ตอนที่ 96 คิดถึงคุณ

เห็นตนัสเดินเข้ามา พิมพ์ลดาปรับสีหน้าเคร่งขรึม แกล้ง ทําเป็นว่าเพิ่งเห็นเขา ยิ้มเล็กน้อย แต่เขาเดินผ่านเธอด้วย ใบหน้าที่เย็นชา กล่าวเพียงประโยคหนึ่งที่ไม่หนักไม่เบาว่า “ตามผมมา

เห็นท่าทีที่ชั่วร้ายของเขาและได้ยินน้ำเสียงที่สารเลว นั้นของเขา หัวใจดวงน้อยของพิมพ์ลดาก็ค่อนข้างหดหู่ไป ชั่วครู่

“เมื่อคุณโกรธนิธูร คุณไม่ควรมาหว่านที่ฉันนี่อ่า!” ในใจคิด พิมพ์ลดายังคงรีบหันไปไล่ตามฝีเท้าของตนัสทันที

เมื่อน้องสาวที่ขาสั้นคนหนึ่งเจอผู้ชายที่มือเท้ายาวและ ไม่รู้จักเมตตาสงสารสาวงาม…นั่นคือจุดเริ่มต้นของความ เศร้าโศก

นี่ไม่ คนเขาตนัสเดินไปข้างหน้า แต่พิมพ์ลดาต้องวิ่งตาม หลัง!

ตลอดทางเดินตามเขาออกจากประตูใหญ่ของโรงแรม ไป พิมพ์ลดาเห็นตนัสรับกุญแจรถจากมือของพนักงานเฝ้า ประตูแล้วเข้าไปในที่นั่งคนขับ เพื่อป้องกันการเกิดเหตุ พิมพ์ลดารีบเปิดประตูรถฝั่งข้างที่นั่งคนขับแล้วขึ้นรถไป

แต่ว่า…ตนัสนี้เพิ่งขอถูกนิธูรขอความรักหรือ ไม่งั้นก็เขาปฏิเสธความรักที่นิธูรได้ขอไว้หรือ? เพลิงโกรธโหมแรง แบบนั้น!

ทันทีที่พิมพ์ลดาขึ้นรถ แม้แต่เข็มขัดนิรภัยยังไม่ได้คาด เรียบร้อย เขาก็เหยียบคันเร่ง เสี้ยวหนึ่งครั้งขับรถออกไป ทันที

เพราะความเฉื่อย พิมพ์ลดาทั้งร่างจึงถูกพัดเข้าไปในที่นั่ง

ชายคนนี้บ้าไปแล้ว! นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่พิมพ์ลดา สามารถคิดได้ในตอนนี้ แม้ว่าใกล้ถึงเวลาที่ได้นัดกับลูกค้า แล้ว ก็ไม่ควรขับรถเร็วแบบนี้อ่า! ถนนในช่วงชั่วโมงเร่งด่วน ในเมือง B แย่กว่าในเมือง S

ทุกครั้งได้เห็นตนัสขับรถแซงจนเกือบจะติดชิดกับด้าน หลังรถของคนอื่น ๆ หัวใจดวงน้อยนี้ของพิมพ์ลดารับไม่ ไหวจริง ๆแล้ว “ผู้ตรวจการใหญ่ค่ะ!” คว้าราวจับมือเหนือ หน้าต่างรถไว้แน่น พิมพ์ลดาหันมามองไปที่ตนัสร้องว่า “คุณขับรถช้า ๆ แบบนี้อันตรายมากน่ะ!

“ตุ๊ดตู้ด…” ยังไม่รอให้พิมพ์ลดาพูดจบ เธอก็ได้ยินเสียง แตรรถบีบกระชั้นถี่ ๆ ระลอกหนึ่งแสงไฟหน้ารถยนต์ดวงโต ๆ ตรงหน้าแยงตาจนพิมพ์ลดาต้องรีบหลับตาทั้งคู่ลง

ขณะที่เธอคิดว่าวินาทีถัดมาเธออาจจะหมดสติจาก อุบัติเหตุทางรถยนต์ได้นั้น รถยนต์กลับได้เลี้ยวเข้าถนน สายเล็กที่เงียบสงบสายหนึ่ง
เสียงแตรรถอันแสบหูค่อย ๆ ห่างออกไป เสียงอึกทึก ครึกโครมก็ค่อย ๆ หายตามไปด้วย ลืมตาทั้งคู่ที่หลับลง เพราะกลัวตามสัญชาตญาณ พิมพ์ลดามองออกไปนอก หน้าต่างที่มีทัศนียภาพแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง งุนงง ประหลาดใจบ้าง

แต่เมื่อตนัสจอดรถลงนอกร้านอาหารจีนแบบโบราณโร แมนติก ความงุนงงประหลาดใจบนใบหน้าของพิมพ์ลดายิ่ง ซับซ้อนมากขึ้นแล้ว

ตัวแทนความร่วมมือในครั้งนี้ มีรสชาติใกล้ถิ่นดั้งเดิม ขนาดนั้นเลยเหรอ? ก่อนที่พิมพ์ลดาออกเดินทาง ได้ ทำความเข้าใจตัวแทนลูกค้าในครั้งนี้ไว้ก่อน นั่นเป็นชาย ชาวฝรั่งเศสชัด ๆ อ่า

“ลงรถเถอะ” มองดูสีหน้าแสดงออกที่ไม่สามารถอธิบาย ได้นั้นของพิมพ์ลดา ตนัสเพียงกล่าวเสียงเดียวแล้วเขาเอง ก็ลงจากรถไปก่อน

ตนัสเป็นเจ้านายของเธอเอง ดังนั้นพิมพ์ลดาไม่คิดว่า เขาจะเป็นสุภาพบุรุษเหมือนจิรฐาที่อ้อมมาด้านข้างที่นั่งคน

ขับเพื่อเปิดประตูรถให้เธอ แต่ไม่คิดว่าเขาจะพาเธอมาสมา คมกับลูกค้า แล้วกลับทำน้ำเสียงวาจาเย็นชาเช่นนี้

เมื่อครู่เพิ่งผ่านเส้นแบ่งเป็นตายอันตราย หัวใจน้อย ๆ ของเธอดูเหมือนจะยังไม่สงบลงมาเท่าไรนัก ผ่อนลม หายใจ พิมพ์ลดาปลดเข็มขัดนิรภัยและลงจากรถ ตามตนัส เข้าไปในร้านอาหารแล้วตามเขาเข้าไปในห้องเดี่ยว
เมื่อพิมพ์ลดาเห็นไม่มีใครสักคนในห้องเดี่ยว ในใจอดที่ จะสงสัยไม่ได้ : เมื่อครู่ตนัสเปลี่ยนจากรถเบนซ์เป็นรถแข่ง เฟอร์รารี่ ไม่ใช่เพราะรีบมาให้ทันเวลาหรือ? ไม่ใช่เพราะ กําลังจะสายแล้วหรือ? ลูกค้าล่ะ? ลูกค้าหายไปไหน?

คิดพลางพิมพ์ลดาหาที่นั่งนั่งลง มองดูตนัสที่ข้าง ๆ ถาม ว่า “ผู้ตรวจการใหญ่ค่ะ ลูกค้าล่ะ?”

ได้ยินพิมพ์ลดาพูด ตนัสไม่ได้ตอบเธอ หันไปพูดกับ พนักงานเสิร์ฟที่ใส่กี่เพ้าด้านข้างกล่าวว่า “เสิร์ฟอาหารได้ แล้ว” กล่าวเสร็จ ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ อีก “รอเดี่ยว”

เรียกคุณกี่เพ้าไว้ เขาหันมาถามพิมพ์ลดาว่า “กินเผ็ดได้ ไหม?”

“เอ๋อ?” ได้ยินตนัสถามเธอเอง พิมพ์ลดาตกใจ ตอบเขาไป ว่า “กิน กินอ่า” เมื่อเธอพูดไปแล้ว เธอก็นึกถึงประสบการณ์ ที่เธอเองกินของเผ็ดร้อนแล้วปวดท้องหลายครั้งในอดีต รีบ เพิ่มเติมว่า “ช่างเถอะ ยังคง ยังคงไม่กินแล้ว!”

ในวันธรรมดาถึงแม้พิมพ์ลดาจะปฏิบัติต่อร่างอันน้อยนี้ ของเธอเองไม่เท่าไรนัก เวลาที่ไม่เหมาะนักก็ไม่ได้มีเวลา ที่จะกินแคลเซียมอาหารเสริมใด ๆ ยังไม่ค่อยได้ไปออก กําลังกายบ่อย แต่ยังโชคดีที่ร่างกายยังใช้การได้ ชิ้นส่วน องค์ประกอบทั้งหมดต่างยังดีมาก เพียงแต่ ท้องเธอไม่ค่อย ดี เพื่อหลีกเลี่ยงอาการเจ็บปวดปางตายอีก พิมพ์ลดาได้งด อาหารเผ็ดมานานแล้ว
เมื่อครู่เธอได้พูดว่ากันไปตามปากยังดีที่เธอรีบขึ้นมา ได้ทันที

มองดูพิมพ์ลดาไปที่ ตนัสไม่ได้พูดอะไร แต่หันไปหา คุณกี่เพ้าที่ยืนอยู่ข้างๆเขา พูดว่า “รบกวนคุณช่วยเปลี่ยน เตาล่างหม้อไฟเป็นเตาหม้อไฟหม่าล่าเถอะ

เช่นนี้ เธอคิดอยากกินเผ็ดก็กินเผ็ด ไม่คิดอยากกินเผ็ด ไม่กินเผ็ดก็ดี

คุณกี่เพ้าไปแล้ว ในไม่ช้าอาหารก็ถูกส่งมา

มองดูวัสดุบนโต๊ะที่ง่ายแต่ละชิ้น แต่กลับเป็นอาหารจาน เล็กที่ทำอย่างปราณีตป็นพิเศษ เหล่าหนอนตะกละน้อยใน กระเพาะพิมพ์ลดาก็เริ่มคลานดุกดิกแล้ว

แต่ลูกค้ายังมาไม่ถึง เจ้านายใหญ่ยังไม่ได้หยิบตะเกีย บน่ะ เธอกุ้งน้อยตัวนี้จะเริ่มลงมือก่อนได้อย่างไร

หันศีรษะมา พิมพ์ลดาแอบมองตนัสไปครั้ง เขากำลังยก ถ้วยน้ำชาใสจิบเบา ๆ

วินาทีต่อมา เขาหันศีรษะมา ก็ประสานเข้ากับสายตา ของพิมพ์ลดาพอดี

“ดูอะไร?” ริมฝีปากบางเปิดออก เขาถาม

เธอเองหลบตาไป พิมพ์ลดาถือถ้วยชาในมือทั้งสองข้างถาม “นั่น ลูกค้ามาถึงเมื่อไรค่ะ?”

คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นเบาๆ หนัสหัวเราะ วางถ้วยชาลงหยิบ ตะเกียบขึ้นมาคืบหน่อไม้นุ่มใส่เข้าในปาก

เห็นเขาใช้ตะเกียบแล้วแบบนี้ พิมพ์ลดาก็งง กระพริบตา กล่าวว่า “ผู้ตรวจการใหญ่ ลูกค้ายังไม่มาเลยค่ะ!

“ผมบอกเมื่อไรว่าผมกินอาหารค่ำกับลูกค้าคืนนี้?” เมื่อ ตนัสถามเธอกลับมา พิมพ์ลดาอายจนคิดขุดหลุมที่พื้นฝัง เธอเองเข้าไป

แท้จริงไม่มีลูกค้า จริง ๆ ไม่มีลูกค้า ไม่มีลูกค้า!

แต่ในเมื่อไม่มีลูกค้า เขาทำไมไม่พูดก่อนอ่า! ในใจ แอบด่าผู้ตรวจการใหญ่ท่านนี้ไปหนึ่งตลบ พิมพ์ลดาก็หยิบ ตะเกียบขึ้นมาคีบอาหาร ต้องเข้าใจ เธอหิวมากจนอกด้าน หน้าจะแนบติดแผ่นหลังแล้ว แต่เขาตนัสยังให้เธอโง่เง่านั่ง มองดูอาหารอร่อย ๆ เหล่านี้อยู่ครึ่งวันเพื่อรอกลุ่มคนที่ไม่ได้ ดำรงอยู่สักนิดในที่นี่

อาหารที่นี่อร่อยจริงๆบวกกับพิมพ์ลดาก็หิวมานานแล้ว กินแล้วก็ยิ่งพึงพอใจมากขึ้น

กินพลาง กินพลาง พิมพ์ลดาก็นึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมา ได้ ทำไมตนัสต้องพาเธอวกไปวนมามากินข้าวที่นี่? และ ตามอุปนิสัยของเขา เขาชอบอาหารตะวันตกน่ะ?“ผู้ตรวจการใหญ่ค่ะ” หยุดเคลื่อนไหวตะเกียบเพื่อคืบ อาหาร พิมพ์ลดามองไปยังตนัสที่ด้านข้างซึ่งเกือบจะไม่ได้ แตะต้องอาหารแต่อย่างใด ถามว่า “คุณ ทำไมคุณถึงพาฉัน มากินข้าวที่นี่อ่า?”

เมื่อได้ยินเสียงพิมพ์ลดา ตนัสเพียงเหลือบมองเธอครั้ง หนึ่งอย่างรวดเร็ว พูดเสียงเย็นชาราวกับไม่ใส่ใจมากนักว่า “ของกินยังอุดปากเธอไม่ได้หรือ? กินข้าวก็กินข้าว ไหนเลย มีคำถามมากมายขนาดนั้น?”

เดิมในใจพิมพ์ลดายังรู้สึกซาบซึ้งใจต่อตนัส เธอไม่คุ้น เคยกับเมือง B จริง ๆ แม้ว่าเธอจะไม่ถึงกับหิวตายในที่นี่ แต่เป็นเรื่องยากที่จะหาร้านอาหารที่รสชาติดั้งเดิมอร่อยจริง ๆ เช่นนี้ แต่ใครก็ตามที่ได้รับถ้อยคำวาจาอันเย็นชาหนึ่งตลบ เมื่อครู่ คาดว่าต่างก็ไร้อารมณ์จนหมดสิ้นแล้วล่ะ!

ดี กินก็กินสิ! ฉันใช้อาหารปิดปากฉันเองก็ได้น่ะ? ไม่ใช่เรื่องใหญ่ต่างคนต่างจ่ายได้

คิดดังนี้ พิมพ์ลดาก็เริ่มกิน ๆ ขนานใหญ่เป็นพิเศษใหม่

นั่งอยู่ด้านข้าง ตนัสมองดูพิมพ์ลดาที่ได้ฟื้นฟูความ แข็งแกร่งในการกินอาหารมาใหม่ ริมฝีปากอดไม่ได้แย้ม รอยยิ้มออกมา

ทำไมถึงพาเธอมากินข้าว? คำถามนี้จริง ๆ ตนัสก็คิดอยาก ถามตัวเขาเอง
ถ้าจะกล่าวว่า ที่เป็นความไม่สบายใจของเจ้านายคนหนึ่ง เพราะเรียกพนักงานคนหนึ่งออกปฏิบัติงานนอกสถานที่ แบบสวนตัว จึงคิดจะชดเชย ก็ไม่ต้องจองห้องเดียวของร้าน อาหารล่วงหน้า ต้องเข้าใจว่าห้องเดี่ยวของร้าน A-Royไม่ ได้จองกันได้ง่ายๆ สได้ตัดสินใจจองห้องเดี๋ยวนี้ไว้ ตั้งแต่เมื่อไม่กี่วันก่อนตามที่ฝ่ายร่วมมือได้กำหนดให้พิมพ์ เป็นนักออกแบบวางแผนแล้ว

ถ้าจะกล่าวว่า นี่เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่ต้องการจะเลี้ยงรับรอง เพื่อนที่มาจากแดนไกล ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวก เขายังไม่สนิทกันมากถึงขั้นนั้น

แล้วทำไมผมต้องพาเธอมากินข้าวที่นี่? หรือแม้แต่ ตัดสินใจล่วงหน้าว่าคนที่จะมาเมือง B ต้องเป็นเธอ

ค่อยๆจนน้ำชาใส่ในถ้วยสายตาของตนัสกวาดผ่าน หน้าด้านข้างของพิมพ์ลดา แล้วรีบเป็นหนีไปทันที

ก็ไม่รู้ว่าเธอเองกันไปนานแค่ไหน หางตาพิมพ์ลดา เหลือบเห็นผู้ชายข้างๆ ดูเหมือนว่าจะกรอกสิ่งของเข้าใน ปากของเขาเองด้วยแล้วด้วยเล่า หันศีรษะไปอย่างที่อ ๆ พับ สตาเห็นตนกำลังกรอกเหล้าแก้วหนึ่งเข้าในปาก อย่างรุนแรงพอดี

โอ้พระเจ้า เมื่อครู่เขาไม่ใช่ดื่มชาตลอดเวลาหรือ? เปลี่ยน เป็นเหล้าขาวตั้งแต่เมื่อไรแล้ว?

ขณะที่เหล้าขาวขาดนี้ส่งมา พิมพ์ลดาดูไปครั้ง เมื่อนั้นเธอเห็นแล้วว่าดีกรีของเหล้าไม่ได้เป็นสองรองใคร เขา สมเหล้าขาวเยี่ยงนี้หรือ? วันนี้เขาป่วยไม่ใช่เหรอ? ขับ รอดจรถแข่ง ดื่มเหล้าขาวเช่นดื่มเบียร์!

“ผู้ตรวจการใหญ่ค่ะ” เห็นเขาในอีกแก้วจะกรอกเข้าปาก อีกพิมพ์ลดารีบวางตะเกียบลงลุกขึ้น กระโจนใส่เขา เธอ เอื้อมมือไปแย่งคว้าแก้วในมือของเขาขณะที่ตนัสจอแก้วไป ยังริมฝีปากของเขาในวินาทีนั้น

“คุณทําอะไร?” เห็นได้ชัดว่าเขารังเกียจวิธีการปฏิบัติของ พิมพ์ลดาแล้วจับมือของพิมพ์ลดาที่กุมแก้วไว้ ตนัสเอื้อม มือข็งแล้วกลับมา แม้ว่าเหล้าบางส่วนในแก้วกระเซ็นหกใส่ ชุดสูทของเขา เขาก็ดูเหมือนจะไม่สนใจสักนิด เพียงแหงน ศีรษะขึ้นดื่มเหล้าในแก้วรวดเดียวหมด

นี่ไหนเลยเป็นดนัสซึ่งปกติทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบ จน เกือบจะเป็นนิสัยรักสะอาดผิดปกติ?

ฐพฤติกรรมที่ผิดปกติของเขาแบบนี้ พิมพ์ลดาตะลึง รีบ เอื้อมมือไปคว้าขวดเหล้าบนโต๊ะแล้วถอยออกไป ก่อนที่ ตนจะรับเหล้าอีกครั้ง

คุณไม่ให้ฉันแย่งคว้าแก้ว ฉันไม่ได้อยากได้นักหรอก ฉัน แห่งคว้าขวดไม่ดีกว่าหรือ

เขาหันศีรษะไปมองพิมพ์ลดา ต้องพูดว่ามองขวดเหล้า ในมือของเธอแม่นกว่า พูดเสียงเย็นขาว่า “เอามานี่!”
“ไม่ไม่ได้” แววตาดูเย็นชาของตนัสทำให้พิมพ์ลดาเสียง สั่นไปบ้าง “ผู้ตรวจการใหญ่ค่ะ คุณเมาแล้ว!” พิมพ์ลดาค่อน ข้างหงุดหงิด ทําไมเมื่อครู่เธอเองมัวแต่สนใจกินของเธอ เองจนไม่ได้เห็นความผิดปกติของเขาก่อนหน้านี้

เอ๋อ? ไม่ใช่น่ะ?

ทันทีที่พิมพ์ลดาพูดจบ เธอเห็นตนัสวางแก้วลง ลุกขึ้น ยืน แล้วเขาก็เดินมาหาเธอ

ห้องเดี๋ยวนี้ไม่ใหญ่พอ แม้ว่าพิมพ์ลดาจะถอยหลัง อย่างไรก็ก้าวถอยไปได้ไม่กี่ก้าวอ่า

“ผู้ ผู้ตรวจการใหญ่ค่ะ! คุณเมามากแล้วจริง ๆ ดื่มไม่ได้ แล้ว! ” เมื่อเขาเดิน ฝีเท้าก็ไม่มั่นคงแล้ว พิมพ์ลดาตะโกน ขณะที่เขากระโจนมาหยิบขวดเหล้า เธองอเข่าย่อตัวลง สไลด์ผ่านบัางกายเขาไป

แบบนี้ต่อไปไม่ได้น่ะ เธอจะเล่นซ่อนหากับชายผู้หนึ่ง ที่เมาเหล้าในที่นี่ได้อย่างไรน่ะ! คิดพลาง พิมพ์ลดาเหล้า ครึ่งขวดในมือ อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

ตนัสนี้ดื่มเหล้าขาวไปครึ่งขวดแล้วยังสามารถเดินได้?

หลบเลี่ยงการโจมตีจากเขาอีกครั้ง พอพิมพ์ลดาหันมา เห็นอาหารบนโต๊ะนั้นทั้งโต๊ะ

เธอไม่อาจให้แก้วเหล้าตก แบบนั้น หนึ่ง ไม่สุภาพ สองง่ายมากที่ก่อให้คนอื่นภายนอกนั้นเกิดความสงสัยได้ ยังคิด ว่าพวกเขากำลังทำอะไรในห้องเดี๋ยวนี้กันน่ะ

“อาหารเหรอ?” มองสิ่งที่อยู่บนโต๊ะ ความคิดใหม่โผล่ออก มาจากสมองน้อยของพิมพ์ลดา เมื่อคิดได้ต้องรีบลงมือทำ ทันที จับขวดเหล้าไว้แน่น พิมพ์ลดาก็เดินเข้าไปใกล้โต๊ะ

แล้วเธอก็เปิดฝายกขวดขึ้นเธอเทเหล้าส่วนที่เหลือ ทั้งหมดลงในจานอาหารเหล่านั้นต่อหน้าตรัส

“คุณ!” เมื่อตนัสได้สติกลับมา ดึงเธอไว้ ขวดเหล้าก็ว่าง เปล่าแล้ว

“คุณ!” เขาจ้องมองเธอจากบนสู่ล่าง คิ้วที่เดิมสง่างามได้ ย่นระบายความโกรธในกายเขาและความรู้สึกไม่เหมาะสมอ อกมาจนหมดสิ้น

ทันทีที่เขาเข้ามาใกล้ กลิ่นเหล้าบนตัวก็ยิ่งคุกคามเข้า ใกล้เธอ ในขณะที่พิมพ์ลดาคิดจะอธิบายสิ่งที่เธอทำเพื่อ ประโยชน์ของเขา ผู้ชายตรงหน้าเธอก็ล้มลงมาหาเธอ

ร่างของตนัสก็ฟุบหมอนเช่นนี้อยู่บนร่างของเธอ

“ผู้ ผู้ตรวจการใหญ่ ผู้ตรวจการใหญ่ค่ะ?” พยุงเขาขึ้นมา อย่างยากลำบาก พิมพ์ลดาตะโกนไปไม่กี่ครั้ง สิ่งที่ตอบ สนองต่อเธอ มีเพียงเสียงครางฮือฮือจากตนัสซึ่งไม่ค่อย

สบาย
มื้อ มื้อหนึ่งที่ไม่ได้เริ่มต้นอย่างดี จบลงภายใต้ สถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีทั้งสิ้นเช่นนี้

ด้วยความช่วยเหลือของพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหาร พิมพ์ลดาเอาหนัสขึ้นรถ คราวนี้พวกเขาเปลี่ยนที่นั่งกัน เขา เมาจนกลายเป็นแบบนี้ พิมพ์ลดาดีใจที่เธอเองสามารถขับ รถได้ โชคดีที่เธอได้รับใบอนุญาตขับรถภายใต้การข่มขู่ ของคุณอรัญญาในช่วงแรกเริ่ม

แต่เมื่อเธอพาตนัสกลับไปที่โรงแรม ยืนอยู่ที่หน้าประตู ห้องของเขา เธอจึงพบว่าเธอไม่ได้รับบัตรเข้าห้องของเขา เธอรื้อค้นกระเป๋าเสื้อผ้าของเขา แม้แต่ใจกล้ารื้อเปิดกระเป๋า กางเกงของเขาแล้วล้วนพบว่าหาไม่พบ

“ผู้ตรวจการใหญ่ค่ะ! ” ใช้ไหล่บอบบางของเธอคำพยุงร่าง สูงกว่าร้อยแปดสิบไว้ พิมพ์ลดาหน้าขมขื่นถามว่า “บัตรห้อง ของท่านอยู่ไหนค่ะ?”

….….….…. คราวนี้ตนัสไม่ตอบเธอ แม้แต่เสียงฮือฮือที่ไม่สบาย นั้นก็หายไป

เธอพยายามอย่างหนักจึงพาเขาขึ้นมาชั้นบน เธอไม่คิด จะพาเขาลงไปชั้นล่างเพื่อหาคนรับบัตรห้อง ถ้าจะทิ้งเขา ไว้บนพื้นล่ะ? ช่างเถอะช่างเถอะ พิมพ์ลดายังไม่ขวัญกล้า ขนาดนั้นที่จะทิ้งเจ้านายไว้ตรงทางเดิน ในโรงแรม แม้จะแค่ ไม่กี่นาที!

หลับตาลง พิมพ์ลดาได้แต่พยุงเขาเดินไปหาห้องของเธอเองแล้ว

ดึงบัตรออกมาเปิดประตูห้อง เธอหันกลับใส่พลัง ทั้งหมดไว้บนไหล่ของเธอที่ค้ำหนัส ครึ่งลากครึ่งจูงดึงเขา เข้าไปในห้อง เมื่อเขาถูกลากเข้าไปในห้องนอนแล้ว วินาที ที่ทิ้งเขาไปที่เตียงนั้น พิมพ์ลดารู้สึกว่ากระดูกทั้งร่างของ เธอเองล้วนจะกระจายไปสิ้นแล้วทันที

ในชีวิตของเธอเป็นครั้งแรกย้ายสิ่งของที่หนักมากเช่นนี้ ชิ้นหนึ่ง

“ขอโทษนะค่ะ ผู้ตรวจการใหญ่! เพื่อเห็นแก่ที่ฉันพาคุณ กลับมา คุณก็เป็นสิ่งของชิ้นหนึ่งชั่วคราวไปก่อนเถอะ! ” พึมพำหนึ่งประโยคกับผู้ชายที่ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ บนเตียง พิมพ์ลดาหมุนตัวนั่งลงบนเตียง

เธอก็ต้องการพักผ่อนสักพัก เท้าทั้งสองอ่อนระทวยอย่าง มิอาจระงับได้

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในกระเป๋า พิมพ์ลดาลากร่าง อันเหนื่อยอ่อนปวกเปียกไปรื้อกระเป๋า หยิบออกมา พอเห็น สายเข้าที่แสดง ริมฝีปากของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มที่เธอเองก็ ไม่ได้พบเห็น

“ฮัลโหล”

“พักผ่อนแล้วยัง?”
ทันทีที่พิมพ์ลดารับสายโทรศัพท์ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่ เต็มไปด้วยแรงดึงดูดนั้นของจิรฐาดังมา

กุมโทรศัพท์มือถือ พิมพ์ลดาหันศีรษะไปดูตนัสที่นอน อยู่ข้าง ๆ ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนอน ตามด้วยปิดประตู เธอไม่รู้ว่าวินาทีที่เธอออกประตูไป ผู้ชายบนเตียงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

หาโซฟาตัวในห้องนั่งเล่นนั่งลง พิมพ์ลดาตอบว่า “ยัง เลย เพิ่งกลับมาจากรับประทานอาหาร

จิรฐาเช็ดผมออกมาจากห้องนอน ได้ยินคำตอบของเธอ ยิ้มอย่างพึงพอใจ มอบหมายเธอว่า “เมือง B หนาว คุณอย่า ลืมสวมใส่เสื้อผ้ามากหน่อย อย่าได้ป่วยล่ะ”

“อืม” พิมพ์ลดาฟังแล้ว เอ่อคำหนึ่ง

พวกเขาดูเหมือนจะไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว กอด โทรศัพท์มือถือ พิมพ์ลดานั่งบนโซฟาเอียงข้าง ไม่รู้จะพูด อะไร แต่ไม่คิดจะวางสายเช่นนี้ นี่ยังไม่ถึงนาทีเลย

ในขณะที่ในสมองน้อยของพิมพ์ลดาพยายามคิดหาหัวข้อ ที่สามารถพูดคุกันได้ ในหูฟังโทรศัพท์ก็ดังมาประโยคหนึ่ง อย่างช้า ๆ ว่า “พิมพ์ลดา ผมคิดถึงคุณ”

เขาบอกว่าเขาคิดถึงเธอแล้ว

ทันใดนั้น พิมพ์ลดารู้สึกว่าใบหน้าดวงน้อยของเธอร้อนจนน่าตกใจ แต่มุมปากอดหยักขึ้นมาไม่ได้

เธอกลั้นไม่ให้เธอเองหัวเราะอย่างมีความสุขเสียงดัง ออกมา เธออือหนึ่งคำอีกครั้ง

อือ? แค่เอ่อ? แบบนี้ท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรีไม่พอใจ แล้ว ถามด้วยเสียงดังหยาบว่า เอ๊ะ? แค่เอ่อ?”

ดีร้ายอย่างไร ได้ใช้ชีวิตกับเขามาหลายวันนี้ พิมพ์ลดา ไม่ได้โง่พอที่จะฟังไม่ออกถึงความหมายในสิ่งที่เขาพูด เธอ กัดริมฝีปากยิ้ม ในที่สุดเมื่อจิรฐาถามเธออีกครั้ง เธอพูดเบา ๆ ว่า “ท่านผู้ใหญ่นายกเทศมนตรี ฉันคิดถึงคุณแล้ว! ”

วินาทีนั้นจิรฐารู้สึกว่าหัวใจของเขาเต็มล้นไปด้วยความ อบอุ่นอ่อนหวานจนระเบิดออกมาถ้าพิมพ์ลดาตอนนี้อยู่ ในเมือง H เท่านั้น เขาอาจจะไม่อาจควบคุมได้ รีบเปลี่ยน เสื้อผ้าลงไปข้างล่างขับรถไล่ตามไปแล้วทันที

แต่น่าเสียดาย เมือง B อยู่ไกลออกไปบ้าง เขาไม่มี ปัญญาขับรถตอนกลางคืนไปแล้วรีบกลับมาในตอนเช้า

วันเหล่านี้ ทุกคืนเขาล้วนได้กอดร่างเล็กหอมนุ่มนั้นเข้า นอนหลับ คืนนี้เขาไม่มีหญิงสาวร่างน้อยที่อุ่นเตียงของเขา เขายังไม่ชินแล้วจริง ๆ

ที่ผ่านมาในวันเวลาคนเดียว เขาเคยทำงานทุกคืนจนดึก แล้วจึงกลับมาห้องนอน แต่คืนนี้เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เหมือนเคยทันทีที่เขากลับมาบ้าน จนกระทั่งเขายืนอยู่ในห้องนอน จึงตระหนักว่าพิมพ์ลดากลับมีอิทธิพลต่อเขาใหญ่ มากปานนี้แล้ว

วางสายโทรศัพท์ของจิรฐา พิมพ์ลดาก็ใช้โทรศัพท์เครื่อง จากด้านข้างหมุนติดต่อบริกรล็อบบี้ของโรงแรม เพื่อให้พวก เขาส่งบัตรห้องตนัสมาให้

คิดได้ว่ายังไม่ได้ถอดรองเท้าเสื้อผ้าให้เขา พิมพ์ลดาก็ ลุกขึ้นอีกเข้าไปในห้องนอน

เมื่อผลักประตูเปิดไป เธอเห็นผู้ชายบนเตียงยังนอนอยู่ แบบนั้นเหมือนเมื่อเธอออกไป เข้าไปในห้อง เดินไปที่ ปลายเตียง เธอช่วยถอดรองเท้าให้เขา อ้อมไปที่ข้างเตียง พยุงเขาขึ้นมาถอดเสื้อสูทออก

กางเกงก็แค่…ช่างเถอะ คิดเช่นนี้ พิมพ์ลดาก็เพียงแขวน เสื้อสูทของเขาไว้ที่ข้าง ๆ แล้วดึงผ้าห่มคลุมให้ตนัส

ผลงานอันยิ่งใหญ่เสร็จสิ้นเรียบร้อย เธอรัฐสตรีนี้ก็ควรจะ ถอยออกหลังงานสำเร็จไปที่ห้องเดิมของเขาเพื่อพักผ่อน แล้ว คิดพลางพิมพ์ลดาหันหลังเตรียมจะจากไป

ขณะที่เธอก้าวถอยออกมาทีละก้าวในวินาทีนั้น ตนัสบน เตียงก็ได้จับมือขวาของเธอไว้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ