ตอนที่ 55 รอเธออยู่

ได้ยินคำพูดของสะปัน พิมพ์ลดาหยุดการเคลื่อนไหวคืบ อาหารในมือ ชะงัก “เขา เขาไปราชการ ใช้เวลาหลายวันจึง จะกลับมา”

“เอ๊ะ?” ได้ยินคำตอบของพิมพ์ลดา สะปันค่อนข้างสงสัย ว่า “ศิษยาภิบาลยังต้องไปราชการหรือ? หรือต้องไปยัง เมืองอื่น ๆ เพื่ออธิบายพระคัมภีร์และถกอภิปรายศึกษาคำ สอนกับศิษยาภิบาลท่านอื่นหรือ?”

“ฉัน ฉันไม่ทราบ!” พิมพ์ลดากล่าว ก้มหน้ากินข้าว

ไม่รู้เหรอ? ทำไมกระทั่งสามีตนเองไปราชการทำอะไร ไม่รู้ทั้งสิ้นหรือ? สำหรับน้องสาวพิมพ์ลดาที่ชื่อบื้อเช่นนี้ สะ ปันแสดงท่าทีว่าทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว “เจ้าพิมพ์ ตอนนี้ เขาเป็นสามีของเจ้าแล้ว! เขาจากบ้านไปหลายวัน เจ้าก็ต้อง ควบคุมการเคลื่อนไหวทุกทิศทางของเขาไว้ตลอดเวลา อย่างละเอียดถี่ถ้วน รู้มั้ย? สักพัก เมื่อเจ้ากลับถึงบ้าน เจ้าจำ ไว้ว่าต้องโทรหาเขา ถามเขาว่าวันนี้เหนื่อยไหม ถามว่าวันนี้ เขาได้ทำอะไรบ้าง ถามว่าเขาคิดถึงเจ้าไหม และยังถามว่า กลางคืนเขานอนคนเดียวไหม ยังมีอีกนะ…”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ฟังปัญหาเป็นชุด ๆ จากผู้หญิงที่อยู่ตรง ข้ามคนนี้ พิมพ์ลดาแสดงท่าทีว่าสูญเสียการควบคุมแล้ว เธอกับจิรฐาไหนเลยจะใกล้ชิดพอที่จะถามคำถามเหล่านั้น ได้? “ฉันเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นหรอกน่ะ”
“อ้า?” สะปันแสดงสีหน้าเหยียดหยาม ถามว่า “พวกเจ้าไอ้ นั่นกันหรือยัง?”

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเพื่อนซี้เธอคนนี้ปากไม่มีหูรูดมา ตลอด แต่พิมพ์ลดายังไม่ได้คิดว่าเธอจะถามคำถามดังกล่าว กับเธอต่อหน้าคนมากมาย ถ้ารู้แต่แรก พวกเขาก็ควรจะนั่ง ในห้องเดี่ยวต่างหาก ไม่ควรนั่งอยู่ในห้องโถง

ไม่ ไม่มี!” พิมพ์ลดาส่ายหน้า ตามด้วยเตือนเธอ “คุณ หรี่เสียงหน่อย!”

“เพิ่งจะสมรสกันใหม่ ๆ เจ้าก็ได้ย้ายไปที่บ้านของเขาแล้ว พวกเจ้ายังไม่มีไอ้นั่นกันหรือ?” คราวนี้สะปันลดเสียงกระซิบ ว่า “ไม่ใช่ท่านศิษยาภิบาลไร้น้ำยาน่ะ?”

“คิก” จินตนาการอันอุดมสมบูรณ์เช่นนี้ของสะปัน ทำให้ พิมพ์ลดาตกใจ ซุปที่เพิ่งดื่มเข้าไปในปากก็พ่นออกมา “เป็น ฉัน ปัญหาของฉัน”

“เจ้าไร้สมรรถนะทางเพศหรือ?” สไปรท์รู้สึกว่าคนที่ได้รับ ความตกใจ น่าจะเป็นเธอจึงจะถูก

พิมพ์ลดาค้อนขวับตาเหลือกขาว “ป้าใหญ่ของฉันอยู่ที่

นี่!”

มื้อเย็นภายใต้การเหยียบย่ำของสไปร์ท พิมพ์ลดากิน ด้วยความเจ็บปวดมาก
เมื่อเธอกลับมาที่หมู่บ้านกลางเมือง เธอเข้าไปในลิฟต์ ขึ้นไปบนชั้นยี่สิบเอ็ด แต่กลับงงงันอยู่ที่ประตูแล้ว!

บ้านของจิรฐาใช้กุญแจล็อครหัสผ่าน แต่เธอ…ไม่เคยรู้ รหัสผ่านเลย!

มันเป็นเพียงช่วงเวลานั้น ในสมองของพิมพ์ลดามีแสง วาบผ่าน เธอไม่รู้รหัสผ่าน ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเข้าไป ได้ เธอไม่สามารถเข้าไปได้ เธอก็มีเหตุผลที่จะกลับไปอยู่ บ้านพ่อแม่ของเธอ ใช่ไหม?

แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา พิมพ์ลดาก็ปฏิเสธความคิดนี้ของ ตนเอง เธอเพิ่งย้ายออกจากบ้านพ่อแม่เมื่อวานนี้และตอน นี้เธอกลับไปบ้านอีกนี่ไม่ใช่เพิ่มเครื่องกีดขวางให้แก่หญิง ชราร่างเล็กนั้นในบ้านหรอกหรือ? เธอคงไม่สามารถบอก พวกเขาว่าเธอไม่ทราบรหัสผ่านของประตูนี้นะ!

กัดฟันแล้วกัดฟันเล่า พิมพ์ลดายังคงหยิบเอาโทรศัพท์ มือถือออกจากกระเป๋า กดโทรหาจิรฐา

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเวลานาน ในขณะที่พิมพ์ลดา กำลังตั้งใจจะวางลง ก่อนหนึ่งวินาทีที่จะวางสายลง สาย โทรศัพท์ทางโน้นก็ส่งเสียงอันมีเสน่ห์ดึงดูดผ่านเข้ามา

“พิมพ์ลดา?” เขาเรียกชื่อเธอราวกับแฝงความอ่อนโยนอัน ไม่มีที่สิ้นสุด

“ฉัน ฉันอยู่ที่หน้าประตูบ้าน” พิมพ์ลดากล่าว สายตามองไปที่แป้นพิมพ์รหัสผ่านตรงหน้า ” ฉันไม่รู้รหัสผ่าน ฉันเข้า ประตูไปไม่ได้”

ได้ยินเสียงพิมพ์ลดา ริมฝีปากโค้งเล็กน้อยของจิรฐา ปรากฏเส้นโค้งที่สวยงามน่าดูขึ้นมา เมื่อครู่เขากำลังอาบน้ำ อยู่ พอออกมาจากห้องน้ำ ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือส่วน ตัวของเขาดังขึ้น พิมพ์ลดาไม่รู้ว่าเขารอโทรศัพท์จากเธอมา ทั้งวันแล้ว

เขาหันไปนั่งลงบนโซฟา พิงพนักเก้าอี้ที่ข้างหลัง ตอบ อย่างเกียจคร้านว่า “รหัสผ่านคือ…”