ตอนที่ 81

ตอนที่ 81

คุยกันไว้แล้วว่าจะเลี้ยงข้าวนภันต์ แม้จะแพงไปหน่อย ก็ตาม แต่ปกติเธอทำงานพาร์ทไทม์ก็มีการเก็บออมเงินไว้ นิดหน่อยอยู่แล้ว

“สวัสดีค่ะ ทั้งหมด 899 หยวนค่ะ” พนักงานส่งบิลให้กับ ปาณี ปาณีขมวดคิ้ว นี่มันแพงเกินไปแล้วนะ!

เธอจำได้ว่าในการะเป๋าดังเธอมีแค่ 500 หยวนเท่านั้น แต่ เดิมคิดว่าเพียงพอแล้วสักอีก คาดไม่ถึงเลยว่า…

ในกระเป๋าตังวีแชทยังเหลืออีกนิดหน่อย ก็ไม่รู้ว่าจะพอ

ไหม

ปาณีเปิดกระเป๋าตังของตัวเอง กลับพบว่าในกระเป๋าตัง มีเงินสดเพิ่มขึ้น ไม่รู้มีตั้งแต่เมื่อไหร่ ซ้อนเอาไว้อย่างเป็น ระเบียบ เธออึ้งไปสักพัก

ตอนเธอตื่นนอนในตอนเช้า ธามนิธิก็ออกไปแล้ว ได้ยินว่า จะต้องไปหาหมอ เธอก็ไม่ได้เจอเขา
นี่คือ…

เขาเอาไว้ให้ก่อนออกไปจากบ้าน?

ปกติเขาจะไม่ห้ามที่เธอทำงาน และไม่ได้ให้เงินเธอโดย

ไม่จำเป็นด้วย

เขาให้เกียรติเธอมาก รู้ว่าเธอชอบเอาชะนะ เขาปกป้อง แม้กระทั่งความนับถือตัวเองของเธอไว้

แต่ว่า ได้ยินว่าเธอจะเลี้ยงข้าวน้องชายตัวเอง กลัวเธอจะ ขายหน้า ดังนั้น เลยเอาเงินบางส่วนไว้ให้เธอก่อนออกจาก

บ้าน

สำหรับการเผชิญกับท่าทีที่อบอุ่นเช่นนี้ ดวงตาของปาณี แดงเล็กน้อย ธามนิธิทำอะไรจะไม่เคยปรึกษาเธอเลย แต่ตอนนี้เธอพบว่า เขาสามารถหว่านเสน่ห์เธอได้อย่าง ง่ายดาย

เขาไม่ค่อยเหมือนคนที่เธอเคยรู้จักมาก่อนหน้านี้ปาณีส่งนภันต์และฝนสิริไปยังสถานีรถไฟฟ้า จากนั้นจึง ค่อยกลับบ้าน

ธามนิธิกลับมาบ้านแล้ว หลังจากที่หาหมอเสร็จ กำลังนั่ง ดูงานในโน้ตบุ๊คบนโต๊ะสีขาว และวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะ เธอยังไม่ทันวางกระเป๋าลงก็เดินเข้าไปหาเขา จากนั้นก็ กอดเขาจากด้านหลัง และเอาคางวางไว้บนบ่าของเขา

ธามนิธิอึ้งไปสักพัก สามารถสัมผัสได้ว่าเธอเหมือนแมว น้อยที่นอนอยู่บนบ่าเขา

เขาจ้องโน้ตบุ๊คอย่างจริงจัง พูดด้วยน้ำเสียงจืดชีดว่า “อย่าเพิ่งรบกวนฉัน กำลังทำงานอยู่!”

“ก็จะกวนอย่างนี้แหละ” ปาณีกอดเขาไว้ไม่ได้ปล่อยมือ ออก ยังคงพิงบ่าเขาไว้

ธามนิธิหยุดทำงาน ปกติเธอไม่เป็นแบบนี้ นี่คือ… ได้รับ ความไม่เป็นธรรม?

เขาถามอย่างเป็นห่วง “ใครรังแกเธอ? น้องชายหรอ?”
ไปล่าค่ะ ” thลีรู้สึกอบอุ่นใจมาก ระหว่างทางกลับบ้าน เธอมองออกไมยังดีกต่างๆที่ผสมผสานกลมกลืนกันอย่าง ลงตัว ทั้งสมองมีเพียงใบหน้าของเขา

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่ง ในโลกของเธอ จะได้ พบเจอกับคนอย่างธามนิธิ

เขาดีมากเหมือนดวงจันทร์ที่อยู่บนท้องฟ้า แต่ก็ยังคง รู้สึกอยู่ใกล้ชิดกันมาก

เธอพิงไหล่ของธามนิชิไร้เนื้อผ้าของเสื้อเช็ดละเอียด มาก ทำให้ใจเธอรู้สึกเรียบง่ายไปด้วย “แต่คิดถึงคุณค่ะ

แม้ธามนิธิจะใจแข็งเหมือนเหล็กก็ตาม ในเวลานี้ก็ต้องใจ dอน หลังจากที่ได้ยินคำพูดของปาณี

เขาพูดว่า ให้เธอกอดห้านาที”

เขาไม่ชอบให้ใครมารบกวนในขณะที่เขาตั้งใจทำงานอยู่ ห้านาทีถือว่าเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว

ปาณีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอเงยหน้าชั้น มองไปยังใบหน้าด้านข้างของเขา สีหน้าของเขาจริงจังมาก แต่ใจ เธอกลับรู้สึกหวานมาก อบอุ่นมาก “วันนี้หนูเจอแม่มาค่ะ นัดทานข้าวกับแม่วันเสาร์หน้า ได้ไหมคะ? ”

ธามนิธิตอบว่า ได้ส”

วันเสาร์ว่างกันทุกคน

เขาเงยหน้าขึ้น จับมือข้างหนึ่งของปาณีไว้ “แม่เธอไม่ได้ ทำให้เธอลำบากใจใช้ไหม?

ไม่ค่ะปาณีพูดว่า “เขาเป็นแม่ของหนู หนูจัดการได้ค่ะ”

แม้จะได้ยินเธอพูดแบบนี้ แต่ธามนิธิก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อย

วางใจเท่าไหร่

ปาณีก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรรู้ว่าดอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่ “หนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ ไม่รบกวนคุณทำงานแล้วค่ะ ข้าง นอกร้อนมาก เหงื่อออกเต็มเลย

ธามนิธิมองดูแผ่นหลังของปาณีที่วิ่งขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ ได้ใช้ลิฟท์