ตอนที่23 พ่อเฒ่าพึงพอใจมาก

การต่อสู้ผ่านข้ามเขตแม่น้ำคั่นระหว่าง 2 กองทัพผ่าน ไปหลายเกม ญาณัทยิ้มอย่างมีความสุขมากผิดปกติและยัง ทำให้เขาเกิดความรู้สึกดีๆ ต่อจิรฐาลูกเขยคนนี้เพิ่มทวีคูณ

ญาณัทรู้สึกเสมอว่า พฤติกรรมการเล่นหมากรุกจีนเฉก เช่นคุณธรรม จริยธรรมของมนุษย์ คนที่มีพฤติกรรมการเล่น หมากรุกจีนดีคนหนึ่งเช่นจริฐาเช่นนี้ เขาคิดว่าเขาก็ต้อง เป็นคนดีด้วย และเมื่อครู่มีเพียงพวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน เท่านั้น จิรฐาได้สื่อสารกับเขาอีกครั้ง

“คุณพ่อครับ เรื่องการงานของผม ตอนนี้ยังพูดไม่ได้ ผม หวังว่าท่านจะไม่รังเกียจ แต่ผมสัญญาว่างานผมถูกกฎ ระเบียบและเข้มงวดครับ”

เขารับประกันอย่างจริงใจแบบนั้น ญาณัทก็รู้สึกโล่งใจ ด้วยแล้ว

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้ว เดิมจิรฐายังคิด อยากอยู่ต่ออีกสักพัก แต่โทรศัพท์มือถือที่ไม่ดังมาตลอด เช้าซึ่งเขาหาได้ยากมาก เวลานี้ดังขึ้นมาแล้ว

ส่งจิรฐาถึงตึกชั้นล่าง พิมพ์ลดาเดินอยู่ข้าง ๆ เขา

จู่ๆ เขาก็หยุดเดิน พิมพ์ลดาหยุดฝีเท้าลงและหันกลับ ไปมองเขา กำลังคิดจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่กลับ รู้สึกว่าแน่นที่เอว ต่อมาเธอก็ถูกแขนที่แข็งแรงของเขารวบเข้าไปในอ้อมกอด

กับครั้งนั้นที่โรงแรมมวนยู เวลาเขาโอบกอดเพื่อช่วย ชีวิตเธอไว้ ต่างจากครั้งนี้ เขาเอาจริง กอดเธอไว้แน่น

การโอบกอดที่จู่ ๆ ก็มาถึง ทำให้พิมพ์ลดารู้สึกสมองขาด ออกซิเจนไปบ้าง

ดิ้นรนเล็กน้อยไปครั้งหนึ่ง เธอต้องการดิ้นให้หลุดออก มาจากอ้อมกอดของจิรฐา แต่เธอยังไม่ได้รับผลสัมฤทธิ์สัก นิด กลับทำให้เขาใช้แรงกอดยิ่งแน่นขึ้น

“อย่าขยับมั่ว!”ก้มศีรษะลง จิรฐาเอาคางเกยไว้บนไหล่ของ เธอ”คุณแม่ของเธออยู่ข้างบนมองเราอยู่นะ!”

แท้จริง เขาแสดงละครให้แม่ของเธอดูหรือ?

ไม่รู้ว่าทำไม ทันทีที่ได้ยินเหตุผลนี้ของเขา ในใจพิมพ์ ลดาไม่สบายอย่างไร้เหตุผล

สองแขนออกแรง ในที่สุดเธอก็ดิ้นหลุดออกจากอ้อม

กอดของเขา

เอากุญแจรถยัดใส่เข้าไปในมือของเขา พิมพ์ลดาพูด ว่า”เอ้า กุญแจรถคืนคุณ!”แล้วเธอก็หันหลังคิดจะเดินจากไป

เพียงแต่ เท้าของเธอยังไม่ได้ก้าวออกไปหนึ่งก้าว แขนก็ถูกมือใหญ่ที่ข้างหลังดึงไว้
“คุณไม่ได้บอกผมว่ารถผมอยู่ไหน ผมจะไปขับได้ อย่างไร?”

ผ่านการเดือนของเขาเช่นนี้ พิมพ์ลดาจึงคิดขึ้นได้ว่าเมื่อ คืนตนเองก็ไม่ได้ขับรถเขากลับหมู่บ้านมาโดยสิ้นเชิง

ช่างยุ่งยากจริง ๆ !

ด้วยใบหน้าโกรธบึง พิมพ์ลดาหมุนตัวเดินก้าวใหญ่ ไปที่ประตูหมู่บ้าน ทั้งจิรฐาไว้ข้างหลัง

“เฮ้ย คุณรอผมด้วย!”ท่วงท่าเดินก้าวขายาวใหญ่ ไม่กี่ก้าว เขาก็ตามทัน

“ตาเฒ่า แกดูซิ ฉันก้อพูดไว้แล้วว่า นั่งหนูเราน่าจะ แต่งงานแต่เนิ่น ๆ แล้ว เดี๋ยวนี้มีความสุขมากละ!”

ด้านหลังหน้าต่างบานหนึ่งที่ชั้นบนของบ้านพักอาศัย คุณอรัญญารอยยิ้มเต็มหน้า มองดูคู่หนุ่มสาวนั้นที่หายลับ ไปจากมุมโค้งของประตูหมู่บ้านไปอย่างพึงพอใจแล้วจึง กลับมานั่งในห้องนั่งเล่น

ก่อนจากไป จิรฐาลดหน้าต่างรถลง เรียกพิมพ์ลดาที่ได้ เตรียมจากไปแล้วไว้ พูดว่า”อีกไม่กี่วัน ผมค่อยกลับมารับ คุณ!”

ขณะนั้น พิมพ์ลดาไม่ได้ตอบ เพียงแต่พยักหน้ามึก ๆ อย่างมึนงง
กลับถึงบ้าน พิมพ์ลดารื้อคันไปทั่วเป็นเวลานานมาก ใน ที่สุดก็หาโทรศัพท์มือถือเจอที่บนเตียง

เธออยากโทรหาสไปร์ท ชวนเธอมากินข้าวเย็นกัน หรือ ให้เธอไปบ้านพวกเขาขอข้าวกินสักมื้อ เพราะเมื่อครู่ระหว่าง เดินผ่านห้องนั่งเล่นเข้ามา พิมพ์ลดาสัมผัสถึงความเข้มงวด จากสายตาของ พ่อและแม่ที่จับจ้องมองตนเอง เธอรู้ว่าจิรฐา ไปแล้ว ถ้าเธอไม่หนีพวกเขาต้องจับเธอซักโน่นถามนี้เป็น แน่แท้

แต่ในความเป็นจริง ความเข้าใจของเธอที่มีต่อจิรฐา ก็ไม่ ได้มากกว่าพวกเขาเท่าไรนัก! เธอนอกจากจะรู้ว่าเขาเป็นศิษ ยาภิบาลคนหนึ่งแล้ว ก็ไม่รู้อะไรเลยสักอย่างทั้งปวง!

ดังนั้น ก่อนจะถูกล้อมวงโจมตีซักถาม พิมพ์ลดาตัดสินใจ

ที่จะรีบแอบหนีออกไป

แต่เมื่อพิมพ์ลดาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจึงพบว่าใน โทรศัพท์มือถือของตนเองมี SMS หลายข้อความที่ไม่ได้ อ่าน มีหลายสายที่ไม่ได้รับ และข้อความกับสายเข้าเหล่านี้ ต่างมาจากเบอร์เดียวกัน ชื่อเดียวกัน-จิรฐา

จิรฐา? กระทั่งคำนำหน้าชื่อก็ไม่เขียน?