ตอนที่21

เธอวางของทั้งหมดลงนั่งถอนหายใจอยู่ข้างๆธามนิธิมอง ไปยังร่างอันเหน็ดเหนื่อยของเธอเหตุผลที่บอกว่าจะไปซื้อ ของช่างเหมาะกับธรรมชาติของความตะกละของเธอจริงๆ

หลังจากพักแล้วสักครู่ปาณีบอกกับแม่บ้านที่อยู่ในครัว ว่า”น้าคะคืนนี้หนูจะทำกับข้าวเองค่ะน้าพักผ่อนเลยนะคะ!”

“คุณหนูจะทำเองหรอคะ?”แม่บ้านมองปาณีด้วยความ สงสัย

ปาณีทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ”หนูทำกับข้าวอร่อยจะตาย! ใช่ไหมคะคุณไวยาตย์?”

“ครับ”ก่อนที่ปาณีจะเข้าไปทำงานที่คฤหาสน์ไวยาตย์ได้ ทดสอบฝีมือการทำกับข้าวของเธอก่อนแล้วหลังผ่านการ ทดสอบจึงรับเธอเข้าทำงาน

หลังจากได้รับคำยอมรับจากไวยาตย์แม่บ้านจึงวางใจขึ้นมาเล็กน้อย

และแน่นอนในคืนนี้ขณะที่ปาณีกำลังทำกับข้าวแม่บ้านก็ อดไม่ได้ที่จะมองเธออยู่ข้างๆอย่างเป็นห่วงหากมีอะไรที่ ปาณีทำไม่ได้เขาจะได้เข้าไปช่วยทัน

ถึงยังไงปาณีก็เป็นเด็กอายุ18เด็กอายุ18จะไปทำอะไร

ได้?

แม้แม่บ้านคนนี้ถือได้ว่าเป็นแม่ครัวคนหนึ่งในบ้านวิสิทธิ์ เวชแต่ลูกสาววัย20ปีของเธอยังหุงข้าวไม่เป็นเลย

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เห็นท่าทีอันคล่องแคล่วของ ปาณีแล้วแม่บ้านถึงกับตกใจเล็กน้อย

ปาณีจัดการทุกเรื่องในครัวได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

“คุณอาทานข้าวได้แล้วค่ะ”ธามนิธิได้ยินเสียงเรียกของ ปาณีขณะที่กำลังจ้องหน้าจอคอมอยู่
เขาวางงานค้างไว้และเดินไปที่โต๊ะอาหารเขาเห็นปาณีได้ ทำกับข้าวไว้เต็มโต๊ะแม่บ้านที่ยืนอยู่ข้างๆก็ชื่นชมปาณีไม่ หยุดว่า”คุณหนูปาณีเก่งมากเลยค่ะกับข้าวพวกนี้คุณหนูทำ เองหมดเลยนะคะ”

เธออยู่ในบ้านวิสิทธิ์เวชมาตั้งหลายปีแต่ไม่เคยคิดเลยว่า ธามนิธิจะแต่งงานกับผู้หญิงที่มีคุณสมบัติเช่นนี้

เพราะในปัจจุบันครอบครัวที่มีลูกสาวคนเดียวมีจำนาน มากเด็กอายุเท่าเธอที่ทำกับข้าวได้ก็ยิ่งน้อยเข้าไปอีก

ปาณีหยิบถ้วยและตะเกียบมา4ชุด “น้าคะมากินด้วยกันสิ

คะ!”

แม้แม่บ้านคนนี้จะเป็นคนใช้แต่อายุของเธอก็ใกล้เคียงกับ แม่ของปาณีปาณีจึงพูดคุยกับเธออย่างมีมารยาท

แม่บ้านตอบว่า “ไม่….ไม่ต้องค่ะพวกคุณทานเลยค่ะ!”

“นั่งลงสิคะ!”ปาณีพูด”ทานกันหลายคนคึกคักดีค่ะใช่ไหม คะคุณอา?”

ปาณีมองไปยังธามนิธิหวังว่าจะได้รับคำตกลงจากเขา
ธามนิธิตอบว่า”อืม”

เธอชอบอะไรก็ให้เธอทำแบบนั้น

แม่บ้านมองไปยังธามนิธิอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาจะตกลง เธอเป็นคนใช้เชียวนะ!

บ้านวิสิทธิ์เวชไม่มีธรรมเนียมที่จะให้คนใช้มากินข้าวร่วม

โต๊ะกับเจ้านายได้

ไวยาตย์จึงบอกว่า”ในเมื่อคุณนายก็พูดแล้วป้าก็มานั่งทาน ข้าวด้วยกันเลยครับ!เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านวิสิทธิ์เวชมีแค่ พวกเราไม่กี่คน

เมื่อแม่บ้านได้ยินไวยาตย์พูดเช่นนั้นจึงมานั่งทานข้าวด้วย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ทานข้าวพร้อมกับธามนิธิเขาเป็น คนไม่ค่อยยิ้มและตอนนี้ก็ต้องนั่งใกล้กับเขาขนาดนี้เธอจึง รู้สึกกดดัน

ปาณีกลับนั่งกินอย่างสบายใจไม่มีความเกรงกลัวธามนิธิ ใดๆยังช่วยคืบกับข้าวให้ธามนิธิอีก”คุณอาลองอันนี้สิคะอร่อยมากๆ”

ทั้งที่เธอเคยทำกับข้าวให้เขากินตั้งแต่แรกแล้วแต่เขา กลับจำไม่ได้เลยปาณีสัญญาเลยว่าต้องปรับเปลี่ยนความ คิดที่เขามีต่อเธอใหม่ให้ได้

ธามนิธิลองชิมดูปรากฏว่ารสชาติดีจริงๆด้วย”อั้ม”

อร่อย!

ปาณีที่ได้รับคำชมจากธามนิธิยิ้มจนแทบจะมองไม่เห็นตา เลยทีเดียว”ใช่ไหมล่ะ!หนูเป็นคนมีพรสวรรค์ด้านการทำอา หารจริงๆทำกับข้าวอร่อยตั้งแต่เด็กทุกครั้งที่มีคนไปที่บ้าน ก็จะชมว่าหนูทำกับข้าวอร่อยคุณว่าหนูไปเป็นแม่ครัวเลยดี ไหมคะ?”

สิ่งที่ทำให้เธออวดตัวเองได้ก็คงมีแต่ฝีมือการทำกับข้าวนี่

แหละ

ธามนิธิเงยหน้าขึ้นมองไปยังปาณีที่ยิ้มแฉ่งยุ่งอยู่ในครัว ตั้งสองชั่วโมงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

เขายื่นมือออกไปจับมือของเธอไว้แล้วลูบฝ่ามือของเธอ