ตอนที่ 87

ตอนที่ 87

ความพาลอย่างไม่มีเหตุผลของฝนสิริ ใช้กับเขาไม่ได้เลย

เรื่องทานข้าวในวันนี้ เขาเป็นคนตกลงเอง ดังนั้น ไม่ว่า ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร เขาก็จะรับผิดชอบเอง

เห็นเขายืนยันที่จะให้ปาณีอยู่ต่อ ฝนสิริก็จะเดินมาดึงปาณี ออกไป แต่ถูกไวยาตย์ห้ามไว้สักก่อน “คุณน้าครับ คุณธา มนิธิให้เกียรติคุณแล้วนะครับ เพราะเห็นว่าคุณเป็นคุณแม่ ของคุณปาณี หวังว่าคุณจะเข้าใจสถานการณ์ด้วยนะครับ”

เขาไม่ใช่ธามนิธิ หากทำให้โมโหแล้ว เขาจะไม่เกรงใจ ฝนสิริแน่นอน

ไวยาตย์เป็นคนร่างสูงใหญ่ สีหน้าก็เข้มขรึมมาก ยืนอยู่ ต่อหน้าฝนสิริ รังสีอันแข็งแกร่งแผ่ขยายไปทั่ว ฝนสิริจอง หน้าเขา พบว่าไวยาตย์คนนี้ไม่ธรรมดา หาเรื่องไม่ง่ายนัก จึงจำใจกลับไปหลังจากที่ฝนสิริกลับไปแล้ว ภายในห้องอาหารเงียบสงบ

ฐิติพรยืนขึ้น “พวกเราก็กลับกันเถอะ”

เรื่องในวันนี้ทำให้เธอเสียใจแล้วจริงๆ

เมื่อก่อนมีแต่คนอื่นที่มาขอแต่งงานกับลูกชายเธอ แต่ใน ตอนนี้ นลินหนีไปแล้วก็ช่างเถอะ… แม้กระทั่งคนอย่าง ฝนสิริยังมาชักสีหน้าใส่เธออีก

จันวิภามองไปยังสภาพของฐิติพรที่เป็นแบบนี้ จึงรีบลุก ขึ้น “ถ้าอย่างนั้น ธามนิธิ พวกพี่กลับไปกันก่อนนะ นายก็อยู่ จัดการเรื่องที่นี่หน่อย”

เได้”

ธามนิธิเป็นคนที่สงบมากที่สุด เหมือนคนที่ฝนสิริโจมตี

ไม่ใช่เขาอย่างนั้น
จันวิภาออกจากร้านอาหารไปพร้อมกับพ่อแม่ของธามนิธิ ในห้องอาหารเหลือเพียงปาณีกับธามนิธิสองคน

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่นั่งกัมหน้าก้มตาและตัวยังสั่นอยู่ ตลอดเวลา ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเธอเบาๆ

เขาลูบหัวเธอไปมา ถามอย่างอ่อนโยนว่า “เธอร้องไห้ ทำไม?”

ตอนนี้อารมณ์ของปาณีไม่ดีมากๆ ความรู้สึกผิดและการ โทษตัวเองกลืนกินใจของเธอ “หนูรู้สึกผิดต่อคุณ และรู้สึก ผิดต่อทุกคน.”

ตอนที่พ่อแม่ของธามนิธิออกไป ดูไปแล้วเหมือนไม่สบาย

ใจมากๆ

แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ไม่สามารถที่จะยินดีกับเรื่องนี้

ได้เลย!

คำพูดของฝนสิริเหล่านั้น แม้แต่ปาณีที่เป็นลูกสาวฟังแล้ว

ยังรับไม่ได้เลย แล้วพวกเขาจะรับได้อย่างไร?
ในเวลา ปาilแรงกรยตุนที่อยากหนี้ออกไปให้ร้แล้ว์ รอดตาย ช้า

เธอมองหน้าธามนิธิแวบหนึ่ง พูดว่า “คุณอา..”

“ทำไมสะ” ธามนิธิกำลังจ้องมองปาณีอยู่ เห็นเธอรู้สึก ผิดขนาดนี้ เขาก็รู้สึกปวดใจไปด้วย

เรื่องในวันนี้ไม่ได้โทษเธอเลย เรื่องที่อยากเจอฝนสิริเป็น

ความคิดของเขาเอง ปาณีก็ได้เดือนเขาตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ว่า ธามนิธิไม่ได้เสียใจภายหลังเลย

ถ้าไม่เป็นเพราะเขาเห็นกับตาตัวเอง เขาก็คงยังไม่ สามารถเข้าใจได้ว่าแม่ของปาณีเป็นคนอย่างไร ตอนนี้ได้ เห็นกับตาตัวเองแล้ว เขาไม่เพียงแต่ไม่โทษเธอเลย และ ยิ่งไปกว่านั้น ยังเห็นใจเธอมากกว่าเดิมอีก

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น มีแม่ที่เป็นแบบนั้น อาจจะเป็นบ้าไป แล้วก็ได้?

เวลาแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาอยากจะปกป้องเธอ
ปาณี ก้มหน้า พูดด้วยจิตใจกระสับกระส่ายว่า “หรือไม่ เรื่องแต่งงานเราช่างเถอะค่ะ!”

หลังจากที่เธอพูดประโยคนี้ไป ก็รู้สึกได้ถึงธามนิธิเย็นชา ในทันทีทันใด

เขามองไปยังปาณี พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรเลย “เธอ.. เสียใจภายหลังแล้วใช่ไหม?”

แน่นอนว่าปาณีไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

เธอมองไปยังธามนิธิ “หนูดีใจมากที่ได้รู้จักกับคุณ มัน เป็นความโชคดีของหนู แต่ว่า คุณดีกับหนูขนาดนี้ หนูไม่ อยากให้คุณได้รับความไม่เป็นธรรมเพราะหนูจริงๆ”

ปาณีไม่มีความมั่นใจที่จะเกลี้ยกล่อมแม่ตัวเองได้เลย คน เราก็ไม่สามารถที่จะเลือกเกิดได้

ไม่ว่าจะมองจากจุดไหน เธอก็รู้สึกว่า ตัวเองไม่มี คุณสมบัติที่จะเป็นภรรยาของธามนิธิเลย

ธามนิธิมองเธออย่างจริงจัง น้ำเสียงเย็นชามาก “ฉัน เกลียดคนที่ทำแล้วมาเสียใจภายหลัง”
(ขายแลนดสัญญาไปแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าหากปาณีผิด สัญญาอีก เขาคงเกลียดเธอแน่ๆ

ชามไม่ได้มองว่าตัวเองเป็นนางฟ้าหรือเทพ และเขาก็ ไม่ได้ใจอย่างที่ปาณีคิดด้วย