ตอนที่ 22 พรุ่งนี้ไปรับคุณ

โชคดีที่จิรฐาไม่ถึงกับแม้แต่ที่อยู่ของครอบครัวด้วเองยัง ไม่สามารถเปิดเผยได้ชั่วคราว ไม่งั้น ความรู้สึกดี ๆ ของ ญาณัทที่มีต่อลูกเขยตรงหน้าคนนี้ก็คงจะลดลงถึงศูนย์แล้ว

เขาพยักหน้างึก ๆ หยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มน้ำชาต่อ

เห็นบรรยากาศยิ่งมายิ่งดึงเครียดแบบนี้ คุณอรัญญารีบ กระโดดออกมาประนีประนอม เลื่อนผลักจานใส่ขนมบนโต๊ะ ไปตรงหน้าจิรฐาเธอยิ้มและกล่าวว่า “จิน้อยเอ๋ย มา ลองชิม ดู นี่เป็นขนมคุกกี้ที่ฉันอบเองนะ”

เมื่อเร็วๆ นี้คุณอรัญญาว่างไม่มีงานก็จะหมกมุ่นกับการ ทำคุกกี้ เจ้าเสียงจิน้อยเอ๋ยเสียงนั้น เรียกได้อย่างอัตโนมัติ มาก ทำให้พิมพ์ลดาอดที่จะเตือนเธอไม่ได้ว่า“แม่แก่ เมื่อ วานท่านยังเรียกจิลถาเป็นจิน้อยอีกคนน่ะ!”

จิรฐาก็ให้เกียรติมากรีบหยิบชิ้นหนึ่งขึ้นมากิน ยังชมว่า อบได้ดีมากครับ จึงทำให้คุณอรัญญายิ่งชื่นชอบลูกเขยคนนี้ มากขึ้น

คุกกี้ก็ชิมหมดแล้ว ในที่สุดจิรฐาก็แจ้งวัตถุประสงค์หลัก ข้อสองซึ่งเขาเองได้มาที่นี่วันนี้

“คุณพ่อ! คุณแม่! ผมรู้ว่ายังไม่ได้ผ่านการเห็นชอบของ พวกท่านก็พาพิมพ์ลดาไปจดทะเบียนสมรส เป็นความผิด ของผม แต่ในเมื่อตอนนี้เราได้แต่งงานกันแล้ว และผมคิดว่าควรให้พิมพ์ลดาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผม ดังนั้นวันนี้ผมมาเพื่อ รับพิมพ์ลดาไปที่ผมนั่น ไม่ทราบว่าพวกท่านจะรับปากได้ ไหมครับ ภายภาคหน้าก็ส่งพิมพ์ลดาให้ผมมาดูแลครับ”

เมื่อจิรฐาแจ้งคำขอร้องว่าต้องการรับพิมพ์ลดาไปที่เขา เองนั้นแล้ว สามคนในที่เกิดเหตุต่างก็สาดสายตาจับจ้องไป บนตัวเขานิ่งขึง

ในห้วงสมองหวนคิดสักเล็กน้อยครู่หนึ่ง พิมพ์ลดาคิด ขึ้นได้ว่าเมื่อคืนขณะที่เขายื่นกุญแจรถให้กับเธอ ได้พูดไว้ จริงๆ ว่า” พรุ่งนี้ผมจะไปรับคุณ!”

ที่แท้ ประโยคของเขาที่ว่าผมจะไปรับคุณ หมายถึงเช่นนี้

หรือ?

ในเมื่อแต่งงานกันแล้ว ก็ควรอยู่ด้วยกันจริง ๆ ตรงจุด นี้ ญาณัทและอรัญญาก็เห็นด้วย แต่จู่ๆจะให้พวกเขาส่ง บุตรสาวที่เลี้ยงดูข้างกายกันมาถึงยี่สิบแปดปีออกไป ยัง คงรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจนักจริง ๆ แม้ว่คุณอรัญญาพร่ำบ่นทุก วันให้พิมพ์ลดารีบ ๆ แต่งงาน แต่เธอไม่คิดว่าลูกสาวพูดว่า แต่งงานก็แต่งงานจริงๆ

“จิน้อยเอ๋ย ปุบปับให้นังหนูย้าย ใจฉันนี้ยังรับไม่ค่อย ได้”คุณอรัญญายกมือตบที่หน้าอก”งั้น เอาอย่างนี้ หลายวัน นี้ฉันจะจัดข้าวจัดของให้นั่งหนู รออีกสองสามวัน เจ้าค่อยมา รับเธอ โอเคมั้ย?”

ปรึกษากันแล้ว จิรฐาตอบตกลงตามข้อเสนอของคุณอรัญญา

ลูกเขยมาเป็นครั้งแรก คุณอรัญญาไม่อาจละเลยเขา เป็นธรรมดา หล่อนที่ปกติไม่ค่อยชอบทำอาหาร วันนี้ กระตือรือร้นเข้าครัวเอง เพื่อแสดงให้ลูกเขยเห็นว่าพิมพ์ ลดาก็มีด้านที่เป็นมารดาผู้ประเสริฐศรีภรรยาเอก หล่อนจึง ดึงเธอมาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วย

เมื่อเป็นเช่นนี้ ในห้องนั่งเล่นจึงเหลือเพียงญาณัทและ จิรฐา หนุ่มใหญ่สองนาย

จิรฐาทราบว่าคำตอบในเรื่องอาชีพของตนเองเมื่อครู่ ญาณัทไม่พึงพอใจแน่ ๆ แต่เขาคิดได้ใคร่ครวญแบบนี้ เป็นเพราะฐานะตนเองพิเศษ นอกจากนี้เพื่อเป็นผลดีสำหรับ พวกเขา ช่วงที่ก้มศีรษะลงดื่มน้ำชา เขาได้เห็นใต้โต๊ะน้ำชา วางกล่องหมากรุกกล่องหนึ่งทันที

ริมฝีปากแย้มยิ้มครั้งหนึ่ง เขาดึงกล่องหมากรุกออกมา และถามว่า”คุณพ่อ ท่านชอบเล่นหมากรุกด้วยไหมครับ?”

เมื่อพิมพ์ลดาถือจานอาหารออกมาจากในครัว บรรยากาศในห้องนั่งเล่นไม่เหมือนกับก่อนที่เธอเข้าไปแล้ว

“ไอ้หนูเมื่อสามารถใช้ม้าตัวเดียวกินทัพเรือของข้าไป ดู ว่าข้าจะตอบโต้อย่างไร!”

วางอาหารลง พิมพ์ลดาหันไปมองหนุ่มใหญ่สองนายที่ นั่งแยกกันอยู่บนโซฟาสองตัว ก้มหน้าก้มตาด้วยกัน ใช้ตัวหมากต่อสู้ประหัตประหารกัน

พ่อของเธอ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เล่นหมากรุกจีน อย่างมีความสุขเช่นนี้?

ดูลักษณะของสองคนนั้นตอนนี้ พิมพ์ลดาก็แย้มริมฝีปาก อย่างไม่รู้ตัวด้วย

สัมผัสถึงสายตาของพิมพ์ลดา จิรฐาเงยหน้าขึ้น สบ สายตาเธอประสานกันไว้เขายิ้มอย่างสดใส แต่เธอกลับ ตกใจเล็กน้อยเบือนหน้าหนีไป แล้วหลังจากนั้นรีบวิ่งเข้าไป ในครัว

หญิงสาวคนนี้มีอายุได้ยี่สิบแปดปีแล้วชัด ๆ แต่กลับถูก พ่อและแม่เรียกเป็นนั่งหนู บางครั้งก็ดูเหมือนเป็นนังหนูที่น่า รักคนหนึ่งจริงๆ เหมือนกัน