ตอนที่ 6 ชายคนนี้มีปัญหา

ช่วงขณะที่จิรฐาเงยหน้าขึ้นนั้น เดิมพิมพ์ลดาพร้อมกล่าว ทักทายแล้ว แต่ใครจะรู้ได้ เมื่อเห็นเป็นเขาปีบ คำพูดที่ถึงริม ปากกลับต้องกลืนกลับตามด้วยน้ำลายที่แทบทำให้ตัวเองสำลัก ตาย

“ไม่งั้นฉันหนีไปซะตอนนี้เลยไหม?” จัดแจงสภาพจิตใจแล้ว พิมพ์ลดารู้สึกว่าไปซะตอนนี้เลยจะดีกว่า

แต่ทันทีที่เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมา ก็คิดถึงทะเบียนบ้านของ ตนเองที่ยังนอนอยู่ในกระเป๋า ถ้าเธอไปตอนนี้ เวลาจิรฐาพบแม่ แก่ของเธอจะรายงานอะไร?

“ไม่นะ ไม่ได้ไม่ได้ไม่ได้!” พอคิดว่ากลับถึงบ้านก็ต้อง ยอมรับการวิจารณ์ด้านความคิดการศึกษจากหญิงเฒ่าน้อยแล้ว หลังจากนั้นนัดบอดอย่างไร้ที่สิ้นสุด พิมพ์ลดาก็ถอยกลับไปที่ เดิมใหม่

กัดริมฝีปาก พิมพ์ลดาพิจารณาทบทวนและคิดว่า “เขาจิล ถาก็มานัดบอดด้วยไม่ใช่หรือ? แล้วฉันมีอะไรที่น่าอาย? เมื่อ สักพักก็แค่ไอเท่านั้นเอง! ใช่ ฉันควรจะไปนัดบอดกับเขา อนึ่ง พิสูจน์ให้เขาเห็นว่าสมองฉันไม่มีปัญหา”

หยิบทะเบียนบ้านออกจากกระเป๋า พิมพ์ลดาจ้องมองมัน เขม็ง ค่อนวัน กล่าวว่า “แม่ ท่านหวังว่าฉันจะแต่งงานไปไม่ใช่ หรือ? เริ่มตั้งแต่วันนี้ ทุกครั้งที่ฉันนัดบอดก็จะบอกกับใคร ๆ ว่า “เราไปจดทะเบียนกันเถอะ!” ฉันแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ ฉัน ช็อคเธอตายไปเลย!” พูดจบพิมพ์ลดาก็ยัดทะเบียนบ้านใส่ใน กระเป๋า หมุนตัวออกมาจากห้องน้ำ
กลับมาที่ห้องโถง แต่ ไกล พิมพ์ลดากี่เห็นจิรฐายงคุย

โทรศัพท์อยู่

เขาไม่ได้เป็นวิศวกรเหรอ? วิศวกรต่างก็ยุ่งแบบนั้น? วัน หยุดสุดสัปดาห์ยังโทรศัพท์ไม่มีที่สิ้นสุดและอ่านเอกสารไม่จบ สิ้น?

กำลังคิดอยู่ พิมพ์ลดาพ่นลมหายใจออกมา เดินไปตรงหน้า เขาแล้ววางกระเป๋าลง นั่งลง

เห็นพิมพ์ลดานั่งลงตรงหน้าตนเอง จิรฐาหรี่ตาแล้วพูดกับ ปรัณในโทรศัพท์บอกว่า “ที่นี่ผมมีบางอย่างที่ต้องจัดการ อีกสัก พักต่อยติดต่อคุณ” พูดจบแล้วเขาก็วางสายโทรศัพท์และวาง เครื่องโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะที่ข้าง ๆ

พิมพ์ลดาตั้งแต่เด็กก็รับการบ่มเพาะอบรมอย่างดี เมื่อสักครู่ เธอไร้มารยาทไปบ้าง เธอรู้ว่าเธอควรขอโทษก่อน

เห็นจิรฐาวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว เธอรีบส่งยิ้มและแนะนำ ตัวว่า “สวัสดีค่ะ คุณจิลถา ดิฉันพิมพ์ลดา เมื่อสักครู่ ละอาย

นัก!”

คุณจิรฐา? พิมพ์ลดา? เธอกลับรู้จักผม?

ได้ยินพิมพ์ลดาเรียกชื่อตนเองว่าคุณจิรฐา จิรฐามีข้อสงสัย

บ้าง

ไม่สนใจคำกล่าวสวัสดีของพิมพ์ลดา เขาก็แค่ถามว่า “คุณ พิมพ์ลดา คุณหาผมมีธุระหรือครับ?” เขาจำได้ว่าเมื่อครู่บริกร เพิ่งจะบอกว่าเธอมาหาเขา
มีธุระ? ฟังคำพูดของเขา พิมพ์ลดาสิบสนจับต้นชนปลาย ไม่ถูกไปบ้าง “คุณค่ะ คุณต้องล้อเล่นแน่ๆ วันนี้เรามีนัด บอดที่นี่กันไม่ใช่หรือ?”

“นัดบอด?”

ครั้งนี้จิรฐานับว่าเข้าใจแล้ว แท้จริงหญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ เข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นคู่เดทในการนัดบอดของเธอวันนี้

“จริงๆแล้วผม…” จิรฐากำลังจะกล่าวปฏิเสธออกไป แต่ โทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้าง ๆได้ดังขึ้นอีก เขาแสดงท่าทีขอโทษ ต่อพิมพ์ลดา และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

“จิรฐา” ทันทีที่เขารับสายโทรศัพท์นั้น เสียงที่ดังมาจากด้าน โน้นเป็นเสียงหญิงดุร้ายบางคน “แม่นัดพิมพ์พลอยให้แกมา กินอาหารเย็นที่บ้าน? ทำไมแกยังไม่กลับมา”

อิงนราพี่สาวของเขาโทรมา มีวัตถุประสงค์เพื่อจะเรียก เขากลับบ้านร่วมงานเลี้ยงดูตัว เมื่อคืนขณะเขากินข้าวเย็นที่ บ้าน แม่ของเขาได้เอ่ยถึงเรื่องนี้ เขาจำได้ว่าตอนนั้นตนเองได้ ปฏิเสธไร้เยื่อใยไปแล้วอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

“จิรฐา จิรฐา.” ไม่ได้ยินเสียงใครตอบจากด้านนี้ อิงนรารีบ เรียกเขาอีกสองสามครั้ง

ขณะที่จิรฐากำลังคิดจะหาข้ออ้างอะไรมาหลบเลี่ยงนัดบอด ครั้งนี้ หางตาเขากวาดไปยังพิมพ์ลดาที่นั่งอยู่ตรงหน้าตนเอง ซึ่งเพิ่งสั่งกาแฟเสร็จ