่านอ๋อง จะไม่ลองก้มหน้าดูหน่อยหรอก หรือ? ”

เข็มเล่มหนึ่งแทงทะลุเนื้อต้นขาของเขาเข้าไปแล้ว เข็มนั้นมี ลักษณะที่พิเศษมาก มันมีท่อเล็ก ๆ ซึ่งมีของเหลวบรรจุอยู่ข้างใน

“เจ้าจะบีบคอข้าให้ตายก็ได้ แต่ก่อนที่ข้าจะตาย เจ้าเองก็ต้อง เหลือแค่หนทางตายด้วยเช่นกัน เพราะฉะนั้น ทำไมไม่ลองฟังสิ่ง ที่ข้าจะพูดดูสักหน่อยล่ะ?” หยวนชิงหลิงพูดอย่างยากลำบากแววตาแข็งกร้าวไม่ยอมแพ้

มือของเขาค่อยๆคลายออกช้าๆ แต่ทว่า ความโกรธ ในดวงตา ของเขา กลับทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลาบิด เบี้ยวไปเพราะความโกรธ เขาฝันพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะระงับ ความโกรธของตัวเองให้ได้

“พูดมา ว่าเจ้าใช้ยาพิษอะไรกันแน่?” เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่า หยวนชิงหลิงจะใช้พิษเป็น ดูเหมือนว่าที่ผ่านมา เขาจะ ประเมินนางต่ำเกินไปแล้วจริงๆ

หยวนชิงหลิงถอดเข็มออก ยกยิ้มแกมประชดประชัน ” วางยา พิษไม่ช่างหวงทั้งที่ยังอยู่ในวัง นี่ข้าไม่อยากมีชีวิตแล้วอย่างนั้น สินะ?”

“พูดมา!” เขาตะคอกอย่างเหลืออด

หยวนชิงหลิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ เชือกหนึ่ง “นั่นไม่ใช่ยาพิษ แต่เป็นยา สถานการณ์ของไท่ซางหวงไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น ข้า กําลังช่วยเขาอยู่ต่างหาก”

หมู่เหวินเท้ายกยิ้มเย็นชา ในแววตาปรากฏไอสังหารขึ้นมาวูบ หนึ่ง “ข้าไม่รู้เลยนะ ว่าตัวเองได้แต่งหมอเทวดาผู้หนึ่งมาเป็น ภรรยา”

เขายืนขึ้น บิดข้อมือของนางแล้วพูดว่า “ไป! ตามข้าไปรับ ความผิดต่อเบื้องพระพักตร์เสด็จพ่อเดี๋ยวนี้”

หยวนชิงหลิงถูกเขาลากไปกับพื้น นางไม่สามารถหลุดออกจากมือเหล็กของเขาได้ หลังจากถูกลากถูลู่ถูกังไปหลายต่อ หลายก้าว ในความตื่นตระหนกนั้น นางก็พูดขึ้นว่า “เอาสิ! ให้ข้า ไปรับโทษเลย ถึงตอนนั้นข้าจะบอกทุกคนไปว่า เป็นหมิงชุ่ยที่ สั่งให้ข้าทําแบบนั้น

หมู่เหวินเท้าตบเข้าไปที่ใบหน้าของนางฉาดหนึ่ง ตบแรงมาก จนกระทั่งใบหน้าสะบัดไปด้านข้างเลยทีเดียว

เขาย่อตัวลง ใช้สองนิ้วออกแรงบีบที่คางของนาง คล้ายมี เจตนาจะบีบให้กระดูกแหลกคามือไปอย่างไรอย่างนั้น ดวงตา เกรี้ยวกราดเหมือนพายุอันบ้าคลั่ง กัดฟันกรอดแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!”

มุมปากของหยวนชิงหลิงมีเลือดไหลออกมาแล้ว นางไม่รู้สึก เจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย นางรู้ดีว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของน้ำจื่อจิน เพียงแต่นางไม่อาจทนต่อความอัปยศอดสูแบบนี้ต่อไปได้อีก แล้วจริงๆ

นางฝืนยกมุมปากขึ้นอย่างยากลำบาก ส่งยิ้มเหี้ยมเกรียมออก มา พลางปักเข็มฉีดยาเข็มหนึ่งเข้าไปที่ต้นขาของหมู่เหวินเท้าสุด แรง

เมื่อหมู่เหวินเท้าพบเข้า มันก็สายเกินไปเสียแล้ว ร่างเขาทั้ง ร่างเริ่มอ่อนแรงง่วงงุน ค่อยๆคลายมือออกจากตัวนางไปอย่าง ช้าๆ

หยวนชิงหลิงพลิกฝ่ามือขึ้นมา ตบเข้าที่ใบหน้าเขาฉาดใหญ่ๆ ไปฉาดหนึ่ง กัดฟันกรอดพลางพูดเหมือนที่เขาทำเมื่อครู่นี้ว่า “ข้าก็เกิดมาเป็นมนุษย์คนหนึ่ง! เดิมทีมันก็ควรจะต้องเป็นเจ้าให้ เกียรติข้าหนึ่งคืบ ข้าก็จะให้เกียรติเจ้าหนึ่งศอก แต่นี่เจ้ากลับ เอาแต่ทำให้ข้าต้องอับอายขายหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ทุบตี ทำร้ายข้าไม่มีลดราวาศอก นี่มันเกินขีดความอดทนขั้นต่ำสุด ของข้าไปแล้วนะ ข้าเคารพที่เจ้าเป็นพวกคนในรั้วในวังคนหนึ่ง แต่ไม่ได้หมายความว่า ข้าจะปล่อยให้เจ้ามาทำร้ายรังแกข้า อย่างไรก็ได้นะ ถ้าเจ้ามีปัญญาก็ไปทูลขอฝ่าบาทน้นสิ ไปขอ อนุญาตให้เจ้ากับข้าหย่าขาดกันไปเลย แทนที่จะมาทำอะไร เฮงซวยที่มันทำลายถึงชื่อเสียงของตัวเอง อย่างการทำตัวหน้า ตัวเมีย รังแกผู้หญิงอยู่อย่างนี้ นี่จะยังนับว่าเป็นวีรบุรุษได้อยู่อีก เหรอ!?”

หยู่เหวินเห้าล้มฮวบลงกับพื้น ดวงตาเริ่มหม่นแสงแต่ยังคง จ้องมองนางเขม็งไม่ลดละ คล้ายอยากฉีกเนื้อนางแล้วกลืน เข้าไปทั้งเป็นอย่างไรอย่างนั้น แต่ทว่า สายตาที่แสดงเจตนาร้าย นี้ก็อยู่ได้ไม่นานนัก ก็มีอันต้องค่อยๆปิดลงไปช้าๆ

ครั้งแรก ยังไม่สามารถวางยาเขาให้สลบไปได้อย่างสมบูรณ์ แบบ พอมาครั้งนี้ นางก็ทำมันสำเร็จได้ในที่สุด

หยวนชิงหลังค่อยผ่อนคลายร่างกายลง สูดลมหายใจเข้าออก หนักๆ น้ำตาเริ่มเอ่อท้นออกมาอีกครั้ง นางรีบเงยหน้าขึ้น บังคับ น้ำตาให้ไหลกลับเข้าไปอย่างสุดความสามารถ

ตอนนี้ ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาร้องไห้ นางยังหาหนทางรอดให้ตัว เองไม่ได้เลย
นางหยิบกล่องยาออกมาเปิดดู กล่องยาใบนี้หลังจากที่มันลง สู่พื้นแล้ว มันจะเปลี่ยนขนาดตัวเองให้ใหญ่ขึ้นโดยอัตโนมัติ และ จะหดเล็กลงจนมีขนาดเท่ากับกล่องไม้ขีดไฟเมื่อมันอยู่เหนือพื้น ช่างเป็นอะไรที่แปลกประหลาดมหัศจรรย์มากจริงๆ

นางอ้าปากค้างไปพลาง ตรวจสอบยาที่อยู่ข้างในไปพลาง

ก่อนหน้านี้ ยาที่อยู่ในกล่องส่วนใหญ่จะเป็นยาสำหรับรักษา อาการบาดเจ็บภายนอก แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นยาที่ใช้รักษา โรคหัวใจไปแล้ว รวมถึงยาเม็ดที่ใช้อมใต้ลิ้นอีกสองขวดด้วย

นี่ช่างเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมหัศจรรย์จริงๆ ในห้อง ปฏิบัติการทดลองของนาง ไม่เคยมียาอมใต้ลิ้นมาก่อน ยิ่งไป กว่านั้น ยังมียาชนิดอื่น ๆ เพิ่มเข้ามาอีกมากมายหลากหลาย ชนิด เช่นยาเม็ดโพรพราโนลอล Propranolol Hydrochloride Tablets ทั้งยาตันเงินซึ่งเป็นกลุ่มยาที่จัดเป็นสมุนไพรจีน ก็ล้วน เป็นยาที่นางไม่เคยมีมาก่อนเช่นกัน

มาตอนนี้ ยาเหล่านั้นกลับถูกจัดวางเรียงรายเอาไว้อย่าง เรียบร้อยที่ชั้นล่างของกล่องยาแล้ว

ที่น่าตลกยิ่งกว่านั้นคือ ถึงขั้นมีเครื่องตรวจฟังเสียงของหมอ แล้วด้วยซ้ำ

นางนั่งแหมะอยู่บนพื้น ปากหลุดพูดประโยคหนึ่งที่ในชีวิตนี้ นางไม่เคยพูด และไม่เคยคิดที่จะพูดออกมาว่า “แม่งเอ๊ย! นี่มัน โคตรจะประหลาด โคตรจะอะเมซิ่งเกินไปแล้ว!”